#فتوژورنالیسم #سینما
🔸روایتی از محمد صیاد در جشنواره سینما حقیقت
مستند آقای صیاد را ول کنید! به کارگردانی #مریم_ملک‌مختار و تدوین #سهند_صمدیان درباره #محمد_صیاد عکاس خبری بین‌المللی است که در جشنواره #سینماحقیقت رونمایی خواهد شد.
https://www.isna.ir/news/1400090604372/
🔸روایتی از محمد صیاد در جشنواره سینما حقیقت
مستند آقای صیاد را ول کنید! به کارگردانی #مریم_ملک‌مختار و تدوین #سهند_صمدیان درباره #محمد_صیاد عکاس خبری بین‌المللی است که در جشنواره #سینماحقیقت رونمایی خواهد شد.
https://www.isna.ir/news/1400090604372/
#عکاسی #سینما
🔸آقای صیاد را ول کنید
▫️ شب محمد صیاد
شب #محمد_صیاد، عکاس خبری بین‌المللی در نوزدهمین جشن #تصویرسال و جشنواره فیلم تصویر با نمایش فیلم آقای صیاد را ول کنید ساخته #مریم_ملک‌مختار و نیز نشست گفت‌وگو با محمد صیاد و کارگردان فیلم در جشنواره فیلم تصویر ساعت ۱۹ روز پنجشنبه ۱۲ اسفند ۱۴۰۰ در تالار شهناز خانه هنرمندان تهران برگزار می‌شود.
مستند- پرتره آقای صیاد را ول کنید روایتی‌ست منحصر بفرد از چهار دهه گذشته تاریخ ایران از زبان محمد صیاد، عکاس خبری بین‌المللی که در سال ۱۹۸۰ به‌عنوان عکاس سال #آسوشیتدپرس انتخاب شد.
در این مستند ۵۲ دقیقه‌ای، محمد صیاد ماورای سیاست و سیاست‌زدگی‌های رایج، با گویش و تجربه‌های زیستی خاص خود، شاهد عینی و تصویرگر زمانه‌ای است که روایت می‌کند.
مراحل ساخت آقای صیاد را ول کنید که حاصل بیش از ۵۰ ساعت گفت‌گوی ضبط شده با محمد صیاد است، بیش از سه سال به طول انجامیده است.
تدوین این مستند از ترکیب عکس‌ها و خاطرات صیاد از اولین روزهای انقلاب، دوران جنگ تحمیلی و دیگر رویدادهای مهم اجتماعی و سیاسی ایران با رویکردی خلاقانه توسط #سهند_صمدیان، انجام شده است.
ترکیب صدای فیلم توسط #محمدرضا_دلپاک انجام شده است و طراحی پوستر و تیتراژ آخرین فعالیت هنری زنده یاد #مهرداد_ذوالنور است.
آقای صیاد را ول کنید که تولید مرکز فیلم تصویر است، در بخش نیمه بلند پانزدهمین جشنواره بین‌المللی سینماحقیقت به نمایش درآمد و جایزه دبیر جشنواره را برای سوژه منحصر به‌فرد فیلم به دست آورد.
🔸آقای صیاد را ول کنید
▫️ شب محمد صیاد
شب #محمد_صیاد، عکاس خبری بین‌المللی در نوزدهمین جشن #تصویرسال و جشنواره فیلم تصویر با نمایش فیلم آقای صیاد را ول کنید ساخته #مریم_ملک‌مختار و نیز نشست گفت‌وگو با محمد صیاد و کارگردان فیلم در جشنواره فیلم تصویر ساعت ۱۹ روز پنجشنبه ۱۲ اسفند ۱۴۰۰ در تالار شهناز خانه هنرمندان تهران برگزار می‌شود.
مستند- پرتره آقای صیاد را ول کنید روایتی‌ست منحصر بفرد از چهار دهه گذشته تاریخ ایران از زبان محمد صیاد، عکاس خبری بین‌المللی که در سال ۱۹۸۰ به‌عنوان عکاس سال #آسوشیتدپرس انتخاب شد.
در این مستند ۵۲ دقیقه‌ای، محمد صیاد ماورای سیاست و سیاست‌زدگی‌های رایج، با گویش و تجربه‌های زیستی خاص خود، شاهد عینی و تصویرگر زمانه‌ای است که روایت می‌کند.
