#солиҳ_амаллар #ривоят
Абу Абдураҳмон Абдуллоҳ ибн Умар ибн Хаттобдан (р.а.) ривоят қилинади.
«Расулуллоҳ (с.а.в.)дан қуйидаги сўзларни эшитдим: «Сизлардан аввал ўтган одамларнинг уч нафари йўлга отланишди. Юра-юра, бир ғордан паноҳ топдилар. Улар ичкарига киришган эди, тоғдан бир харсанг тош кўчиб тушиб, ғор оғзини тўсиб қўйди. Шунда улар: «Бу харсанг тошдан фақатгина солиҳ амалларимизни васила қилиб, Аллоҳ таолога дуо қилишимизгина нажот беради», дейишди.
Улардан бири: «Аллоҳим, менинг жуда қари ота-онам бор эди. Улардан олдин хотиним ва болаларимга сут бермас эдим. Кунларнинг бирида гиёҳ излаб узоқроққа кетиб қолдим. Қайтиб келсам, ота-онам ухлаб қолишибди. Уларни уйғотишни ва хотиним ҳамда болаларимга улардан олдин сут беришни кариҳ кўрдим. Қадаҳни қўлимга ушлаб, ота-онамнинг уйғонишларини кутиб турдим, ҳаттоки тонг ўз нурини таратди. Болалар очликдан оёғимга ёпишиб бақиришарди. Охири ота-онам уйғониб, сутларини ичишди. Аллоҳим, агар буни Сенинг розилигинг учун қилган бўлсам, бу ташвишни биздан аритгин», деганида харсанг тош бироз очилди-ю, лекин ундан чиқиб бўлмас эди.
Иккинчиси: «Аллоҳим, биласан, бир амакимнинг қизи бор эди. У менга барча
инсонлардан севимли эди. (Бошқа бир ривоятда: «Киши хотинини яхши кўргандан ҳам кўра уни қаттиқроқ яхши кўрар эдим», дейилади.) Бир бор мен уни ўзимга чақирдим (яъни, қўшилиш ниятида). У қабул қилмади. Қачонки, қаҳатчилик бўлган йилларнинг бирида унинг ўзи ҳузуримга келди. Мен ўзи билан менинг орамни холи қолдириш (яъни, хоҳлаганимни қилавериш) шарти билан бир юз йигирма тилло бердим. У бу шартга кўнди. Мен ундан хоҳлаган нарсамни ҳосил қилишга қодир бўлган чоғимда (бошқа бир ривоятда: «Икки оёғи орасига ўтирганимда...» дейилади), у менга: «Аллоҳдан қўрқ. Бокиралигимни ҳақ билан (яъни, никоҳ билан) буз!» деганини эшитиб, у менга одамларнинг энг маҳбуби бўлишига қарамасдан, ўзимни ундан тортдим ва берган тиллоларимни унда қолдирдим». Аллоҳим, агар буни Сенинг розилигинг учун қилган бўлсам, бу кулфатни биздан аритгин», деганида харсанг тош бироз очилди-ю лекин ундан чиқиб бўлмас эди.
Учинчи одам: «Аллоҳим, мен бир қанча мардикорларни ёллаб ишлатдим. Уларнинг ҳаммаларига ҳақларини бердим. Фақатгина бир киши ҳаққини олмай, ташлаб кетди. У қолдирган ҳақ самара бериб, кўп мол-давлат келтирди. Бир мунча вақт ўтгандан кейин у келиб: «Эй Аллоҳнинг қули, ҳаққимни бер», деди. Мен: «Мана бу кўзинг олдида турган туя, сигир, қўй ва ғуломлар сенинг ҳаққинг», дедим. У: «Эй Аллоҳнинг қули, мени масхара қилма!» деди. Мен: «Сени масхара қилмаяпман», дедим. У бирор нарсани қолдирмай, барчасини олди. Аллоҳим, агар буни Сенинг розилигинг учун қилган бўлсам, бу балодан бизни қутқаргин», деганида харсанг тош бутунлай йўл очиб, ҳаммалари ғордан чиқишди».
Имом Бухорий ва Муслим ривоятлари.
Ⓜ️USLIM.UZ – HIDOYAT MASKANI
Дўстларингизга ҳам улашинг! 📣
@muslimuzportalига обуна бўлиш✅
Абу Абдураҳмон Абдуллоҳ ибн Умар ибн Хаттобдан (р.а.) ривоят қилинади.
«Расулуллоҳ (с.а.в.)дан қуйидаги сўзларни эшитдим: «Сизлардан аввал ўтган одамларнинг уч нафари йўлга отланишди. Юра-юра, бир ғордан паноҳ топдилар. Улар ичкарига киришган эди, тоғдан бир харсанг тош кўчиб тушиб, ғор оғзини тўсиб қўйди. Шунда улар: «Бу харсанг тошдан фақатгина солиҳ амалларимизни васила қилиб, Аллоҳ таолога дуо қилишимизгина нажот беради», дейишди.
Улардан бири: «Аллоҳим, менинг жуда қари ота-онам бор эди. Улардан олдин хотиним ва болаларимга сут бермас эдим. Кунларнинг бирида гиёҳ излаб узоқроққа кетиб қолдим. Қайтиб келсам, ота-онам ухлаб қолишибди. Уларни уйғотишни ва хотиним ҳамда болаларимга улардан олдин сут беришни кариҳ кўрдим. Қадаҳни қўлимга ушлаб, ота-онамнинг уйғонишларини кутиб турдим, ҳаттоки тонг ўз нурини таратди. Болалар очликдан оёғимга ёпишиб бақиришарди. Охири ота-онам уйғониб, сутларини ичишди. Аллоҳим, агар буни Сенинг розилигинг учун қилган бўлсам, бу ташвишни биздан аритгин», деганида харсанг тош бироз очилди-ю, лекин ундан чиқиб бўлмас эди.
