شروع به کار پرونده #نامه_هایی_به_آقای_رئیس_جمهور
(مطالبات اهالی قلم از رئیس‌ جمهور منتخب سال 1396)در سایت شهرستان ادب

https://1o2.ir/z6jux

@ShahrestanAdab

رنجی که فرهنگ، هنر و ادبیات گرفتار آن است این است که همواره ذیل سیاست تعریف می‌شود. هرچند اگر با عقل و خرد نگاه کنیم، فرهنگ ورای سیاست است و باید سیاست از آن منشعب شود، اما بیشتر اوقات در عمل چنین اتفاقی نمی‌افتد. آنچه در عمل شاهدیم آن است که دولت‌ها از پی هم می‌آیند و می‌روند، سیاست‎ها بنا به مذاق دولت‌ها و مدیریت‌های کوتاه‌مدت و حلقه‌های بسته مشاوره، هرروز رنگ عوض می‌کنند و این میان موجودیت تزئینی و گوشت قربانی فرهنگ، هنر و ادبیات است.

سایت شهرستان ادب، بنا به ماهیت فرهنگی خویش و میثاقی که با اهالی ادبیات دارد، در تازه‌ترین پرونده خود با عنوان «#نامه_هایی_به_آقای_رئیس_جمهور» سراغ شاعران و داستان‌نویسان می‌رود تا مطالبات و انتظارات آنان را از سیاست‌مداران و دولت‌مردان _به ویژه رئیس جمهور منتخب دولت دوازدهم در انتخابات ریاست جمهوری سال 1396_ جویا شود و مستقیما به گوش مسئولان امر برساند. در این پرونده ادبی-اجتماعی سراغ جمعی از چهره‌های برگزیده و صاحب‌فکر ادبیات خواهیم رفت.

شاید با این پرونده و پرونده‌های اینچنینی فرهنگ و ادبیات بتواند صدای خود را به سیاست و قدرت برساند و اتفاقاتی خوب برای فرهنگ، هنر و ادبیات ایران اسلامی عزیز رقم بخورد.


برای مطالعه مطالب این پرونده صفحه زیر را دنبال کنید:
https://1o2.ir/z6jux

@ShahrestanAdab

از #افسانه_غیاثوند به «رئیس‌جمهور منتخب ۱۳۹۶»
https://shahrestanadab.com/Content/ID/6983

پرونده #نامه_هایی_به_آقای_رئیس_جمهور
@ShahrestanAdab

* مطالبات فرهنگی شما از رئیس جمهور آینده و منتخب مردم در انتخابات ۱۳۹۶ چیست؟


از #افسانه_غیاثوند
به «رئیس‌جمهور منتخب ۱۳۹۶»

مطالبات فرهنگی ما، بسته به اینکه تعریف‌مان از فرهنگ چه باشد، فرق می‌کند و فکر می‌کنم مادامی‌که فرهنگ به عنوان یک پدیده با مقوله‌های دیگر اعم از سیاست، اقتصاد و مذهب پیوندی عمیق دارد، نمی‌توان دامنه‌اش را به تعاریفی این چنینی محدود کرد و مثلا گفت: «فرهنگ مجموعه‌ای از باورها، ارزش‌ها و الگوهای رفتاری است که ... »، بلکه باید پذیرفت تعریف فرهنگ، تعریفی مجزا از شاخصه‌های اقتصادی و سیاستی یک جامعه نیست و نمی‌تواند بدون تلاقی و تعامل با آن‌ها، به‌عنوان یک جریان مستقل، به کارکرد و حیات ایده‌آل خود ادامه دهد.

به عبارت دیگر، همیشه تحقق یک جامعۀ فرهنگی سالم و مترقی، آرمان تمام انسان‌ها و مکاتب الهی، حتی غیر الهی بوده و تحقق این‌گونه جوامع میسر نمی‌شود، مگر با ریشه داشتن در یک زیربنای مطلوبِ اقتصادی و سیاسی.

اما بهتر است به‌جای پرداختن به تعاریف دست و پاگیر این چنینی و کلی‌گویی‌هایی که حرف را به سمت و سوی شعار می‌برد، به اصل سوال بپردازم.

