کسانی که منافع‌شان در حفظ وضع موجود است با از دست دادن امتیازات‌شان حالتی بسیار تهاجمی خواهند یافت. اگر نتوانیم در دفاع از حق‌مان برای تداوم پیشرفتی که اکثریت از آن حمایت می‌کنند قاطعانه عمل کنیم، با شکستی فاجعه‌بار روبرو خواهیم شد. وقتی نخبگان و خواصی که از امتیازات اقتصادی بهره‌مندند از پذیرش اراده‌ی اکثریت سر باز زنند، قاطعانه‌ترین عمل اغلب بی‌قدرت کردن آن‌ها با ایجاد تغییری آنی و کیفی در عملکرد نظام اقتصادی است. خلع سلاح نکردن دشمن مغلوب، راهبرد نظامی ضعیفی است.»

از کتاب «بدیل‌های سرمایه‌داری»
طرح‌هایی برای یک اقتصاد دموکراتیک
نوشته‌ی رابین هانل و اریک الین رایت
ترجمه‌ی فرید درفشی

ترس دائم از دچار شدن به خشم سلطان و مرگی که در پی دارد، در نهایت، چندان فایده‌ای در بر ندارد و غیرسازنده است. افراد چنان به این وضع عادت می‌کنند که با وجود برقراری مجازات‌های طبعاً وحشتناک در حکومت‌های خودکامه به‌تدریج دیگر رغبتی به اطاعت باقی نمی‌ماند. به همین دلیل، دیانت از اهمیت زیادی برخوردار می‌شود: وقتی ترس از خودکامه رو به کاهش می‌گذارد، آن‌وقت برای آن‌که افراد به وظایف خود عمل کنند، ترس از خدایان جای آن را می‌گیرد.
در حکومت‌های خودکامه هر کسی به‌طور بالقوه فردی مرده است. نوع آرامش و سکون موجود در حکومت‌های خودکامه اصلاً به توافق و سازگاری‌های موجود در یک نظامِ به‌سامان جمهوری یا سلطنتی شباهت ندارد، بلکه در آن رعایا وادار به سکوت می‌شوند.

از کتاب «تاریخ اندیشه سیاسی غرب (جلد دوم)»
از روشنگری تا افول لیبرالیسم
جان مکللند
ترجمه‌ی جهانگیر معینی علمداری

painting credit: Mentor Berisha

بخشی از مناظره‌ی هیتلر و اُتو اشتراسر بر سر مفهوم «سوسیالیسم»:

‌هیتلر: «من قبلاً کارگری ساده بودم. راننده‌ام باید همان غذایی را بخورد که من می‌خورم، اما سوسیالیسم شما همان مارکسیسم است. توده‌ی طبقات کارگر جز نان و تفریح چیز بیشتری طلب نمی‌کند. آنان هرگز مفهوم آرمان را درک نخواهند کرد و نباید تصور کرد که روزی بتوان آنان را مجاب به این امر ساخت. به همین مناسبت، لازم است افرادی را از یک طبقه‌ی مِهتر جدید برگزینیم که، همچون شما، زیر طوق اصل اخلاقی ترحم و برده‌صفتی نروند. آنان که بر مصدر حکومت تکیه می‌زنند، باید به یاد داشته باشند که حاکمیت حق آنان است، زیرا از نژاد برترند. باید بی‌هیچ رحم و شفقتی این حق را برای خود محفوظ دارند... آنچه شما از آن دم می‌زنید فقط و فقط لیبرالیسم است. انقلاب تنها یک مرام دارد که نه سیاسی است و نه اجتماعی، بلکه نژادی است و تا ابد همین‌گونه خواهد بود: نزاع طبقات یا نژادهای فرومایه‌تر با نژادهای برتر که در رأس نظام قرار دارند. آن روزی که نژاد برتر چنین قانونی را از یاد ببرد، محکوم به فناست...»

از کتاب «هیتلر و ظهوری حزب نازی»
فرانک مک‌دانو
ترجمه‌ی آرش کلانتری
از مجموعه‌ی کارگاه تاریخ

‌
‌نوافلاطیون بصیرت مهمی نسبت به طبیعت شر به آوگوستینوس بخشیدند. شر قدرتی نیست که مستقل از خیر وجود داشته باشد، بلکه غیاب خیر است، درست همان‌طور که تاریکی غیاب نور است، و سکوت غیاب صدا. این بصیرت به او امکان داد که به نظم و هماهنگی همه‌ی خلقت باور بیاورد، خلقتی که می‌توان آن را به نردبان هستی تشبیه کرد. در آن پله‌ی بالا خداست، و در هر مرتبه‌ی پایین‌تری از هستی نسبت به پله‌ای که در آن قرار دارد بهره‌ای از خیر و هستی به میزان کمتری دارد، و به تدریج به ناهستی مطلق و شر می‌رسد، که فقدان کامل خیر است. از این نگاه به هستی، دیگر گامی کوتاه تا رسیدن به بخش‌های اصلی فلسفه‌ی مسیحی آوگوستینوس فاصله بود. آوگوستینوس در «شهر خدا» می‌گوید فلسفه‌ی افلاطونی در میان همه‌ی فلسفه‌ها، بیش از همه به مسیحیت نزدیک است.
نوافلاطیون جهانی را ارائه می‌کنند که نظم و ترتیب الاهی دارد و در دسترس عقل است. اما اگرچه عناصری از این نگاه آن‌ها همچنان نقش محوری در فلسفه‌ی آوگوستینوس داشت، با توجه روزافزون آوگوستینوس به گناه و تجلیّیات آن، اعتقاد او به نظم و هماهنگی عمیقاً به لرزه درآمد.

