✍️
جهل‌شناسی!

✅ سالها پیش در مصاحبه شفاهی دکتری رشته مطالعات زنان با داوطلب مرد تنومندی صحبت کردم که پلیس بود و چکمه به‌پا داشت. پرسیدم شما چرا می‌خواهید این رشته را بخوانید؟ گفت چون با زنان زیادی سروکار داریم و نهایتاً ماییم که باید مسائل زنان را حل کنیم.

✅در جامعه‌شناسی معرفت اصطلاحی داریم باعنوان جهل‌شناسی(agnotology) که به معنای ترویج عامدانه ناآگاهی است.

به گمان من یکی از مصادیق بارز آن در ایران دسترسی نداشتن پژوهشگران به آمار شفاف برای تحلیل پدیده‌هاست.

✅ اتفاقی می‌افتد، فضا ملتهب می‌شود، رسانه‌ها دست به‌کار می‌شوند تا داستانی که مورد پسند سیاست‌گذاران و سرمایه‌گذاران‌شان است تعریف کنند و حسابی گردوخاک می‌شود.

✅در این میان پژوهشگر علوم انسانی که می‌خواهد خبر را بر بستر بزرگتری ببیند و تحلیل کند، درمانده می‌شود که آیا می‌تواند مصداقی بر پدیده‌ای بزرگتر باشد یا خیر؟ آماری در دست‌ نیست. پس نمی‌توانند به‌طور موثر آن را بسنجد.

✅ وقتی پژوهشگری در زمینه بسته، پُرسانسور، و بدون داده‌ زندگی کند، نه‌فقط ابزار تحقیقاتی‌اش ناقص است، بلکه اعتبار معرفتی‌اش هم زیر سؤال می‌رود:

روی چه حسابی می‌گی این از جنس خشونت علیه زنان است نه ناامنی موردی یا بیماری روانی فردی یا خشونت به‌طور کلی؟ همه دنیا مگه غیر از اینه؟ ما بدتر از کشورهای منطقه‌ایم؟

نتیجه حذف/ دردسترس نبودن عامدانه‌ داده‌ها، به‌وجود آمدن فضایی است که پژوهشگر علوم انسانی در آن عمداً در نادانی نگه داشته می‌شود—تا تحلیلش فراتر از مشتی خبر پراکنده نرود و هرگونه ادعای نظری، بی‌پشتوانه و غیرقابل استناد جلوه کند.

✅ فضای مسموم رسانه‌ای چنین ملاحظاتی ندارد. سریع قصه خودش را می‌سازد. اگر لازم باشد خبر را تبدیل به فاجعه می‌کند تا فضا را ملتهب کند و باز درصورت نیاز از فاجعه خبری در کنار صدها خبر دیگر در سراسر جهان خلق می‌کند تا مخاطبانش را بی‌اعتنا نگاه دارد.

✅ مدتی است توجه‌ام به این جلب شده است که چگونه دسترسی نداشتن به آمار شفاف در حوزه‌های مختلف سیاسی، اجتماعی، اقتصادی دارد معرفت علوم انسانی را بی‌حیثیت می‌کند.

✅ در جامعه‌ای که داده‌های آماری شفاف و قابل دسترس در حوزه‌های اجتماعی، سیاسی و جنسیتی وجود ندارد، معرفت علوم انسانی در یک وضعیت معرفت‌شناختی معلق و نامعتبر قرار می‌گیرد.

پژوهشگر نه‌تنها امکان سنجش پدیده را ندارد، بلکه از نظر حیثیت و اعتبار دانشی نیز تضعیف و گاه مضحکه رسانه‌ها می‌شود.

در این بستر، روایت‌های رسانه‌ای جای معرفت می‌نشینند و دانش تخصصی بدل به لکنتی نظری، بدون پیوند با بافتار می‌شود.


🧷پ.ن: اگر دوست داشتید برای مطالعه بیشتر می‌توانید علاوه بر اصطلاح agnotology پیرامون epistemology of ignorance هم بخوانید که در شرایط بی‌آماری و امنیتی شدن مسائل اجتماعی ما جالب‌توجه‌تر هم هست.

@neocritic

⚖️

هنوز در وضعیتی به سر می‌بریم که میزان خشونت و همسرآزاری بین زنان ۳۰ برابر مردان است‌؛ متاسفم که این داده هنوز محرمانه نگهداری می‌شود.