Иккинчиси: «Аллоҳим, биласан, бир амакимнинг қизи бор эди. У менга барча
инсонлардан севимли эди. (Бошқа бир ривоятда: «Киши хотинини яхши кўргандан ҳам кўра уни қаттиқроқ яхши кўрар эдим», дейилади.) Бир бор мен уни ўзимга чақирдим (яъни, қўшилиш ниятида). У қабул қилмади. Қачонки, қаҳатчилик бўлган йилларнинг бирида унинг ўзи ҳузуримга келди. Мен ўзи билан менинг орамни холи қолдириш (яъни, хоҳлаганимни қилавериш) шарти билан бир юз йигирма тилло бердим. У бу шартга кўнди. Мен ундан хоҳлаган нарсамни ҳосил қилишга қодир бўлган чоғимда (бошқа бир ривоятда: «Икки оёғи орасига ўтирганимда...» дейилади), у менга: «Аллоҳдан қўрқ. Бокиралигимни ҳақ билан (яъни, никоҳ билан) буз!» деганини эшитиб, у менга одамларнинг энг маҳбуби бўлишига қарамасдан, ўзимни ундан тортдим ва берган тиллоларимни унда қолдирдим». Аллоҳим, агар буни Сенинг розилигинг учун қилган бўлсам, бу кулфатни биздан аритгин», деганида харсанг тош бироз очилди-ю лекин ундан чиқиб бўлмас эди.
Учинчи одам: «Аллоҳим, мен бир қанча мардикорларни ёллаб ишлатдим. Уларнинг ҳаммаларига ҳақларини бердим. Фақатгина бир киши ҳаққини олмай, ташлаб кетди. У қолдирган ҳақ самара бериб, кўп мол-давлат келтирди. Бир мунча вақт ўтгандан кейин у келиб: «Эй Аллоҳнинг қули, ҳаққимни бер», деди. Мен: «Мана бу кўзинг олдида турган туя, сигир, қўй ва ғуломлар сенинг ҳаққинг», дедим. У: «Эй Аллоҳнинг қули, мени масхара қилма!» деди. Мен: «Сени масхара қилмаяпман», дедим. У бирор нарсани қолдирмай, барчасини олди. Аллоҳим, агар буни Сенинг розилигинг учун қилган бўлсам, бу балодан бизни қутқаргин», деганида харсанг тош бутунлай йўл очиб, ҳаммалари ғордан чиқишди».
Имом Бухорий ва Муслим ривоятлари.
АБУ ЗАКАРИЁ ЯҲЁ ИБН ШАРАФ НАВАВИЙ
РИЁЗУС-СОЛИҲИЙН (Солиҳлар гулшани) китобиданⓂ️USLIM.UZ – HIDOYAT MASKANI
Дўстларингизга ҳам улашинг! 📣
@muslimuzportalига обуна бўлиш✅
#Ривоят_қилинишича
Ривоят қилинишича, бир пири бадавлат киши фарзандларига “Мен сизларга кўп яхшиликлар қилганман”, деб такрорлар экан. Фарзандлар камолга етиб, ота-она билан тенг суҳбат қурадиган ёшга етганларида сўрашибди:
– Бизга қилган яхшиликларингизнинг энг аълоси қандай эди?
Ота жилмайиб жавоб берибди:
– Сизлар учун шундай меҳрли, итоатли, ақл-фаросатли онани танлаганим учун Аллоҳга доим шукроналар айтаман.
@muslimuzportal | Muslim.uz
https://telegram.me/joinchat/BO0aAj0jjw0GT5rhPph8OQ
Ривоят қилинишича, бир пири бадавлат киши фарзандларига “Мен сизларга кўп яхшиликлар қилганман”, деб такрорлар экан. Фарзандлар камолга етиб, ота-она билан тенг суҳбат қурадиган ёшга етганларида сўрашибди:
– Бизга қилган яхшиликларингизнинг энг аълоси қандай эди?
Ота жилмайиб жавоб берибди:
– Сизлар учун шундай меҳрли, итоатли, ақл-фаросатли онани танлаганим учун Аллоҳга доим шукроналар айтаман.
@muslimuzportal | Muslim.uz
https://telegram.me/joinchat/BO0aAj0jjw0GT5rhPph8OQ
Юксак фазилатли амаллар сари
#ривоят
Абдуллоҳ ибн Динордан ривоят қилинади: “Ибн Умар Маккага қараб йўлга чиққанда туяга минишдан малолланиб қолса ўшани минар эди. Яна бошига ўраб юрадиган салласи бўлар эди. Бир куни ўша эшагида кетаётган эди, бир аъробий ўтиб қолди.
– Сен фалончининг ўғли фалончи эмасмисан? – сўради Ибн Умар.
– Ҳа шундай, – деб жавоб берди аъробий.
Ибн Умар розияллоҳу анҳумо унга эшагини бериб:
– Мана буни миниб ол! – деди ва салласини ҳам бериб:
– Буни бошингга ўраб олгин, – деди.
Шунда у кишининг баъзи ҳамроҳлари:
– Аллоҳ Сизни мағфират қилсин! Нега бу аъробийга миниб келаётган эшагингизни ва бошингизга ўраб юрган саллангизни бериб юбордингиз – деб сўрашди.
У киши:
– Мен Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васалламнинг “Яхшиликларнинг энг эзгуси кишининг oтаси вафoт этганидан кейин унинг дўстлари билан яхши муносабатда бўлишидир”, деб айтганларини эшитганман. Унинг oтаси менинг oтам Умар ибн ал-Хаттобнинг (розияллоҳу анҳу) дўсти эди, – деди (Имoм Муслим ривoяти).
БАТАФСИЛ
@muslimuzportal | Muslim.uz
https://telegram.me/joinchat/BO0aAj0jjw0GT5rhPph8OQ
#ривоят
Абдуллоҳ ибн Динордан ривоят қилинади: “Ибн Умар Маккага қараб йўлга чиққанда туяга минишдан малолланиб қолса ўшани минар эди. Яна бошига ўраб юрадиган салласи бўлар эди. Бир куни ўша эшагида кетаётган эди, бир аъробий ўтиб қолди.
– Сен фалончининг ўғли фалончи эмасмисан? – сўради Ибн Умар.
– Ҳа шундай, – деб жавоб берди аъробий.
Ибн Умар розияллоҳу анҳумо унга эшагини бериб:
– Мана буни миниб ол! – деди ва салласини ҳам бериб:
– Буни бошингга ўраб олгин, – деди.
Шунда у кишининг баъзи ҳамроҳлари:
– Аллоҳ Сизни мағфират қилсин! Нега бу аъробийга миниб келаётган эшагингизни ва бошингизга ўраб юрган саллангизни бериб юбордингиз – деб сўрашди.
