یادداشتی از #سورنا_جوکار بر مجموعه شعر #چه_تنهاست_ماه سرودۀ #حمیدرضا_شکارسری :
«چه تنهاست ماه» نیمایی‌های حمیدرضا شکارسری شاید برای دیگران فقط نام یک مجموعه شعر جدید، در قالب نیمایی از شاعری به نام حمیدرضا شکارسری باشد، اما دیدن این عنوان مرا با بزرگترین چالش ممکن در مورد این شاعر و منتقد ادبی رو به رو کرد.
شکارسری که گفته بود دیگر اعتقادی به وزن ندارد ؟!
مگر نه آنکه نزدیک دو دهه از زمان سرایش آخرین شعر موزون ایشان به گفته ی خودش گذشته!!!؟
همین سوالات برای درگیر کردن ذهن من، با آخرین حرکت این شطرنج باز ، به قصد گره گشایی احتمالی از آن کافی بود. حمیدرضا شکارسری جزء معدود افرادیست که در فضای آشفته ادبیات امروز، مانند رودی که در مسیر حرکت می کند هر مساله ای را به طرزی اصولی و به هنگام آموخته و آموزش می دهد، همین نکته باعث شده تا بسیاری به حق او را چکش ادبیات بنامند، پس با توجه به آنچه بیان شد و نیز پیشینه ادبی جناب شکارسری، نمی توان به سادگی از کنار مجموعه ی چه تنهاست ماه گذشت، به این ترتیب که در مواجهه با این پدیده می توان دو دیدگاه را متصور بود. اول و به اجمال آن که؛ شاعر فقط قصد داشته تا مجموعه شعری جدید منتشر کند بی آن که سایر ملزومات آن مد نظر باشد. شخصن این مورد را، در شان آقای شکارسری نمی دانم، اما نظر دوم و به تفصیل این که؛ می توان انتشار این مجموعه را بدون توجه به سطح کیفی، حرکتی کاملن پست مدرن دانست.
یافتن تعریفی قابل تفاهم برای پست مدرن که همه ی متفکران قائل به آن باشند، قدری مشکل به نظر می رسد. شاید بتوان گفت: پست مدرنیسم با هدف نقد و تمسخر تمام آنچه مشمول انقضای زمان می شود به وجود آمده، خواه آن مقوله فرزند سنت باشد خواه مدرنیته، قصد هم آن است تا هر تفکر منقضی شده ای را مورد پرسش واقعی قرار دهد و در مقابله با آن، هر چیزی دیگر بودن را به مدرن بودن یا سنتی بودن ترجیح داده ، و برای پیروان این مکتب، مهم دوری از مدرنیته و سنت، با هدف نفی آن ها ست، زیرا در نظر آنان دوران سنت گذشته و هر مدرنی هم لحظه ای بعد به سنت می پیوندد.
پست مدرنیسم در هر جامعه ای به فراخور، نمودی داشت، برای مثال در غرب، تفکر صنعتی انسان دلزده از ازدحام شهر را برای آرامش به فراغت روستا بازگرداند اما در جامعه ی ما و به خصوص ادبیاتچی های آن، کاریکاتوری مضحک به وجود آورد که ذکر مثال یا شرح آن را اسراف در کلام می دانم، از همین روست که خوش دارم تا در مورد جناب شکارسری دل به نظریه دوم بدهم و عرض کنم شاعر با حرکتی جدید و استفاده از وزن پس از سال ها بر اثر نا امیدی از کجروی های جریانات ادبی، قصد معنی کردن و معرفی جریان پست مدرن به صورت واقعی و صحیح را به جامعه ی ادبی داشته حتی اگر این اتفاق فقط در یکی از عناصر فرم به نام قالب افتاده باشد ، زیرا شاعر در دوره ای وزن را به آن دلیل که دیگر در نظرش کارآمد نیست کنار می گذارد و به شعر بی وزن می پردازد و بعد از سال ها مجددن به استفاده از وزن روی می آورد و با آنچه که اعتقادی به آن نداشته به باور حال خود می تازد و این خود می تواند دلیلی باشد تا بتوان گفت حمیدرضا شکارسری به دنبال اعتقادی جدید در شعر می گردد.