به‌عنوان یک ایرانی، بدون داشتن نگاهی جنسیتی و منفعت‌طلبانه، با توجه به اهمیت جایگاه زن در میان خانواده (که کوچک‌ترین و در عین حال مهم‌ترین نهاد اجتماع است) از رئیس جمهور آینده مطالباتی دارم، که عرض می‌کنم. اگرچه معتقدم در هر نگاه مطالبه‌گر، نوعی رفتار انفعالی دیده می‌شود که با وظیفه و نقش کلیدی زن در فرهنگ‌سازی و فرهنگ‌پروری منافات دارد.

تبیین و تعیین حقوق ِواقعی زن، مهم‌ترین مطالبۀ من از شخص رئیس جمهور است، البته نه در دایرۀ بحث‌هایی که این روزها از سوی عده‌ای روشنفکرمآب، در قالب تساوی حقوق، مطرح شده و تنها به «اجرت المثل» ، «دیه» یا مباحثی از این دست منحصر می‌شود؛ مباحثی که صریحا برآمده از احکام قرآنی است و برای آن، مطابق توصیه‌های دین - خوشبختانه - دستورالعمل داریم.

پر مسلم است که طرح این‌گونه موضوعات و فرو رفتن در عمقِ خالیِ اینگونه ژست‌ها، هزینه‌های سنگینی در پی دارد که فقط و فقط متوجه دین و فرهنگ است نه دولت، اما می‌خواهم بدانم، اگر ما با مطالبات فرهنگی خود، هزینه‌ای مالی را به دولت تحمیل کنیم؛ برای مثال بخواهیم «تربیت فرزند» که مسلم‌ترین و زیباترین رسالت یک زن است را به‌عنوان یک شغل تلقی کرده تا برایش درآمدی لحاظ شود، باز هم به همان اندازه، داعیه‌دارِ حقوق زن خواهد بود؟ من‌باب یادآوری یک سوال می‌کنم و می‌گذرم: یک مادر، در ازای تربیت یک چهرۀ انقلابی همچون شهید همت یا چهره‌های علمی همچون دانشمندان هسته‌ای، آیا هرگز مطالبه‌ای از نظام و دولت دارد و آیا زن با چنین مقامی را می‌توان با وعدۀ سرخوشی و آزادی (آن هم از همه‌چیز؛ یعنی نوعی آزادیِ بی حد و حصر و بی بند و بارانه) تطمیع کرد و فریفت؟

به رسمیت شناختن جایگاه و ارزش اجتماعی زن - چنانکه باید - از دیگر دغدغه‌های همیشگی من بوده و هست. متاسفانه در اغلب موارد دیده شده، بیش از آن‌که فقر اقتصادی در خدشه‌دار کردن این جایگاه دخیل و موثر بوده باشد، ما با عاملی به نام فقر فرهنگی دست به گریبان بوده‌ایم؛ شأن اجتماعی زن، کار کردن در یک شرکت تجاریِ بی در و پیکر، دست‌فروشی در تونل‌های زیرزمینی یا مشاغل کاذبی از این دست، بدون داشتن بیمه و آتیه نیست. البته در اینکه کار، عار نیست و جهاد است حرفی نیست، اما تنها با تقویت فرهنگ و برنامه‌سازی است که می‌توان جایگاه واقعی یک زن را به او متذکر شد و هم این مسئله را، که نباید جای زیاده‌خواهی را با نیاز اشتباه بگیرد.

متاسفانه اهمیت دفاع و صیانت از ارزش‌های وجودی زن و نیز مقابله با تهاجمات فرهنگی، آن هم در کشوری که اسلامی بودنش مورد ادعای ماست، نه‌تنها روزبه‌روز کمرنگ‌تر می‌شود، بلکه اخیرا بعضی چهره‌های سیاسی با سیاه‌نمایی و فریب‌کاری‌هایی که عین الگوبرداری و جهت‌پذیری از عناصر غرب‌زده است، ضمن القاء این مسئله که در جامعه تحرک، نشاط اجتماعی و آزادی وجود ندارد، سعی در پیاده کردن اهداف خود و در نهایت جذب افکار و آراءِ زنان و خصوصا جوانانی دارند که بنا به اقتضائاتی از جمله سن و سال، گوشی مستعد برای شنیدن وعده‌های چنین و چنان هستند، در حالیکه باید از قائلان این‌گونه شعارها پرسید در مقام عمل برای تفریح، تحرک و نشاط علمی- اجتماعیِ ما (آن هم در چهارچوب اصولی و منطبق با مواضعِ دین)، چه برنامه‌ها و دستاوردهای فرهنگی‌ای ارائه خواهند داد؟