У киши:
– Мен Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васалламнинг “Яхшиликларнинг энг эзгуси кишининг oтаси вафoт этганидан кейин унинг дўстлари билан яхши муносабатда бўлишидир”, деб айтганларини эшитганман. Унинг oтаси менинг oтам Умар ибн ал-Хаттобнинг (розияллоҳу анҳу) дўсти эди, – деди (Имoм Муслим ривoяти).
БАТАФСИЛ
@muslimuzportal | Muslim.uz
https://telegram.me/joinchat/BO0aAj0jjw0GT5rhPph8OQ
muslim.uz
Юксак фазилатли амаллар сари
Аллоҳ азза ва жалла белгилаган вақтда ва мавсумда ҳажга бориш ҳамда ота-онага яхшилик қилиш санаб адоғига етолмайдиган фазилатларга тўладир. Бунга дои...
#Ривоят
Фарзандларга чиройли муносбатда бўлиш
Ҳазрати Анас розияллоҳу анҳу шундай ривоят қиладилар:
Инсонларнинг энг гўзал ахлоқи бу #Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васалламнинг хулқлари эди. Мен ёшлигимда, уларнинг хизматларини бажариб юрган пайтимда бир эҳтиёжлари учун мени бир жойга юбордилар. Мен эса (ўша пайтдаги ёшлигимга бориб): “Мен бу ишга бормайман”, дедим. Бироқ кўнглимда #Аллоҳниннг Расули буюрган ишга боришим керак деган ниятим бор эди. Шундай деб хаёлимдан ўтказиб, йўлга чиқдим. Йўлда кетиб турсам кўчанинг четида уйнаб турган болалар билан учрашиб қолдим. Улар билан уйнаб, ишимни эсимдан чиқариб қўйибман. Маълум вақт ўтганидан кейин қарасам, Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам ортимдан бошларини тутиб кулимсираб, қараб турган эканлар. Менга боқиб: “Эй Анас(жон), айтган жойимга бормайсанми?” дедилар. Мен эса: “Ҳа Расулуллоҳ, ҳозир бораман” дедим. Ҳазарти Анас розияллоҳу анҳу ривоятни давом эттириб:
“Аллоҳга қасамки, мен у зотнинг етти ёки тўққиз йил хизматларида бўлдим. Бажарилган бирорта ишим туфайли “Нега бундай қилдинг?”, бажарилмаган бирорта ишим сабабли эса “Нега бундай қилмадинг?” деб айтганларини билмайман”. (Муслим)
БАТАФСИЛ
@muslimuzportal Яқинларингизга ҳам улашинг.
Фарзандларга чиройли муносбатда бўлиш
Ҳазрати Анас розияллоҳу анҳу шундай ривоят қиладилар:
Инсонларнинг энг гўзал ахлоқи бу #Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васалламнинг хулқлари эди. Мен ёшлигимда, уларнинг хизматларини бажариб юрган пайтимда бир эҳтиёжлари учун мени бир жойга юбордилар. Мен эса (ўша пайтдаги ёшлигимга бориб): “Мен бу ишга бормайман”, дедим. Бироқ кўнглимда #Аллоҳниннг Расули буюрган ишга боришим керак деган ниятим бор эди. Шундай деб хаёлимдан ўтказиб, йўлга чиқдим. Йўлда кетиб турсам кўчанинг четида уйнаб турган болалар билан учрашиб қолдим. Улар билан уйнаб, ишимни эсимдан чиқариб қўйибман. Маълум вақт ўтганидан кейин қарасам, Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам ортимдан бошларини тутиб кулимсираб, қараб турган эканлар. Менга боқиб: “Эй Анас(жон), айтган жойимга бормайсанми?” дедилар. Мен эса: “Ҳа Расулуллоҳ, ҳозир бораман” дедим. Ҳазарти Анас розияллоҳу анҳу ривоятни давом эттириб:
“Аллоҳга қасамки, мен у зотнинг етти ёки тўққиз йил хизматларида бўлдим. Бажарилган бирорта ишим туфайли “Нега бундай қилдинг?”, бажарилмаган бирорта ишим сабабли эса “Нега бундай қилмадинг?” деб айтганларини билмайман”. (Муслим)
БАТАФСИЛ
@muslimuzportal Яқинларингизга ҳам улашинг.
muslim.uz
Фарзанднинг ота-она устидаги ҳақлари (5-мақола): Фарзандларга чиройли муносбатда бўлиш
Болага тарбия бериш жараёнида уни уриш тўғри эмас дейди соҳа мутахассислари. Фақат нотўғри иш қилган вақтида унга жазо тариқасида бундай усулни қўллаш...
#Ривоят
Нўмон бин Башир розияллоҳу анҳудан ривоят қилинади
“Отам менга бир нарсаларни ҳиба (ҳиба – бирорта молни бошқа кишига бадалсиз ва эвазсиз тамлик (мол ва мулк) қилиб бериш) қилди. Онам Амро бинти Равоҳа: “Агар #Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васалламни гувоҳ қилмасанг бу ҳибани қабул қилмаймиз”, деди. Шундан кейин отам менга берган ҳибасига Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васалламни гувоҳ қилиш учун ҳузурларига мени ҳам бирга олиб борди.
Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам воқеадан хабар топганларидан кейин отамга юзланиб: “Бошқа болаларинг ҳам борми?” деб сўрадилар. Отам “Ҳа” деб жавоб берганидан кейин: “Худди шундай тарзда бошқа болаларингга ҳам ҳиба қилдингми?” деб яна сўрадилар. Отам “йўқ” деганларидан сўнг ҳазрат Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам: “Аллоҳдан қўрқинг, болаларингиз хусусида одил бўлинг”, деб айтдилар. Отам у ердан чиқиб келиб, ҳибадан воз кечдилар. (Муслим)
Ушбу ҳадиси шарифда фарзандларга тенг ва одилона муносабатда бўлишлик, фарзандларнинг ота-оналар устидаги ҳақлари экани очиқ-ойдин баён этилмоқда. Ислом уламолари бу тенглик нафақат моддий жиҳатдан, балки энг арзимас деб ҳисобланган, уларни ўпишгача бўлган ҳамма нарсада шарт эканини маълум қилганлар.
@muslimuzportal Яқинларингизга ҳам улашинг.
Нўмон бин Башир розияллоҳу анҳудан ривоят қилинади
“Отам менга бир нарсаларни ҳиба (ҳиба – бирорта молни бошқа кишига бадалсиз ва эвазсиз тамлик (мол ва мулк) қилиб бериш) қилди. Онам Амро бинти Равоҳа: “Агар #Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васалламни гувоҳ қилмасанг бу ҳибани қабул қилмаймиз”, деди. Шундан кейин отам менга берган ҳибасига Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васалламни гувоҳ қилиш учун ҳузурларига мени ҳам бирга олиб борди.
Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам воқеадан хабар топганларидан кейин отамга юзланиб: “Бошқа болаларинг ҳам борми?” деб сўрадилар. Отам “Ҳа” деб жавоб берганидан кейин: “Худди шундай тарзда бошқа болаларингга ҳам ҳиба қилдингми?” деб яна сўрадилар. Отам “йўқ” деганларидан сўнг ҳазрат Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам: “Аллоҳдан қўрқинг, болаларингиз хусусида одил бўлинг”, деб айтдилар. Отам у ердан чиқиб келиб, ҳибадан воз кечдилар. (Муслим)
Ушбу ҳадиси шарифда фарзандларга тенг ва одилона муносабатда бўлишлик, фарзандларнинг ота-оналар устидаги ҳақлари экани очиқ-ойдин баён этилмоқда. Ислом уламолари бу тенглик нафақат моддий жиҳатдан, балки энг арзимас деб ҳисобланган, уларни ўпишгача бўлган ҳамма нарсада шарт эканини маълум қилганлар.
@muslimuzportal Яқинларингизга ҳам улашинг.
#Ривоят
Бир аъробий Умар (р.а.)га аёлининг ёмон хулқидан шикоят қилиш учун келди. Умар (р.а.)нинг уйларига келиб, эшигини қоққанида, аёлининг у кишига овозини кўтариб гапираётганини эшитиб қолди ва:
“Эй, шўрим қурсин, агар мўминлар амирининг аҳволи шу бўлса, менинг аҳволим не?” деб орқаларига қайтаётганида, Умар (р.а.) чиқиб қолди. Аъробийни кетаётганини кўриб:
“Сенга нима бўлди?” деб сўрадилар.
Аъробий:
“Эй амирул мўминин, ҳожатим бекор бўлди”, деди.
Умар (р.а.): “Бу ёққа кел ва мендан нима истаб келганингни айт”, дедилар.
У киши:
“Эй амирул мўминин, сизга аёлимнинг ёмон хулқидан шикоят қилгани келувдим, аёлингизнинг ўзимнинг аёлим каби, балки баттароқ эканини кўрдим. Ўзимга ўзим агар бу амирул мўмининнинг ҳолатлари бўлса, мен ниа қиламан” дедим.
Шунда Умар (р.а.) айтдилар: “Менда унинг ҳақлари борлиги учун бу ишларини кўтараман. Чунки у болаларимни тарбиялайди, овқатимни пишириб, кийимларимни ювиб, уйимни тозалайди. Устимда ҳақлари борлиги учун мен уни кўтараман” (Шайх Али Тантавийнинг “Умар ибн Хаттоб сийратлари” китобидан).
@muslimuzportal
Бир аъробий Умар (р.а.)га аёлининг ёмон хулқидан шикоят қилиш учун келди. Умар (р.а.)нинг уйларига келиб, эшигини қоққанида, аёлининг у кишига овозини кўтариб гапираётганини эшитиб қолди ва:
“Эй, шўрим қурсин, агар мўминлар амирининг аҳволи шу бўлса, менинг аҳволим не?” деб орқаларига қайтаётганида, Умар (р.а.) чиқиб қолди. Аъробийни кетаётганини кўриб:
“Сенга нима бўлди?” деб сўрадилар.
Аъробий:
“Эй амирул мўминин, ҳожатим бекор бўлди”, деди.
Умар (р.а.): “Бу ёққа кел ва мендан нима истаб келганингни айт”, дедилар.
У киши:
“Эй амирул мўминин, сизга аёлимнинг ёмон хулқидан шикоят қилгани келувдим, аёлингизнинг ўзимнинг аёлим каби, балки баттароқ эканини кўрдим. Ўзимга ўзим агар бу амирул мўмининнинг ҳолатлари бўлса, мен ниа қиламан” дедим.
Шунда Умар (р.а.) айтдилар: “Менда унинг ҳақлари борлиги учун бу ишларини кўтараман. Чунки у болаларимни тарбиялайди, овқатимни пишириб, кийимларимни ювиб, уйимни тозалайди. Устимда ҳақлари борлиги учун мен уни кўтараман” (Шайх Али Тантавийнинг “Умар ибн Хаттоб сийратлари” китобидан).
@muslimuzportal
#Ривоят
Китобларда ёзилишича, машҳур тафсир олими Замахшарий раҳматуллоҳи алайҳнинг ўзлари тушунтуришларига кўра, оёқларининг оқсоқланишига оналарининг дуоибадлари сабаб бўлган экан.
Жоруллоҳ (Аллоҳнинг қўшниси) унвонини олган ушбу муборак шахс ҳақида икки оғиз маълумот. Абулқосим Маҳмуд ибн Умар ибн Аҳмад аз-Замахшарий, Мовароуннаҳрнинг атоқли олимларидан бўлиб, ҳижрий 467 (милодий 1075) йили қадим Хоразмнинг Замахшар қишлоғида (ҳозирда Туркманистоннинг Тошҳовуз вилояти) туғилган. 21 ёшида отаси вафот этади. Бухоро ва бошқа кўпгина юртларда таҳсил олган. Иккинчи марта Маккаи мукаррамада яшаб, кўп вақтини Байтуллоҳ ёнида ўтказгани учун Жоруллоҳ (Аллоҳнинг қўшниси) лақабини олган. Фиқҳда ҳанафий мазҳабида бўлган. Тафсир, ҳадис, тилшунослик, луғатшунослик, фиқҳ, нотиқлик каби илмларда етук бўлган. Унинг элликдан ортиқ асар ёзгани маълум. “Муқаддамат ул-адаб”, “Кашшоф” (тафсир), “Эзгулар баҳори ва яхшилар баёни”, “Нозик иборалар” каби асарлари машҳур. Араб тилшунослиги ва сарфу наҳвига доир “Ал-муфассал” асари айниқса катта шуҳрат қозонган. Олимлар “шу чўлоқ бўлмаганида араблар ўз тилини билмай ўтарди”, дейишган. Дарҳақиқат унинг Абу Қубайс тоғига чиқиб, “Эй араблар! Келинг оталарингизнинг тилини мендан ўрганинг” деб даъво қилгани ҳам ривяотларда келтирилади. Олимлар уни улуғлаб, “Устоз ул-араб вал ажам” (Араблар ва ажамлар устози), “Фахру Хоразм” деб аташган. Ҳижрий 538 (милодий 1144) йили вафот этган, қабри Урганч шаҳри ташқарисида.
