Тут я таварышу Дзерманту ўжо адказвала пра кровазмяшэнне.
Кінула ізноў, няхай і Рыгор прачытае 😁

Бо яны змешванне крыві з расізмам блытаюць ))

#ДумкіЎслых

Прадоўжыла і раскрыла думку вось гэтага свайго паста

https://t.iss.one/verashchaka_by/6179

Гады лятуць ад мандарынак да кавуноў... І так па кругу....

🎨 Малюнак chilliezgraphy

#НамПішуць

Борьба русских фашистов националистов с белорусским националистами. Оригинальная идея, правда, Григорий? Там точно собирались патентованные нацики. И ВПШ хорошо что хоть не имени Власова. Как ты там оказался?

https://t.iss.one/AzarenokCTV/33741

Мандраголь або мандрагора

Што казаў пра гэту расліну жыхар вёскі Сіманы Мядзельскага раёна, чытайце ніжэй 👇

#МіфыЛегендыБеларусі

Мандраголь

Жыў у маёй роднай вёсцы Сіманы (Мядзельскі раён) амаль 90-гадовы Браніслаў Сівіцкі, разьбяр па дрэву, ён так упрыгожыў некалі мудрагелістым арнаментам сваю хату, якая стаіць у цэнтры вёскі, што новыя людзі абавязкова прыпыняюцца каля яе і дзіву даюцца, як так атрымалася.

Яго хату здымалі аператары
Беларускага тэлебачання, якіх я сюды запрасіў, пра яго, як майстра, пісалі ў раённай газеце. З ім, дзедам Браніславам, мне заўсёды хацелася прыпыніцца і
пагаварыць, паразважаць пра здароўе і надвор'е, космас і бульбу...

І вось што расказаў мне дзед Браніслаў, які дапамагаў многім:

-- Ёсць, браце, адна лячэбная расліна, якая завецца мандраголь. Гэта – чалавек-расліна, мае рукі, ногі, як у нас, на галаве расце кветка, падобная на
сланечнік.

Расліна сустракаецца надта рэдка, за сваё жыццё я знайшоў яе тры разы. І апошні раз пад вёскай Зялёнкі. Дапамагае яна ад страшных хвароб,
адвар яе нават зрошчвае косці.

Расліна мандраголь расце толькі ў адным строгім месцы, як яе не перасаджвай – не прыжывецца... Ну гэта як і чалавек на сваёй зямлі, жыве толькі тут, лепшага месца яму не трэба. І калі расліну выкопваеш, вырываеш з зямлі глыбокі і тонкі, як лазовы дубец, корань, яна ўздрыгне ўся і застогне голасам, далібог, як жывы чалавек. У мяне тады пад Зялёнкамі ў сэрцы кальнула, як яна застагнала, аж рукі задрыжэлі.

Так і чалавек альбо цэлы народ, гінучы, войкне, застогне, але ніхто яму, раненаму ў самае сэрца, ужо не дапаможа. Галоўнае, каб пакінулі яго душу і сэрца,
памяць...

Я зноў пагартаў пяцітомнік "энцыклапедыі прыроды", хочучы даведацца больш пра таямнічую расліну. Нічога не знайшоў.

Вячаслаў Лапцік, Мядзельскі раён

Чаму ў слоніка доўгі нос

Рэдьярд Кіплінг
Пераклад Васіля Хомчанкі

#КазкіДзецям

#КазкаДляДарослых

Быў жа некалі нармальны хлопец, не крычаў, не мацюгаўся, мову родную паважаў, па ўсялякіх ВПШ імя фашыстаў не бегаў....

Якім ты быў, такім ўжо не будзеш ...

👉 На гэтай мінорнай ноце з тэмай Рыгора мы развітваемся. Лепш пра Беларусь, гэта цікавей

Добрай раніцы!

Кавер на песню Віктара Цоя спявае Алесь Чумакоў

Сёння не вельмі беларуская кухня, затое на беларускай мове 😁

Смачна есці!

У тыкток @nasta_leni

Сухараўскі Сёгун выдаў Шах і Мат!))

У тыкток @sucharauskishogun

#Літаратура

👉 Прысвячаецца ўсім сучасным заступнікам Ільіна, Дугіна і іншых філосафаў падобнага толку....

*****
К. Крапіва
Сава, Асёл ды Сонца
(Байка)

Сава лятала паначы,
З сабою птушкам смерць насіла,
Хаўтурны спеў ім пеючы,—
Сама там драла іх, сама ж і галасіла,
Ды так не ўбачыла, як нахапіўся дзень,
І Сонца яркага прамень
Да рэшты асляпіў ёй вочы.

Сава ўцячы тут хоча,
Ды толькі вось ляцець не можа,
А поблізу няма дупла нідзе.
Заплакала Сава ў бядзе —
Ну, хто ж Саве паможа?
На шчасце ёй тут лёс паслаў
Знаёмага Асла.

І кажа ён: — Не плач, сястрыца,
Ды надта не бядуй,—
З бяды мы вырабімся самі,
І Сонцу нам не прыйдзецца скарыцца:
Я вушы доўгія на Сонца навяду
І засланю яго вушамі.
Як цемра ўсю пакрые галу,
Як згіне прыкрае святло,
Дык ты й ляці сабе ў дупло
Тады памалу.

І наш Асёл за працу ўзяўся шчыра:
Як можна вушы свае шырай
Ён растапырыў, распрастаў
І проці Сонца стаў.
Калі ж налева глянуў коса —
Святла там яркая палоса.

Ён — гоп у левы бок.
Пасля глядзіць — святло і справа;
Тады назад ён — скок.
Нарэшце бачыць — дрэнна справа:
Скакаў, скакаў і ўжо насілу ходзіць,

А Сонцу ўсё ніяк не шкодзіць,—
Ні каплі не памог Саве,
А вочы пасляпіў сабе.
І вось Аслу нарэшце ясна стала:
Каб Сонца засланіць — вушэй асліных мала.


Вось гэту праўду едкіх слоў
Нясу, абураны, я на фашысцкіх соў
І іх заступнікаў-аслоў.



1927

📖📚 У апошні час даволі стабільна і актыўна развіваюцца беларуска-кітайскія літаратурныя стасункі.

У многім гэта адбываецца дзякуючы намаганням Саюза пісьменнікаў Беларусі і яго партнёраў у Кітаі — у прыватнасці, Цэнтра даследванняў Беларусі Усходне-Кітайскага педагагічнага ўніверсітэта ў Шанхаі і Другога Пекінскага ўніверсітэта замежных моў.

Партнёры беларускай пісьменніцкай супольнасці ў Паднябеснай прыкладаюць самыя актыўныя намаганні для пашырэння беларускага мастацкага слова ў кітайскіх медыя на розных платформах — друкаваных і лічбавых. А таксама спрыяюць выданню ў Кітаі кніг беларускіх літаратараў. 

Больш падрабязна чытайце тут