آیت‌الله شیخ حسن لنکرانی [فرزند شکور فرزند حاتم فرزند احمد] از علمای اعلام و فقهای عظام منطقه قفقاز است. ایشان در حدود سال ۱۲۶۹ ق (۱۸۵۳م) در روستای کهنه‌آلودی از توابع شهرستان ماساللی منطقه لنکران دیده به جهان گشود. تلاوت قرآن و نصاب‌الصبیان و بوستان و گلستان و دیگر کتب متداوله مکتب‌خانه‌های وقف قفقاز را از روحانیون منطقه فرا گرفت. سپس پدر، وی را نزد آخوند ملا رحمت‌الله فرستاد و آخوند مقدمات علوم حوزوی را به وی تعلیم داد. بعد از آن در سنین نوجوانی به ارشاد آخوند به حوزه علمیه اردبیل رهسپار گردید و در آنجا فقه و اصول را از محضر بزرگانی چون حضرات آیات ملا ابراهیم اردبیلی و میرزا محسن مجتهد و دیگران آموخت و درحالی‌که توشه‌ای در خور از فضل و فضیلت داشت به حوزه مقدسه نجف اشرف مهاجرت کرد و در حلقه درس خارج فقه و اصول بزرگانی چون حضرات آیات عظام: میرزا حسین خلیلی، سید محمدعلی شاه‌عبدالعظیمی، آقا سید حسین کوه‌کمری، مولی محمد فاضل ایروانی، میرزا محمدحسن شیرازی و میرزا حبيب‌الله رشتی شرکت جست و به مقام رفیع اجتهاد در علوم حوزوی دست یافت و خود به کرسی تدریس نشست و به تعلیم و تربیت طلاب همت گمارد.
شیخ حسن در حدود سال ۱۳۰۶ق (۱۸۸۹م) به زادگاه خود بازگشت لکن پس از مدتی مجدداً به نجف اشرف مراجعت نمود و در جوار بارگاه ملکوتی امیرمؤمنان علیه‌السلام توطن اختیار کرد. ایشان پس از اساتید معظم خود در شمار مراجع تقلید نجف اشرف درآمد و از بزرگان علمی جهان تشیع محسوب شد. زهد و تقوا و دوری از ذخارف دنیا و سلاح سداد از ویژگی‌های آن فقیه بزرگوار به‌شمار می‌رود.
از ایشان کتابی با عنوان نتایج‌الافکار که مشتمل بر تقریرات دروس اساتید خود می‌باشد به یادگار مانده است. وفات آن عالم ربانی نهم جمادی‌الاول سال ۱۳۶۱ق (می ۱۹۴۲م) به وقوع پیوست.[۱]
*****
شرح حال فرزندش آیت‌الله حاج شیخ مجتبی حاتمی لنکرانی به شماره ۵۴۴ خواهد آمد.
۱. تراجم‌الراجم، ج ۱، ص ۲۳۴؛ نقباءالبشر، ج ۱، ص ۴۶۵؛ معجم‌الفكر والادب، ص ۳۹۱؛ گنجینه دانشمندان، ج ۷، ص ۲۸ و مصاحبه با حجت‌الاسلام شیخ عبدالله لنکرانی نواده معظم‌له.
┘◄
Please open Telegram to view this post
VIEW IN TELEGRAM
عالم فاضل شيخ حسن ملازاده به سال ۱۲۷۶ق (۱۸۶۰م) در گنجه به دنیا آمد. تحصیلات مقدماتی را در مکتب‌خانه‌های گنجه فراگرفت. سپس جهت تکمیل تحصیلات خود راهی بغداد گردید (احتمالاً مراد از بغداد حوزه علمیه سامرا باشد) و چند سال در آن حوزه به تحصیل پرداخت بعد از آن به شهر اردبیل رفته و مدتی در یکی از مساجد آن، امامت جماعت را به عهده گرفت پس از مدتی راهی حوزه علمیه قم شد و چند سالی نیز در آنجا اقامت گزید و نهایتاً به سال ۱۸۹۰م به گنجه بازگشت. از مدت اقامت در هر يك از حوزه‌های علمیه و چگونگی و مقدار تحصیلات ایشان اطلاعی در دست نیست. در موطن خود ضمن امامت جماعت در یکی از مساجد به کار تألیف پرداخت. نهایتاً شیخ حسن در ۱۶ ماه جولای ۱۳۳۸ق (۱۹۲۰م) توسط دژخیمان حکومت کمونیستی دستگیر و زندانی گردید و در همان روز به شهادت رسید.
