انتخابات – یادداشت سوم
«کشکول آرزوها»
همواره کاندیداها با صدایی رسا فریاد می‌زنند که دارای برنامه هستند. برنامه‌ای که رنگِ آبادانی خواهد زد به تمام مشکلات! اما آنچه به‌عنوان برنامه از آن یاد می‌کنند بیش از هر چیز، فهرست درهمی از آرزوهایشان برای آینده کشور است. فهرستی که بهتر است آن را «کشکول آرزوها» بنامیم!
سبدی از آرزوهای بلندبالا و درهم که گاه در تعارض با یکدیگرند! و یا در دنیای واقعی به سادگی در کنار هم قابل تحقق نیستند! برنامهی «الف» (بخوانید آرزو) در دنیای واقعی تنها زمانی محقق می‌شود که برنامهی «ب» رقم نخورد. نمی‌توان به کشاورزان وعده بازگشت به سطح زیر کشت سابقشان را درکوتاه مدت داد و هم‌زمان برای حفاظت از منابع آبی کشور برنامه داشت.
یا زمانی که شخصی ادعای تقویت قدرت پولی کشور را دارد و ادعا می‌کند که ارزش ارزهای خارجی (مانند دلار یا یورو) را کاهش می‌دهد؛ باید این واقعیت را بپذیرد که این کاهش، منجر به کاهش قیمت کالاهای خارجی در مقایسه با محصولات تولید داخل خواهد شد و این یعنی کاهش مزیت رقابتی محصولات داخلی. پس احتمالا هم‌زمان باید این قانون نانوشته را خواند که واردات نیز افزایش خواهد یافت. حیرت‌آور زمانی است که کاندیدای عزیز، توی کشکولش هم برنامه تقویت پول ملی را دارد و هم برنامه افزایش صادرات!
در واقع «کشکول آرزوها» مجموعه‌ای متناقض، درهم و بدون الویت از همه «ای‌کاش‌ها»یی است که به ذهن آن کاندیدا رسیده.
برنامه اما از جنس انتخاب است! انتخابِ یک گزینه از میان گزینه‌های مختلف. نه یک سبد از تمامی گزینه‌های ممکن.
قربانی‌کردن‌هاست که نشان می‌دهد از «کشکول آرزوها» یک برنامه بیرون آمده. این که فرد بتواند یک مطلوبیت را قربانی مطلوبیت دیگری کند تا اولویت‌های خود را نشان دهد.
واقعیت آن است که در برنامه ناگزیریم که تعدادی آرزو را قربانی تعداد دیگری آرزوی شیرین کنیم. ناگزیریم، نه بگوییم. یک مطلوبیت خط می‌خورد؛ به قیمت دست یافتن به یک مطلوبیت بالاتر. سختی‌ای به جان خریده می‌شود برای به دست آوردن آسایشی دیگر.
کسی که افزایش صادرات غیرنفتی را در برنامه‌هایش بیان می‌کند؛ بهتر است به جای گفتن یک دروغ شیرین، در مورد قیمت و ارزهای خارجی ساکت بماند.
🔺 زمانی‌که فردی آرزوهای متناقض و بدون الویتش را توی «کشکول آرزوها» می‌ریزد و آن را به عنوان برنامهی انتخاباتی معرفی می‌کند؛ یا نمی‌داند برنامه چیست یا آن‌چنان دلباخته رییس‌جمهور شدن است که حاضر است سبدی از آرزوهای درهم و دروغ را رنگ و لعاب دهد و به مردم بفروشد. و این همان پوپولیسم انتخاباتی است...
پس از فهرست الویت‌های آقای کاندیدا یا خانم کاندیدا (که امیدوارم به زودی شاهدشان باشیم) می‌رسیم به مسیرِ رسیدن به این مطلوباتِ دست‌چین شده. ما نیاز به برنامه‌هایی صریح و دقیق داریم برای ارزیابی ادعاهایشان؛ برنامه‌هایی که باید به روشنی روش‌های دستیابی عملی به این الویت‌ها را بیان کند.
در یادداشت فردا به این موضوع بیش‌تر خواهم پرداخت.
✍ محمدجواد آذری‌جهرمی - ۱۷/اردیبهشت
🔰 ملاحظه
♻️ اولا از قلم #روان و #پر_نکته جناب آقای مهندس جهرمی وزیر محترم ارتباطات استفاده کردم.