“Болалигимда, – деб ҳикоя қилади олим, – бир чумчуқни тутиб олган эдим. Учиб кетмаслиги учун битта оёғини ипга бойладим. Шу маҳал чумчуқ қўлимдан шарт этиб чиқиб, кенг дала томон учиб кетди. Мен эса тезда ипидан тутиб олиб, ўзим томонга қараб торта бошлаган эдим, оёғи танасидан узулиб кетди. Бу ҳолатни кўриб қолган онамнинг аччиғи келди, унинг азоб чекишига жони ачиганидан менга бақириб: “Унинг оёғини узиб юборганинг каби, Худо ҳам сенга жазо берсин …”, деган гаплар оғзиларидан шатта чиқиб кетиб қолди. Орадан анча вақтлар ўтди. Эсимдан ҳам чиқиб кетган экан. Бир куни илм таҳсилига боришимда уловнинг устидан ерга сакраб тушаман деб, оёғим чалиниб кетди. Оёғим қаттиқ шикаст еди, тузалиб кетишига анча вақт кетди, лекин унинг асорати бир умрга қоладиган бўлди. Шу билан оқсоқланадиган бўлиб қолдим”.
@muslimuzportal
Китобларда ёзилишича, машҳур тафсир олими Замахшарий раҳматуллоҳи алайҳнинг ўзлари тушунтуришларига кўра, оёқларининг оқсоқланишига оналарининг дуоибадлари сабаб бўлган экан.
Жоруллоҳ (Аллоҳнинг қўшниси) унвонини олган ушбу муборак шахс ҳақида икки оғиз маълумот. Абулқосим Маҳмуд ибн Умар ибн Аҳмад аз-Замахшарий, Мовароуннаҳрнинг атоқли олимларидан бўлиб, ҳижрий 467 (милодий 1075) йили қадим Хоразмнинг Замахшар қишлоғида (ҳозирда Туркманистоннинг Тошҳовуз вилояти) туғилган. 21 ёшида отаси вафот этади. Бухоро ва бошқа кўпгина юртларда таҳсил олган. Иккинчи марта Маккаи мукаррамада яшаб, кўп вақтини Байтуллоҳ ёнида ўтказгани учун Жоруллоҳ (Аллоҳнинг қўшниси) лақабини олган. Фиқҳда ҳанафий мазҳабида бўлган. Тафсир, ҳадис, тилшунослик, луғатшунослик, фиқҳ, нотиқлик каби илмларда етук бўлган. Унинг элликдан ортиқ асар ёзгани маълум. “Муқаддамат ул-адаб”, “Кашшоф” (тафсир), “Эзгулар баҳори ва яхшилар баёни”, “Нозик иборалар” каби асарлари машҳур. Араб тилшунослиги ва сарфу наҳвига доир “Ал-муфассал” асари айниқса катта шуҳрат қозонган. Олимлар “шу чўлоқ бўлмаганида араблар ўз тилини билмай ўтарди”, дейишган. Дарҳақиқат унинг Абу Қубайс тоғига чиқиб, “Эй араблар! Келинг оталарингизнинг тилини мендан ўрганинг” деб даъво қилгани ҳам ривяотларда келтирилади. Олимлар уни улуғлаб, “Устоз ул-араб вал ажам” (Араблар ва ажамлар устози), “Фахру Хоразм” деб аташган. Ҳижрий 538 (милодий 1144) йили вафот этган, қабри Урганч шаҳри ташқарисида.
“Болалигимда, – деб ҳикоя қилади олим, – бир чумчуқни тутиб олган эдим. Учиб кетмаслиги учун битта оёғини ипга бойладим. Шу маҳал чумчуқ қўлимдан шарт этиб чиқиб, кенг дала томон учиб кетди. Мен эса тезда ипидан тутиб олиб, ўзим томонга қараб торта бошлаган эдим, оёғи танасидан узулиб кетди. Бу ҳолатни кўриб қолган онамнинг аччиғи келди, унинг азоб чекишига жони ачиганидан менга бақириб: “Унинг оёғини узиб юборганинг каби, Худо ҳам сенга жазо берсин …”, деган гаплар оғзиларидан шатта чиқиб кетиб қолди. Орадан анча вақтлар ўтди. Эсимдан ҳам чиқиб кетган экан. Бир куни илм таҳсилига боришимда уловнинг устидан ерга сакраб тушаман деб, оёғим чалиниб кетди. Оёғим қаттиқ шикаст еди, тузалиб кетишига анча вақт кетди, лекин унинг асорати бир умрга қоладиган бўлди. Шу билан оқсоқланадиган бўлиб қолдим”.
@muslimuzportal
#Ривоят. “Бир куни Мусо алайҳиссалом Аллоҳ таолога илтижо қилиб шундай дебди:
– Аллоҳим, менга жаннатдаги қўшнимни кўрсатгин. Унинг бу ниёзига жавобан Аллоҳ таоло шундай буюрибди:
– Фалончи қишлоқдаги, фалончи бозорга боргин. У ерда қадди-қомати шундай, юзи бундай шаклда бўлган бир қассоб бор. Сенинг жаннатдаги қўшнинг мана шу одам бўлади.
Мусо алайҳиссалом Аллоҳдан юқоридаги маълумотни олганидан сўнг, тушунтирилган манзилга қараб қассобни қидириб кетибди. Айтилган бозорга етиб келиб, қассобни топибди ва бир панароқ жойда қуёш ботишини пойлаб ўтирибди. Қараб турса Аллоҳ таоло маълум қилган қассоб бир миқдор гўштни олиб, турва халтасига солибди. Нарсаларини йиғиштириб, дўконини беркитиб, энди кетаман деб турганида Мусо алайҳиссалом саломдан сўнг:
– Бу оқшом сизникида меҳмон бўлсам майлими? – деб сўрабди. Қассоб эса:
– Албатта, бехижолат, – деб айтибди.