۱. کتاب‌هایی به نام بصيرةالاسلام چاپ شده به سال ۱۹۰۵ م عين‌الحياة، هدايةالمسلمين و ميزان‌الدین چاپ شده در تفلیس به سال ۱۹۰۸ م و ۱۹۱۰ م تاریخ اسلام چاپ شده در گنجه به سال ۱۹۱۲ م؛ زبدةالتواریخ، در چهار جلد چاپ شده در سال ۱۹۱۳م به ایشان نسبت داده می‌شود، ولی از آنجا که نگارنده احتمال می‌دهد کتاب‌های مذکور و یا حداقل اکثر آنها تألیف شده توسط شیخ محمد حسن مولی‌زاده شکوی بوده و تشابه اسمی مابین این دو بزرگوار موجب گردیده که کتاب‌ها به نام شیخ حسن ملازاده نیز ذکر گردد، لذا در پاورقی به ذکر آنها اقدام گردید إن‌شاءالله فضلای محترم حقیقت حال را با تحقیقات خود مشخص کنند. مؤلف.
┘◄
Please open Telegram to view this post
VIEW IN TELEGRAM
شهید آیت‌الله شیخ حسن ناردارانی بادکوبه‌ای فرزند آیت‌الله شیخ محمد امین مجتهد ناردارانی قبل از سال ۱۲۹۷ ق (۱۸۸۰م) به هنگام اقامت پدر بزرگوارش در نجف اشرف، در آن شهر دیده به جهان گشود.
مقدمات و سطوح عالی را نزد پدر و دیگر استادان وقت حوزه علمیه نجف فرا گرفت.
در جوانی به همراه آقا میرعبدالخالق مشتاقایی از نجف به حوزه علمیه تهران مهاجرت کرد و به مدت ۱۸ سال در آنجا اقامت گزید و از محضر بزرگان آنجا بهره‌مند شد.[۱]
سپس دوباره به نجف اشرف بازگشت و به مدت ۶ سال دیگر در آنجا اقامت گزید و از محضر بزرگانی چون آیات عظام آخوند ملامحمد کاظم خراسانی، سـيـدمحمد کاظم طباطبایی یزدی، میرزا محمدحسین نائینی و دیگران مستفیض گشت.
از استادان وی در حوزه علمیه تهران اطلاعی در دست نیست. ایشان پس از نیل به مقامات عالی علمی و معنوی با خانواده خود به شهر باکو مراجعت کرد و در مسجد تزه‌پیر به اقامه جماعت و انجام دیگر فعالیت‌های دینی و اجتماعی همت گمارد؛ اما به فاصله اندکی در سال ۱۳۵۵ق (۱۹۳۶م) توسط مأموران حکومت کمونیستی دستگیر و به شهر کلما در سیبری تبعید شد. آن عالم ربانی در اثر شدت رنج و محنت و اندوه در سال ۱۳۵۶ق (۱۹۳۷م) در غربت و مظلومیت دارفانی را وداع گفت و به جوار رحمت حق شتافت و پیکر پاکش در تبعیدگاه به خاک سپرده شد. ایشان فرزندانی به نام‌های محمد اسماعيل، صديقه و طاهره داشته است.
*****
پدرش آیت‌الله شیخ محمدامین مجتهد ناردارانی از علمای بزرگ منطقه بوده و حالاتش به شماره ۶۳۳ ذکر شده است.