♻️ به عنوان #دانش_آموخته_مدیریت با #گرایش_توسعه، از این نظر که نامزدهای محترم چه آنهایی که تا الان رئیس جمهور شده اند و چه آنهایی که خود را برای حضور در این عرصه آماده می کنند؛ با چالش های ذیل مواجه بوده و هستند.
🔻 معتقدم این افراد از نظم ذهنی کافی و پارادایم نظری و مفهومی مشخص برای اراده کشور و توسعه و پیشرفت ایران برخوردار نبوده و نیستند.
🔻شاید از دلایل اصلی #کمی_توفیقات دولت ها در طول سالیان گذشته، بتوان مدعی شد که به واسطه نداشتن #چارچوب_نظری روشن و مشخص از سوی رئیس جمهور منتخب، ترکیب کابینه به صورت شرکت سهامی بوده که به احزاب، اقشار و تشکل های حمایت کننده و بدون در نظر داشتن یک #پلتفرم مشخص واگذار شود و خروجی این جنس اعطای مسئولیت ها به شکل گیری تعارضات منافع، تناقض سیاستی، تضاد سبک راهبری دولت و تخاصم میان این گروه ها را در اداره بخش های مختلف کشور و در هیات دولت رقم بزند.
🔻قاطبه منتخبان ریاست جمهوری به واسطه آن که تا زمان انتخاب، به موفقیت و پیروزی خود مطمئن نبودند؛ سبب شده است تا تحلیل و ارزیابی دقیق و کارشناسی از وضعیت موجود( آن چه که هست) و تصویرسازی از وضعیت مطلوب( آن چه که باید باشد) را نداشته باشند. و در تنطیم برنامه چهار ساله به ظرفیت ها و یا بسترهای ممکن برای ایجاد ظرفیت های جدید( مقدورات کشور) و نیز بهره گیری کارآمد از ظرفیت های فعلی؛ خوب اندیشه نکرده و #طرحی_نو نداشته باشند.
[متاسفانه اداره کشور با #تقدیر_گرایی امروز ایران را به وضعیتی رسانده که تحقیقاً یک سوم رای دهندگان به دلیل تنگنای معیشتی و وضعیت نابسامان اشتغال اعتمادی به فراخوان احزاب نکنند.]د. ابوالحسن صادقی جهانی
https://t.iss.one/sadeghijahani
«کشکول آرزوها»
همواره کاندیداها با صدایی رسا فریاد می‌زنند که دارای برنامه هستند. برنامه‌ای که رنگِ آبادانی خواهد زد به تمام مشکلات! اما آنچه به‌عنوان برنامه از آن یاد می‌کنند بیش از هر چیز، فهرست درهمی از آرزوهایشان برای آینده کشور است. فهرستی که بهتر است آن را «کشکول آرزوها» بنامیم!
سبدی از آرزوهای بلندبالا و درهم که گاه در تعارض با یکدیگرند! و یا در دنیای واقعی به سادگی در کنار هم قابل تحقق نیستند! برنامهی «الف» (بخوانید آرزو) در دنیای واقعی تنها زمانی محقق می‌شود که برنامهی «ب» رقم نخورد. نمی‌توان به کشاورزان وعده بازگشت به سطح زیر کشت سابقشان را درکوتاه مدت داد و هم‌زمان برای حفاظت از منابع آبی کشور برنامه داشت.
یا زمانی که شخصی ادعای تقویت قدرت پولی کشور را دارد و ادعا می‌کند که ارزش ارزهای خارجی (مانند دلار یا یورو) را کاهش می‌دهد؛ باید این واقعیت را بپذیرد که این کاهش، منجر به کاهش قیمت کالاهای خارجی در مقایسه با محصولات تولید داخل خواهد شد و این یعنی کاهش مزیت رقابتی محصولات داخلی. پس احتمالا هم‌زمان باید این قانون نانوشته را خواند که واردات نیز افزایش خواهد یافت. حیرت‌آور زمانی است که کاندیدای عزیز، توی کشکولش هم برنامه تقویت پول ملی را دارد و هم برنامه افزایش صادرات!
در واقع «کشکول آرزوها» مجموعه‌ای متناقض، درهم و بدون الویت از همه «ای‌کاش‌ها»یی است که به ذهن آن کاندیدا رسیده.
برنامه اما از جنس انتخاب است! انتخابِ یک گزینه از میان گزینه‌های مختلف. نه یک سبد از تمامی گزینه‌های ممکن.