تراش*
می کشد مداد را
یا که زنده می کند؟
*(چه تنهاست ماه - صفحه ی سی و چهار)
نشر #شهرستان_ادب
کانال تخصصی کتب #شعر و #داستان :
@ShahrestanAdabPub
«چه تنهاست ماه» نیمایی‌های حمیدرضا شکارسری شاید برای دیگران فقط نام یک مجموعه شعر جدید، در قالب نیمایی از شاعری به نام حمیدرضا شکارسری باشد، اما دیدن این عنوان مرا با بزرگترین چالش ممکن در مورد این شاعر و منتقد ادبی رو به رو کرد.
شکارسری که گفته بود دیگر اعتقادی به وزن ندارد ؟!
مگر نه آنکه نزدیک دو دهه از زمان سرایش آخرین شعر موزون ایشان به گفته ی خودش گذشته!!!؟
همین سوالات برای درگیر کردن ذهن من، با آخرین حرکت این شطرنج باز ، به قصد گره گشایی احتمالی از آن کافی بود. حمیدرضا شکارسری جزء معدود افرادیست که در فضای آشفته ادبیات امروز، مانند رودی که در مسیر حرکت می کند هر مساله ای را به طرزی اصولی و به هنگام آموخته و آموزش می دهد، همین نکته باعث شده تا بسیاری به حق او را چکش ادبیات بنامند، پس با توجه به آنچه بیان شد و نیز پیشینه ادبی جناب شکارسری، نمی توان به سادگی از کنار مجموعه ی چه تنهاست ماه گذشت، به این ترتیب که در مواجهه با این پدیده می توان دو دیدگاه را متصور بود. اول و به اجمال آن که؛ شاعر فقط قصد داشته تا مجموعه شعری جدید منتشر کند بی آن که سایر ملزومات آن مد نظر باشد. شخصن این مورد را، در شان آقای شکارسری نمی دانم، اما نظر دوم و به تفصیل این که؛ می توان انتشار این مجموعه را بدون توجه به سطح کیفی، حرکتی کاملن پست مدرن دانست.
یافتن تعریفی قابل تفاهم برای پست مدرن که همه ی متفکران قائل به آن باشند، قدری مشکل به نظر می رسد. شاید بتوان گفت: پست مدرنیسم با هدف نقد و تمسخر تمام آنچه مشمول انقضای زمان می شود به وجود آمده، خواه آن مقوله فرزند سنت باشد خواه مدرنیته، قصد هم آن است تا هر تفکر منقضی شده ای را مورد پرسش واقعی قرار دهد و در مقابله با آن، هر چیزی دیگر بودن را به مدرن بودن یا سنتی بودن ترجیح داده ، و برای پیروان این مکتب، مهم دوری از مدرنیته و سنت، با هدف نفی آن ها ست، زیرا در نظر آنان دوران سنت گذشته و هر مدرنی هم لحظه ای بعد به سنت می پیوندد.
پست مدرنیسم در هر جامعه ای به فراخور، نمودی داشت، برای مثال در غرب، تفکر صنعتی انسان دلزده از ازدحام شهر را برای آرامش به فراغت روستا بازگرداند اما در جامعه ی ما و به خصوص ادبیاتچی های آن، کاریکاتوری مضحک به وجود آورد که ذکر مثال یا شرح آن را اسراف در کلام می دانم، از همین روست که خوش دارم تا در مورد جناب شکارسری دل به نظریه دوم بدهم و عرض کنم شاعر با حرکتی جدید و استفاده از وزن پس از سال ها بر اثر نا امیدی از کجروی های جریانات ادبی، قصد معنی کردن و معرفی جریان پست مدرن به صورت واقعی و صحیح را به جامعه ی ادبی داشته حتی اگر این اتفاق فقط در یکی از عناصر فرم به نام قالب افتاده باشد ، زیرا شاعر در دوره ای وزن را به آن دلیل که دیگر در نظرش کارآمد نیست کنار می گذارد و به شعر بی وزن می پردازد و بعد از سال ها مجددن به استفاده از وزن روی می آورد و با آنچه که اعتقادی به آن نداشته به باور حال خود می تازد و این خود می تواند دلیلی باشد تا بتوان گفت حمیدرضا شکارسری به دنبال اعتقادی جدید در شعر می گردد.
تراش*
می کشد مداد را
یا که زنده می کند؟
*(چه تنهاست ماه - صفحه ی سی و چهار)
نشر #شهرستان_ادب
کانال تخصصی کتب #شعر و #داستان :
@ShahrestanAdabPub