به داغ عاشقای بی مزار
مروری کوتاه بر شعر و زندگیِ #فرخی_یزدی
در سالروز قتلش

https://shahrestanadab.com/Content/ID/2778

@Shahrestanadab

در سرزمین پاک اندیشان و مهرکیشان، آخرین صفحه‌های ماه مِهر به خونِ یک شاعر مُهر شده است. ماه مهر با همه مهربانی‌اش یادآور کینه‌های دیرین سلاطین ستمگر است، یادآور روزی که جلاد بیداد در یکی از دخمه‌های نه توی مرگ اندودِ رضاخانی، شاعر آزاده و روشنگرِ ایرانی یعنی «میرزا محمد فرخی یزدی» را به قتل می‏رساند. شاعری که اکنون حتی مزاری هم ندارد، هرچند تاریخ نگاران احتمال می‏دهند پیکرش مخفیانه در گورستان مسگرآباد تهران به خاک سپرده شده باشد.

🔻غزلی از #فرخی_یزدی :

شب چو در بستم و مست از می نابش کردم
ماه اگر حلقه به در کوفت جوابش کردم!

دیدی آن تُرک ختا دشمن جان بود مرا
گرچه عمری به خطا دوست خطابش کردم؟

منزل مردم بیگانه چو شد خانه‌ی چشم
آن‌قدر گریه نمودم که خرابش کردم

شرح داغ دل پروانه چو گفتم با شمع
آتشی در دلش افکندم و آبش کردم

غرق خون بود و نمی‌خفت ز حسرت فرهاد
خواندم افسانه شیرین و به خوابش کردم

دل که خونابه‌ی غم بود و جگرگوشه‌ی دهر
بر سر آتش جور تو کبابش کردم

زندگی کردن من مردنِ تدریجی بود
آنچه جان کند تنم، عمر حسابش کردم


📝 متن کامل این مطلب را در سایت شهرستان ادب بخوانید:
shahrestanadab.com/Content/ID/2778

☑️ @ShahrestanAdab

🔸«دوختن دهان ملّت»
( یادداشتی به مناسبت سالمرگ #فرخی_یزدی از #محمدرضا_معلمی )

🔹«شعر برای شاعران، وسیله است؛ وسیله‌ای متشکّل از کلمات موزون و منظّم برای رسیدن به هدفی. این هدف گاه آن‌قدر نازل و بی‌قدر و منزلت است که می‌توان یا بهتر است صحبتی از آن به میان آورده نشود. مطرح شدن در محافل ادبی و پیدا کردن ارج و قرب در دربار در گذشته و شناخته‌شدن در شبکه‌های اجتماعی در روزگار امروز، از این قبیل اهداف سطحی است. شاعرانی با چنین نگاه، می‌خوانند و می‌نویسند تا به احترام و علاقه‌ای که مردم برای اهل ادب قائلند برسند و غالباً از بازی با کلمات و آرایه‌های ادبی فراتر نمی‌روند...»

💠 این مطلب را به صورت کامل در سایت شهرستان ادب بخوانید.

☑️ @ShahrestanAdab