⭕️ فناوریهای راهبردی تولید غذا در دل اراضی شور، آغازگر عصر جدید بهره‌برداری از منابع نامتعارف
🔹با توجه به کاهش اراضی حاصل خیز جهت کشاورزی به نظر می‌رسد که استفاده از اراضی حاشیه‌ای مانند اراضی مبتلا به سطوح مختلف شوری و منابع آب نامتعارف مانند منابع آب‌شور، برای تولید محصولات کشاورزی و دستیابی به نیازهای غذایی جوامع بشری در آینده، گزینه‌ای اجتناب‌ناپذیر باشد.
🔹افزایش چشم‌گیر جمعیت جهان در یک‌صد سال اخیر فشار زیادی را بر منابع پایه تولید جهت تأمین نیازهای بشر به غذا، پوشاک، سوخت و آب آشامیدنی تحمیل کرده و ازآنجاکه تا حدودی خاک‌ها و اراضی حاصلخیز برای تولید محصولات کشاورزی در حال استفاده می‌باشند و رقابت بین بخش‌های مختلف اقتصادی جامعه با بخش کشاورزی برای دسترسی به زمین در حال افزایش است.
🔹درنتیجه، استفاده از اراضی حاشیه‌ای مانند اراضی مبتلابه شوری و منابع آب نامتعارف( مانند منابع آب‌شور) برای تولید محصولات کشاورزی و دستیابی به نیازهای غذایی جوامع بشری در آینده، گزینه‌ای اجتناب‌ناپذیر خواهد بود.
🔹در حدود ۹۵۰ میلیون هکتار از کل سطح اراضی جهان و تا ۵۰ درصد از اراضی فاریاب جهان (در حدود ۲۳۰ میلیون هکتار) شور هستند، از سوی دیگر از ۱۳۸۶ میلیون کیلومترمکعب کل آب جهان، تنها کمتر از ۱درصد برای مصارف بشری در دسترس است، به‌عبارت‌دیگر، بیش از ۹۷ درصد از منابع آب‌کره زمین نیز شور می‌باشد.
🔹لذا موفقیت برنامه‌های تولید غذا، آب و فقرزدایی جوامع بشری در حال حاضر و در آینده، نیازمند توجه به رویکردها و فناوریهای منطقی، عملی و کاربردی است که توأم با کشاورزی رایج، استفاده پایدار از منابع آب‌وخاک نامتعارف، به‌ویژه منابع شور را نیز میسر کند.
🔹طی ۶۰ سال گذشته، نظام‌های کشاورزی فناوری شورورزی مانند کشاورزی شور زیست و شورورزی (که بومی کشورمان است) در جهان توسعه پیدا نموده و چندین مرکز معتبر تحقیقاتی در مورد بهره‌برداری‌های کشاورزی با استفاده از منابع آب‌وخاک شور در کشورهای امریکا، امارات عربی متحده، پاکستان و ایران تأسیس‌شده است.
🔹هرچند که فناوری شورورزی دارای ظرفیت و توانمندی‌های بالایی برای توسعه کشاورزی پایدار در مناطق مبتلابه شوری و شور بوم‌ها می‌باشد، لکن باگذشت بیش از ۶۰ سال از اولین بار که نظام‌های کشاورزی شوری محور معرفی گردیده، به نظر می‌رسد که هنوز فناوریهای شورورزی نتوانسته‌اند سهم قابل‌توجه و نقش پررنگی در ایجاد امنیت غذایی و توسعه پایدار مناطق کمتر توسعه‌یافته و یا مبتلابه شوری، به‌ویژه در کشورهای جهان سوم داشته باشند.
🔹طبق برآوردهاي سازمان يونسكو، ايران از نظر وسعت اراضي شور در جهان، پس از كشورهاي استراليا، روسیه، آرژانتين و چين رتبه پنجم را به خود اختصاص داده است.
