📝حذف دسته ها و خانقاهی شدن عزاداری هم انحراف است
🔺️وقتی ما کودک و نوجوان بودیم در دهه شصت و ابتدای دهه هفتاد، بخش عمده و اصل عزاداری در دسته ها صورت میگرفت. هرجای تهران، دسته بود؛ دسته های محلی که غالبا از مساجد و بعضاً از تکایا شروع میشد، پای منبر روحانی و روضه خوانی کوتاه مسجد مینشستیم و دسته راهی میشد؛ دسته هایی که مسیر ان را عمدتا خانه های شهدا تعیین میکرد، دسته ها مقابل خانواده های شهدا توقف میکردند، خانواده های شهدا بیرون می آمدند، مادران شهدا با عکسهای بچه های شهیدشان، پذیرایی میکردند، رفقای شهدا پشت میکروفون چیزی میگفتند و دسته به سمت خانه شهید بعدی حرکت میکرد.
🔺️دسته ها بین مردم بود، در محله ها میچرخید، عزا را همه جایی میکرد، شبهای محرم هرجای تهران میرفتی پشت دسته ها گیر میکردی.
🔺️عزادار آدم منفعل نبود، فعال بود. خودش کاری میکرد، مشارکت میکرد. یا دم را تکرار میکرد، یا نظم مسیر را حفظ میکرد، پرچم میگرفت و... بچه ها هم ته دسته ها برنامه خاصشان را داشتند.
🔺️بخش عمده شیوه راهپیماییهای انقلاب نیز از دسته درس گرفته بود و اوج فعالیت مردم در دسته های عزاداری بود. دسته هایی که در انها دو دمه های انقلابی خوانده میشد. جوانها جمله های امام حسین را میخواندند و ترجمه میکردند. هرکس خود را مسئول حفاظت از دسته و مقابله میدید و... امام میگفت هیاهو به راه بیندازید و این دسته ها دسته هایی هستند که مقابله با ظلم میکنند.
🔺️یکی از آثار رسانه ای و بزرگ و خانقاهی شدن عزاداری از نیمه دوم دهه هفتاد، حذف دسته های محلی بود. عزاداری از بین مردم به درون مکانهای خاص و محدودتر کشیده شد، مخاطب منفعل شد، ارتباط سیستماتیک نوجوانها و کودکان و جوانهای جنگ ندیده با خانواده شهدا قطع شد. ماهیت اجتماعی و مبارزه با ظلم و نوحه های انقلابی جای خود را به دو دمه های اخر هیئتها داد که عمومی بود و هویتهای محلی و جغرافیایی و تاریخی نداشت، مداح و سخنران محور شدند و هرچه معروفتر و سلبریتی تر بهتر! دیگر شما حتی روز عاشورا میتوانی بی دغدغه ترافیک در تهران حرکت کنی و در نهایت مردم را نه در تداوم دسته که در پشت در هیئات و صف غذای نذری میبینی.
🔺️بعضی هیئتهای بزرگ سلبریتی محور بعضا دسته هم راه می اندازند، یا برای پر کردن جای دسته به تبعیت از دسته مردمی شکل گرفته زنجان، قرارهای دسته جمعی در میدانهای بزرگ شهر میگذارند، اما چون واقعی نیست و از هویتهای جمعی مردمی و خودجوش شکل نگرفته مردم با هم هیچ نسبتی ندارند و تنها مخاطب منفعلند.
🔺️انحراف عزاداری فقط روضه دروغ خواندن و قمه زنی و برهنه شدن نیست، از هویت مردمی و اجتماعی و در صحنه خالی کردن ان هم انحراف است.
🔺️هیئت گام دوم انقلابی باید این هویتها را باز گرداند.
#جامعه_شناسی_عزاداری ۴
https://t.iss.one/jomedia/294
🔺️وقتی ما کودک و نوجوان بودیم در دهه شصت و ابتدای دهه هفتاد، بخش عمده و اصل عزاداری در دسته ها صورت میگرفت. هرجای تهران، دسته بود؛ دسته های محلی که غالبا از مساجد و بعضاً از تکایا شروع میشد، پای منبر روحانی و روضه خوانی کوتاه مسجد مینشستیم و دسته راهی میشد؛ دسته هایی که مسیر ان را عمدتا خانه های شهدا تعیین میکرد، دسته ها مقابل خانواده های شهدا توقف میکردند، خانواده های شهدا بیرون می آمدند، مادران شهدا با عکسهای بچه های شهیدشان، پذیرایی میکردند، رفقای شهدا پشت میکروفون چیزی میگفتند و دسته به سمت خانه شهید بعدی حرکت میکرد.
🔺️دسته ها بین مردم بود، در محله ها میچرخید، عزا را همه جایی میکرد، شبهای محرم هرجای تهران میرفتی پشت دسته ها گیر میکردی.