۱. در آن زمان به جهت حضور بزرگان حکمت و فلسفه همچون حضرات آیات میرزا مهدی آشتیانی، میرزا احمد آشتیانی میرزا محمد علی شاه‌آبادی، میرزا محمد مهدی الهی قمشه‌ای، فاضل تونی و دیگر بزرگان در حوزه علمیه تهران، از اهمیت ویژه‌ای برخوردار و محل مراجعه بسیاری از طالبان علوم عقلی و ذوقی بوده؛ و ای‌بسا طلاب مشتاقی که برای درک محضر این بزرگان از نجف به تهران مهاجرت می‌کردند. از جمله این افراد، مرحوم آیت‌الله سیدشهاب‌الدین مرعشی نجفی را می‌توان نام برد.
┘◄
Please open Telegram to view this post
VIEW IN TELEGRAM
سيدحسن واعظ شروانی واعظی سخنور، خوش‌بیان و صاحب فضل و کمال بود و در شعر فیضی تخلّص می‌کرد. بیت زیر از سروده‌های اوست:
گفتی توان به آن مه نامهربان رسید
گر بگذری ز خود به خدا می‌توان رسید
۱. دانشمندان آذربایجان، ص ۵۷۵.
┘◄
Please open Telegram to view this post
VIEW IN TELEGRAM
شیخ حسن علی شیروانی فرزند محمد فرزند محمد شریف شیروانی از علما و وعاظ قرن چهاردهم هجری بود و منتخب‌المواعظ از تألیفات اوست.[۱]
حاج سید حسین آقا فرزند کربلایی حسین از سادات محترم و مورد توجه مردم بود و اسامی فرزندانش سید زلیخا، سید دُرُش، سید نبات، سید میرزه، سید یوسف می‌باشد. وی اهل کرامت بوده است. او در سال ۱۳۵۷ق (۱۹۳۸م) وفات کرده است.
حسین ایروانی فرزند محمد رضا ایروانی از کاتبان ایروان بوده و کتاب تحریر قواعد المنطقيـة فـي شرح الرسالة الشمسية تأليف قطب‌الدین رازی را در شوال‌المکرم ۱۰۷۲ ق تحریر کرده است.[۲]
۱. مستدركات اعيان الشيعة، ج ۶، ص ۱۴۰؛ فهرست‌واره دست‌نوشت‌های ایران (دنا)، ج ۱۰، ص ۳۳۰.
۲. کتیبه اوّل (فهرست نسخه‌های خطی حوزه علمیه دارالإرشاد اردبيل)، ص ۳۲.
┘◄
Please open Telegram to view this post
VIEW IN TELEGRAM
سید حسین فرزند سید رضا فرزند سید موسی به سال ۱۲۹۳ق (۱۸۷۶م) در روستای خوددالان از توابع باکو به دنیا آمد. پس از گذراندن ایام کودکی و نوجوانی و تحصیل مقدماتی از علوم به حوزه علمیه تهران عزیمت نمود و در مدرسه صدر تهران اقامت گزید و از اساتید وقت آنجا همچون فقها بزرگ آقا میرزا حسن کرمانشاهی و میرزا محمدهاشم اشکوری و فیلسوف بزرگ محمدرضا قمشه‌ای و علی آقا مدرس زنوزی بهره‌مند می‌شود. بعد از آن به حوزه علمیه نجف اشرف عزیمت و از محضر اساتید بزرگ آن حوزه مقدسه همچون آیت‌الله‌العظمی آخوند خراسانی، آیت‌الله‌العظمی میرزا محمد حسن شیرازی، آیت‌الله‌العظمی محمد حسن مامقانی و آيت‌الله‌العظمی میرزا محمد تقی شیرازی بهره‌مند گشته و سپس به کرسی استادی نشسته و عمدتاً به تدریس فلسفه مشهور و معروف گردید. باید خاطرنشان کرد که آقا سید حسین یکی از اساتید بزرگ فلسفه اسلامی در نیم قرن اول قرن چهاردهم هجری، در نجف اشرف می‌باشد و شاگردان بسیار و عظیم‌القدری در محضر ایشان پرورش یافته‌اند که از آن جمله فیلسوف شرق آیت‌الله علامه سید محمدحسین طباطبایی و عارف عظیم‌الشأن حضرت آیت‌الله‌العظمی حاج شیخ محمدتقی بهجت را می‌توان نام برد. آقا سید حسین تألیفات چندی دارند که از آن جمله حاشیه بر کتاب طهارت شیخ انصاری را می‌توان نام برد.