مراحل ساخت آقای صیاد را ول کنید که حاصل بیش از ۵۰ ساعت گفت‌گوی ضبط شده با محمد صیاد است، بیش از سه سال به طول انجامیده است.
تدوین این مستند از ترکیب عکس‌ها و خاطرات صیاد از اولین روزهای انقلاب، دوران جنگ تحمیلی و دیگر رویدادهای مهم اجتماعی و سیاسی ایران با رویکردی خلاقانه توسط #سهند_صمدیان، انجام شده است.
ترکیب صدای فیلم توسط #محمدرضا_دلپاک انجام شده است و طراحی پوستر و تیتراژ آخرین فعالیت هنری زنده یاد #مهرداد_ذوالنور است.
آقای صیاد را ول کنید که تولید مرکز فیلم تصویر است، در بخش نیمه بلند پانزدهمین جشنواره بین‌المللی سینماحقیقت به نمایش درآمد و جایزه دبیر جشنواره را برای سوژه منحصر به‌فرد فیلم به دست آورد.
🔸یادداشت‌های سهند صمدیان در تصویر سال
#سهند_صمدیان این‌روزها به فستیوال #کن ۲۰۲۳ رفته و قرار است هر روز یادداشت‌هایی درباره‌ی فیلم‌هایی که می‌بیند برای #تصویرسال بنویسد. او اینچنین آغاز کرده است:
"... حالا وقت دارم فکر کنم که سال گذشته و پس از پایان جشنواره‌ی کن، برای #هوشنگ_گلمکانی عزیز و مجله‌ی خاطره‌انگیز #فیلم‌امروز، سه نقد در مورد فیلم‌هایی که دیده بودم نوشتم و به این فکر می‌کنم که چرا امسال هر روز نوشته‌هایی کوتاه در مورد همه فیلم‌هایی که می‌بینم برای مخاطبین تصویر سال ننویسم؟ فیلم‌هایی را که دوست دارم کمی مفصل‌تر و آن یکی‌ها را با اختصاری بیشتر. هرچند معمولا نسبت به نوشتن در مورد فیلم‌هایی که دوستشان ندارم، بی‌علاقه‌ام. اما احساس می‌کنم شاید این کار به بعضی‌ها که سلیقه‌شان شباهت‌هایی به من دارد کمک کند تا امسال و در این دنیای پر سرعت، راحت‌تر تصمیم بگیرند که وقتشان را صرف دیدن کدام یک از فیلم‌ها کنند.
آن‌هایی که مثل من علاقه‌ای به هالیوود، بالیوود، اکشن، سینمای مفرح و این قبیل فیلم‌ها ندارند."
@tassvir_image
#سهند_صمدیان این‌روزها به فستیوال #کن ۲۰۲۳ رفته و قرار است هر روز یادداشت‌هایی درباره‌ی فیلم‌هایی که می‌بیند برای #تصویرسال بنویسد. او اینچنین آغاز کرده است:
"... حالا وقت دارم فکر کنم که سال گذشته و پس از پایان جشنواره‌ی کن، برای #هوشنگ_گلمکانی عزیز و مجله‌ی خاطره‌انگیز #فیلم‌امروز، سه نقد در مورد فیلم‌هایی که دیده بودم نوشتم و به این فکر می‌کنم که چرا امسال هر روز نوشته‌هایی کوتاه در مورد همه فیلم‌هایی که می‌بینم برای مخاطبین تصویر سال ننویسم؟ فیلم‌هایی را که دوست دارم کمی مفصل‌تر و آن یکی‌ها را با اختصاری بیشتر. هرچند معمولا نسبت به نوشتن در مورد فیلم‌هایی که دوستشان ندارم، بی‌علاقه‌ام. اما احساس می‌کنم شاید این کار به بعضی‌ها که سلیقه‌شان شباهت‌هایی به من دارد کمک کند تا امسال و در این دنیای پر سرعت، راحت‌تر تصمیم بگیرند که وقتشان را صرف دیدن کدام یک از فیلم‌ها کنند.
آن‌هایی که مثل من علاقه‌ای به هالیوود، بالیوود، اکشن، سینمای مفرح و این قبیل فیلم‌ها ندارند."
@tassvir_image
Perfect Days، Wim Wenders
#سینماویژن🔸روزهای عالی ویم وندرس
🔷 #سهند_صمدیان
سال‌ها پیش، به دلیل علاقه‌ی ویژه‌ای که به جیم جارموش داشته و دارم، کتابی را می‌خواندم که مجموعه‌ای از مصاحبه‌هایش را در بر می‌گرفت.
