به من نامه مى‏نويسند؛ بعضى هم تلفن مى‏كنند و مى‏گويند: «ما نهى از منكر مى‏كنيم. اما مأمورين رسمى، طرف ما را نمى‏گيرند. طرف مقابل را مى‏گيرند!» من عرض مى‏كنم كه مأمورين رسمى چه مأمورين انتظامى و چه مأمورين قضائى حق ندارند از مجرم دفاع كنند. بايد از آمر و ناهى شرعى دفاع كنند. همه‏ى دستگاه حكومت ما بايد از آمر به معروف و ناهى از منكر دفاع كند. اين، وظيفه است. اگر كسى نماز بخواند و كس ديگرى به نمازگزار حمله كند، دستگاه‏هاى ما از كداميك بايد دفاع كنند؟ از نمازگزار يا از آن كسى كه سجاده را از زير پاى نمازگزار مى‏كشد؟ امر به معروف و نهى از منكر نيز همين‏طور است. امر به معروف هم مثل نماز، واجب است. در نهج البلاغه مى‏فرمايد: «و ما اعمال البر كلها و الجهاد فى سبيل الله عند الامر بالمعروف و النهى عن المنكر الا كنفثة فى بحر لجى.» يعنى امر به معروف و نهى از منكر، در مقياس وسيع و عمومى خود، حتى از جهاد بالاتر است؛ چون پايه‏ى دين را محكم مى‏كند. اساس جهاد را امر به معروف و نهى از منكر استوار مى‏كند. مگر مأمورين و مسئولين ما مى‏توانند آمر به معروف و ناهى از منكر را با ديگران مساوى قرار دهند؛ چه رسد به اينكه نقطه‏ى مقابل او را تأييد كنند!؟
(22/ 04/ 1371) بيانات رهبر انقلاب در ديدار فرماندهان گردانها، گروهانها و دسته‏هاى عاشوراى نيروهاى مقاومت بسيج سراسر كشور، در سالروز شهادت امام سجّاد (ع)

https://t.iss.one/jomedia/103

#عدالتخواهان_شیراز