وفات ایشان در ۲۸ شوال ۱۳۵۷ق (۱۹۳۸م) اتفاق افتاد و قبر شریفش در جوار مرقد مطهر مولی‌الموحدین امیرالمؤمنین علیه‌السلام می‌باشد.
۱. نقاء البشر، ج ۲، ص ۵۸۵.
┘◄
Please open Telegram to view this post
VIEW IN TELEGRAM
حجت الاسلام والمسلمین شیخ حسین بادکوبه ای فرزند عبدالرسول در سال ۱۳۰۱ق ( ۱۸۸۴م) در روستای حوکم‌علی از توابع با کو متولد شد. قرائت قرآن و دیگر کتب مکتب‌خانه‌ای و مقدمات علوم دینی را در مکتب‌خانه پسر عموی خود ملا عبدالخالق فراگرفت.
در نوجوانی عازم حوزه علمیه نجف اشرف گردید و بنا به اظهارات آگاهان بیش از ۲۰ سال در آن حوزه مقدس اقامت گزید و از محضر حضرات آیات عظام: سید محمد کاظم طباطبایی یزدی، آخوند محمد کاظم خراسانی و دیگران بهره برد و به مقامات عالی علمی و معنوی دست یافت. اگرچه از سطح تحصیلات ایشان اطلاع دقیقی به دست نیامد، اما وی به علم و فضیلت اشتهار داشته و از علمای برجسته عصر خود در منطقه به‌شمار رفته است. ایشان پس از اتمام تحصیلات به زادگاه خود بازگشت و به وعظ ، ارشاد، تبلیغ و ترویج معارف دینی و احکام شرعی و انجام دیگر فعالیت‌های دینی و فرهنگی همت گمارد. وی همانند دیگر عالمان و روحانیون وقت منطقه قفقاز تحت پیگرد و آزار واذیت حکومت کمونیستی واقع شد و سرانجام تنگناها و تهدیدهای به‌وجود آمده او را وادار کرد به كمك کنسولگری ایران در باکو به شهر رشت مهاجرت کند و پس از مدتی اقامت در آنجا، به تهران نقل مکان نمود و تا آخر عمر در آنجا ماندگار شد. از قرار اطلاع ایشان از استادان حوزه‌های علمیه تهران بوده و عهده‌دار تدریس علوم اسلامی گردید. وفات ایشان در یکی از سال‌های ۱۳۹۰ / ۱۳۹۵ ق (۱۹۷۰ / ۱۹۷۵م) اتفاق افتاده است.[۱]
۱. مصاحبه با نوادگان معظم‌له و روحانیون محل.
┘◄
Please open Telegram to view this post
VIEW IN TELEGRAM
حسین علوی فرزند علی فرزند محمد فرزند علی فرزند اسماعیل فرزند امام جعفر صادق علیه‌السلام از سادات معظم و علویان مهاجر به آذربایجان بوده و با چهار واسطه به امام صادق علیه‌السلام می رسد. حسین علوی در قرن سوم هجری توسط قوم صفاری به شهادت رسیده است.[۱]
میر حسین جبرائیلی از سادات حسنی بوده و نسب شریفش از طریق زید شهید به امام حسن علیه‌السلام می‌رسد. متن نسب‌نامه چنین است:
میرحسین بن میر حبیب بن میرحسین بن مولانا میریوسف بن میرعلی بن میر حسین بن میرعلی بن خواجه امیر حسن بن میرعابد بن میریوسف بن میر غفار بن میر جعفر بن خواجه اسماعیل بن خواجه امیر احمد بن آقابالا بن الجندى بن ركن الدين بن نور الدين بن حيدر بن ابوبکر بن احمد بن عیسی بن موسی بن محمد بن قاسم بن حسن بن زيد بن امام حسن علیه‌السلام.