🔹ایران با داشتن میانگین ۲۵۳ میلی‌متر بارندگی سالیانه که حدود یک‌سوم میانگین جهانی و ۲۱۰۰ میلی‌متر میانگین تبخیر سالانه که حدود سه برابر میانگین جهانی است، در کمربند مناطق خشک و بیابانی واقع‌شده است.
🔹همچنین ۸۵ درصد کشور جزو اقلیم خشک می‌باشد و در ۹۶.۵ درصد کشور متوسط میزان بارندگی بسیار پایین‌تر از میزان متوسط تبخیر – تعرق است. لذا بخش عظیمی از کشور با گرمای زیاد، کمبود منابع آب باکیفیت مناسب و بالا بودن نرخ تبخیر و درنتیجه، خطرات فرسایش، شوری منابع خاک و آب و به‌علاوه بیابان‌زایی مواجه است.
🔹مهم‌ترین دلیل بروز این مشکل، عدم توجه به نیازها و توانمندی‌های جوامع انسانی و شور بوم‌ها در سطح ملی و بومی برای توسعه و ترویج فناوری شورورزی است.
🔹به‌عبارت‌دیگر، توجه بیش‌ازحد به تولید از منابع بکر (جنبه‌های سودآوری و اقتصاد) و عدم توجه به نیازها و راهکارهای ترویج، توسعه و اجرایی نمودن شورورزی و نظام‌های مشابه برای رفع این مشکل، نیاز است تا این نظام‌ها در راستای اهداف فلسفه موسوم به پیوند آب، انرژی، غذا (Nexus Food-Energy-Water) قرار بگیرند.
🔹بنابراین انتظار می‌رود که مسئولین امر خصوصاً وزارت جهاد کشاورزی با حمایت از توسعه استفاده از اراضی شور، خودکفایی در تأمین امنیت غذایی را به ارمغان آورند.
#فناوری_کاربردی
#فناوری_شور_ورزی
#تولید_غذا_از_دل_اراضی_شور
#یادداشت
✅ @masaf_foods
🔹با توجه به کاهش اراضی حاصل خیز جهت کشاورزی به نظر می‌رسد که استفاده از اراضی حاشیه‌ای مانند اراضی مبتلا به سطوح مختلف شوری و منابع آب نامتعارف مانند منابع آب‌شور، برای تولید محصولات کشاورزی و دستیابی به نیازهای غذایی جوامع بشری در آینده، گزینه‌ای اجتناب‌ناپذیر باشد.
🔹افزایش چشم‌گیر جمعیت جهان در یک‌صد سال اخیر فشار زیادی را بر منابع پایه تولید جهت تأمین نیازهای بشر به غذا، پوشاک، سوخت و آب آشامیدنی تحمیل کرده و ازآنجاکه تا حدودی خاک‌ها و اراضی حاصلخیز برای تولید محصولات کشاورزی در حال استفاده می‌باشند و رقابت بین بخش‌های مختلف اقتصادی جامعه با بخش کشاورزی برای دسترسی به زمین در حال افزایش است.
🔹درنتیجه، استفاده از اراضی حاشیه‌ای مانند اراضی مبتلابه شوری و منابع آب نامتعارف( مانند منابع آب‌شور) برای تولید محصولات کشاورزی و دستیابی به نیازهای غذایی جوامع بشری در آینده، گزینه‌ای اجتناب‌ناپذیر خواهد بود.
🔹در حدود ۹۵۰ میلیون هکتار از کل سطح اراضی جهان و تا ۵۰ درصد از اراضی فاریاب جهان (در حدود ۲۳۰ میلیون هکتار) شور هستند، از سوی دیگر از ۱۳۸۶ میلیون کیلومترمکعب کل آب جهان، تنها کمتر از ۱درصد برای مصارف بشری در دسترس است، به‌عبارت‌دیگر، بیش از ۹۷ درصد از منابع آب‌کره زمین نیز شور می‌باشد.
