Не сумуй, што снег ідзе, мая матуля,
Валасы што фарбу страцілі сваю,
Да цябе я ў думках, родная, вандрую,
Абдымаю, і шаную, і люблю.

На адлегласці я сэрца тваё чую,
Як яно пяшчотна б'ецца ў глыбіні,
Я душой твае далоні пацалую,
Зазірну ў вакно, як сонца прамяні.

Ля раллі бяжыць дарога чорнай стужкай,
Золкі вецер абдзімае камяні,
Паляцелі ў далёкі вырай птушкі,
Што так хораша спявалі ў вышыні.

Час ляціць, мінае год за годам,
Людзі родзяцца, блукаюць па зямлі,
Ты ў святых сваіх малітвах перад Богам
Мяне, грэшнага, матуля, спамяні.

Калі прыцемкі мацнеюць за парогам,
Калі ноч запальвае агні,
Мне так хочацца зрабіць гарбаты з мёдам,
Памаўчаць з табой ва ўтульнай цішыні.

Не сумуй, мая матуля дарагая,
Старана вясной абудзіцца ад сноў,
Новым лісцем абрастуць галіны гая,
І з табою мы сустрэнемся ізноў.

© Vitali Pazdniakou, 2023 г.

#матуля #вершыпрамаму #vitali_pazdniakou #вершынароднаймове #паэзія #вершы_на_беларускай_мове #лірыка #вершы #настальгія

Фотаздымак: Ozgu Ozden / Unsplash.com