ایشان از سادات مورد احترام مردم بود و در سال ۱۳۶۴ق (۱۹۹۴م) وفات کرد. او پنج پسر به اسامی میرالدار، میراژدر، میر کامل، میر سراج الدین و میرعظیم داشت.
۱. مقاتل الطالبین، ص ۵۵۵.
┘◄
Please open Telegram to view this post
VIEW IN TELEGRAM
آخوند حسین حسانی بادکوبه‌ای از روحانیون مذهبی آذربایجان بود که به خدمات مذهبی و تبلیغ دینی اشتغال داشت.
سيد قوام‌الدین حسین ذوالفقار شیروانی فرزند صدرالدین علی از معاصران افضل الدین بدیل ابراهیم خاقانی شیروانی، فلکی شیروانی و جمال الدین اصفهانی بوده و یوسف شاه‌لر را که از جانب آباقاخان در جنوب حکومت می‌کرده، مدح گفته است.
ایشان در اختراع بیت مُتَلوّن، و بحر مختلف دستی توانا داشته و در قواعد و بدایع شعری استاد و مخترع بوده است. آثار علمی و ادبی وی بدین‌گونه است:
۱. ديوان ذو الفقار شيرواني؛[۱]
۲. مفاتيح الكلام في مدح الكرام.[۲]
ذوالفقار شیروانی در سال ۶۷۹ق (۱۲۸۰م) وفات نمود و در سرخاب تبریز به خاک سپرده شده است.[۳]
۱. الذريعة ، ج ۹، (القسم الثاني)، ص ۳۳۹-۳۴۰؛ فهرست‌واره دست‌نوشت‌های ایران (دنا)، ج ۵، ص ۱۶۳.
۲. الذريعة، ج ۲۱، ص ۳۰۷.
۳. مجمع الفصحا، ج ۱ (بخش دوم)، ص ۸۰۶؛ ریحانة الادب، ج ۲، ص۲۶۷؛ دانشمندان آذربایجان، ص ۲۴۹-۲۵۲.
┘◄
Please open Telegram to view this post
VIEW IN TELEGRAM
شهید آیت‌الله علامه شیخ حسین رامانایی بادکوبه‌ای (ملا احمد اوغلی) فرزند ملا احمد از علمای اعلام و فقهای عظام منطقه قفقاز است.
وی در ۱۲۸۷ق (۱۸۷۰م) در قصبه رامانا از توابع باکو می‌باشد. در کودکی تلاوت قرآن و بوستان و گلستان و دیگر کتب متداوله مکتب‌خانه‌های وقت قفقاز را نزد پدر فرا گرفت. استعداد و نبوغ شگرف وی پدر را بر آن داشت تا همتی عالی در تربیت فرزند به کار بندد. شیخ حسین در نوجوانی قرآن کریم را حفظ نمود و به‌زودی مقدمات و سطوح عالیه علوم حوزوی را از روحانيون و علمای منطقه آموخت و در حالی‌که توشه‌ای در خور از فضل و دانش داشت، رهسپار حوزه مقدسه نجف اشرف گردید و از محضر بزرگانی چون حضرات آیات عظام: شیخ محمد حسن مامقانی، فاضل شربیانی، سید محمد کاظم طباطبایی یزدی، آخوندملا محمد کاظم خراسانی و دیگر اساتید وقت حوزه علمیه نجف اشرف بهره برد و به مقام رفیع اجتهاد نائل آمد. شیخ علاوه بر فقه و اصول، در حکمت و ریاضیات، هیئت و نجوم نیز تحصیل نموده و تبحر یافت. پس از اقامت قریب به ۲۵ سال در حوزه علمیه نجف اشرف پس از سال‌های ۱۹۱۰م به زادگاه خود بازگشت و به فعالیت‌های گسترده دینی و علمی و تدریس و تعلیم و تربیت جوانان و اشاعه و ترویج معارف اسلامی و احکام شرعی پرداخت.
