Forwarded from مجله علوم انسانی حقیق
#استحمار_نو
اغفال ذهن ها از حق بزرگ و فوری و حیاتی به وسیله پرداختن ذهن ها به یک حق (یاچند حق) کوچک، غیر حیاتی و غیر فوری استحمار نو است....
#دکتر_علی_شریعتی
#مجموعه_آثار_20_ص_209_227_234
@haqiq
اغفال ذهن ها از حق بزرگ و فوری و حیاتی به وسیله پرداختن ذهن ها به یک حق (یاچند حق) کوچک، غیر حیاتی و غیر فوری استحمار نو است....
#دکتر_علی_شریعتی
#مجموعه_آثار_20_ص_209_227_234
@haqiq
Forwarded from شناخت رهبری
✳ آیت‌الله خامنه‌ای: #دکتر_شریعتی حقیقت‌پذیر بود
در سال ۵۰ یا ۵۱، آن‌وقتی که احساسات ضدشریعتی و احساسات شریعتی‌گران در اوج تخاصم بود و اینجا و آنجا و بحث‌ها و قلم‌زدن‌های بی‌ثمر و احیاناً زیان‌بخش و گفتن و شنیدن‌های بی‌فرجامِ پایان‌ناپذیر، وقت عزیز جامعه ما و انقلاب ما را می‌گرفت، جوان طلبه‌ای در مدرسه فیضیه قم و یا ظاهراً در صحن، آمد پیش من و گفت: «من از قم با شوق و علاقه وافری برای شرکت در کلاس اسلام‌شناسی حسینیه ارشاد، هر هفته به تهران می‌روم و این‌هفته هم رفته بودم و شریعتی را استاد خودم می‌دانم. اما رفتم آنجا و در ضمن بیاناتِ دکتر، جمله‌ای گفته شد راجع به روحانیون. من احساس ناراحتی و شرم کردم و خجالت کشیدم. اهانت بود». و گله کرد که چرا این استاد عزیزی که ما به او علاقه داریم، گاهی در حرف‌ها تعبیرات نیش‌داری به کار می‌برند.
من عیناً این مطلب را به مرحومِ دکتر گفتم. از خصوصیات دکتر شریعتی، حقیقت‌پذیری بود. برخلاف آنچه که گفته‌اند و نوشته‌اند، حرف را گوش می‌کرد و اگر درست می‌یافت می‌پذیرفت. و اگر کسی به خط فکری این متفکرِ عزیز، در میانه سال‌های ۴۶ و ۴۷ تا ۵۲ نگاه کند، بروشنی این تغییر جهت را در چند بخش می‌بیند. دائماً رو به بهترشدن و تکامل‌یابی و رفعِ عیب حرکت می‌کرد.
از این گله و شکایتِ برادرانه ناراحت شد و گفت جبران خواهم کرد. و جبران کرد. و چند سخنرانی پرشور و تغییرات واقع‌بینانه درباره حوزه‌های علمیه و روحانیت و بخصوص طلاب، گوشه‌ای از این جبران بود.*
* «و اما اینکه من با روحانیت مخالفم، تهمتی است که همان اندازه بی‌پاست که پیش از این شایع کرده بودند با تشیع مخالفم... در همین حوزه علمیه ما، اکنون دانشمندان و متفکران و آزاداندیشانی هستند که سرمایه امید و الهام‌بخش ایمان مایند و در برابر دانشگاهِ ما، موجب حیثیت علمی و فرهنگی ما.» (#مجموعه_آثار ۳۳/ #گفت‌و‌گوهای_تنهایی)
«کمتر کسی است که در این سال‌ها به شدت و با تکیه‌ای که من دارم از «#روحانیت» به عنوان «تنها پایگاه فرهنگی و معنوی ما که در برابر هجوم استعمار فرهنگی غرب مصون و مستقل مانده» و «تنها جایی است که چهره‌های علی‌واری اگر باشد، باز در میان همین‌ها هست»، دفاع کرده باشد و آن‌هم به تکرار و با استدلال.» (#نامه‌ها)
#سیدعلی_حسینی_خامنه‌ای
#جریان_روشنفکری_اسلامی_در_ایران
[مقارنه دو سخنرانی از آیت‌الله خامنه‌ای در سالگرد درگذشت دکتر #علی_شریعتی در سال ۱۳۵۹]
(چاپ اول، تهران: مؤسسه جهادی صهبا، فروردین ۱۳۹۳)
صفحات ۶۶ و ۶۷.
