بررسی تأثیر فیلترینگ بر خانواده‌های ایرانی: چالش‌ها، پیامدها و راهکارها/ #مهدی_عنبری

📡📡📡📡📡– فضای مجازی به بخشی جدایی‌ناپذیر از زندگی کودکان، نوجوانان و خانواده‌های ایرانی تبدیل شده است. با این حال به نظر می‌رسد سیاست‌های فیلترینگ در ایران طی دهه‌های گذشته به جای حمایت از خانواده‌ها، چالش‌هایی را نیز ایجاد کرده است.

#فضای_مجازی به یکی از ارکان اصلی زندگی روزمره‌ی انسان‌ها، به‌ویژه کودکان و نوجوانان تبدیل شده است. این فضا بستر وسیعی برای آموزش، تعاملات اجتماعی و سرگرمی فراهم و به توسعه مهارت‌ها و خلاقیت نسل‌های جدید کمک شایانی می‌کند. (۱) با این حال در ایران سیاست‌های سخت‌گیرانه‌ی فیلترینگ و محدودیت‌های شدید در دسترسی به #اینترنت، اثرات منفی قابل‌توجهی بر زندگی خانواده‌ها و تربیت فرزندان گذاشته است. (۲)

#فیلترینگ در ایران با هدف حفظ ارزش‌ها و جلوگیری از دسترسی به محتوای نامناسب، به‌صورت گسترده اجرا شده است. اما اجرای این سیاست‌ها به دلیل عدم انعطاف و رویکردهای ناکارآمد، پیامدهای ناخواسته‌ای به همراه داشته است. کاهش دسترسی به منابع علمی و آموزشی معتبر (۳)، تضعیف مهارت‌های دیجیتال (۴)، تقویت نارضایتی اجتماعی و تشدید شکاف بین نسل‌ها از جمله چالش‌هایی است که خانواده‌ها با آن مواجه هستند. این محدودیت‌ها نه تنها فرصت‌های یادگیری و رشد کودکان را محدود کرده، بلکه والدین را نیز در تربیت آگاهانه‌ی فرزندان با دشواری‌هایی روبه‌رو ساخته است.

علاوه بر این، استفاده‌ی #کودکان و #نوجوانان از ابزارهای دور زدن فیلترینگ مانند فیلترشکن‌ها، اعتماد به قوانین را کاهش داده و آن‌ها را در معرض خطرات امنیتی و محتوای نامناسب قرار داده است. (۵) چنین وضعیتی، بازبینی سیاست‌های فیلترینگ و اتخاذ رویکردهای هوشمندانه‌تر و متوازن‌تر را بیش از پیش ضروری می‌سازد. این مطالعه با رویکردی انتقادی، تاثیرات فیلترینگ بر مهارت‌های دیجیتال، روابط خانوادگی و رفتار کودکان را بررسی کرده و با بهره‌گیری از مفاهیم نظری مانند شکاف نسل‌ها و سواد دیجیتال، پیشنهاداتی کاربردی ارائه می‌کند.

ادامه مطلب
ادامه مطلب در وبسایت خط صلح

↘️
@hranews_bot تماس ✉️ - @Hranews کانال هرانا 🆑

حق دسترسی به اینترنت از منظر قوانین بین‌المللی و ایران/ ابوذر زمان

📡📡📡📡📡 – دسترسی آزاد افراد به #اینترنت که امروزه با نام «حق دسترسی به اینترنت» (Right to Internet Access) شناخته می‌شود، از جمله حقوقی است که امروزه در بسیاری از جوامع مورد پذیرش قرار گرفته است. اساسی‌ترین مبنای این حق را می‌توان ماده‌ی ۱۹ اعلامیه‌ی جهانی حقوقی بشر دانست. طبق این ماده «هر کس حق آزادی عقیده و بیان دارد و حق مزبور شامل آن است که از داشتن عقاید خود بیم و اضطرابی نداشته باشد و در کسب اطلاعات و افکار و در اخذ و انتشار آن به تمام وسایل ممکن و بدون ملاحظات مرزی آزاد باشد». هم‌چنین حق آزادی تحصیل و اشاعه اطلاعات در بند ۲ ماده‌ی ۱۹ میثاق بین‌المللی حقوق مدنی و سیاسی مصوب مجمع عمومی سازمان ملل نیز به رسمیت شناخته شده است. امروزه بیش‌ترین تبادل اطلاعات، از طریق اینترنت انجام می‌شود، لذا تضمین آزادی تبادل اطلاعات بدون تضمین آزادی دسترسی به اینترنت، ممکن نیست. در سال ۲۰۱۶، شورای حقوق بشر سازمان ملل متحد، قطعنامه‌ی غیرالزام‌آوری را تصویب کرد و در آن ضمن تاکید بر دسترسی آزاد افراد به اینترنت، اختلال عمدی دسترسی به اینترنت توسط دولت‌ها را محکوم کرد.