علامه رامانایی باغ شخصی خود واقع در روستای بوزونا را مرکز فعالیت‌های علمی و فرهنگی خویش قرار داد و آنجا را محل اجتماع علما و فضلا و مشتاقان علوم اسلامی نمود. پس از انقلاب کمونیستی در سال ۱۹۱۸م شیخ با همکاری یار و همراه دیرینه خود شهید آیت‌الله میرزا کامیاب آخوندزاده به فعالیت‌های گسترده سیاسی اجتماعی روی آورد و به یاری شیخ‌الشهداء قفقاز آیت‌الله شیخ عبدالغنی بادکوبه‌ای برخاست و همین امر سبب گردید در خلال سال‌های ۱۹۲۰م به بعد تحت پیگری و تهدید و آزار و اذیت دژخیمان کمونیسم واقع شود و نهایتاً دستگیر و تبعید شد.
پس از بازگشت از تبعید هم‌چنان به مبارزه و جهاد ادامه داد و در راه خدا استقامت ورزید و سرانجام در سال ۱۹۳۱م به همراه شیخ شهید عبدالغنی بادکوبه‌ای و دیگر یاران و هم‌رزمان دستگیر و چند ماه پس از شهادت شیخ در سال ۱۳۵۱ق (۱۹۳۲م) به فیض شهادت نائل آمد.
وارستگی و شجاعت و صراحت کلام و استقامت و همت والا در کنار علم و تقوا از ویژگی‌های آن عالم ربانی و مجاهد نستوه شمرده شده است. پس از شهادتش تمام کتابخانه وی به غارت رفت و فرزندش مرحوم حسن رامانائی از هراس مأموران حکومت الحادی تمام تألیفات پدر را که گویا در مجلدات متعدد بوده از بین برد. شرح‌حال اجمالی ایشان در کتاب آذربایجانین شهید عالیملری که سال ۱۳۷۱ ش در تهران چاپ شده، آمده است.[۱]
۱. ر.ك: آذربایجانین شهید عالیملری، چاپ تهران، ۱۳۷۱ ش.
┘◄
Please open Telegram to view this post
VIEW IN TELEGRAM
روحانی بزرگوار و عالم خدمت‌گزار، حاج شیخ حسین زیرلی بادکوبه‌ای فرزند صادق در سال ۱۳۱۹ق (۱۹۰۲م) در منطقه زیره از توابع باکو متولد شد. پس از طی تحصیلات ابتدایی و مقدماتی و علوم حوزوی در منطقه خود به نجف اشرف مهاجرت کرد. از مدت و چگونگی تحصیلات و اساتید وی اطلاعی در دست نیست، جز آنکه در سال ۱۳۴۲ق (۱۹۲۴م) عزم بازگشت به وطن نمود ولی بسته شدن مرزها، او را مجبور به سکونت در ایران نمود و یا احتمالاً خود ترجیح داده بود که با توجه به شرایط نامساعد قفقاز در ایران ساکن شود و شهر مقدس مشهد را برای توطن اختیار کند.
وی تا سال ۱۳۸۳ق (۱۹۶۴م) در مشهد مقدس رضوی به تبلیغ و امور دینی اشتغال ورزید و در همان سال وفات نمود و در یکی از صحن‌های حرم مطهر دفن شد.
ایشان فرزندانی به نام‌های محمد رضا، مرضیه، راضیه، محمد تقی، محمد صادق و زکیه داشت.