قربانی‌کردن‌هاست که نشان می‌دهد از «کشکول آرزوها» یک برنامه بیرون آمده. این که فرد بتواند یک مطلوبیت را قربانی مطلوبیت دیگری کند تا اولویت‌های خود را نشان دهد.
واقعیت آن است که در برنامه ناگزیریم که تعدادی آرزو را قربانی تعداد دیگری آرزوی شیرین کنیم. ناگزیریم، نه بگوییم. یک مطلوبیت خط می‌خورد؛ به قیمت دست یافتن به یک مطلوبیت بالاتر. سختی‌ای به جان خریده می‌شود برای به دست آوردن آسایشی دیگر.
کسی که افزایش صادرات غیرنفتی را در برنامه‌هایش بیان می‌کند؛ بهتر است به جای گفتن یک دروغ شیرین، در مورد قیمت و ارزهای خارجی ساکت بماند.
🔺 زمانی‌که فردی آرزوهای متناقض و بدون الویتش را توی «کشکول آرزوها» می‌ریزد و آن را به عنوان برنامهی انتخاباتی معرفی می‌کند؛ یا نمی‌داند برنامه چیست یا آن‌چنان دلباخته رییس‌جمهور شدن است که حاضر است سبدی از آرزوهای درهم و دروغ را رنگ و لعاب دهد و به مردم بفروشد. و این همان پوپولیسم انتخاباتی است...
پس از فهرست الویت‌های آقای کاندیدا یا خانم کاندیدا (که امیدوارم به زودی شاهدشان باشیم) می‌رسیم به مسیرِ رسیدن به این مطلوباتِ دست‌چین شده. ما نیاز به برنامه‌هایی صریح و دقیق داریم برای ارزیابی ادعاهایشان؛ برنامه‌هایی که باید به روشنی روش‌های دستیابی عملی به این الویت‌ها را بیان کند.
در یادداشت فردا به این موضوع بیش‌تر خواهم پرداخت.
✍ محمدجواد آذری‌جهرمی - ۱۷/اردیبهشت
🔰 ملاحظه
♻️ اولا از قلم #روان و #پر_نکته جناب آقای مهندس جهرمی وزیر محترم ارتباطات استفاده کردم.
♻️ به عنوان #دانش_آموخته_مدیریت با #گرایش_توسعه، از این نظر که نامزدهای محترم چه آنهایی که تا الان رئیس جمهور شده اند و چه آنهایی که خود را برای حضور در این عرصه آماده می کنند؛ با چالش های ذیل مواجه بوده و هستند.
🔻 معتقدم این افراد از نظم ذهنی کافی و پارادایم نظری و مفهومی مشخص برای اراده کشور و توسعه و پیشرفت ایران برخوردار نبوده و نیستند.
🔻شاید از دلایل اصلی #کمی_توفیقات دولت ها در طول سالیان گذشته، بتوان مدعی شد که به واسطه نداشتن #چارچوب_نظری روشن و مشخص از سوی رئیس جمهور منتخب، ترکیب کابینه به صورت شرکت سهامی بوده که به احزاب، اقشار و تشکل های حمایت کننده و بدون در نظر داشتن یک #پلتفرم مشخص واگذار شود و خروجی این جنس اعطای مسئولیت ها به شکل گیری تعارضات منافع، تناقض سیاستی، تضاد سبک راهبری دولت و تخاصم میان این گروه ها را در اداره بخش های مختلف کشور و در هیات دولت رقم بزند.
🔻قاطبه منتخبان ریاست جمهوری به واسطه آن که تا زمان انتخاب، به موفقیت و پیروزی خود مطمئن نبودند؛ سبب شده است تا تحلیل و ارزیابی دقیق و کارشناسی از وضعیت موجود( آن چه که هست) و تصویرسازی از وضعیت مطلوب( آن چه که باید باشد) را نداشته باشند. و در تنطیم برنامه چهار ساله به ظرفیت ها و یا بسترهای ممکن برای ایجاد ظرفیت های جدید( مقدورات کشور) و نیز بهره گیری کارآمد از ظرفیت های فعلی؛ خوب اندیشه نکرده و #طرحی_نو نداشته باشند.
[متاسفانه اداره کشور با #تقدیر_گرایی امروز ایران را به وضعیتی رسانده که تحقیقاً یک سوم رای دهندگان به دلیل تنگنای معیشتی و وضعیت نابسامان اشتغال اعتمادی به فراخوان احزاب نکنند.]د. ابوالحسن صادقی جهانی
https://t.iss.one/sadeghijahani