حق دسترسی به اینترنت از اصول حاکم بر حق بر توسعه نیز که در حقوق بین‌الملل به رسمیت شناخته شده، قابل استخراج است. بر اساس ماده‌ی ۱ اعلامیه‌ی حق بر توسعه (مصوب مجمع عمومی سازمان ملل متحد در دسامبر ۱۹۸۶): «حق توسعه یک حق مسلم انسانی است که به موجب آن هر انسان و همه‌ی مردم حق دارند در توسعه اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی و سیاسی شرکت کنند، در آن مشارکت داشته باشند و از توسعه اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی و سیاسی برخوردار شوند که در آن کلیه‌ی حقوق بشر و آزادی‌های اساسی می‌توانند به طور کامل محقق شود.». فرانک لارو، گزارشگر ویژه‌ی سازمان ملل متحد در زمینه‌ی ترویج و حمایت از حق آزادی عقیده و بیان، در گزارش سال ۲۰۱۱ خود به شورای حقوق بشر تاکید کرد که «بدون دسترسی به اینترنت، که توسعه اقتصادی و بهره‌مندی از طیف وسیعی را تسهیل می‌کند. حقوق بشر، گروه‌های به حاشیه رانده شده و دولت‌های در حال توسعه در یک وضعیت نامناسب گرفتار می‌مانند و در نتیجه نابرابری را هم در داخل و هم بین دولت‌ها تداوم می‌بخشند» (A/HRC/17/27). در دنیای امروز این امر مسلم است که توسعه، بدون استفاده‌ی آزاد از اینترنت امری محال است، در نتیجه تضمین حق بر توسعه برای مردم، بدون تضمین آزادی دسترسی به اینترنت، امکان‌پذیر نیست.

ادامه مطلب

ادامه مطلب در خط صلح

↘️
@hranews_bot تماس ✉️ - @Hranews کانال هرانا 🆑

استرس و تأثیرات روانی محدودیت‌های ارتباطی بر کاربران/ #علیرضا_گودرزی

📡📡📡📡📡– برای یک مکالمه‌ی صوتی یا تصویری با دوستانی که خارج از ایران زندگی می‌کنند گاه باید چندین نرم‌افزار را باز و بسته کنم تا یکی سرانجام چند دقیقه‌ای ارتباط ما را وصل کند. خب، آن‌ها نمی‌توانند به نرم‌افزارهای وطنی متصل شوند و ما هم به اغلب نرم‌افزارهای بین‌المللی. باید چند وی‌پی‌ان را امتحان کنم ببینم کدام کار می‌کند. تبلیغ یکی از این وی.‌پی.‌ان‌ها استخدام مامور اطلاعاتی برای اسرائیل است، دیگری محتوای جنسی پخش می‌کند و آخری را باید بعد از پرداخت «حق اشتراک» راه بیاندازم. حق اشتراک، حقی است برای فروشنده‌ی وی.‌پی.‌ان، که خدا خیرش بدهد، ما را به زمان حال و دنیای اطلاعات وصل می‌کند. با این حال حق من به داشتن ارتباط امن و بی‌دردسر با دوستانم یا استفاده از شبکه‌های اجتماعی یا محتوای معمولی تصویری در یوتیوب به اندازه‌ی حق فروشنده رعایت نمی‌شود.

کاندیدای ریاست جمهوری از سهم ۵۰ درصدی وی.‌پی.‌ان فروشی از کل بازار #فضای_مجازی می‌گفت. من آماری ندیده‌ام، اما اگر بخواهم به او اعتماد کنم نتیجه‌اش حیرت است. شرکت‌هایی که ایجاد زیرساخت ارتباطات اینترنتی می‌کنند، معمولاً سرمایه‌گذاری‌های بزرگی می‌کنند و تجهیزات و نیروهایشان نوعاً پرهزینه است. شرکت‌هایی که #اینترنت را به خانه‌ی ما می‌رسانند باید همیشه پاسخگوی کیفیت اینترنت باشند و مستمراً تبلیغات پرهزینه کنند تا مشتری را از رقبا بربایند. بلاگرهایی که برای یک دقیقه تبلیغ در صفحه‌شان چندده میلیون پول می‌گیرند هم حتی سهمی مهم در این بازار ندارند. امنیت و پول به جیب کسانی می‌رود که پشت یک اکانت تلگرام نشسته‌اند و با هر تمدید شد صد هزار تومان –حالا کم‌تر یا بیش‌تر— پول می‌گیرند. حق اشتراک آن‌ها در برابر جبر اشتراک ما قرار دارد. اما طبق اصل، مابه‌ازای حق تکلیف بود نه جبر.

ادامه مطلب
ادامه مطلب در وبسایت خط صلح

↘️
@hranews_bot تماس ✉️ - @Hranews کانال هرانا 🆑