پرونده #نامه_هایی_به_آقای_رئیس_جمهور
@ShahrestanAdab

از #فرهاد_حسن_زاده به «رئیس‌جمهور منتخب ۱۳۹۶»
https://shahrestanadab.com/Content/ID/6984/

پرونده #نامه_هایی_به_آقای_رئیس_جمهور

@ShahrestanAdab

* مطالبات فرهنگی شما از رئیس جمهور آینده و منتخب مردم در انتخابات ۱۳۹۶ چیست؟


از #فرهاد_حسن_زاده
به «رئیس‌جمهور منتخب ۱۳۹۶»

مطالبات فرهنگی خیلی زیاد و گسترده هستند. برخی روبنایی و برخی زیربنایی. در این كشور طی سال‌های گذشته دولت‌ها در صدد رشد اقتصادی و ... بودند. فرهنگ و هنر كاملا مظلوم مانده است. ساده‌ترین و كمترین‌شان این است:

1. اصلاح ساختار آموزش و پرورش و كاربردی كردن آموزش‌های دانش‌آموزان كه منجر به سبك كردن حجم درس‌ها و اطلاعات غیرلازم و ایجاد فرصت برای یادگیری و مطالعۀ كتاب‌های غیردرسی بشود.

2. برداشتن ممیزی یا لااقل ایجاد قوانینی ثابت و غیرسلیقه‌ای كه مولف و ناشر به آن آگاه باشد و منجر به حبس اثر و كشتن خلاقیت نویسنده و هنرمند نشود.

3. حذف سلیقۀ خاص از مدیریت‌های صدا و سیما و تبدیل آن به یك رسانۀ كاملا ملی و فراگیر و غیرجناحی.

4. ایجاد انگیزۀ مادی و معنوی برای كار تخصصی و آموزش خلاقیت محور در معلمان و كتابداران و مربیان پرورشی مدارس و مراكز آموزشی.

5. توجه ویژه به اصحاب واقعی فرهنگ بدون چشمداشت سیاسی و توقع تبلیغاتی و سیاسی.

6. تشویق بخش خصوصی به برگزاری جشنواره‌های ادبی و فرهنگی و حمایت بدون چشمداشت و سیاسی از این جشنواره‌ها.

7. پیوستن به قانون حق كپی‌رایت جهانی برای به رسمیت شناخته شدن ایران در حوزه‌‌های مختلف تولید فكری و راه‌یابی آثار مكتوب ایرانی در جهان.

8. حمایت مالی (گرنت) از آثار ادبی كه توان ترجمه و انتشار در سایر كشورها را دارند. این حمایت باید براساس واقعیت و قدرت كتاب‌ها باشد نه سلیقه‌ای و خاص یك روند فكری.

9. ایجاد فرصت برای رشد و شكوفایی جوانان علاقمند به فرهنگ.


پرونده #نامه_هایی_به_آقای_رئیس_جمهور
@Shahrestanadab

از #علی_محمد_مودب به «رئیس‌جمهور منتخب ۱۳۹۶»
https://shahrestanadab.com/Content/ID/6991/

پرونده #نامه_هایی_به_آقای_رئیس_جمهور

@Shahrestanadab

* مطالبات فرهنگی شما از رئیس جمهور آینده و منتخب مردم در انتخابات ۱۳۹۶ چیست؟


از #علی_محمد_مودب
به «رئیس‌جمهور منتخب ۱۳۹۶»

