📕هشتمین میزگرد از سری میزگردهای آزاد ادبی #بوطیقا در موسسه‌ شهرستان ادب برگزار شد و مجید اسطیری، شیوا مقانلو، حمید بابایی و بهاره ارشدریاحی پیرامون جهان داستانی #گراهام_گرین به بحث و گفت‌وگو پرداختند.

خلاصه جلسه :
✔️ #شیوا_مقانلو : «ما در کارهای گرین هیچ‌وقت قهرمان در معنای اسطوره‌ای‌اش نداریم چون خودشان آن موقعیت را انتخاب نمی‌کنند، بلکه انگار به زور و به شکلی ناگهانی وارد یک سیستم جاسوسی می‌شوند.»

✔️ #مجید_اسطیری : «در آثار گرین با این‌که یک سرنوشت محتوم و تقدیر از پیش تعیین شده وجود دارد، شخصیت‌ها نهایت مسئولیت‌پذیری را دارند. می‌خواهم روی کلمه‌ی مسئولیت تأکید کنم که گاهی مسئولیت اجتماعی است و در عین حال می‌تواند مسئولیت فردی، انسانی و عاطفی هم باشد.»

✔️ #حمید_بابایی : «طنز گرین همه‌چیز را از عمیق‌ترین لایه تا سطحی‌ترین آن دست می‌اندازد، همه‌چیز را مثل موریانه می‌خورد و جلو می‌رود. ما این دوقطبی بودن را در اکثر نویسندگان می‌بینیم در حالی‌که گرین این‌طور نیست و از جایگاه منحصربفرد خودش به مسائل نگاه می‌کند.»

goo.gl/L26DSi

🔗 گزارش و مشروح این نشست به زودی منتشر خواهد شد.

☑️ @ShahrestanAdab

🔻بررسی جهان داستانی #گراهام_گرین
مشروح و گزارش تصویری هشتمین میزگرد #بوطیقا منتشر شد.

▪️«...من گراهام گرین را آدم قرن بیستم می‌نامم؛ از آن‌جایی‌که تولد و مرگش ابتدا و انتهای قرن بیستم است (1991-1904) در حدود 90 سال زندگی‌اش در این قرن چهار اتفاق مهم سیاسی را تجربه می‌کند که هر چهار اتفاق به وفور در داستان‌های کوتاه و رمان‌های او تکرار می‌شود. این چهار اتفاق جنگ جهانی اول، جنگ جهانی دوم، جنگ سرد بین امریکا و شوروی و جنگ سرد بین امریکای شمالی و امریکای لاتین (دعواهایی که امپریالیسم امریکا با کشورهایی دارد که سبقه‌ی کمونیستی دارند)...

دو نکته‌ی جالب در زندگی گراهام گرین وجود دارد؛ یکی این‌که برای مدتی کوتاه به حزب کمونیسم می‌پیوندد اما هیچ‌وقت کمونیست نمی‌شود و دوم این‌که چون عاشق یک زن کاتولیک می‌شود مذهبش را از پروتستان به کاتولیسیسم تغییر می‌دهد. و با این‌که هم کمونیسم هم کاتولیسیسم تا آخر عمر همراه او بودند، هیچ‌گاه نه یک نویسنده‌ی سیاسی کمونیست شد نه یک آدم کاتولیک معتقد. اگرچه رد پای این دو در تمام آثار او به چشم می‌خورد ولی از طرف اولیای امر مذهب کاتولیک و کمونیسم بارها نقد می‌شود و خیلی جاها کتاب‌های او را رد می‌کردند. اما کاملاً آشکار است که گرین با امپریالیسم امریکا دشمنی روشنی داشته است.

