پاسخ به آیات موهم تناقض:
شبهه اول:هدایت عمومی است یا خاص برخی بندگان.
پرسش: خداوند می فرماید:
شَهْرُ رَمَضَانَ الَّذِي أُنزِلَ فِيهِ الْقُرْآنُ هُدًى لِّلنَّاسِ وَبَيِّنَاتٍ مِّنَ الْهُدَىٰ وَالْفُرْقَانِ ۚ
مفاد این آیه عام است و قرآن را هدایتگر همه مردم می داند؛ حال آن که ظاهر بسیاری از آیات دیگر، تخصیص است و قرآن را هدایتگر گروه های خاصی می شمارد؛ مانند آیات :
بقره آیه ۲ | سوره مائده ۴۶ | اعراف آیه ۲۰۳ | یوسف ۱۱۱ | جاثیه ۲۰ | نحل ۸۹ | لقمان ۲و۳
ظاهر این آیات، قرآن را مایه هدایت
گروهی خاص (متقين، مؤمنان، اهل یقین، مسلمين و محسنین) می شمارد. اکنون چگونه می توان اختلاف میان این آیات و آیه نخست را تبیین کرد؟
پاسخ: حرف «لام» کلمه «للناس» در آیه نخست، لام غایت است و با لام عاقبت در دیگر آیات، تفاوت دارد. بی تردید، هدف قران، هدایت همگانی است: «هُدًى لِّلنَّاسِ» ، ولی تنها کسانی از هدایت قرآن بهره می برند که اهل تقوا، تعهد و ایمان باشند و گویا آنان هدف غایی هدایت قرآن اند؛ نه انسان های غیر متعهد و سست و بی بند و بار که زندگی خویش را در غفلت و سردرگمی و بیراهه سپری می کنند. خداوند می فرماید:
کسانی که کتاب آسمانی به آنان داده ایم و آن را به شایستگی می خوانند، ایشان اند که بدان ایمان می آورند.»-بقره۱۲۱- «[تنها استواران در دانش و مؤمنان به آن چه بر تو نازل شد و به آنچه پیش از تو نازل گردید، ایمان می آورند.»-نساء۱۶۲-
هم چنین خداوند می فرماید: «بی تردید، بدترین جنبندگان نزد خدا، کسانی اند که کفر ورزیدند، پس آنان ایمان نمی آورند.»-انفال۵۵-«این گونه، سخن پروردگارت بر کسانی که نافرمانی کردند، به حقیقت پیوست؛ که آنان ایمان نمی آورند.»-یونس۳۳- «کسانی که به آخرت ایمان ندارند، دل هایشان انکار کننده حق است و خودشان متكبرند.»-نحل۲۲-«کسانی که به خود زیان زده اند، ایمان نمی آورند.»؟انعام ۱۲و۲۰-
بنابراین قرآن بیانی بر هدایت همه مردم است، ولی پند، تنها در پرهیزکاران کارگر می افتند:
هَٰذَا بَيَانٌ لِّلنَّاسِ وَهُدًى وَمَوْعِظَةٌ لِّلْمُتَّقِينَ
این، بیان و هشدارى است براى عموم مردم. و هدایتو اندرزى است براى پرهیزگاران.
(آل عمران/138)
#آتئیست/#خداناباوران/#آیه_عام/#آیات_موهم
@nedayeshiacom
شبهه اول:هدایت عمومی است یا خاص برخی بندگان.