🔺️عزادار آدم منفعل نبود، فعال بود. خودش کاری میکرد، مشارکت میکرد. یا دم را تکرار میکرد، یا نظم مسیر را حفظ میکرد، پرچم میگرفت و... بچه ها هم ته دسته ها برنامه خاصشان را داشتند.
🔺️بخش عمده شیوه راهپیماییهای انقلاب نیز از دسته درس گرفته بود و اوج فعالیت مردم در دسته های عزاداری بود. دسته هایی که در انها دو دمه های انقلابی خوانده میشد. جوانها جمله های امام حسین را میخواندند و ترجمه میکردند. هرکس خود را مسئول حفاظت از دسته و مقابله میدید و... امام میگفت هیاهو به راه بیندازید و این دسته ها دسته هایی هستند که مقابله با ظلم میکنند.
🔺️یکی از آثار رسانه ای و بزرگ و خانقاهی شدن عزاداری از نیمه دوم دهه هفتاد، حذف دسته های محلی بود. عزاداری از بین مردم به درون مکانهای خاص و محدودتر کشیده شد، مخاطب منفعل شد، ارتباط سیستماتیک نوجوانها و کودکان و جوانهای جنگ ندیده با خانواده شهدا قطع شد. ماهیت اجتماعی و مبارزه با ظلم و نوحه های انقلابی جای خود را به دو دمه های اخر هیئتها داد که عمومی بود و هویتهای محلی و جغرافیایی و تاریخی نداشت، مداح و سخنران محور شدند و هرچه معروفتر و سلبریتی تر بهتر! دیگر شما حتی روز عاشورا میتوانی بی دغدغه ترافیک در تهران حرکت کنی و در نهایت مردم را نه در تداوم دسته که در پشت در هیئات و صف غذای نذری میبینی.
🔺️بعضی هیئتهای بزرگ سلبریتی محور بعضا دسته هم راه می اندازند، یا برای پر کردن جای دسته به تبعیت از دسته مردمی شکل گرفته زنجان، قرارهای دسته جمعی در میدانهای بزرگ شهر میگذارند، اما چون واقعی نیست و از هویتهای جمعی مردمی و خودجوش شکل نگرفته مردم با هم هیچ نسبتی ندارند و تنها مخاطب منفعلند.
🔺️انحراف عزاداری فقط روضه دروغ خواندن و قمه زنی و برهنه شدن نیست، از هویت مردمی و اجتماعی و در صحنه خالی کردن ان هم انحراف است.
🔺️هیئت گام دوم انقلابی باید این هویتها را باز گرداند.
#جامعه_شناسی_عزاداری ۴
https://t.iss.one/jomedia/294
Telegram
jom
📝روضه سیاسی_سیاسی
🔺️به مناسبت خواست یک دوست قمی تعدادی از مکتوبات متاخر جریان موسوم به روشنفکری دینی در مورد عاشورا را میخوانم و نقد مینویسم.
🔺️همه مکتوبات پر است از نقد خرافه و فروکاست عاشورا به مصیبت و عواطف و تاکید بر درس گرفتن از عاشورا و... منتها انها را به مطالبات سیاسی فروکاسته و جنبه معنوی-الهی عاشورا در سایه جنبه سیاسی آن قرار گرفته است، عمدتا با تاکید بر آرمانهایی نظیر استبدادستیزی و ازادیخواهی و تناظر بین حکومت دینی با یزید.
🔺️یادم هست یکی از مجازی نویسهای معروف سبز در فتنه هشتاد و هشت و نمازجمعه معروف مرحوم هاشمی که مختلط و با کفش و کف و سوت برگزار شد و در اینترنت آموزش نمازجمعه گذاشته بودند و... میگفت ما نمازجمعه را از عبادی-سیاسی تبدیل به سیاسی-سیاسی کردیم!
🔺️هیئتی نسبتا معروف، دم پایانی اش را روی اینترنت گذاشته بود همه اش دادخواهی بود اما انگار نه انگار که روضه هست. به رییس هیئت که از رفقای بسیار خوب است تماس گرفتم و گفتم روضه باید عبادی-سیاسی باشد نه سیاسی-سیاسی.
🔺️جریان رایج حزب اللهی و هیئتی ما به تحجر و فروکاست عاشورا به مصیبت و شهادت و معنویت و ولایت و بیتوجهی به حماسه و عدالت و... متوجه نیست و در سوی دیگر بسیاری انقلابیها و عدالتخواهان و اجتماعیهای ما به فروکاست روضه به سیاست و بیتوجهی به معنویت و شهادت از جانب طیفی از التقاطیها بیحساسیتند. اگر هم حسیاسیتی هست از جانب جریان سنتی هیئتی و سیاست زده هاست.
🔺️آرمان سیاسی از معنویت و مظلومیت که خالی شد، تبدیل به ابزاری سیاسی میشود، چنان که وقتی روضه به حماسه و عدالت و مبارزه بیتوجه شد تبدیل میشود به مخدر، ولو بانیانش انقلابی باشند.
