‌
‌می‌دانست که ترس چیز بدی است، اصلاً بعضی وقت‌ها آدم را به کشتن می‌دهد، شکارچی‌هایی را می‌شناخت که خودشان را باخته بودند و همین به کشتن‌شان داده بود. حسین استکی همین‌طوری مُرد. خرس را زخمی کرده بود. خرس فرار می‌کرد، بالای گردنه‌ی کوه، خرس زخمی از بغل گردنه پیچید، خورد به پرتگاه، بالای سر تخته‌سنگ‌های صاف و عبورناپذیر بود. خرس گیر افتاد، حسین هم مثل خرس فکر می‌کرد، گردنه راه می‌دهد و خرس در رفته. همین‌طور با عجله و نفس‌زنان از بغل گردنه تخته‌سنگی را دور زد، ناگهان خودش را ده پانزده‌متری خرس دید. زیر پا پرتگاه بود و دست چپ آبکندی به عمق چهار پنج متر و عرض کمتر از یک متر. به‌جای آن‌که شلیک کند یا خودش را برساند آن طرف آبکند، از دستپاچگی خودش را انداخت توی پرتگاه. تا وسط راه تفنگش را هم ول نمی‌کرد. ته دره خودش هم مثل تفنگش تکه‌پاره شده بود.

از کتاب «شکاریم یک‌سر همه پیش مرگ»
جستارها، گفتارها و نوشتارها
شاهرخ مسکوب

‌
‌درباره‌ی جین آستین
ویدئو از وب‌سایت The school of life
ترجمه‌ی محمدرضا ترک‌تتاری

جین آستین را بیشتر به این خاطر دوست دارند که راهنمای جذابی است برای زندگی بابِ روز در یکی دو دهه‌ی آغاز قرن نوزدهم. اما او رسالتی کاملاً متفاوت برای خودش قائل بود. آستین یک معلم اخلاقِ مشتاق و سختگیر بود. آگاهی عمیقی از کاستی‌های انسان داشت و بر آن بود که از طریق رمان‌هایش کاری کند تا آدم‌ها افتاده‌تر باشند، معقول‌‌تر، شریف‌‌تر و حساس‌تر به نیازهای دیگران.
آستین شش رمان کامل [در کنار دو رمان ناتمام] نوشت: نورثنگر ابی، غرور و تعصب، عقل و احساس، منسفیلد پارک، اِما، ترغیب.
چیزهای مهمی که آستین می‌خواهد به ما بیاموزد عبارتند از:
یک: بگذار محبوبت به تو بیاموزد.
دو: لزومی ندارد درباره‌ی دیگران قضاوت نکنیم، اما باید حواس‌مان باشد که قضاوت‌مان تندوتیز نباشد.
سه: پول را جدی بگیرید.
چهار: خودبین نباشید.

رضایت ما در حین خواندن آثار جین آستین در واقع ناشی از آن است که او می‌خواهد دنیا به شکلی باشد که ما آن را مطبوع و دلپذیر بدانیم؛ و این رازِ عمدتاً ناشناخته‌ی محبوبیت جین آستین است.

‌
منتشر شد
‌«چه کسی پشت خط است؟»
مجموعه داستان
نوشته‌ی شیرین بدرلو

ساحل دریا صخره‌ای بود. با احتیاط نشستند روی صخره‌های سرد و سخت. دریای مقابل‌شان سیاهی بی‌انتهایی بود که هرازگاهی خطی از کف سفید رویش دیده می‌شد. آسمان هم دست کمی از دریا نداشت. تنها گاهی، اگر باد می‌توانست انبوه ابرها را پس بزند، تکه‌ای از ماهِ لاغر پیدا و ناپیدا می‌شد. زن نگاهی انداخت به دریا، بعد به آسمان، که هر دو غرق در تاریکی بودند. سر گرداند سمت مرد. صورت مرد در تاریکی گم بود. مرد سرش را چرخانده بود و آن‌سوتر را می‌پایید.

‌‌‌‌🔸 ارسال رایگان به سراسر کشور www.nashreney.com ‌‌

نشر نی

‌
منتشر شد
«شهری زیر خاکستر»
رمان
نوشته‌ی نعمت‌الله راعی نیاکی

درِ اتاق رو هم باز کردم. یه چیزی مثل رعدوبرق از پایین ستون مهره‌هام اومد توی گردنم. نفسم قطع شد. سعیده که بیرونِ در ایستاده بود فقط من رو می‌دید. نمی‌دونم از پشت چه شکلی شدم که با وحشت خودش رو انداخت سمتم. صدام در نمی‌اومد. عین وقتی که کابوس می‌بینی و می‌خوای فریاد بزنی اما نمی‌شه. فقط می‌خواستم این صحنه رو نبینه. برگشتم و با دست محکم زدم روی قفسه‌ی سینه‌ش. پرت شد بیرون و افتاد روی زمین. دو تا از همسایه‌ها که احتمالاً به خاطر صحبت‌های ما همون‌طور که خاص این مجتمع‌هاست فالگوش ایستاده بودن، دیگه کنجکاوی‌شون اجازه نداد که با صدای افتادن سعیده و جیغش نیان بیرون. با دو تا قدم رسیدم دمِ در. ظاهراً در ممانعت از سعیده موفق شدم. نشستم جلوش. گفتم: «زنگ بزن ۱۱۰… به آمل زنگ نزن… نریمان مُرده.»


‌‌‌‌🔸 ارسال رایگان به سراسر کشور www.nashreney.com ‌‌

نشر نی