نقشه مهم مراکز تخلیه امن شهر تهران +دانلود

لینک تابناک

✅ هم‌وطنی مسئول و خلاق به اسم Elyar Rose
با الهام از کتابچه راهنمای سوئدی، راهنمایی برای بقا در شرایط بحرانی در ایران ساخته است.


✔️ به سهم خودم سپاسگزارم  از همه رسانه‌ها و افرادی که مسئولانه و دگرپروایانه، جای رسانه‌های رسمی و ملی کار می‌کنند و همدلی و همبستگی می‌آفرینند. چه با یادکردن نام و تصویر شهروندان عادی پرپر شده، و چه تهیه جزوه‌هایی مثل این.
خداوند پناه شما و عزیزان‌تان و همه مردم ایران باشد.


@neocritic

⭕️تارا حاج میری کودکی که در حمله امروز اسرائیل کشته شد

🔹تارا حاج میری در حمله امروز اسرائیل به خیابان پاتریس لومومبا با خانواده زیر آوار ماندند.

🔹پدر تارا حاج میری مشاور املاک در خیابان پاتریس لومومبا بود.

#شبکه_اقتصاد
@economynetwork

زیر ۱۵۰۰نفر کشته اسمش جنایت نیست...

فاطمه علمدار

۱/خاله سوسکه نفقه بگیر پدرش بود و پدرش که دیگر نتوانست خرجش را بدهد کفش و کلاه کرد که برود همدان و شو کند به مش رمضان که بتواند نان گندم بخورد و منت بابا نکشد.در راه همدان با همین صراحت برای هرکسی که میپرسید کجا میروی با ناز و عشوه،مقصد و هدفش را توضیح میداد و اولین چیزی که به ذهن آدمها میرسید این بود که خب جای اینکه زن مش رمضان بشوی،زن من بشو و اولین سوال خاله سوسکه از خواستگارانش این بود که اگر دعوایمان بشود من را با چی میزنی و خب خط قرمزش هم فقط کشته نشدن بود و نه کتک نخوردن...در نهایت هم زن موشی شد که گفته بود با دمبش او را خواهد زد و داستان اینطور تمام شد که سالها با خوبی و خوشی کنار هم زندگی کردند...کنار کسی که خرج زندگی اش را بدهد و سایه سرش شود و خب هروقت لازم دید طوری بزنتش که کشته نشود و زنده بماند...خاله سوسکه پذیرفته بود و باور کرده بود که کسی باید سایه سرش بشود و طبیعتا وقتی زیر سایه کسی رفتن را میپذیری،برتری او و فروتری خودت را هم پذیرفته ای و اینکه او حق دارد در ازای نان گندمی که دستت میدهد،کتکت بزند...

۲/بی بی سی فراخوان داده است که جنگ اولی ها روایت هایشان را از تجربه جنگ بگویند.فکر میکنم پسرم در این دسته بندی جنگ اولی می گنجد و خودم جنگ دومی هستم و روایت پسرم برای آنها که پشت مانیتورهایشان نشسته اند که خبر تولید کنند،جالب است.همانها که قدرت رسانه ای شان بهشان این فرصت را داده که آنچه بر ما میگذرد را تبدیل به داستانی کنند که بیشتر از بقیه داستان ها به گوش مردم دنیا برسد و توسط مردم دنیا شنیده و باور شود،اسم پسر من را گذاشته اند جنگ اولی.انگار که جنگ مرحله ای طبیعی و بدیهی از زندگی ما مردمان این نقطه کره زمین باشد.اگر لندن زیر موشک باران بود ولی بعید میدانم اصحاب رسانه به ذهنشان میرسید به نوجوانان لندن بگویند جنگ اولی!جنگ مرحله ای طبیعی از زندگی مردمان آنجا نیست و اگر اتفاق بیفتد تراژدی است و محکوم.من ولی در جنگ متولد شدم و از نوجوانی انتظار همین جنگ را میکشیدم و از همین جنگ میترسیدم چون همه زندگی ام پای ثابت صحبت همه مسئولان کشورم این بود که قرار است اسرائیل یا آمریکا یا طالبان یا داعش یا...به ما حمله کند.ما همیشه منتظر بودیم که کسی بزندمان و برای اینکه کار به کتک نخوردن از بیگانه و حمله خارجی نرسد،حواسمان بود بهانه دست دشمن ندهیم و کتک خوردن از مسئولان خودمان را بپذیریم.ما همیشه در برهه حساسی بودیم که نباید اعتراض میکردیم.