یکی از سوالاتی که از او پرسیده بودند این بود که اگر جهان در حال نابودی باشد و تو بتوانی فقط یک فیلم را از تاریخ جهانی که ما و پیشینیان مان در آن زیستیم حفظ کنی، آن فیلم کدام خواهد بود؟
پاسخ جارموش به جذابیت شخصیت و فیلم‌های خودش بود:
"داستان توکیو، اثر یاسوجیرو اوزو".
امروز و در حالی که هفتاد سال از ساخته شدن داستان توکیو می‌گذرد، با فیلمی چنان قدرتمند از #ویم_وندرس مواجه می‌شوم که عمق وجودم را می‌لرزاند، به یکی از بهترین فیلم‌هایی که در زندگی دیده‌ام تبدیل می‌شود و به شدت هم من را به یاد داستان توکیو می‌اندازد.
به نظرم وندرس در اوج پختگی و با ساخت فیلم "روزهای عالی"، نامه‌ای به یاسوجیرو اوزو نوشته، به او ادای احترام کرده و به دغدغه‌هایی که هفتاد سال پیش در مورد جهان مدرنی که با هجوم فرهنگ غرب، روح سنت زیبای فرهنگ ژاپنی - شرقی را تحت تاثیر قرار داده و کماکان هم می‌دهد، پرداخته است.
فیلم روایتگر زندگی مردی ژاپنی است که شغلش تمیز کردن توالت‌های عمومی توکیو است و به تنهایی زندگی می‌کند. انزوایی که با گذشت زمان متوجه آگاهانه بودنش می‌شویم و به عمق وجود و نگاه خالص مردی بزرگ می‌رسیم. کسی که صبح‌ها توالت‌های شهر را با دقت و احساس مسئولیت تمیز می‌کند، در میانه‌ی روز از زیبایی‌های شهر و مخصوصا درختی که عاشقانه نگاهش می‌کند و هر روز با دوربینی قدیمی و سیاه و سفید از آن عکس می‌گیرد لذت می‌برد و شب‌ها قبل از خواب کتاب می‌خواند.
مردی که مظهر همه‌جانبه‌ای از انسان متعالی در سنت فلسفی شرقی است.
به خود نمی‌اندیشد و برای دیگران و در عین حال بی‌نیاز از آنها زندگی می‌کند.
زیبایی نگاهش به جهان در تک تک عضلات چهره‌اش پیداست.
بلد است که از هیچ، لذتی ببرد که دیگران با کوه‌هایی از طلا نمی‌برند.
کوجی یاکوشو بازیگر فیلم، همه‌ی این‌ها را با چشمانش و عضلات جادویی صورتش در حالی نشان‌مان می‌دهد که شاید در تمام طول فیلم، ده جمله بیشتر از دهانش بیرون نمی‌آید.
تاکنون هیچ بازیگری موفق نشده بود چنین قدرتمند میخکوبم کند، آنهم در حالی که اسلحه‌اش جز خشابی خالی، چیزی برای شلیک کردن نداشت.
کسی را می‌شناسم که در وصف ویم وندرس می‌گفت او مولانای غربی‌ها است.
با او در این مورد موافقم و اضافه می‌کنم که وندرس با ساخت این فیلم نشان داد که فارابیِ غرب هم هست، چرا که با ساخت این فیلم، همانند فارابی که ارسطو را به شرقی‌ها شناساند، پلی میان فرهنگ غرب و شرق می‌زند.
بازیگر فیلمش با وجود حفظ تمام سنت‌ها و فرهنگ‌های متعالی شرق، موسیقی غربی گوش می‌کند هرچند کماکان و در دنیای اسپاتیفای، این کار را با نوار کاست انجام می‌دهد.
ایده‌ای هم از اسپاتیفای به عنوان یک پلتفرم آنلاین پخش موسیقی ندارد و فکر می‌کند مغازه‌ای است که می‌توان به آن مراجعه کرد و کاست خرید!
موسیقی غربی به عنوان یکی از مهمترین جنبه‌های زندگی این مرد، نکته‌ای برجسته در فیلم است که بارها بر آن تاکید می‌شود تا نشان دهد که می‌توان دریچه‌های ذهن را به هر دو سوی جهان باز گذاشت و در نهایت انسانی متعالی باقی ماند.