پرسش: خداوند می فرماید:
شَهْرُ رَمَضَانَ الَّذِي أُنزِلَ فِيهِ الْقُرْآنُ هُدًى لِّلنَّاسِ وَبَيِّنَاتٍ مِّنَ الْهُدَىٰ وَالْفُرْقَانِ ۚ
مفاد این آیه عام است و قرآن را هدایتگر همه مردم می داند؛ حال آن که ظاهر بسیاری از آیات دیگر، تخصیص است و قرآن را هدایتگر گروه های خاصی می شمارد؛ مانند آیات :
بقره آیه ۲ | سوره مائده ۴۶ | اعراف آیه ۲۰۳ | یوسف ۱۱۱ | جاثیه ۲۰ | نحل ۸۹ | لقمان ۲و۳
ظاهر این آیات، قرآن را مایه هدایت
گروهی خاص (متقين، مؤمنان، اهل یقین، مسلمين و محسنین) می شمارد. اکنون چگونه می توان اختلاف میان این آیات و آیه نخست را تبیین کرد؟
پاسخ: حرف «لام» کلمه «للناس» در آیه نخست، لام غایت است و با لام عاقبت در دیگر آیات، تفاوت دارد. بی تردید، هدف قران، هدایت همگانی است: «هُدًى لِّلنَّاسِ» ، ولی تنها کسانی از هدایت قرآن بهره می برند که اهل تقوا، تعهد و ایمان باشند و گویا آنان هدف غایی هدایت قرآن اند؛ نه انسان های غیر متعهد و سست و بی بند و بار که زندگی خویش را در غفلت و سردرگمی و بیراهه سپری می کنند. خداوند می فرماید:
کسانی که کتاب آسمانی به آنان داده ایم و آن را به شایستگی می خوانند، ایشان اند که بدان ایمان می آورند.»-بقره۱۲۱- «[تنها استواران در دانش و مؤمنان به آن چه بر تو نازل شد و به آنچه پیش از تو نازل گردید، ایمان می آورند.»-نساء۱۶۲-
هم چنین خداوند می فرماید: «بی تردید، بدترین جنبندگان نزد خدا، کسانی اند که کفر ورزیدند، پس آنان ایمان نمی آورند.»-انفال۵۵-«این گونه، سخن پروردگارت بر کسانی که نافرمانی کردند، به حقیقت پیوست؛ که آنان ایمان نمی آورند.»-یونس۳۳- «کسانی که به آخرت ایمان ندارند، دل هایشان انکار کننده حق است و خودشان متكبرند.»-نحل۲۲-«کسانی که به خود زیان زده اند، ایمان نمی آورند.»؟انعام ۱۲و۲۰-
بنابراین قرآن بیانی بر هدایت همه مردم است، ولی پند، تنها در پرهیزکاران کارگر می افتند:
هَٰذَا بَيَانٌ لِّلنَّاسِ وَهُدًى وَمَوْعِظَةٌ لِّلْمُتَّقِينَ
این، بیان و هشدارى است براى عموم مردم. و هدایتو اندرزى است براى پرهیزگاران.
(آل عمران/138)
#آتئیست/#خداناباوران/#آیه_عام/#آیات_موهم
@nedayeshiacom
پاسخ به آیات موهم تناقض:
پرسش:خداوند میفرماید:ا تَجِدُ قَوْمًا يُؤْمِنُونَ بِاللَّهِ وَالْيَوْمِ الْآخِرِ يُوَادُّونَ مَنْ حَادَّ اللَّهَ وَرَسُولَهُ وَلَوْ كَانُوا آبَاءَهُمْ أَوْ أَبْنَاءَهُمْ أَوْ إِخْوَانَهُمْ أَوْ عَشِيرَتَهُمْ
هیچ قومى را که ایمان به خدا و روز رستاخیز دارند نمى یابى که با دشمنان خدا و پیامبرش دوستى کنند، هر چند پدران یا پسران یا برادران یا خویشاوندانشان باشند.
