محیط‌های آموزشی، سنجه‌ای برای وقوع تغییرات واقعی/ #امید_اقدمی

📡📡📡📡📡– نیمه‌ی دوم سال ۱۳۹۸، هم به جهت تعداد وقایع و رخدادهای با اهمیت سیاسی و اجتماعی و هم به لحاظ اهمیت این وقایع، یکی از چگال‌ترین دوره‌های تاریخ معاصر ایران است. تصمیم فاجعه‌بار و حکومتی برای افزایش یک‌باره‌ی قیمت بنزین، #اعتراضات گسترده در بیش از صد شهر کشور در اعتراض به افزایش قیمت بنزین و سرکوب خونین و وحشیانه‌ی این اعتراضات که منجر به کشته و زخمی‌شدن صدها نفر از معترضین شد، ترور قاسم سلیمانی در عراق توسط ارتش آمریکا، واکنش ایران با حمله‌ی موشکی به پایگاه نیروهای نظامی آمریکا در عراق و در نهایت هدف قرارداده‌شدن هواپیمای اوکراینی با دو موشک سپاه، گزاره‌های کوتاهی هستند که بخشی از آن‌چه که در نیمه‌ی دوم ۱۳۹۸ بر ایران گذشت را توضیح می‌دهند. در انتهای سال ۱۳۹۸، سپهر سیاسی ایران هم از نظر توازن قوا و هم به جهت التهاب اجتماعی، تفاوت‌های عمیق و جدی با ابتدای این سال داشت.

پیامد این وقایع بزرگ، در سپهر سیاسی و اجتماعی ایران، انباشت نارضایتی و تعمیق شکاف میان دولت و ملت بود؛ خاصه این‌که در اعتراضات ۱۳۹۸ –برخلاف دیگر جنبش‌های اعتراضی چهل سال اخیر—، هیچ‌کدام از جناح‌های حکومت لب به حمایت از معترضین نگشودند. پس از اعتراضات آبان و هم‌چنین سقوط هواپیمای اوکراینی، اقشار مختلف جامعه‌ی ایران به جهات مختلف، خود را در تقابل کامل با حکومت دیدند. در مدتی کوتاه، شکاف میان مردم و حکومت، به عمیق‌ترین وضعیت خود رسید و از این جهت، ایران آبستن تحولاتی عظیم و عمیق شد.

این وضعیت ملتهب، در کوتاه مدت، نه‌تنها امکان بروز و تبدیل شدن به جنبش اعتراض دیگری را نیافت، بلکه تبدیل به مازاد سیاسی برای سازمان‌گری اعتراضی هم نشد. ویروس عالم‌گیر کرونا، از اواسط بهمن ماه ۱۳۹۸، حیات اجتماعی ایران را هم‌چون سایر کشورهای جهان مختل و به‌عنوان عاملی خارج از اراده‌ی همه، سکون را به روندهای اجتماعی و سیاسی در کشور تحمیل کرد. در دوران کرونا، تمام جهان با وضعیت ویژه‌ای مواجه بود که با توجه به قرنطینه‌ها و محدودیت‌های آمد و شد، سکون و امتناع امکان تحرک را می‌توان از مهم‌ترین ویژگی‌های آن دانست.

ادامه مطلب
لینک به مطلب در وبسایت خط صلح


↘️
@Hranews1 تماس ✉️ - @Hranews کانال هرانا 🆑

چراغ‌های «اقتصاد» تاریک‌اند/ #امید_اقدمی


📡📡📡📡📡– بگذارید ماجرای #قطعی_برق را از سوریه آغاز کنیم. برای آنان که تحولات سوریه را دنبال نمی‌کردند، آن‌چه در یک ماه اخیر گذشت غیرمنتظره می‌نماید. اما اگر کسی وضعیت سوریه را پس از درگیری‌های داخلی دنبال می‌کرد، به چندین دلیل می‌رسید که از خودش بپرسد: پس چرا مردم سوریه کار را تمام نمی‌کنند؟

یکی از نشانگان اصلی این وضعیت که در روزهای اخیر در رسانه‌ها و تحلیل‌های مختلف مورد تصریح قرار گرفته است، قطعی‌های مزمن برق است. چقدر ممکن است مردمی که ده‌ها سال است شهری زندگی می‌کنند، روزانه ۲ تا ۴ ساعت برق داشتن را به مدت طولانی تحمل کنند؟ آن‌هم وقتی تنها چند کیلومتر آن‌طرف‌تر، ادلب، تحت حمایت ترکیه برق ۲۴ ساعته دارد. در زندگی شهری، کمبود برق هم می‌تواند یک دلیل اساسی برای به بن‌بست رسیدن حکومت‌ها باشد.

احتمالاً اولین تصور ما از قطعی برق، مواجهه‌ با برقی شبانه خاصه در شب‌های طولانی زمستان است. البته تجربه‌ی زیسته‌ی مردم ایران از بی‌برقی در سال‌های اخیر توسعه یافته است. از دوره‌هایی که موتور برق به یکی از نیازهای اساسی زندگی روزمره تبدیل شد تا همین دوران اخیر و قطعی اعلام‌شده‌ی برق که ضرورت تنظیم برنامه‌ی زندگی شخصی با برنامه‌ی قطعی اداره‌ی برق را ایجاد کرد. اما تاثیرات واقعی قطع برق عمیق‌تر از این حرف‌هاست.

سال‌هاست که هیچ ساحتی از صنعت وجود ندارد که بتواند بدون برق به کار ادامه دهد. قطعی‌های مکرر برق، خاصه به دلیل تاثیر مستقیم بر امر بهره‌وری، صنعت را نه تعطیل، بلکه نیمه‌جان می‌کند. درنتیجه تبدیل بخش قابل‌توجهی از «مزدبگیران» به «ارتش ذخیره‌ی کار»، از عواقب فوری قطعی برق یا به بیان دقیق‌تر محدودیت در تامین برق است. واقعیت این است که کارگران و صاحبان کسب‌وکارهای کوچک، صدمات جدی‌تر و عمیق‌تری از قطعی‌های مکرر برق می‌خورند؛ حتی اگر زیرساخت‌های صنعتی بتوانند به حیات نیمه‌جان خود ادامه دهند.


ادامه مطلب

ادامه مطلب در وبسایت خط صلح

↘️
@hranews_bot تماس ✉️ - @Hranews کانال هرانا 🆑