Azadi | آزادی

دشنه به اختیار

خیلی وقت است اخبار مملکتم را که میشنوم فقط به نفرتی که از حاکمانش دارم افزوده میشود. نفرتی کهنسال از آخوندها و چپاولگرانی که به اسم دین، بختک زده اند روی زندگی ما و شیره ی حیات و جوانی و طراوت ما را میمکند .دچار عصبانیتی بی حد و مرز میشوم. می خواهم دشنه قدیمی پدربزرگ را بردارم و یک راست بروم آخوند کلاش مسجد محله را از گلو پاره کنم. یا فلان مسئول بی شرفی که مردم وطنم، بازیچه ی هوا و هوس و خرافات بیابانی اش شده اند را دنده به دنده جدا کنم. اخبار را که میشنوم دچار حزن و اندوه شرقی تمام ناشدنی ای میشوم که قرن هاست گَردش را روی خاک خسته ام گسترانیده است.دچار اندوه میشوم از اینکه مردم کشورم دیگر آب و خوراک و برقی ندارند که ملاهای دروغ گو بخواهند آن ها را مجانی کنند . مردمم دیگر سفره ای ندارند که بخواهند نفت را بر سر آن بیاورند. مردمم دیگر هوا ندارند. تورم،گرانی،آلودگی آب، تجاوز،اختلاس، دزدی و هزار و یک نوع بی کفایتی و وطن فروشی و خیانت، دلم را با درد خراش میدهد. اما خیلی وقت بود که اشکم در نیامده بود. خیلی وقت بود که اخبار،فقط آتش فشان درونم را گدازه میزد.اما فاجعه سرد و ناگهانی بود و خبر بسیار ساده. خشونتی محض و عریان و وحشی. فاشیسم اسلامی با قدرت تمام، انسانیت را دوباره له کرده بود. مردمک هایم کوچک شد و قلبم گرفت و چین و چروک صورتم در هم رفت. اشک های فشرده شده ام از چشم هایم بیرون زد و تا انتهای وجودم گُر گرفت. خبر بسیار ساده بود. دختری ۱۷ ساله را آورده بودند جلوی دوربینِ نجس صدا و سیما و او را تحقیر کرده بودند و اشکش را درآورده بودند. او هق هق میکرد و میگفت من کاری نکرده ام که بد باشد. انگار قاتلی گرفته بودند سریالی. جنایتکاری مخوف که کشور را به ورطه ی نابودی کشانده است. انگار دزد و کلاه بردار و متجاوز گرفته بودند. به راستی چه اندازه پستی و بیشرفی می خواهد که دختری جوان را به جرم فقط رقصیدن تا این اندازه تحقیر و خُرد کنند. اگر او را دستگیر و زندانی می کردند و شلاق میزدند تا این حد دردناک نبود. اینکه دختری دبیرستانی را مجبور کرده اند که جلوی دوربین و جلوی هموطنانش اظهار پشیمانی و ندامت کند و اشک های معصومانه اش روبروی گزارشگران کثیف صدا و سیما روان شود ، نهایت پستی و مریضی سیستم حاکم را نشان می دهد.

هنوز از فکر #مائده بیرون نیامده بودم که خبر ۲۰ سال زندانی #شاپرک_شجری_زاده از دختران انقلاب،باقی مانده رمقم را گرفت. ۲ سال حبس تعزیری و ۱۸ سال تعلیقی. یعنی ۲۴ ماه حبس و زندان حتمی . یعنی ۷۳۰ روز زندان فقط به جرم برداشتن روسری . یعنی ۷۳۰ روز ندیدن طلوع خورشید و مهتاب و دور بودن از خانواده و دوستان و جامعه و زندانی بودن در قفس تنگ و تاریک دیکتاتور. جرم چیست؟!! اعتراض. به شیوه ای مدنی و مدرن و به دور از خشونت. اما جواب؟! خشونتی حیوانی که ۷۳۰ روز از زندگی یک انسان شریف و پاک و معصوم را تباه میکند. زنی که فقط خواسته است به شیوه ای مدنی اعتراضش را به قانونی بدوی و عصر حجری نشان دهد.

همین دو اتفاق بیانگر نوع نگاه عقب افتاده و فاشیستی ای است که حاکمان وحشی و فاسد امروزه ی ایرانمان به زن و مردم و آزادی و عدالت دارند. نگاهی شوم که تا به حال در تاریخ هزاران ساله ی این مرز و بوم سابقه نداشته است.

گوشی را کنار میگذارم و اخبار را ول میکنم. تحمل خبر بد بعدی را ندارم. بغضم که روان شده است قطع نمیشود. در سرم آونگ میخورد که ما هم مثل این وحشیان مجرمیم. مجرم و گناهکار و شریک در جنایت. جرم ما هم مثل اخبارهایی که میشنویم بیرحمانه است. پذیرا بودن از جنایتکاران ظالم و متجاوزان زن و بچه و دوستان و هموطنانمان. جرم ما اگر بیشتر نباشد کمتر هم نیست. جرم ما تماشاچی بودن و دست زدن در هنگامه ی رقص آزادانه ی فاشیست است.

تنم میلرزد..‌./سوی چشمهایم مدام به طرف دشنه قدیمی خم میشود.../من و دشنه و گلویی که جر خورده.../عدالتی که جاری میگردد

#مائده_هژبری
#شاپرک_شجری_زاده
#آرش_ماهشید/تیر ۹۷/روزهایی که سقوط دیکتاتور را فریاد میکشد

@SepehrAzadi

131.1K viewsedited 17:42