Қассоб уйига келиб, турвасига солинган гўштдан жуда ҳам мазали шўрва тайёрлабди. Кейин уйининг бир бурчагида дарахтнинг қуриган шохлари ва баргларидан ясаб, ўраб қуйилган осма замбилнинг ичида ёши ниҳоятда улуғ бўлгани боис каптарнинг боласига ўхшаб кичкина бўлиб қолган бир қари хотиннинг ёнига бориб, уни замбилдан эҳтиёткорлик билан кўтариб олибди.
Қассоб бу хотинни олдига ўтқазиб, юз-қўлларини ювиб, пиширган шўрвасидан қошиқ билан секин-секин, ютумлатиб ичириб, қорнини тўйдирибди. Кейин кийимларини ювиб, қуритиб қайтадан кийитиб қўйибди. Шу билан хотинни яна замбилга солиб, уни оҳиста кўтариб, уйнинг бурчагидаги деворга қоқилган темир осғичга осиб қўйибди.
Қассобнинг бутун бу ҳаракатлари давомида, қари хотиннинг оғзи тинмай пичирлар эди. Бу ҳолатни диққат ва ҳайрат билан кузатиб турган Мусо алайҳиссалом қассобдан бу хотиннинг ким эканини сўрайди. Бунга жавобан қассоб:
– Бу менинг меҳрибон, муштупар онам бўлади. Жуда ҳам қариб қолган, шунинг учун ҳам ўтира олмайди. Бозордан келиб шундай тарзда едириб ичираман, тўйдириб қўяман, – дебди. Ҳазрати Мусо алаҳисаллом ажабланиб:
– Лаблари тинмай қимирларди, бирор нарса дедими ажабо, – деб сўрабди.
Қассоб эса Мусо алайҳиссаломга қараб:
– Ҳар доим, “Эй Роббим, ўғлимни жаннатда Мусо алайҳиссаломга қўшни қилгин”, деб менинг ҳаққимга дуо қилади, – дебди.
Буни эшитган Мусо алайҳиссалом:
– Сенга хушхабар бўлсин, мен Мусо пайғамбар бўламан ва сен менинг жаннатдаги қўшнимсан, – деб мужда берибди.
Ушбу қиссадан маълум бўладики, қассоб онасига қилган хизмати эвазига ҳали шу дунёда бўлган пайтининг ўзидаёқ замонасининг пайғамбари Мусо алайҳиссалом суҳбатидан баҳраманд бўлишдек юксак шарафга муяссар бўлди. Онасининг дуоси ижобат бўлишини эса бевосита пайғамбарнинг ўзидан эшитди.
БАТАФСИЛ
@muslimuzportal обуна бўлинг ёки дўстингизга тавсия этинг | Muslim.uz
– Аллоҳим, менга жаннатдаги қўшнимни кўрсатгин. Унинг бу ниёзига жавобан Аллоҳ таоло шундай буюрибди:
– Фалончи қишлоқдаги, фалончи бозорга боргин. У ерда қадди-қомати шундай, юзи бундай шаклда бўлган бир қассоб бор. Сенинг жаннатдаги қўшнинг мана шу одам бўлади.
Мусо алайҳиссалом Аллоҳдан юқоридаги маълумотни олганидан сўнг, тушунтирилган манзилга қараб қассобни қидириб кетибди. Айтилган бозорга етиб келиб, қассобни топибди ва бир панароқ жойда қуёш ботишини пойлаб ўтирибди. Қараб турса Аллоҳ таоло маълум қилган қассоб бир миқдор гўштни олиб, турва халтасига солибди. Нарсаларини йиғиштириб, дўконини беркитиб, энди кетаман деб турганида Мусо алайҳиссалом саломдан сўнг:
– Бу оқшом сизникида меҳмон бўлсам майлими? – деб сўрабди. Қассоб эса:
– Албатта, бехижолат, – деб айтибди.
Қассоб уйига келиб, турвасига солинган гўштдан жуда ҳам мазали шўрва тайёрлабди. Кейин уйининг бир бурчагида дарахтнинг қуриган шохлари ва баргларидан ясаб, ўраб қуйилган осма замбилнинг ичида ёши ниҳоятда улуғ бўлгани боис каптарнинг боласига ўхшаб кичкина бўлиб қолган бир қари хотиннинг ёнига бориб, уни замбилдан эҳтиёткорлик билан кўтариб олибди.
Қассоб бу хотинни олдига ўтқазиб, юз-қўлларини ювиб, пиширган шўрвасидан қошиқ билан секин-секин, ютумлатиб ичириб, қорнини тўйдирибди. Кейин кийимларини ювиб, қуритиб қайтадан кийитиб қўйибди. Шу билан хотинни яна замбилга солиб, уни оҳиста кўтариб, уйнинг бурчагидаги деворга қоқилган темир осғичга осиб қўйибди.
Қассобнинг бутун бу ҳаракатлари давомида, қари хотиннинг оғзи тинмай пичирлар эди. Бу ҳолатни диққат ва ҳайрат билан кузатиб турган Мусо алайҳиссалом қассобдан бу хотиннинг ким эканини сўрайди. Бунга жавобан қассоб:
– Бу менинг меҳрибон, муштупар онам бўлади. Жуда ҳам қариб қолган, шунинг учун ҳам ўтира олмайди. Бозордан келиб шундай тарзда едириб ичираман, тўйдириб қўяман, – дебди. Ҳазрати Мусо алаҳисаллом ажабланиб:
– Лаблари тинмай қимирларди, бирор нарса дедими ажабо, – деб сўрабди.
Қассоб эса Мусо алайҳиссаломга қараб:
– Ҳар доим, “Эй Роббим, ўғлимни жаннатда Мусо алайҳиссаломга қўшни қилгин”, деб менинг ҳаққимга дуо қилади, – дебди.
Буни эшитган Мусо алайҳиссалом:
– Сенга хушхабар бўлсин, мен Мусо пайғамбар бўламан ва сен менинг жаннатдаги қўшнимсан, – деб мужда берибди.
Ушбу қиссадан маълум бўладики, қассоб онасига қилган хизмати эвазига ҳали шу дунёда бўлган пайтининг ўзидаёқ замонасининг пайғамбари Мусо алайҳиссалом суҳбатидан баҳраманд бўлишдек юксак шарафга муяссар бўлди. Онасининг дуоси ижобат бўлишини эса бевосита пайғамбарнинг ўзидан эшитди.