۳/استوری کرده ام ۲۴۴جان از ما ستانده شد.دشمن دشمن من لزوما دوست من نیست.دوستی جواب میدهد هنوز به ۱۵۰۰نفری که در آبان از ما گرفتند نرسیده و من...
چه بر سر ما آمد که باور کرده ایم باید کشته شویم،حالا چه به بهانه به بهشت بردنمان و چه به بهانه آزاد کردنمان؟
چه شد که باور کردیم برای آزاد شدنمان از خشونت جمهوری اسلامی باید راضی باشیم و حتی خوشحال باشیم از خشونت دیدن از اسرائیل؟بارها گفته و نوشته بودم که بزرگترین جنایت دیکتاتوری ها بی شخصیت کردن مردمانشان است،اینکه به آنها می باورانند که بی عرضه و بدبختند و نفهمند و اگر زور بالای سرشان نباشد و کسی نباشد که نان دستشان بدهد نابود میشوند...
آهای هم وطن...هم سرنوشت...کاش دمی همه دنیا ساکت میشد تا همه ما ۸۰میلیون نفر بتوانیم همدیگر را تنگ در آغوش بگیریم و سیر گریه کنیم.به یاد پدربزرگها و مادربزرگهایمان که قحطی احمدشاهی را دیدند و تقسیم کشور میان انگلیس و روس را و شاهی که بیگانه از کشور اخراجش کرد و شاه جوانی که مخفیانه و با ترس شاه شد و...به یاد همه حاکمانی که زورشان فقط به زدن ما میرسید و نه دفاع از ما و آنقدر گریه کنیم که دلمان آرام شود و بتوانیم به یاد بیاوریم که هیچ کس حق ندارد حتی یک نفر از ما را بکشد،که خانه مان را خراب کند،که بچه هامان را بترساند،که برای آینده مان تصمیم بگیرد...یادمان بیاید از شاهان و سلسله هاشان امروز فقط اسمی به جا مانده، آنها رفتند ولی ایران ماند. ایران چیزی فراتر از شاه و حکومت و رژیم و نظام است.خانه ماست.هیچ کس حق ندارد خانه ما را خراب کند.نه به بهانه بهشت بردنمان و نه به بهانه آزاد کردنمان...

✍️

✅ زیاد دیده‌ام از جنگ‌های اخیر خاورمیانه، به مغز آنها که خبرها را پیگیری می‌کنند، چیزهایی سنجاق شود. مثلا دوستم که پسرهای دوقلویش را داشت می‌برد شهرستان گفت کابوس من آن مادر غزه‌ای است که در خل و خاک کالسکه بچه‌های دوقلویش را می‌کشید و پشت سرش شهر خرابه برجای...

✅ این چند روز که می‌دیدم دوستانی به اصرار از ایرانیان بنام و چند میلیون ایرانی خارج از کشور می‌خواهند تجاوز اسرائیل به ایران را محکوم کنند و آنها نمی‌کنند، یادداشت مفصلی نوشته بودم درباره خاموشی‌گزینی سیاسی. مفهوم خاموشی‌گزینی سیاسی (Political quietism) از آن مفاهیم آشنایی است که در مکاتب فکری مختلف، دوره‌های مختلف و زبان‌های مختلف اسامی متفاوتی یافته است. به طور کلی به معنای کناره‌گرفتن از سیاست است.

✅ نوشته بودم این سکوت نتیجه منطقی همه آزارهایی است که این آدم‌ها دیدند. آنها هم صدایی دارند، اگرنعره‌های هیجانی اجازه بدهد شنیده شوند. در این سال‌ها انحصارطلبی یک اقلیت هر ریسمانی که برای داشتن «جایی» در این وطن به آن آویختند، پاره کرد. پیوندهایشان را برید و هرجا افتخار کسب کردند انواع اتهامات و برچسب‌ها را به گردنشان آویخت...نوشته بودم اغلب ما مثل آن پدری که دو فرزندش را در هواپیمای اوکراینی از دست داده بود و با دل شکسته اعلام کرد کنار نیروهای نظامی کشورش ایستاده پهلوان نیستیم.

✅ مفصل نوشته بودم درباره شیوه‌های بی-وطن‌کردن آدم‌ها که حالا به شکل بی‌اعتنایی ظاهر شده است. ولی امروز که رفتم کتابهایم را از محل کار بیاورم، عظمت و تنهایی کتابها، سکوت و خلوتی خیابان‌های تهران و راننده تاکسی که شرمنده بود جایی نداشته تا زن و بچه‌اش را از تهران ببرد مرددم کرد برای انتشار.