┘◄
Please open Telegram to view this post
VIEW IN TELEGRAM
سید حسین آقا زنگیلانی فرزند سید میر محمد در سال ۱۳۲۳ق (۱۹۰۵م) در منطقه زنگیلان به دنیا آمد. وی سیدی محترم و اهل کرامت بود و ۱۴ فرزند داشت. ایشان در سال ۱۳۹۶ ق (۱۹۷۶م) وفات کرده است.
سید حسین زنگیلانی از سادات جلیل القدر منطقه بوده و نسلش به امام موسی کاظم علیه‌السلام می‌رسد. او در سال ۱۳۰۵ق (۱۸۸۷ ق) در منطقه زنگیلان به دنیا آمد. در سال ۱۹۱۸م به قبا و پس از آن به منطقه فضولی هجرت کرد و در سال ۱۹۲۸م در منطقه برده سکونت نمود. سید حسین در سال ۱۳۴۷ق (۱۹۴۷م) وفات کرد.
┘◄
Please open Telegram to view this post
VIEW IN TELEGRAM
شیخ حسین زیغلی بادکوبه‌ای فرزند ملا ملك (ملا مليك) از عالمان و فاضلان نجف اشرف بود که بعد از استفاده از مکتب پدر بزرگوارش شده، به اتفاق برادرش شیخ حسن زیغلی بادکوبه‌ای به عتبات عالیات سفر نمود و در حوزه علمیه نجف اشرف به تکمیل معلومات پرداخت. ایشان پس از مراجعت به آذربایجان به ارائه خدمات علمی و دینی پرداخت و در سال ۱۳۳۴ ق (۱۹۱۵م) وفات و در روستای حسان به خاک سپرده شد.
***
شرح حال پدرش ملاملك و شیخ حسن زیغلی بادکوبه‌ای به شماره های ۷۵۱ و ۱۷۸ معرفی شده‌اند.
حسین شیروانی فرزند عبدالله شیروانی عالمی فقیه و متکلمی صاحب اثر بوده و الأحكام الدينية في تكفير قزلباش از آثار ایشان است.[۱]
۱. معجم المؤلفين، ج ۴، ص ۲۴؛ فهرست‌واره دست‌نوشت‌های ایران (دنا)، ج ۱، ص ۳۶۹؛ فهرستگان نسخه‌های خطی ایران (فنخا)، ج ۲، ص ۲۰۶؛ میراث اسلامی ایران، دفتر چهارم، رساله الأحكام الدينية في تكفير قزلباش، ص ۷۱۸-۷۳۹
┘◄
Please open Telegram to view this post
VIEW IN TELEGRAM
آخوند آقا سید حسین طباطبایی لاهیجی در آغاز قرن نوزدهم میلادی برابر با دهه دوم قرن سیزدهم قمری در شهر لاهیج قفقاز متولد شد. دروس مکتب‌خانه‌ای و مقدمات و بخشی از علوم دینی را از علما و روحانیون منطقه آموخت. سپس عازم نجف اشرف گردید و سالیان متمادی در آن حوزه مقدس به فراگیری علوم اسلامی و تحصیل کمالات معنوی پرداخت. آنگاه به زادگاه خود باز گشت و پس از اندکی درنگ، شهر شماخی را جهت سکونت و فعالیت‌های دینی و علمی برگزید. ایشان به قداست و بروز کرامات در میان مردم مشهور بود و این اعتقاد تاکنون نیز باقی‌ست. وفات سید در اواخر قرن نوزدهم برابر با دهه دوم قرن چهاردهم قمری اتفاق افتاد و در صحن مسجد آشاغی قـالا بازاری به خاك سپرده شد. با این که مسجد مذکور در زمان حکومت کمونیستی تخریب شد اما قبر ایشان هم‌چنان باقی مانده و مزار مردم محل است.
┘◄
Please open Telegram to view this post
VIEW IN TELEGRAM