БАТАФСИЛ
@muslimuzportal обуна бўлинг ёки дўстингизга тавсия этинг | Muslim.uz
Аллоҳ муаммосини осон қилган инсон
#Ривоят қилинишича, Исо ибн Мусо исмли бир киши аёлини жуда қаттиқ ёқтирар экан. Кунлардан бир кун аёлига: Агар, ойдан-да гўзал бўлмасанг, талоқсан, дебди. Шунда аёли ўрнидан туриб, кийимларини кийиб, чиқиб кетибди.
Қилган ишидан пушаймон бўлган Исо ибн Мусо туни билан афсусланиб, ўзини койиб чиқибди. Эрталаб, халифа Мансур ҳузурига йўл олибди. Халифанинг ҳузурига кириб:
– Эй, мўминлар амири, мен аёлимни талоқ қилиб қўйдим, лекин қилган ишимдан жуда қаттиқ афсусдаман, деб бўлиб ўтган воқеани баён қилибди.
Ҳақиқатан ҳам, қилган ишидан қаттиқ афсус чекаётганини кўрган халифа Мансур ҳузурига олиму фақиҳларни йиғиб, бўлиб ўтган воқеъани айтиб, масалани ўртага ташлабди. Ушбу ҳолатга нисбатан барча фақиҳлар бир овоздан аёлга талоқ тушганини айтишибди. Лекин Абу Ҳанифа розияллоҳу анҳунинг шогирдларидан бири ҳеч нарса демай, жим тураверибди. Шунда халифа Мансур унга қараб: “Сизга нима бўлди, нега гапирмаяпсиз?”, дебди. Шунда фақиҳ “Тин” сурасининг дастлабки тўрт оятини ўқий бошлабди:
“Қасамёд этурман анжир ва зайтун билан, Тури Синин (тоғи) билан, мана шу тинч-осойишта шаҳар (Макка) биланки, АЛБАТТА, ИНСОННИ ЭНГ ЯХШИ СУРАТДА ЯРАТДИК”.
Тўртинчи оятни ўқиб бўлар экан, “Аллоҳ Ўз каломида инсонни энг гўзал ва яхши суратда яратганини зикр қиляпти, демак, ой ҳам ой бўлса-да, инсондан гўзал ва мукаммал эмас”, дебди. Қувончдан кўзлари чақнаб кетган халифа Мансур олимнинг топқирлигига тасанно айтиб, ҳалиги кишига қарата: “Аллоҳнинг Ўзи муаммойинг ечимини осон қилди. Бор, аёлинг билан яшайвер”, дебди.
@muslimuzportal обуна бўлинг ёки дўстингизга тавсия этинг | Muslim.uz
#Ривоят қилинишича, Исо ибн Мусо исмли бир киши аёлини жуда қаттиқ ёқтирар экан. Кунлардан бир кун аёлига: Агар, ойдан-да гўзал бўлмасанг, талоқсан, дебди. Шунда аёли ўрнидан туриб, кийимларини кийиб, чиқиб кетибди.
Қилган ишидан пушаймон бўлган Исо ибн Мусо туни билан афсусланиб, ўзини койиб чиқибди. Эрталаб, халифа Мансур ҳузурига йўл олибди. Халифанинг ҳузурига кириб:
– Эй, мўминлар амири, мен аёлимни талоқ қилиб қўйдим, лекин қилган ишимдан жуда қаттиқ афсусдаман, деб бўлиб ўтган воқеани баён қилибди.
Ҳақиқатан ҳам, қилган ишидан қаттиқ афсус чекаётганини кўрган халифа Мансур ҳузурига олиму фақиҳларни йиғиб, бўлиб ўтган воқеъани айтиб, масалани ўртага ташлабди. Ушбу ҳолатга нисбатан барча фақиҳлар бир овоздан аёлга талоқ тушганини айтишибди. Лекин Абу Ҳанифа розияллоҳу анҳунинг шогирдларидан бири ҳеч нарса демай, жим тураверибди. Шунда халифа Мансур унга қараб: “Сизга нима бўлди, нега гапирмаяпсиз?”, дебди. Шунда фақиҳ “Тин” сурасининг дастлабки тўрт оятини ўқий бошлабди:
“Қасамёд этурман анжир ва зайтун билан, Тури Синин (тоғи) билан, мана шу тинч-осойишта шаҳар (Макка) биланки, АЛБАТТА, ИНСОННИ ЭНГ ЯХШИ СУРАТДА ЯРАТДИК”.
Тўртинчи оятни ўқиб бўлар экан, “Аллоҳ Ўз каломида инсонни энг гўзал ва яхши суратда яратганини зикр қиляпти, демак, ой ҳам ой бўлса-да, инсондан гўзал ва мукаммал эмас”, дебди. Қувончдан кўзлари чақнаб кетган халифа Мансур олимнинг топқирлигига тасанно айтиб, ҳалиги кишига қарата: “Аллоҳнинг Ўзи муаммойинг ечимини осон қилди. Бор, аёлинг билан яшайвер”, дебди.
Араб тилидан Илҳом Маърупов таржимаси
ЎМИ Матбуот хизмати@muslimuzportal обуна бўлинг ёки дўстингизга тавсия этинг | Muslim.uz
#Ривоят. “Бир куни Мусо алайҳиссалом Аллоҳ таолога илтижо қилиб шундай дебди:
– Аллоҳим, менга жаннатдаги қўшнимни кўрсатгин. Унинг бу ниёзига жавобан Аллоҳ таоло шундай буюрибди:
– Фалончи қишлоқдаги, фалончи бозорга боргин. У ерда қадди-қомати шундай, юзи бундай шаклда бўлган бир қассоб бор. Сенинг жаннатдаги қўшнинг мана шу одам бўлади.
Мусо алайҳиссалом Аллоҳдан юқоридаги маълумотни олганидан сўнг, тушунтирилган манзилга қараб қассобни қидириб кетибди. Айтилган бозорга етиб келиб, қассобни топибди ва бир панароқ жойда қуёш ботишини пойлаб ўтирибди. Қараб турса Аллоҳ таоло маълум қилган қассоб бир миқдор гўштни олиб, турва халтасига солибди. Нарсаларини йиғиштириб, дўконини беркитиб, энди кетаман деб турганида Мусо алайҳиссалом саломдан сўнг:
– Бу оқшом сизникида меҳмон бўлсам майлими? – деб сўрабди. Қассоб эса:
– Албатта, бехижолат, – деб айтибди.