🔺️روضه و عاشورای ابزاری و ارمانخواهی بی معنویت، آن وقت با چرخشهای گردانندگانش و موانع سیاسی مقابل خود میچرخد. یک دوره مبارز نمازشب خوان، تبدیل به مبارز مسلح مارکسیست میشود. یک دوره خط امامی دهه شصت تبدیل به لیبرال معارض حکومت دینی میشود و... این سیر میتواند ادامه داشته باشد. البته شروع از اینجا لزوما به انجا نمی انجامد، اما از یک مسیر میگذرد.
🔺️این خطری است که چه ارمانخواهان انقلابی را اگر مواظبت نکنند و با دشمن مرزبندی نکنند تهدید میکند، چه جوانانی که به دنبال پیگیری ارمانهایی اجتماعی و سیاسی نظیر آزادی و.... هستند.
🔺️نو روشنفکری دینی، برخلاف جریان پیش از خود، به سراغ نمادها و سازمانها و قالبهای سنتی دین میرود چنانکه در عرصه سیاسی از محافظه کاری به جای رادیکالیسم، از حاکمیت یگانه به جای حاکمیت دوگانه و معارضه با ساختارهای نظام و سرمایه داری به جای سکولاریسم میرود. #جامعه_شناسی_عزاداری ۶
https://t.iss.one/jomedia/305
🔺️به مناسبت خواست یک دوست قمی تعدادی از مکتوبات متاخر جریان موسوم به روشنفکری دینی در مورد عاشورا را میخوانم و نقد مینویسم.
🔺️همه مکتوبات پر است از نقد خرافه و فروکاست عاشورا به مصیبت و عواطف و تاکید بر درس گرفتن از عاشورا و... منتها انها را به مطالبات سیاسی فروکاسته و جنبه معنوی-الهی عاشورا در سایه جنبه سیاسی آن قرار گرفته است، عمدتا با تاکید بر آرمانهایی نظیر استبدادستیزی و ازادیخواهی و تناظر بین حکومت دینی با یزید.
🔺️یادم هست یکی از مجازی نویسهای معروف سبز در فتنه هشتاد و هشت و نمازجمعه معروف مرحوم هاشمی که مختلط و با کفش و کف و سوت برگزار شد و در اینترنت آموزش نمازجمعه گذاشته بودند و... میگفت ما نمازجمعه را از عبادی-سیاسی تبدیل به سیاسی-سیاسی کردیم!
🔺️هیئتی نسبتا معروف، دم پایانی اش را روی اینترنت گذاشته بود همه اش دادخواهی بود اما انگار نه انگار که روضه هست. به رییس هیئت که از رفقای بسیار خوب است تماس گرفتم و گفتم روضه باید عبادی-سیاسی باشد نه سیاسی-سیاسی.
🔺️جریان رایج حزب اللهی و هیئتی ما به تحجر و فروکاست عاشورا به مصیبت و شهادت و معنویت و ولایت و بیتوجهی به حماسه و عدالت و... متوجه نیست و در سوی دیگر بسیاری انقلابیها و عدالتخواهان و اجتماعیهای ما به فروکاست روضه به سیاست و بیتوجهی به معنویت و شهادت از جانب طیفی از التقاطیها بیحساسیتند. اگر هم حسیاسیتی هست از جانب جریان سنتی هیئتی و سیاست زده هاست.
🔺️آرمان سیاسی از معنویت و مظلومیت که خالی شد، تبدیل به ابزاری سیاسی میشود، چنان که وقتی روضه به حماسه و عدالت و مبارزه بیتوجه شد تبدیل میشود به مخدر، ولو بانیانش انقلابی باشند.
🔺️روضه و عاشورای ابزاری و ارمانخواهی بی معنویت، آن وقت با چرخشهای گردانندگانش و موانع سیاسی مقابل خود میچرخد. یک دوره مبارز نمازشب خوان، تبدیل به مبارز مسلح مارکسیست میشود. یک دوره خط امامی دهه شصت تبدیل به لیبرال معارض حکومت دینی میشود و... این سیر میتواند ادامه داشته باشد. البته شروع از اینجا لزوما به انجا نمی انجامد، اما از یک مسیر میگذرد.
🔺️این خطری است که چه ارمانخواهان انقلابی را اگر مواظبت نکنند و با دشمن مرزبندی نکنند تهدید میکند، چه جوانانی که به دنبال پیگیری ارمانهایی اجتماعی و سیاسی نظیر آزادی و.... هستند.
🔺️نو روشنفکری دینی، برخلاف جریان پیش از خود، به سراغ نمادها و سازمانها و قالبهای سنتی دین میرود چنانکه در عرصه سیاسی از محافظه کاری به جای رادیکالیسم، از حاکمیت یگانه به جای حاکمیت دوگانه و معارضه با ساختارهای نظام و سرمایه داری به جای سکولاریسم میرود. #جامعه_شناسی_عزاداری ۶
https://t.iss.one/jomedia/305
Telegram
jom