و بعد هم این توییت مجری شبکه اینترنشال که از قول جروزالم پست نوشته:

«اسرائیل به زودی به ساکنان محله‌های تهران دستور خواهد داد تا پیش از حملات، خانه‌های خود را تخلیه کنند»

واقعیتش فکر نکنم بتوانم درباره خاموشی‌گزینی سیاسی بنویسم یا به آن بپردازم. تا آخر دنیا وقت هست برای خاموشی‌گزینی.

✅حتما ترجیح می‌دهم در بمباران تهران کشته شوم تا «به دستور» اسرائیل خانه‌ام را تخلیه کنم. واقعا ترجیح می‌دهم مرده باشم تا تهران را ویران‌شده بدست اسرائیل و ایادی داخلی‌اش ببینم.
یک روز هم نمی‌خواهم در آن به قول هوادارانشان «ایران آزاد» تحت امر اسرائیل هم‌وطن‌شان باشم.

✅ تصویر سنجاق شده به مغز من آن دختربچه سوری است که خبرنگاری در کمپ آوارگان از او پرسید «سردته؟» دخترک که می‌لرزید گفت «بله» خبرنگار پرسید «خب چرا نمی‌ری توی چادر؟» بچه گفت «آخه اونجا هم سرده...».

@neocritic

✍️

✅ در روزهای بدون اینترنت تهران احساس زندانیان غار افلاطون را داشتم. جماعتی که در غاری زندانی‌اند، مچ‌ پاها و گردنشان به جایگاه‌هایشان زنجیر شده و چاره ندارند جز اینکه به سایه‌های روی دیوار نگاه کنند و همان‌ها را به عنوان حقیقت بپذیرند.

✅ خبرهای رسانه‌های داخلی عمدتا درمورد بی‌چارگی و زمین‌گیری اسرائیل است و اینکه چقدر مردم ایران «صددرصد» با هر چه رسانه ملی می‌گوید موافقند. همانطور که خبرهای رسانه‌های فارسی‌زبان خارجی درمورد زمین‌گیری ایران است و مردمی که جز ناله و نفرین حرفی ندارند و این لابد جزو خواص رسانه در جنگ است.

✅ روز حمله به ساختمان صداوسیما، موقعی که خانم سحر امامی، مجری شجاع تلویزیون روی آنتن بود، استثنائا شبکه خبر ما هم در جستجوی خبری، اثری، فراخوان کمک مردمی‌ یا هشداری روشن بود...
با چشمانی پر از اشک شاهد صحنه هولناک حمله به تلویزیون و استقامت خانم امامی بودم که هر لحظه ممکن بود منجر به شهادتش روی آنتن زنده شود. بعد دودی غلیظ آسمان تهران را پوشاند. تلویزیون را روشن نگاه داشتم تا دست‌کم از سلامت او مطمئن شوم.

✅ خوشبختانه خانم امامی سالم بود. به استودیو برگشت و به همراه مجری دیگری ضمن محکومیت حمله اسرائیل از اینکه مردم ایران شاهدند صداوسیما چگونه همیشه و در همه بحران‌ها راوی «حقیقت» بوده سخن گفتند. تلویزیون را خاموش کردم.

✅ دو روز بعد در شرایط بی‌خبری مطلق درحالیکه صدای انفجار در آسمان شهر می‌آمد شبکه یک را روشن کردم و دیدم خانم امامی، که حالا نماد شجاعت زن ایرانی در برابر دشمن متجاوز شده، مقابل سعید جلیلی (برادر وحید جلیلی قائم‌مقام فرهنگی رئیس صداوسیما) نشسته و دارد تحلیل‌های او را می‌شنود. خاموش کردم.
صداها که بیشتر شد، دوباره روشن کردم. استاد حسن رحیم پورازغدی بود با همان لحن عاقل‌اندرسفیه همیشگی‌ در همه زمان‌ها. خاموش کردم.

✅ زور زدم زنجیرها را از مچ پا و گردنم باز کنم و خبری بگیرم از اینکه در شهر چه می‌گذرد و آیا باید شب را در پناهگاهی جایی بگذرانیم. بی‌فایده بود. مثل بندیان غار افلاطون، فقط خودم را زخمی می‌کردم.

@neocritic

مردم کمی در شهر هستند و
کبوترهای تهران گرسنه مانده‌اند.

@neocritic