@shenakhte_rahbari
در سال ۵۰ یا ۵۱، آن‌وقتی که احساسات ضدشریعتی و احساسات شریعتی‌گران در اوج تخاصم بود و اینجا و آنجا و بحث‌ها و قلم‌زدن‌های بی‌ثمر و احیاناً زیان‌بخش و گفتن و شنیدن‌های بی‌فرجامِ پایان‌ناپذیر، وقت عزیز جامعه ما و انقلاب ما را می‌گرفت، جوان طلبه‌ای در مدرسه فیضیه قم و یا ظاهراً در صحن، آمد پیش من و گفت: «من از قم با شوق و علاقه وافری برای شرکت در کلاس اسلام‌شناسی حسینیه ارشاد، هر هفته به تهران می‌روم و این‌هفته هم رفته بودم و شریعتی را استاد خودم می‌دانم. اما رفتم آنجا و در ضمن بیاناتِ دکتر، جمله‌ای گفته شد راجع به روحانیون. من احساس ناراحتی و شرم کردم و خجالت کشیدم. اهانت بود». و گله کرد که چرا این استاد عزیزی که ما به او علاقه داریم، گاهی در حرف‌ها تعبیرات نیش‌داری به کار می‌برند.
من عیناً این مطلب را به مرحومِ دکتر گفتم. از خصوصیات دکتر شریعتی، حقیقت‌پذیری بود. برخلاف آنچه که گفته‌اند و نوشته‌اند، حرف را گوش می‌کرد و اگر درست می‌یافت می‌پذیرفت. و اگر کسی به خط فکری این متفکرِ عزیز، در میانه سال‌های ۴۶ و ۴۷ تا ۵۲ نگاه کند، بروشنی این تغییر جهت را در چند بخش می‌بیند. دائماً رو به بهترشدن و تکامل‌یابی و رفعِ عیب حرکت می‌کرد.
از این گله و شکایتِ برادرانه ناراحت شد و گفت جبران خواهم کرد. و جبران کرد. و چند سخنرانی پرشور و تغییرات واقع‌بینانه درباره حوزه‌های علمیه و روحانیت و بخصوص طلاب، گوشه‌ای از این جبران بود.*
* «و اما اینکه من با روحانیت مخالفم، تهمتی است که همان اندازه بی‌پاست که پیش از این شایع کرده بودند با تشیع مخالفم... در همین حوزه علمیه ما، اکنون دانشمندان و متفکران و آزاداندیشانی هستند که سرمایه امید و الهام‌بخش ایمان مایند و در برابر دانشگاهِ ما، موجب حیثیت علمی و فرهنگی ما.» (#مجموعه_آثار ۳۳/ #گفت‌و‌گوهای_تنهایی)
«کمتر کسی است که در این سال‌ها به شدت و با تکیه‌ای که من دارم از «#روحانیت» به عنوان «تنها پایگاه فرهنگی و معنوی ما که در برابر هجوم استعمار فرهنگی غرب مصون و مستقل مانده» و «تنها جایی است که چهره‌های علی‌واری اگر باشد، باز در میان همین‌ها هست»، دفاع کرده باشد و آن‌هم به تکرار و با استدلال.» (#نامه‌ها)
#سیدعلی_حسینی_خامنه‌ای
#جریان_روشنفکری_اسلامی_در_ایران
[مقارنه دو سخنرانی از آیت‌الله خامنه‌ای در سالگرد درگذشت دکتر #علی_شریعتی در سال ۱۳۵۹]
(چاپ اول، تهران: مؤسسه جهادی صهبا، فروردین ۱۳۹۳)
صفحات ۶۶ و ۶۷.
@shenakhte_rahbari