🔰 تصویر #فقر در #ایران دهه۹۰

🔰 بررسی‌ها حاکی از آن است که نرخ فقر در دهه ۹۰ رشد قابل توجهی داشته‌است و در انتهای این دهه، حدود ۲۷درصد از جمعیت ایران در فقر قرار دارند.
♻️ جمعیت فقیر در ایران از ۵/ ۱۲‌میلیون نفر در سال ۱۳۹۰ به حدود ۲۳‌میلیون نفر در سال ۱۳۹۹ رسیده است.
پرسش اصلی برای دریافت کمک‌های حمایتی، شناسایی افراد فقیر و نیازمند است.
در یک نشست تخصصی مکانیزم‌های شناسایی افراد کم‌درآمد به منظور دریافت سیاست‌های حمایتی بررسی شد.
♻️ از نگاه کارشناسان، #دهک‌‌‌_بندی خانوارها نمی‌تواند معیار مناسبی برای دسته‌‌‌بندی #خانوارها باشد.
زیرا دهک به صورت کلی معیار ملموسی نیست.

♻️ درکشورهای دیگر معمولا نهادی که دریافت‌‌‌کننده مالیات است، می‌تواند اطلاعات موردنیاز را در اختیار سیاستگذار قرار دهد؛ اما در ایران به چنین #بلوغی نرسیده‌‌‌اند، #غنی‌‌‌_ترین پایگاه اطلاعاتی که برای شناخت خانوارها در ایران وجود دارد، پایگاه اطلاعات ایرانیان است که توسط وزارت رفاه ایجاد شده است...
♻️ ضرورت تعیین خط فقر در ایران

در حوزه سیاستگذاری رفاهی لازم است تعریف فقیر درآمدی مشخص باشد. برای رسیدن به پاسخ این سوال به معیاری به نام خط فقر نیاز است که بتوان بر اساس آن خانوارهای فقیر را مشخص کرد. از آنجا که آمار رسمی در مورد خط فقر وجود ندارد بنابراین همواره مناقشاتی در این زمینه وجود داشته است. این در حالی است که در مورد شاخص‌‌‌هایی مانند تورم چنین مناقشاتی وجود ندارد. از آنجا که قدم اول برای سیاستگذاری موثر در جهت کاهش فقر می‌تواند آمار شفاف در مورد گروه‌‌‌های فقیر کشور باشد، پایگاه اطلاعاتی ایرانیان در وزارت رفاه تلاش‌‌‌هایی در جهت جمع‌آوری اطلاعات و نشان دادن خط فقر انجام داده است. البته آمارهای ذکر شده در این پایگاه درباره نرخ فقر در مرحله مقدماتی است و بازه زمانی عبور از این مرحله حدودا ۳ سال خواهد بود. در این بازه زمانی احتمال دارد که این آمارها با تغییرات جزئی همراه باشد تا در انتها آمارها به صورت رسمی منتشر شود.

وضعیت شاخص‌‌‌های کلان اقتصادی

اقتصاد ایران در دهه ۱۳۹۰ با مشکلات متعددی مواجه بوده است. درآمد سرانه تقریبا از ابتدای این دهه روند نزولی داشته و حدود یک‌سوم درآمد سرانه تا پایان این دهه از دست رفته است. مقایسه میانگین رشد اقتصادی ایران و دیگر کشورها از ابتدای سال ۲۰۱۰ تا ۲۰۱۹ می‌تواند منعکس‌کننده مشکلات این دهه باشد. در این بازه زمانی میانگین رشد اقتصادی در ایران یک‌درصد، میانگین تورم ۱۸‌درصد و نرخ مشارکت اقتصادی جمعیت ۴۳‌درصد بوده است. این درحالی است که میانگین جهانی این شاخص‌‌‌ها یعنی میانگین رشد اقتصادی جهان ۳‌درصد، میانگین تورم ۳درصد و میانگین مشارکت اقتصادی ۶۴‌درصد بوده است. نرخ تورم در این سال‌ها به صورت چشمگیری افزایش یافته و در دهه ۱۳۹۰ تنها در دو سال ۹۵ و ۹۶ نرخ تورم ایران کمتر از ۱۰‌درصد بوده است. نرخ فقر نیز از سال ۹۶ به بعد به صورت محسوسی روند صعودی داشته و در سال ۹۹ این نرخ به حدود ۲۶‌درصد رسیده است. بررسی این نرخ از نظر جمعیتی نشان می‌دهد که جمعیت فقیر در ایران از ۵/ ۱۲‌میلیون نفر در سال ۱۳۹۰ به حدود ۲۳‌میلیون نفر در سال ۱۳۹۹ رسیده است. درست است که شاخص‌‌‌های کلان نشان‌دهنده وضعیت مطلوبی نیستند اما بررسی برخی از شاخص‌‌‌های فقر چند بعدی مثل بهداشت و سلامت، آموزش و دسترسی به انرژی نشان می‌دهد که در تمامی موارد یاد شده وضعیت ایران بهتر از میانگین جهانی بوده است. اما بررسی کیفیت همین شاخص‌‌‌ها نشان می‌دهد که در ایران وضعیت زیرساخت‌‌‌های فقر مطلوب است اما لایه‌‌‌های بالاتر آن وضعیت مطلوبی ندارد. به صورت کلی می‌توان گفت مردم در ایران در فقر پایه دارای شرایط مطلوب اما در فقر درآمدی و کیفیت خدمات، شرایط نامطلوبی دارند. بر اساس آمار پایگاه اطلاعاتی ایرانیان، خط فقر در سال ۱۳۹۹ به طور متوسط برای هر فرد ۱میلیون و ۵۰ هزارتومان بوده است. به دلیل متفاوت بودن هزینه‌‌‌های زندگی در شهرهای مختلف، خط فقر نیز در نقاط مختلف کشور می‌تواند متفاوت باشد و عدد ذکر شده نیز نرخ متوسط کل کشور است. بر همین اساس هزینه‌‌‌ها و نرخ خط فقر برای خانوار شهری و روستایی می‌تواند تفاوت چشمگیری داشته باشد. در سال ۱۳۹۹ میانگین هزینه ماهانه خانوار ۴ نفره شهری ۵‌میلیون و ۱۷۸ هزارتومان و میانگین هزینه سرانه ماهانه خانوار روستایی ۲‌میلیون و ۸۳۹ هزارتومان بوده است. بر این اساس در سال ۱۳۹۹، ۵/ ۲۶‌درصد از جمعیت ایران، فقیر شناسایی شده‌‌‌اند.

🔻متن کامل را در سایت روزنامه دنیای اقتصاد مطالعه کنید
👇👇
https://www.donya-e-eqtesad.com/fa/tiny/news-3846106