احساس می‌کنم وندرس با خط پایان و پلان بی‌نظیری که در انتهای فیلمش با تصویری که داخل ماشین از بازیگرش در حال رانندگی و شروع روزی جدید در حال گوش کردن به موسیقی "روزهای عالی" می‌گیرد و خاصترین لبخند دنیا که روی صورت کوجی یاکوشو نقش می‌بندد، می‌خواهد نامه‌اش به اوزو را اینچنین پایان دهد:
"یاسوجیرو، آرام بخواب که در جهانی که اکثریت در خوابند و درون رویاهایشان هم، تنها چیزی که می‌بینند خودشان است، هستند کسانی که هنوز بیدارند و چشم‌هایشان به روی زندگی و دیگران باز است. حتی اگر عدد روی تقویم‌ها، سال ۲۰۲۳ را نشان‌مان دهد"
@tassvir_image
#سینماویژن🔸روزهای عالی ویم وندرس
🔷 #سهند_صمدیان
سال‌ها پیش، به دلیل علاقه‌ی ویژه‌ای که به جیم جارموش داشته و دارم، کتابی را می‌خواندم که مجموعه‌ای از مصاحبه‌هایش را در بر می‌گرفت.
یکی از سوالاتی که از او پرسیده بودند این بود که اگر جهان در حال نابودی باشد و تو بتوانی فقط یک فیلم را از تاریخ جهانی که ما و پیشینیان مان در آن زیستیم حفظ کنی، آن فیلم کدام خواهد بود؟
پاسخ جارموش به جذابیت شخصیت و فیلم‌های خودش بود:
"داستان توکیو، اثر یاسوجیرو اوزو".
امروز و در حالی که هفتاد سال از ساخته شدن داستان توکیو می‌گذرد، با فیلمی چنان قدرتمند از #ویم_وندرس مواجه می‌شوم که عمق وجودم را می‌لرزاند، به یکی از بهترین فیلم‌هایی که در زندگی دیده‌ام تبدیل می‌شود و به شدت هم من را به یاد داستان توکیو می‌اندازد.
به نظرم وندرس در اوج پختگی و با ساخت فیلم "روزهای عالی"، نامه‌ای به یاسوجیرو اوزو نوشته، به او ادای احترام کرده و به دغدغه‌هایی که هفتاد سال پیش در مورد جهان مدرنی که با هجوم فرهنگ غرب، روح سنت زیبای فرهنگ ژاپنی - شرقی را تحت تاثیر قرار داده و کماکان هم می‌دهد، پرداخته است.
فیلم روایتگر زندگی مردی ژاپنی است که شغلش تمیز کردن توالت‌های عمومی توکیو است و به تنهایی زندگی می‌کند. انزوایی که با گذشت زمان متوجه آگاهانه بودنش می‌شویم و به عمق وجود و نگاه خالص مردی بزرگ می‌رسیم. کسی که صبح‌ها توالت‌های شهر را با دقت و احساس مسئولیت تمیز می‌کند، در میانه‌ی روز از زیبایی‌های شهر و مخصوصا درختی که عاشقانه نگاهش می‌کند و هر روز با دوربینی قدیمی و سیاه و سفید از آن عکس می‌گیرد لذت می‌برد و شب‌ها قبل از خواب کتاب می‌خواند.
مردی که مظهر همه‌جانبه‌ای از انسان متعالی در سنت فلسفی شرقی است.
به خود نمی‌اندیشد و برای دیگران و در عین حال بی‌نیاز از آنها زندگی می‌کند.
زیبایی نگاهش به جهان در تک تک عضلات چهره‌اش پیداست.
بلد است که از هیچ، لذتی ببرد که دیگران با کوه‌هایی از طلا نمی‌برند.
کوجی یاکوشو بازیگر فیلم، همه‌ی این‌ها را با چشمانش و عضلات جادویی صورتش در حالی نشان‌مان می‌دهد که شاید در تمام طول فیلم، ده جمله بیشتر از دهانش بیرون نمی‌آید.
تاکنون هیچ بازیگری موفق نشده بود چنین قدرتمند میخکوبم کند، آنهم در حالی که اسلحه‌اش جز خشابی خالی، چیزی برای شلیک کردن نداشت.
