.
#درباب_مطرب_و_ترانه
🔸
امروز نشستیم به دیدن مطرب. یک #نوستالژی بود برای چند نسل ایرانی. فیلم بدی نبود. خود فیلم که هیچ نداشت‌ اما چتد بازی خوب بود در فیلم. یکی #مهران_احمدی که بسیار بهتر از #پرستویی باری کرده در فیلم. دیگری چند تکه کوتاه گفت‌وگو که بعد از #خحالت‌نکش دارد مد می‌شود. و آوردن #عایشه_گول‌جوشکون، لابد چون نمی‌شود #گوگوش و #شکیلا را آورد. با این همه، فیلم چسبید. این از فیلم.
اما؛
اما بعد از انقلاب ما #ترانه_نساخته‌ایم. ترانه یعنی همان چیزی که شعر و ملودی و ریتم و خواننده‌‌اش با افه‌ها و خنده‌ها و بغض‌هایش می‌شود بخشی از #خواب و #خوراک مردم. می‌شود صدای همراه مردم در ماشین‌‌هایشان. از #پیکان جهل‌وهشت خوابیده با عقاب و لنگ آویزان از آینه شوفر و آینه بغل گرفته تا لکسوس و #سانتافه تروتمیز و واکس خورده. کپی ترانه‌های گوگوش و شکیلا و مهستی با صدای #اصفهانی و #افتخاری هم برای مردم ترانه نمی‌شود. در این باب مطالبی هم هست از #بررگان که نقلش بماند برای بعد.
و یک نکته هم این که #ملودی، ترانه نیست. ما ملودی ساخته‌ایم اما ترانه نساخته‌ایم. یک دلیلش غلبه نگاه انتزاعی روشنفکری در ارشاد بوده و یک دلیلش بلاتکلیفی موسیقی در مدیریت کلان فرهنگی. این بلاتکلیفی حتی در برزخ رجحان #موسیقی_عامه بر #موسیقی_آوانگارد یا بالعکس هم نمودار است. و من می‌گویم موسیقی کوچ و موسیقی شهر. از همه اینها که بگذریم، ما ترانه نساخته‌ایم.
امیدارم اهالی شریف موسیقی بر این تامل، درنگی کنند و نظر ارزشمندشان را دریغ نفرمایند. یاعلی.
🔸
#مهدی_نعلبندی / دارالولایه تبریز/ ۲۸ اسفند ۹۸
@mehdinalbandie


https://www.instagram.com/p/B94z-02AqZQ/?igshid=ruj59z1ryegy