راهبرد

‍‍ ‍‍ ❤️ دلنوشته: "آخرین پرسش‌ها از علی(ع)"

👈 مالک رضایی، از همراهان "راهبرد"، در یادداشت ارسالی خود نوشت:

✍ از مجموع سخنانی که در مورد واقعه جانگداز بیست‌ویکم رمضان سال چهل هجری خوانده‌ام یا نوشته‌ام، بیش از همه با این سخن نالیده و خیال خود را با آن درهم آمیخته‌ام:

✍ روایتگرش "صعصعه بن صوهان" است. او از یاران نزدیک امیرالمومنین علی (ع) بود. چه فضیلت‌ها که در ایام پرافتخار همنشینی خود با علی از او ندیده بود و چه گل‌ها که از گلستان خوشبوی حکمت او نچیده بود...

✍ اما همیشه سئوالی ذهن و قلبش را مشغول داشته بود که هرگز جرات طرح آن را نیافته بود. اکنون، کار روزگار به انتقام رذیلت از فضیلت کشیده بود و فرق مبارک علی به تیغ زهرآگین جهل، پرپر گشته بود. آیا فرصت طرح آن سئوال برای همیشه از دست رفته بود؟!

✍ اما نه! او نیز در آن شب، به تماشاگه‌راز آمده بود و در واپسین لحظات حیات علی،افتخار آن را یافته بود که در کنار بالینش باشد. همه چشم‌ها به علی بود که از شدت درد، چشمان خویش را برای لحظاتی می‌بست و در فواصلی می‌گشود که نگرانی را ولو کوتاه از چهره فرزندان خود برگیرد.

✍ صعصعه با دیدن این حالت، پیش خود می‌اندیشید که چه فرصت‌های بزرگی را برای طرح سئوالی مهم از دست داده است؟! مگر نه اینکه او از سال‌های دور جوانی و نوجوانی با علی بوده است. چرا یک بار برای طرح آن جرات نیافته بود!؟

✍ در همین‌حال، امیرالمومنین در یک لحظه با صدای نحیفی به سخن آمد: "هرکسی سئوالی دارد، بپرسد؛ اما کوتاه باشد".

✍ آیا چشم‌های رازبین علی، راز دل همنشین خود را دریافته بود؟! دیگر لحظه‌ای درنگ جایز نبود. گویی با این اذن کوتاه، یکباره جراتی یافته باشد در میان بهت و اندوه ساکنان خانه غم، بی‌مقدمه پرسید: "تو افضلی یا آدم؟!"

🔅من از خودستایی، همیشه بیزار بوده‌ام. اما مگر نه اینکه یادآوری نعمت‌های خداوند، حکم خود خداوند است؟ ای پسر صوهان! آدم با همه آسایشی که در بهشت داشت؛ فقط از خوردن گندم منع شده بود که به آن وفا نکرد. من درحالیکه چنین عهد و منعی نداشتم؛ اما بر آن عهد وفا کردم و به عمر خود لبی به نان گندم نزدم.

✍ آه خدایا او چه می‌گفت؟! آخر، در این آشفته‌حالی، این چه مستی بود که رو به ما آورد؟! که بود ساقی و این باده از کجا آورد؟! اکنون چرا نگویم که مرید پیرمغانم، اما ز من مرنج ای شیخ، چرا که وعده تو کردی و او به جا آورد!؟

✍ اما سئوال ادامه داشت: "و نوح؟"

🔅 چه می‌پرسی؟! او بعد از عمری رسالت، وقتی آزار قوم خود دید؛ بالاخره نفرینشان کرد. اما من، با آن همه آزاری که دیدم، یک بار لب به نفرین امت نگشودم.

✍ ناله و فغان، فضای خانه را پر کرده بود؛ اما تا نبیند علی، سرشک آنان را میان جمع، دور از نگاه او سر به گریبان گریستند. می‌خواستند به صعصعه بگویند، دیگر چیزی نپرس. می‌خواستند به علی بگویند دیگر چیزی نگو...

✍ اما صعصعه می‌دانست که شاید، دگرباره به آبی فلکش دست نگیرد، گر تشنه‌لب از چشمه حیوان به‌درآید: "ابراهیم؟!"

🔅 او پیامبری بزرگ بود. اما گفت چگونه مردگان را زنده می‌کنی؟! پاسخ آمد: باور نداری؟! گفت: دارم؛ لیک می‌خواهم بر یقینم بیفزایم... اما من چنان یقینی پیدا کرده‌ام که اگر همۀ پرده‌ها بالا رود، چیزی بر آن نخواهد افزود.

✍ و موسی؟!
🔅 مگر او نگفت که من فردی از آن قوم را کشته‌ام و اکنون از آنها بیمناکم. برادرم هارون را نیز در این رسالت با من همراه ساز؟! اما درحالیکه هر خانه‌ای از مکه، کینه عمیق کشته‌شدگان بدر را از من در دل داشت؛ به محض دریافت فرمان، بی‌واهمه‌ای بر بام کعبه رفتم و آیه برائت، خواندم و این درحالی بود که از چهار سوی مکه در تیررس تیرهای مرگبار انتقامجویان بودم.

🔅 ای صعصعه! پیش من این تن ندارد قیمتی، بی‌تن خویشم فتی‌ابن‌الفتی! و آیا آنکه او، تن را بدین سان پی کند، حرص میری و خلافت می‌کند؟!

🔅 من به ظاهر کوشیدم اندر جاه و حکم، تا امیران را نمایم راه و حکم. تا امیری را دهم جانی دگر، تا دهم نخل خلافت را ثمر...

✍ و عیسی؟!
🔅 صعصعه، می‌دانی من کیستم؟! من مولود کعبه‌ام. دیوار کعبه به روی مادر من شکافته شد. اما مریم، اجازۀ وضع حمل عیسی را در بیت‌المقدس نیافت. حکم آمد که از آنجا بیرون آی، که آنجا محل عبادت است نه ولادت. درحالیکه رتبه بیت‌المقدس از کعبه کمتر بود.

✍ اما هنوز سئوالی دیگر باقی بود: "و محمد؟!"

🔅 اشک در چشمان علی حلقه زد؛ اما لبخندی زیبا بر لبانش شکفت و بی‌درنگ گفت: "أَنَا عَبْدٌ مِنْ عَبِيدِ مُحَمَّدٍ"

✍ آنگاه چشمانی که ادراک غیب آموخته بود؛ برای همیشه بسته شد. چنان ناله‌ای از خانه علی به آسمان برخاست که آسمان می‌گفت آن دم با زمین: "گر قیامت را ندیدستی ببین..."
@javadrooh

attach📎

4.57K views15:05