اینکه این داده محرمانه نگه داشته شده، باعث شده، وقتی لایحه خشونت علیه زنان را در مجلس پیش می‌بریم و راجع به آن صحبت می‌کنیم، به ما بگویند: «نه، خشونت کجاست؟ اصلا کجا خشونت علیه زنان وجود دارد؟ کجا همسر آزاری وجود دارد؟ اگر هم هست، برابر است.» واقعیت این است که برابر نیست. داده‌ها می‌گوید که برابر نیست.

استناد به یکی از پژوهش‌های انجام در حوزه خشونت علیه زنان گفت: یکی از موضوعات جدی، خشونت‌های کلامی و متلک گفتن است. از نظر همه زنان این موضوع یک خشونت و از نظر مردان ابزاری برای خندیدن است. یک جایی باید به آن آقا گفته شود که با کاری که می‌کنی، اذیتش می‌کنی و اصلا هم ارتباطی به پوشش ندارد که چادری هست یا نیست. برایش فرقی نمی‌کند؛ هر خانمی که از سر چهارراه رد می‌شود یک متلک می‌گوید؛ حتی به زنی که کودک در بغل دارد به خود اجازه بی احترامی به آن خانم را می‌دهد و فکر می‌کند ابزار خنده است.




زهرا بهروز آذر

@neocritic

آقای رئیس‌جمهور!

برخی از ما مردم ایران مانند شما قلبا به حجاب باور داریم و با اجبار آن موافق نیستیم.

از شما بابت مقاومت دربرابر اجرای قانون حجاب و احترام به باورهای بخش دیگری از ما مردم ایران سپاسگزاریم. می‌دانیم بابت اجرا نکردن آن تحت فشار هستید و تمام تلاش خود را برای حفظ آرامش، ترویج رواداری و احترام متقابل به‌کار می‌بندید.

ولی آقای رئیس‌جمهور! وقتی با ما سخن می‌گویید لطفاً با «ما» سخن بگویید. استفاده از این الفاظ و ادبیات یعنی شما با ما و برای ما سخن نمی‌گویید. مخاطب شما کسان دیگری هستند و برای آن‌ها به ما سخن می‌گویید.

اگر مخاطب ما زنان هستیم همین که بفرمایید «پوشش‌های ناسازگار با عرف» کافیست، اما استفاده از این عبارات باعث احساس بی‌عدالتی و بی‌قدرتی است.

زنگ این عبارات در گوش زن ایرانی فراتر از کلمات است. بار عاطفی آن‌ها سنگین است. یادآور برچسب‌های قضاوتگری است که سالهاست زنان را با آن تحقیر و تحریم کرده‌اند. عبارت‌هایی که از آن برای فاصله‌گذاری میان عموم مردم و مطرودان استفاده شده. مطرودانی که مسئول دزدی، فساد، ناامنی، کشته‌شدن خود، سیل و خشکسالی‌اند.

🌱ضمنا عید شما هم مبارک باشد.


@neocritic

🌱

بیا بال و پر ما را بیاموز
به قدر یک قفس پرواز پرواز

قیصر امین‌پور

📸: Mariam Khanlou

از اینجا
@neocritic

🎬 پیشنهاد تماشای آخر هفته

پیر پسر (۱۴۰۰)
اکتای براهنی


✅ اگر شما هم مثل من چندسال است پایتان را توی سالن سینما نگذاشته‌اید احتمالا بعد از تماشا پیر پسر راضی از سالن بیرون بیایید.

✅ نوشتم «پیشنهاد آخر هفته»، مبادا به همان دلایلی که سه‌سال توقیف بوده زیاد روی پرده نماند.

🔴 نامناسب برای کودکان، نوجوانان و افراد حساس

✔️ مدت زمان فیلم طولانی است و فیلم نفس‌گیری است؛ با خودتان آب ببرید🙂


@necritic

«

حمله نظامی به یک شهر مسکونی متراکم، جنایت است! آن هم توسط سیستمی که ماه‌هاست جلوی همه دوربین‌های عالم نمایشی گسترده از قتل و شکجه اجرا کرده
توجیه و خوشحالی از جنایت یا از بلاهت است یا شرارت.
با کسانی که دستگاه فکری و ارزشی خودشان را با جنایت هم‌خوان می‌کنند گفتگویی ممکن نیست»

نفیسه آزاد


از صبح خودم توان جمله‌بستن نیافته‌ام.

@neocritic

✔️✖️

بگوـ نگوها به کودکان در شرایط پر خطر

منبع: خبرگزاری سراوان

@neocritic