آیه شریفه به صراحت از دوستی با دشمنان خدا و رسولش نهی کرده است ولو والدین یا خویشاوندان باشند این درحالی است که در آیه ی دیگر دستور داده که با پدر و مادر هرچند مشرک باشند رفتار نیک داشته باشند:
وَإِن جَاهَدَاكَ عَلَىٰ أَن تُشْرِكَ بِي مَا لَيْسَ لَكَ بِهِ عِلْمٌ فَلَا تُطِعْهُمَا ۖ وَصَاحِبْهُمَا فِي الدُّنْيَا مَعْرُوفًا ۖ
|مفاد جمله ی«وَصَاحِبْهُمَا فِي الدُّنْيَا مَعْرُوفًا»با معنای آیه نسخت ناسازگار است!|؟
پاسخ:
اصطلاح «موادّه» به معنای پیوندی قلبی و مهر و محبتی درونی میان دو یا وقد است؛ در حالی که مراد از تعبير «مصاحبت به معروف» در آیه دوم، گونه ای
او سازش و خوش رفتاری با والدین است که چه بسا، همراه با کراهت قلبی باشد. در آموزه های اخلاقی اسلام، به انسان توصیه شده است تا احترام پدر و مادر و خویشاوندان را پاس دارد؛ هر چند در عقیده، مخالف با آنان باشند.
بنابراین خوش رفتاری همیشه با پیوندی قلبی همراه نیست؛ چه، اینکه گاهی انسان هیچ گونه هم فکری و همگرایی با دیگران ندارد، ولی به مقتضای ادب اسلامی و انسانی، با آنان به نیکویی رفتار می کند. این ادب اسلامی نه تنها نسبت به خویشاوندان، بکه نسبت به بیگانگان نیز سفارش شده است؛ رفتاری که به نزدیک شدن دل ها و زدودن کدورت ها می انجامد.
#آتئیست/#خداناباوران #آیات_موهم
@nedayeshiacom
پرسش:خداوند میفرماید:ا تَجِدُ قَوْمًا يُؤْمِنُونَ بِاللَّهِ وَالْيَوْمِ الْآخِرِ يُوَادُّونَ مَنْ حَادَّ اللَّهَ وَرَسُولَهُ وَلَوْ كَانُوا آبَاءَهُمْ أَوْ أَبْنَاءَهُمْ أَوْ إِخْوَانَهُمْ أَوْ عَشِيرَتَهُمْ
هیچ قومى را که ایمان به خدا و روز رستاخیز دارند نمى یابى که با دشمنان خدا و پیامبرش دوستى کنند، هر چند پدران یا پسران یا برادران یا خویشاوندانشان باشند.
آیه شریفه به صراحت از دوستی با دشمنان خدا و رسولش نهی کرده است ولو والدین یا خویشاوندان باشند این درحالی است که در آیه ی دیگر دستور داده که با پدر و مادر هرچند مشرک باشند رفتار نیک داشته باشند:
وَإِن جَاهَدَاكَ عَلَىٰ أَن تُشْرِكَ بِي مَا لَيْسَ لَكَ بِهِ عِلْمٌ فَلَا تُطِعْهُمَا ۖ وَصَاحِبْهُمَا فِي الدُّنْيَا مَعْرُوفًا ۖ
|مفاد جمله ی«وَصَاحِبْهُمَا فِي الدُّنْيَا مَعْرُوفًا»با معنای آیه نسخت ناسازگار است!|؟
پاسخ:
اصطلاح «موادّه» به معنای پیوندی قلبی و مهر و محبتی درونی میان دو یا وقد است؛ در حالی که مراد از تعبير «مصاحبت به معروف» در آیه دوم، گونه ای
او سازش و خوش رفتاری با والدین است که چه بسا، همراه با کراهت قلبی باشد. در آموزه های اخلاقی اسلام، به انسان توصیه شده است تا احترام پدر و مادر و خویشاوندان را پاس دارد؛ هر چند در عقیده، مخالف با آنان باشند.
بنابراین خوش رفتاری همیشه با پیوندی قلبی همراه نیست؛ چه، اینکه گاهی انسان هیچ گونه هم فکری و همگرایی با دیگران ندارد، ولی به مقتضای ادب اسلامی و انسانی، با آنان به نیکویی رفتار می کند. این ادب اسلامی نه تنها نسبت به خویشاوندان، بکه نسبت به بیگانگان نیز سفارش شده است؛ رفتاری که به نزدیک شدن دل ها و زدودن کدورت ها می انجامد.
#آتئیست/#خداناباوران #آیات_موهم
@nedayeshiacom