«سخن طنزآمیز در ادبیات فارسی سخنی است انتقادی و روایتگرانه که جامعه و شخصیت‌های آن دوران را با زبانی منتقدانه به تصویر می‌کشد. طنزنویس علاوه بر ترسیم چهرۀ جامعه، هدف والاتر و مسئولیت مهم‌تری نیز دارد؛ آن هم نشان دادن ذات پنهان زمانۀ خویش است. با این تفاسیر، #ابوالفضل_بیهقی طنزپردازی حرفه‌ای است که ماهرانه رویدادها و تصاویر آشکار و پنهان زمان خویش را به تصویر کشیده است.

طنز در بیهقی با فکاهی‌نویسی، لطیفه‌گویی‌های پیشین و گفتار هزل‌آمیز کاملاً متفاوت است. منظور از طنز در تاریخ بیهقی طعنه‌زنی، القاب طنزآمیز، تمسخر و مزاح است. بیهقی استادانه به مزاح و تمسخر اشخاص و موقعیت‌ها پرداخته است. او در برخی داستان‌ها راوی صحنه‌های خنده‌دار شده است و در برخی برای دوری از اتهام و افترا در قالب شخصیت‌های داستان، زبان به طعنه زدن و مسخره کردن گشوده است»...
https://goo.gl/q2fMJi

ادامۀ یادداشت #رؤیا_رسولی را با موضوع «طنز در کلام بیهقی» به مناسبت روز بزرگداشت این نویسنده و مورخ بزرگ، در سایت شهرستان ادب بخوانید:

shahrestanadab.com/Content/ID/7192

@shahrestanadab

🔻 بیهقی شاعر، بیهقی داستان‌نویس
(جستاری از #حسن_صنوبری در روز گرامیداشت #ابوالفضل_بیهقی)

▪️«...اگر نگاهی به درس‎های دانشگاهی دو رشتۀ "تاریخ" و "زبان و ادبیات فارسی" در سه مقطع کارشناسی، کارشناسی ارشد و دکتری و همچنین منابع کنکوری‎شان بیاندازیم خواهیم دید دانشجویانِ رشتۀ تاریخ در هیچ‎کدام از این مقاطع تحصیلی، درسی به نام #تاریخ_بیهقی ندارند. یعنی در رشتۀ تاریخ، این کتاب مطالعه و تدریس نمی‌شود. در گروه تاریخ بعضی دانشگاه‎ها هم که ذیل سرفصل "تاریخ تحولات سیاسی" به تاریخ غزنویان پرداخته می‎شود، دانشجوی کوشا حداکثر دو کتاب "غزنویان از پیدایش تا فروپاشی" نوشتۀ سید ابوالقاسم فروزانی و "تاریخ غزنویان" نوشتۀ ادموندکلیفورد باسورث را مطالعه می‎کند. شاید بگویید طبیعت امر هم همین است که در دانشگاه فرصت مطالعۀ منابع دست اول وجود ندارد. باری، پرسش را دانشجوی تاریخ مطرح نمی‎کند، این دانشجوی تازه وارد ادبیات است که می‎پرسد چرا باید در رشتۀ ادبیات تاریخ بخواند؟...»

🔗 ادامۀ این یادداشت را در سایت شهرستان ادب بخوانید.

☑️ @ShahrestanAdab