🔹لذا موفقیت برنامه‌های تولید غذا، آب و فقرزدایی جوامع بشری در حال حاضر و در آینده، نیازمند توجه به رویکردها و فناوریهای منطقی، عملی و کاربردی است که توأم با کشاورزی رایج، استفاده پایدار از منابع آب‌وخاک نامتعارف، به‌ویژه منابع شور را نیز میسر کند.
🔹طی ۶۰ سال گذشته، نظام‌های کشاورزی فناوری شورورزی مانند کشاورزی شور زیست و شورورزی (که بومی کشورمان است) در جهان توسعه پیدا نموده و چندین مرکز معتبر تحقیقاتی در مورد بهره‌برداری‌های کشاورزی با استفاده از منابع آب‌وخاک شور در کشورهای امریکا، امارات عربی متحده، پاکستان و ایران تأسیس‌شده است.
🔹هرچند که فناوری شورورزی دارای ظرفیت و توانمندی‌های بالایی برای توسعه کشاورزی پایدار در مناطق مبتلابه شوری و شور بوم‌ها می‌باشد، لکن باگذشت بیش از ۶۰ سال از اولین بار که نظام‌های کشاورزی شوری محور معرفی گردیده، به نظر می‌رسد که هنوز فناوریهای شورورزی نتوانسته‌اند سهم قابل‌توجه و نقش پررنگی در ایجاد امنیت غذایی و توسعه پایدار مناطق کمتر توسعه‌یافته و یا مبتلابه شوری، به‌ویژه در کشورهای جهان سوم داشته باشند.
🔹طبق برآوردهاي سازمان يونسكو، ايران از نظر وسعت اراضي شور در جهان، پس از كشورهاي استراليا، روسیه، آرژانتين و چين رتبه پنجم را به خود اختصاص داده است.
🔹ایران با داشتن میانگین ۲۵۳ میلی‌متر بارندگی سالیانه که حدود یک‌سوم میانگین جهانی و ۲۱۰۰ میلی‌متر میانگین تبخیر سالانه که حدود سه برابر میانگین جهانی است، در کمربند مناطق خشک و بیابانی واقع‌شده است.
🔹همچنین ۸۵ درصد کشور جزو اقلیم خشک می‌باشد و در ۹۶.۵ درصد کشور متوسط میزان بارندگی بسیار پایین‌تر از میزان متوسط تبخیر – تعرق است. لذا بخش عظیمی از کشور با گرمای زیاد، کمبود منابع آب باکیفیت مناسب و بالا بودن نرخ تبخیر و درنتیجه، خطرات فرسایش، شوری منابع خاک و آب و به‌علاوه بیابان‌زایی مواجه است.
🔹مهم‌ترین دلیل بروز این مشکل، عدم توجه به نیازها و توانمندی‌های جوامع انسانی و شور بوم‌ها در سطح ملی و بومی برای توسعه و ترویج فناوری شورورزی است.
🔹به‌عبارت‌دیگر، توجه بیش‌ازحد به تولید از منابع بکر (جنبه‌های سودآوری و اقتصاد) و عدم توجه به نیازها و راهکارهای ترویج، توسعه و اجرایی نمودن شورورزی و نظام‌های مشابه برای رفع این مشکل، نیاز است تا این نظام‌ها در راستای اهداف فلسفه موسوم به پیوند آب، انرژی، غذا (Nexus Food-Energy-Water) قرار بگیرند.
🔹بنابراین انتظار می‌رود که مسئولین امر خصوصاً وزارت جهاد کشاورزی با حمایت از توسعه استفاده از اراضی شور، خودکفایی در تأمین امنیت غذایی را به ارمغان آورند.
#فناوری_کاربردی
#فناوری_شور_ورزی
#تولید_غذا_از_دل_اراضی_شور
#یادداشت
✅ @masaf_foods