Қассоб уйига келиб, турвасига солинган гўштдан жуда ҳам мазали шўрва тайёрлабди. Кейин уйининг бир бурчагида дарахтнинг қуриган шохлари ва баргларидан ясаб, ўраб қуйилган осма замбилнинг ичида ёши ниҳоятда улуғ бўлгани боис каптарнинг боласига ўхшаб кичкина бўлиб қолган бир қари хотиннинг ёнига бориб, уни замбилдан эҳтиёткорлик билан кўтариб олибди.
Қассоб бу хотинни олдига ўтқазиб, юз-қўлларини ювиб, пиширган шўрвасидан қошиқ билан секин-секин, ютумлатиб ичириб, қорнини тўйдирибди. Кейин кийимларини ювиб, қуритиб қайтадан кийитиб қўйибди. Шу билан хотинни яна замбилга солиб, уни оҳиста кўтариб, уйнинг бурчагидаги деворга қоқилган темир осғичга осиб қўйибди.
Қассобнинг бутун бу ҳаракатлари давомида, қари хотиннинг оғзи тинмай пичирлар эди. Бу ҳолатни диққат ва ҳайрат билан кузатиб турган Мусо алайҳиссалом қассобдан бу хотиннинг ким эканини сўрайди. Бунга жавобан қассоб:
– Бу менинг меҳрибон, муштупар онам бўлади. Жуда ҳам қариб қолган, шунинг учун ҳам ўтира олмайди. Бозордан келиб шундай тарзда едириб ичираман, тўйдириб қўяман, – дебди. Ҳазрати Мусо алаҳисаллом ажабланиб:
– Лаблари тинмай қимирларди, бирор нарса дедими ажабо, – деб сўрабди.
Қассоб эса Мусо алайҳиссаломга қараб:
– Ҳар доим, “Эй Роббим, ўғлимни жаннатда Мусо алайҳиссаломга қўшни қилгин”, деб менинг ҳаққимга дуо қилади, – дебди.
Буни эшитган Мусо алайҳиссалом:
– Сенга хушхабар бўлсин, мен Мусо пайғамбар бўламан ва сен менинг жаннатдаги қўшнимсан, – деб мужда берибди.
Ушбу қиссадан маълум бўладики, қассоб онасига қилган хизмати эвазига ҳали шу дунёда бўлган пайтининг ўзидаёқ замонасининг пайғамбари Мусо алайҳиссалом суҳбатидан баҳраманд бўлишдек юксак шарафга муяссар бўлди. Онасининг дуоси ижобат бўлишини эса бевосита пайғамбарнинг ўзидан эшитди.
БАТАФСИЛ
@muslimuzportal обуна бўлинг ёки дўстингизга тавсия этинг | Muslim.uz
– Аллоҳим, менга жаннатдаги қўшнимни кўрсатгин. Унинг бу ниёзига жавобан Аллоҳ таоло шундай буюрибди:
– Фалончи қишлоқдаги, фалончи бозорга боргин. У ерда қадди-қомати шундай, юзи бундай шаклда бўлган бир қассоб бор. Сенинг жаннатдаги қўшнинг мана шу одам бўлади.
Мусо алайҳиссалом Аллоҳдан юқоридаги маълумотни олганидан сўнг, тушунтирилган манзилга қараб қассобни қидириб кетибди. Айтилган бозорга етиб келиб, қассобни топибди ва бир панароқ жойда қуёш ботишини пойлаб ўтирибди. Қараб турса Аллоҳ таоло маълум қилган қассоб бир миқдор гўштни олиб, турва халтасига солибди. Нарсаларини йиғиштириб, дўконини беркитиб, энди кетаман деб турганида Мусо алайҳиссалом саломдан сўнг:
– Бу оқшом сизникида меҳмон бўлсам майлими? – деб сўрабди. Қассоб эса:
– Албатта, бехижолат, – деб айтибди.
Қассоб уйига келиб, турвасига солинган гўштдан жуда ҳам мазали шўрва тайёрлабди. Кейин уйининг бир бурчагида дарахтнинг қуриган шохлари ва баргларидан ясаб, ўраб қуйилган осма замбилнинг ичида ёши ниҳоятда улуғ бўлгани боис каптарнинг боласига ўхшаб кичкина бўлиб қолган бир қари хотиннинг ёнига бориб, уни замбилдан эҳтиёткорлик билан кўтариб олибди.
Қассоб бу хотинни олдига ўтқазиб, юз-қўлларини ювиб, пиширган шўрвасидан қошиқ билан секин-секин, ютумлатиб ичириб, қорнини тўйдирибди. Кейин кийимларини ювиб, қуритиб қайтадан кийитиб қўйибди. Шу билан хотинни яна замбилга солиб, уни оҳиста кўтариб, уйнинг бурчагидаги деворга қоқилган темир осғичга осиб қўйибди.
Қассобнинг бутун бу ҳаракатлари давомида, қари хотиннинг оғзи тинмай пичирлар эди. Бу ҳолатни диққат ва ҳайрат билан кузатиб турган Мусо алайҳиссалом қассобдан бу хотиннинг ким эканини сўрайди. Бунга жавобан қассоб:
– Бу менинг меҳрибон, муштупар онам бўлади. Жуда ҳам қариб қолган, шунинг учун ҳам ўтира олмайди. Бозордан келиб шундай тарзда едириб ичираман, тўйдириб қўяман, – дебди. Ҳазрати Мусо алаҳисаллом ажабланиб:
– Лаблари тинмай қимирларди, бирор нарса дедими ажабо, – деб сўрабди.
Қассоб эса Мусо алайҳиссаломга қараб:
– Ҳар доим, “Эй Роббим, ўғлимни жаннатда Мусо алайҳиссаломга қўшни қилгин”, деб менинг ҳаққимга дуо қилади, – дебди.
Буни эшитган Мусо алайҳиссалом:
– Сенга хушхабар бўлсин, мен Мусо пайғамбар бўламан ва сен менинг жаннатдаги қўшнимсан, – деб мужда берибди.
Ушбу қиссадан маълум бўладики, қассоб онасига қилган хизмати эвазига ҳали шу дунёда бўлган пайтининг ўзидаёқ замонасининг пайғамбари Мусо алайҳиссалом суҳбатидан баҳраманд бўлишдек юксак шарафга муяссар бўлди. Онасининг дуоси ижобат бўлишини эса бевосита пайғамбарнинг ўзидан эшитди.
БАТАФСИЛ
@muslimuzportal обуна бўлинг ёки дўстингизга тавсия этинг | Muslim.uz