از کتاب «تاریخ فلسفه‌ی سیاسی؛ جلد دوم»
قرون وسطا

اسپینوزا با بصیرتی هرچه تمام‌تر، مدت‌ها پیش از فروید استدلال کرد که این احساس عادی و معمولی ما که خود را موجوداتی مختار می‌دانیم خیالی بیش نیست و از آن‌جا ناشی می‌شود که اکثر اوقات از علل واقعی کارهایمان آگاهی نداریم؛ و کسب این آگاهی از راه تفکر می‌تواند به ما آزادی ببخشد، نه به این معنا که ما را عاملی به‌راستی آزاد سازد بلکه به ما ژرف‌بینی و فهم می‌دهد، تا بتوانیم با علم به‌گونه‌ای که هست کنار آییم. اسپینوزا نخستین کسی در اروپا بود که این اندیشه را پیش نهاد. ولی در عین حال، برعکس فروید، او گفت بی‌معناست که انسان ذهنش دائم مشغول مسائل شخصی خودش باشد، چون این‌ها دلواپسی‌های ناچیز است، باید آن‌ها را در چارچوب کل چیزها نگریست، آن‌گاه متوجه می‌شویم که چه اندازه بی‌اهمیت‌اند ــ و این کمک می‌کند که آن‌ها را تاب آوریم.

شرح تصویر:
آزادی بیان؛ کشور هلند در زمان اسپینوزا پناهگاه آزاداندیشان، از جمله دکارت، بود که کارهایش بر اسپینوزا اثر فراوان گذاشت. هیچ کشور دیگری به اسپینوزا اجازه نمی‌داد به کارهای فلسفی‌اش بپردازد. نقاشی یان استین، دوستان اهل موسیقی، این حالت آزادی نسبی را به‌خوبی نشان می‌دهد.

از کتاب سرگذشت فلسفه

‌
‌پس از پایان جنگ جهانی دوم، در سال ۱۹۴۵ میلادی، تمام تلاش‌ها برای احیای متونی نظیر بازگشت از روسیه‌ی شوروی بی‌نتیجه ماند، گرچه نفوذ روسیه‌ی شورویِ پیروزمند و اندیشه‌ی کمونیستی در محافل روشنفکری اروپای غربی و امریکای لاتین و برخی نقاط جهان کماکان چشمگیر بود؛ از جمله در ایران. در آن دوران در ایران کمتر نویسنده و شاعر و هنرمند صاحب‌نام یا گمنامی را می‌توان سراغ گرفت که یا عضو حزب کمونیستی توده و یا هوادار آن نبوده باشد؛ حزبی که طرفداری از کمونیسم و دفاع از سیاست‌های حزب کمونیست روسیه‌ی شوروی را سرلوحه‌ی برنامه‌ها و فعالیت‌هایش قرار داده بود. بسیاری از روشنفکران ایرانی حتی زحمت مطالعه‌ی کتاب‌ها و گزارش‌های انتقادی نویسندگان غربی را به خود نمی‌دادند و بی‌توجه به مباحثی که در اروپای غربی در این باره در جریان بود، همچنان به دفاع از اتحاد جماهیر سوسیالیستی شوروی ادامه می‌دادند و بر اعتقادشان به ایدئولوژی کمونیستی پافشاری می‌کردند.

از کتاب «خردکشی»
نوشته‌ی خسرو ناقد

‌
«راهنمای استرس»
جنی استینمتز، جان بلانکنشیپ، لیندا براون، دبورا هال، گریس میلر
ترجمه‌ی مهناز خزائیلی

این کتاب حاصل تلاش چندساله‌ی گروهی از محققان و کارشناسان است برای تأمین نیاز کسانی که در معرض فشارهای عاطفی و محیطی بوده‌اند.
این راهنمای جامع استرس نوعی خودآموز است که می‌توان از آن به منظور کاهش استرس در محیط کار و در روابط با افراد استفاده کرد. در تمرین‌های گام به گام این کتاب، با چرخه‌ی استرس، تکنیک‌های آرام‌سازی، استفاده از روش‌های بازسازی شناختی، گوش‌دادن فعال، جرئت‌مندی، و بازخورد منفی آشنا می‌شویم.
کنترل کردن استرس راهی است به‌سوی زندگی آسان‌تر و مولدتر.

‌‌‌‌🔸 ارسال رایگان به سراسر کشور www.nashreney.com ‌‌