کسی را می‌شناسم که در وصف ویم وندرس می‌گفت او مولانای غربی‌ها است.
با او در این مورد موافقم و اضافه می‌کنم که وندرس با ساخت این فیلم نشان داد که فارابیِ غرب هم هست، چرا که با ساخت این فیلم، همانند فارابی که ارسطو را به شرقی‌ها شناساند، پلی میان فرهنگ غرب و شرق می‌زند.
بازیگر فیلمش با وجود حفظ تمام سنت‌ها و فرهنگ‌های متعالی شرق، موسیقی غربی گوش می‌کند هرچند کماکان و در دنیای اسپاتیفای، این کار را با نوار کاست انجام می‌دهد.
ایده‌ای هم از اسپاتیفای به عنوان یک پلتفرم آنلاین پخش موسیقی ندارد و فکر می‌کند مغازه‌ای است که می‌توان به آن مراجعه کرد و کاست خرید!
موسیقی غربی به عنوان یکی از مهمترین جنبه‌های زندگی این مرد، نکته‌ای برجسته در فیلم است که بارها بر آن تاکید می‌شود تا نشان دهد که می‌توان دریچه‌های ذهن را به هر دو سوی جهان باز گذاشت و در نهایت انسانی متعالی باقی ماند.
احساس می‌کنم وندرس با خط پایان و پلان بی‌نظیری که در انتهای فیلمش با تصویری که داخل ماشین از بازیگرش در حال رانندگی و شروع روزی جدید در حال گوش کردن به موسیقی "روزهای عالی" می‌گیرد و خاصترین لبخند دنیا که روی صورت کوجی یاکوشو نقش می‌بندد، می‌خواهد نامه‌اش به اوزو را اینچنین پایان دهد:
"یاسوجیرو، آرام بخواب که در جهانی که اکثریت در خوابند و درون رویاهایشان هم، تنها چیزی که می‌بینند خودشان است، هستند کسانی که هنوز بیدارند و چشم‌هایشان به روی زندگی و دیگران باز است. حتی اگر عدد روی تقویم‌ها، سال ۲۰۲۳ را نشان‌مان دهد"
@tassvir_image
#عکاسانه
٢🔸شب عکاسی در تصویر سال
بعد از عوامل فیلم خواست روی سن بیایند و از ایشان قدرشناسی کرد. #محمد_صیاد، عکاسی که موضوع فیلم در باره او بود، #مریم_ملک‌مختار، کارگردان فیلم، #سهند_صمدیان – تدوین‌گر و #محمدرضا_دلپاک، طراح صدای فیلم. پس از آن، دبیر جشن تصویر سال و جشنواره فیلم تصویر، رونمایی و معرفی هشت کتاب عکاسی را با کتاب #آلفرد_یعقوب‌زاده شروع کرد تا به تعبیر خودش غریب‌نوازی کرده باشد. پیش از تماس با پاریس مقدمه‌ای که برای کتاب او نوشته بود را با عنوان آلفرد؛ زاده ایران، فرزند جهان خواند.
او از مهمترین ویژگی‌های آلفرد، دور بودن از ویروس حسادت و رقابت به هر قیمت، دانست که رایج‌ترین خصلتی است که در جهان رقابتی #فتوژورنالیسم و رسانه‌های اکثرا تحت کنترل به وضوح دیده می‌شود و اضافه کرد: آلفرد در کنار مهر بی‌مثالش به انسان معاصر، سر نترس و شجاعت غریبی هم دارد. در سفری با خبرنگاران ایرانی و خارجی به مرز ایران و عراق در جریان جنگ هشت ساله، با چشم خودم دیدم که بعد از اصابت خمپاره‌ای در نزدیک‌ترین فاصله با ما، آلفرد تنها کسی بود که ایستاده عکاسی می‌کرد. یادم نمی‌رود تیتر گزارش تصویری آلفرد از درگیری‌های چچن در سال ٢٠١١ که منجر به مصدومیت بسیار شدید او شد را که در ویژه نامه عکاسی مجله تصویر چاپ شد این بود: در خیابان‌ها فقط سگ‌ها بودند و عکاس.
بعد آلفرد روی خط آمد و قدرشناسانه با حاضران صحبت کرد و به چند پرسش صمدیان درباره تنوع پروژه‌های عکاسی‌اش در جهان و حضور مستمرش در فلسطین در جریان انتفاضه اول و دوم پاسخ داد.