گرین از دهه‌ی 20 میلادی نوشتن را آغاز می‌کند. او منتقد سینمایی هم بود و روابط نزدیکی با سینماگران عصر خودش داشت. از مجموع 24 رمان و داستان‌های کوتاه متعددش 30 اقتباس سینمایی انجام شده است. خودش از اکثر اقتباس‌ها ناراضی است و دوستشان ندارد؛ شاید به این دلیل که احساس می‌کرده فضای انگلیسی که خودش خیلی به آن علاقه دارد در اقتباس‌های سینمایی وجود ندارد.

در نهایت در سازمان اطلاعات امنیت بریتانیا (MI6) به عنوان جاسوس مشغول به کار می‌شود. خیلی‌ها معتقدند تا زمان مرگش هم جاسوس باقی ماند...»

goo.gl/xvSGJT

برای خواندن متن کامل سخنانِ #شیوا_مقانلو، #مجید_اسطیری و #حمید_بابایی در هشتمین بوطیقا پیرامون بررسی جهان داستانی #گراهام_گرین این صفحه را در سایت شهرستان ادب ببینید:
🔗 shahrestanadab.com/Content/ID/7833

☑️ @ShahrestanAdab

🔻 قهرمانی که این بار مضحکه نمی‌شود
( یادداشت #مجید_اسطیری بر رمان #عالیجناب_کیشوت اثر #گراهام_گرین در پرونده #رمان_معناگرا )

▪️ ««گراهام گرین» نویسندۀ مطرح انگلیسی که آثار فراوانی به نگارش درآورد، در رمان «عالیجناب کیشوت» به استقبال اثر سرشناس سروانتس رفته است. «گرین» طرح اصلی رمانش را بر اساس «دن کیشوت» پی‌ریزی کرده‎است تا از رهگذر این بینامتنیت، نگاه خویش به زندگی و زمانه‌اش را بیان کند. آنچه درمورد اثر سروانتس جای سؤال ندارد این است که بن‌مایۀ آن «نقیضه» است. دن کیشوت، نقیضه‌ای است برای داستان‎های شوالیه‌گری. در دن کیشوت، نویسنده با بی‌رحمیِ هرچه تمام‌تر، شوالیۀ شوریده را بارها و بارها در موقعیّت‌های مضحک قرار می‌دهد که ناشی از درک غلط او از واقعیّت است. بر این اساس، گراهام گرین نیز رمان «عالیجناب کیشوت» را بر اصل کلّی نقیضه بنا کرده و این‎بار دو روایت کلّی مهمّ دوران ما یعنی مسیحیت و مارکسیسم را طرف شوخی قرار داده‎است؛ این برداشتی است که در ابتدای اثر داریم و هرچه پیشتر می‌رویم شوخی کنار می‌رود و نگاهی جدّی جای آن را می‌گیرد.»

ادامه یادداشت مجید اسطیری بر رمان آقای کیشوت اثر گراهام گرین را در پرونده رمان معناگرای سایت شهرستان ادب بخوانید:

🔗 https://shahrestanadab.com/Content/ID/9337/

☑️ @ShahrestanAdab

🔸«نویسنده، کاتولیک، جاسوس»
( مروری بر زیست و آثار #گراهام_گرین )

🔹«گرین را به عنوان نویسنده‌ای ضدّآمریکایی نیز می‌شناسند و نمی‌توان انکار کرد که در آمریکایی آرام، او با طنزی گزنده در قالب یکی از داستان‌های جاسوسی‌اش، به سیاست و سبک زندگی آمریکایی می‌تازد. همین کتاب بود که بعضی منتقدان آمریکایی را به دشمنی با وی واداشت و از آن پس، نقدهایی منفی نسبت به اغلب آثار او نگاشتند؛ هرچند کتاب‌های این نویسنده (از جمله همین آمریکایی آرام) در بازار کتاب آمریکا و نزد مخاطبان عامّ ادبیات داستانی، حضوری مداوم و موفّق داشته‌اند...»

💠 این مطلب را به صورت کامل در سایت شهرستان ادب بخوانید.

☑️ @ShahrestanAdab