به نقل از شهرآرا: انتخابات است و فرصتی برای اینکه مطالبات و حرف‌های همۀ ما شنیده شود. در این چند ساله انتخابات و مخصوصاً مناظرات فرصت بی‌نظیری است تا نگفته‌ها و کتمان‌شده‌ها گفته شود و حرف دل مردم شنیده شود و طبعا حداقل فایده این قصه این است که مطالبات کلا به فراموشی سپرده نمی‌شود و از یادها نمی‌رود و البته فواید دیگری هم دارد. به هر حال هر دولتی که مستقر می‌شود به‌ناچار به بخشی از حرف‌ها و تعهداتش عمل می‌کند و بنیان‌هایی می‌گذارد که حتی مخالفانش هم ناچار خواهند بود راهش را ادامه دهند. مثال مسکن مهر یکی از همین ساختارهاست که سرسخت‌ترین مخالفانش هم دیگر نمی‌توانند با اصلش مخالفت کنند و دست کم در فصل انتخابات برای اجرای کامل آن متعهد می‌شوند. در حوزه‌های دیگر هم علم شدن حرف‌های خوب خیلی مهم است و نباید این موضوع را دست کم گرفت. مثلا اگر از تعمیر ماشین دولت حرف زده شد این استعاره در نهایت اثر خواهد کرد؛ چه مطرح کنندۀ آن سر کار بیاید و چه نیاید.

کلمه موتوری است که خاموش شدنی نیست و اگر درست روشن شده باشد عمل خواهد کرد. در همین انتخابات هم می‌بینیم که از گزارش شش ماهۀ بررسی ساختارهای فسادزا به مردم بحث می‌شود که ادامۀ همان حرف قبلی است که با عنوان تعمیر ماشین دولت در بیان یکی از نامزدهای محترم دور قبل مطرح شد و به نظر من در نهایت به ثمر خواهد رسید. بحث دولت هوشمند و الکترونیک هم از همین بحث‌هاست و این‌ها در نهایت ثروت‌هایی هستند که در اختیار نامزد پیروز قرار خواهند گرفت. یکی از مهم‌ترین مشکلات در انتخابات‌ها این است که به تبع شرایط اقتصادی حرف اصلی نامزدها در حوزه اقتصادی و آن هم در قالب وعده و وعیدها مطرح می‌شود. در حالی که راه حل نهایی مشکلات اجتماعی و اقتصادی ما در حوزه آموزش و فرهنگ نهفته است. اگر قرار است که در اقتصاد هم وضع تغییر کند باید فرهنگ را تغییر داد و برای این قصه باید مجموعۀ عملیات فرهنگی و آموزشی کشور به‌طور جدی بازطراحی شود. نمی‌شود با این مدرسه‌ها و دانشگاه‌ها به نتایج پایدار جدی‌ای برای رشد کشور رسید. شیوۀ آموزش ما باید تغییر کند. نگاه ما به خانواده باید عوض شود و دولت باید برای این قصه برنامه داشته باشد. بخصوص به این دلیل که در عصر ما اغلب ثروت‌های فرهنگی و میراث ما در حوزۀ سبک زندگی مورد حمله قرار گرفته است و اسکلت خانواده و اجتماع ما در حال فروریختن است. متاسفانه حتی در حد حرف‌های گذرا هم کمتر به این قصه پرداخته می‌شوند و بنا به‌ناچاری مناظره برای جذب آرای مردمی همه مشغول وعده و وعیدها می‌شوند. انتظار زیادی هم نیست. اما اینکه کلا از درد اصلی حرف زده نشود درد بسیار بزرگی است. عاقلان دانند که درمان همۀ دردها در زمین آموزش و فرهنگ است و دولت باید مهم‌ترین اولویتش آموزش و فرهنگ باشد. حتی اگر به‌ناچار در تبلیغات، قدری تاکتیکی عمل کند، ولی باید معلوم باشد که بازی را شناخته و درد را می‌داند که چنین چیزی در روند تبلیغات رایج متاسفانه خیلی مشهود نیست.

پرونده #نامه_هایی_به_آقای_رئیس_جمهور
@Shahrestanadab

از #محمد_حسن_شهسواری به «رئیس‌جمهور منتخب ۱۳۹۶»
https://shahrestanadab.com/Content/ID/6990/

پرونده #نامه_هایی_به_آقای_رئیس_جمهور
@Shahrestanadab

از #پونه_نیکوی به «رئیس‌جمهور منتخب ۱۳۹۶»
https://shahrestanadab.com/Content/ID/6986/

پرونده #نامه_هایی_به_آقای_رئیس_جمهور
@Shahrestanadab