پیمان درگاهی، مدیر نشر بایگانی - ناشر کتاب - هم یادداشت #محمود_کلاری، عکاس و مدیر فیلمبرداری باسابقه را خواند و به مسیر آماده‌سازی یک سال و نیمه‌ی کتاب و همراهی و همدلی سخاوتمندانه آلفرد در رفت و برگشت‌های متنی و تصویری کتاب اشاره و تاکید کرد یعقوب زاده از راه دور – فرانسه- نوعی همدل و همراهی می‌کرد که بسیاری از کسانی که در ایران هستند به سختی انجام می‌دهند؛ مخصوصا با ناشران جوانی مثل من!
دومین کتاب، اثر #ساسان_مویدی بود؛ که به‌خاطر همزمانی برنامه با افتتاحیه نمایشگاه عکس‌اش در گالری دنا در جلسه حضور نداشت و کلیپی از کتاب و تصاویر تحسین بر انگیز او پخش شد. کتاب بعدی عکس‌های #مهرداد_دفتری از چهره هنرمندان معاصر ایران با عنوان چشم درون بود. کتابی که هنوز به بازار عرضه نشده و در مرحله صحافی است. #احمد_شاملو، #محمدرضا_شجریان، #مرتضی_ممیز، #بهمن_جلالی، #اکبر_عالمی و … از جمله هنرمندانی بودند که دفتری در مجموعه عکس چشم درون ماندگار کرده بود. او خبر داد مستندی را که با همین عنوان به موضوع عکاسی از پرتره هنرمندان معاصر ایران پرداخته و ساخته شده را با اسکن کیو آر کد پشت کتاب آمده، در دسترس علاقمندان قرار می‌گیرد.
کتاب بعدی، مختص آثار عکاسی جنگ #بهرام_محمدی‌فرد بود. او از نخستین عکاسانی بود که به جبهه رفت و حضور موثری در منطقه داشت. سخنران بعدی #محمدحسین حیدری عکاس و رئیس انجمن عکاسان انقلاب و دفاع مقدس بود که پس از پخش کلیپ مربوط به کتاب آثار ماندگار زنده یاد #کاظم_اخوان بروی صحنه آمد.
حیدری در ابتدای سخنانش گفت: انجمن از سال ۱۳۸۰ علاوه بر گردآوری و ساماندهی، حفظ و نگهداری نگاتیوهای آثار عکاسی مربوط به انقلاب و جنگ، به انتشار کتاب‌های عکس پرداخته که نخستین کتابش #احمد_علیزاده‌نوحی بوده است.
دوره‌ی کتاب‌های عکاسان جنگ، دربرگیرنده‌ی آثاری‌ست که به موضوع جنگ عراق علیه ایران و جنگ‌های معاصر است که نگاه، سبک شخصی، اطلاعات صحیح عکس‌ها و شناخت عکاس‌های جنگ است. نه کتاب با همین عنوان عکاسان جنگ منتشر شده است. #ساسان_مویدی، #سعید_صادقی، #اباصلت_بیات، #مریم_کاظم‌زاده، #محمدحسین_حیدری، #علی_فریدونی، #بهرام_محمدی‌فر و #کاظم_اخوان از جمله این کتاب‌هاست.
٢🔸شب عکاسی در تصویر سال
بعد از عوامل فیلم خواست روی سن بیایند و از ایشان قدرشناسی کرد. #محمد_صیاد، عکاسی که موضوع فیلم در باره او بود، #مریم_ملک‌مختار، کارگردان فیلم، #سهند_صمدیان – تدوین‌گر و #محمدرضا_دلپاک، طراح صدای فیلم. پس از آن، دبیر جشن تصویر سال و جشنواره فیلم تصویر، رونمایی و معرفی هشت کتاب عکاسی را با کتاب #آلفرد_یعقوب‌زاده شروع کرد تا به تعبیر خودش غریب‌نوازی کرده باشد. پیش از تماس با پاریس مقدمه‌ای که برای کتاب او نوشته بود را با عنوان آلفرد؛ زاده ایران، فرزند جهان خواند.
او از مهمترین ویژگی‌های آلفرد، دور بودن از ویروس حسادت و رقابت به هر قیمت، دانست که رایج‌ترین خصلتی است که در جهان رقابتی #فتوژورنالیسم و رسانه‌های اکثرا تحت کنترل به وضوح دیده می‌شود و اضافه کرد: آلفرد در کنار مهر بی‌مثالش به انسان معاصر، سر نترس و شجاعت غریبی هم دارد. در سفری با خبرنگاران ایرانی و خارجی به مرز ایران و عراق در جریان جنگ هشت ساله، با چشم خودم دیدم که بعد از اصابت خمپاره‌ای در نزدیک‌ترین فاصله با ما، آلفرد تنها کسی بود که ایستاده عکاسی می‌کرد. یادم نمی‌رود تیتر گزارش تصویری آلفرد از درگیری‌های چچن در سال ٢٠١١ که منجر به مصدومیت بسیار شدید او شد را که در ویژه نامه عکاسی مجله تصویر چاپ شد این بود: در خیابان‌ها فقط سگ‌ها بودند و عکاس.
بعد آلفرد روی خط آمد و قدرشناسانه با حاضران صحبت کرد و به چند پرسش صمدیان درباره تنوع پروژه‌های عکاسی‌اش در جهان و حضور مستمرش در فلسطین در جریان انتفاضه اول و دوم پاسخ داد.
پیمان درگاهی، مدیر نشر بایگانی - ناشر کتاب - هم یادداشت #محمود_کلاری، عکاس و مدیر فیلمبرداری باسابقه را خواند و به مسیر آماده‌سازی یک سال و نیمه‌ی کتاب و همراهی و همدلی سخاوتمندانه آلفرد در رفت و برگشت‌های متنی و تصویری کتاب اشاره و تاکید کرد یعقوب زاده از راه دور – فرانسه- نوعی همدل و همراهی می‌کرد که بسیاری از کسانی که در ایران هستند به سختی انجام می‌دهند؛ مخصوصا با ناشران جوانی مثل من!
دومین کتاب، اثر #ساسان_مویدی بود؛ که به‌خاطر همزمانی برنامه با افتتاحیه نمایشگاه عکس‌اش در گالری دنا در جلسه حضور نداشت و کلیپی از کتاب و تصاویر تحسین بر انگیز او پخش شد. کتاب بعدی عکس‌های #مهرداد_دفتری از چهره هنرمندان معاصر ایران با عنوان چشم درون بود. کتابی که هنوز به بازار عرضه نشده و در مرحله صحافی است. #احمد_شاملو، #محمدرضا_شجریان، #مرتضی_ممیز، #بهمن_جلالی، #اکبر_عالمی و … از جمله هنرمندانی بودند که دفتری در مجموعه عکس چشم درون ماندگار کرده بود. او خبر داد مستندی را که با همین عنوان به موضوع عکاسی از پرتره هنرمندان معاصر ایران پرداخته و ساخته شده را با اسکن کیو آر کد پشت کتاب آمده، در دسترس علاقمندان قرار می‌گیرد.
کتاب بعدی، مختص آثار عکاسی جنگ #بهرام_محمدی‌فرد بود. او از نخستین عکاسانی بود که به جبهه رفت و حضور موثری در منطقه داشت. سخنران بعدی #محمدحسین حیدری عکاس و رئیس انجمن عکاسان انقلاب و دفاع مقدس بود که پس از پخش کلیپ مربوط به کتاب آثار ماندگار زنده یاد #کاظم_اخوان بروی صحنه آمد.
حیدری در ابتدای سخنانش گفت: انجمن از سال ۱۳۸۰ علاوه بر گردآوری و ساماندهی، حفظ و نگهداری نگاتیوهای آثار عکاسی مربوط به انقلاب و جنگ، به انتشار کتاب‌های عکس پرداخته که نخستین کتابش #احمد_علیزاده‌نوحی بوده است.
دوره‌ی کتاب‌های عکاسان جنگ، دربرگیرنده‌ی آثاری‌ست که به موضوع جنگ عراق علیه ایران و جنگ‌های معاصر است که نگاه، سبک شخصی، اطلاعات صحیح عکس‌ها و شناخت عکاس‌های جنگ است. نه کتاب با همین عنوان عکاسان جنگ منتشر شده است. #ساسان_مویدی، #سعید_صادقی، #اباصلت_بیات، #مریم_کاظم‌زاده، #محمدحسین_حیدری، #علی_فریدونی، #بهرام_محمدی‌فر و #کاظم_اخوان از جمله این کتاب‌هاست.