قدیمی‌ترین زندانیان زن سیاسی در ایران چه کسانی هستند؟/ #مرتضی_هامونیان

📡📡📡📡📡– تاریخ ایران پسا مشروطه مشحون از حضور زنان پر انگیزه و فعالی است که در امر سیاست و اجتماع در ایران جدید، مشارکت کرده و می‌کنند و پیشروان ترقی و حرکت‌های جدید در این سرزمین بوده و هستند. از همان صدر مشروطه که سازمان‌های #زنان را در ایران شکل دادند و در امر مشروطه‌خواهی مشارکت کردند تا امروز، زنان همواره در صحنه‌ی مبارزات اجتماعی و سیاسی مشارکت داشته‌اند. همین مشارکت مستقل در صحنه نیز هیچ‌گاه مورد قبول حاکمان مستبد حاکم بر #ایران نبوده ‌است و هر بار به روشی با آن‌ها برخورد شده ‌است. مستبدان مردسالار ایرانی همواره تلاش کرده‌اند تا زنان را از عرصه‌ی فعالیت حذف کنند و یا آن‌ها را عناصری منقاد و مورد نفوذ خود بشمارند که اگر حضور دارند، مطیع قدرت سیاسی و مبلغ و ستایش‌گر او باشند. اگر هم جز این باشد، سزای زن نافرمان داغ بود و زندان و برخورد امنیتی و بگیر و ببند. همین بوده و هست که عبارت زن زندانی سیاسی را در اذهان پدیدار کرده‌ است. زنانی که بر سنت استقلال و مبارزه‌ی خود برای حقوق انسانی همه‌ی ملت ایران پا فشرده‌اند و به بند حاکمان مستبد در ایران در آمده‌اند.

اگر به تاریخ مراجعه کنیم، نام‌های متعددی را به عنوان قدیمی‌ترین #زندانیان_سیاسی زن در ایران ذکر کرده‌اند. اما شاید بتوان گفت که روایت در خصوص یکی از ایشان، «#جمیله_صدیقی_کسمائی»، از همه قطعی‌تر باشد.(۱) جمیله صدیقی کسمائی اولین زنی بود که در سال ۱۳۲۲ به عضویت حزب توده ایران درآمد و در کمیته‌ی #رشت این حزب، عضو شد. حزب توده ایران در سال ۱۳۲۰ تشکیل شد و اما به سبب آن‌چه مخالفت سلیمان میرزا اسکندری، نخستین دبیر اول حزب توده ایران، با عضویت زنان در حزب روایت شده، این عضویت تا ۱۳۲۲ و مرگ سلیمان میرزا به تعویق افتاد. اما جمیله صدیقی کسمائی سابقه‌ای قدیمی‌تر از این عضویت در حزب توده داشت و سابقه‌ی زندان سیاسی او به پنج سال پیش از شهریور ۱۳۲۰ و کناره‌گیری رضا شاه از سلطنت برمی‌گشت.(۲) صدیقی کسمائی به همراه شوکت روستا در ۱۳۱۵ به سبب برخی فعالیت‌های ترقی‌خواهانه‌ای که البته، رنگ و بوی چپ‌‌گرایانه داشت و مقبول دستگاه حاکم در آن روزگار نبود، به زندان افتاده بودند. حبسی که به روایتی چهار سال و به روایتی تا ۱۳۲۰ و خروج رضا شاه از ایران ادامه پیدا کرد. این دو زن هر دو عضو «جمعیت پیک سعادت نسوان» بودند که در ۱۳۰۰ در رشت توسط تعدادی از زنان روشنفکر این شهر با گرایش‌های چپ تشکیل شد. این دو نام، جمیله صدیقی کسمائی و #شوکت_روستا را می‌توان اولین زنان زندانی سیاسی در ایران دانست. تاریخ آغاز بازداشت و حبسشان، ۱۳۱۵ است. سالی که این نوشته شکل می‌گیرد، ۱۴۰۳. یعنی ۸۸ سال است که زنان به سبب فعالیت‌های سیاسی خود در ایران پسا مشروطه، توسط رژیم‌های استبدادی حاکم بر ایران مورد تعقیب و برخورد و بازداشت و حبس قرار می‌گیرند. از زمان پهلوی اول تا امروز، گویی سنت حضور زن زندانی سیاسی در بند ادامه پیدا کرده‌ است و زنان فعال سیاسی به خار چشم مستبدان حاکم بر ایران بدل شده‌اند.

ادامه مطلب
ادامه مطلب در وبسایت خط صلح

↘️
@hranews_bot تماس ✉️ - @Hranews کانال هرانا 🆑

قصه‌ی پر غصه‌ی توبه و تواب در دهه‌ی شصت/ #رضا_علیجانی

📡📡📡📡📡 – بنا به قوانین فقهی-حقوقی حاکم بر محاکم جمهوری اسلامی، #توبه کردن مجرمان می‌تواند در میزان حکم صادره علیه آن‌ها موثر باشد. ماده‌ی ۱۱۴ تا ۱۱۹ قانون مجازات اسلامی مربوط به توبه و شیوه‌های احراز آن است.

‌لازم به ذکر است که بیش‌تر این مواد معطوف به جرایم عادی چون سرقت، اعتیاد و غیره است، اما در مواردی نیز اشاراتی به اتهام «محاربه» شده است که یکی از جرایم مربوط به امنیت ملی است که کاربرد سیاسی هم دارد؛ البته معنا و گستره‌ی «#محاربه» فراگیرتر از حوزه‌ی سیاست است و هر نوع به‌کارگیری سلاح از جمله در سرقت، زورگیری و نظایر آن را نیز در شامل می‌شود.

در این نوشتار اما به مسئله‌ی «توبه» و احراز آن، انحصاراً در رابطه با متهمان و #زندانیان_سیاسی (به خصوص در دهه‌ی شصت) توجه می‌کنیم و البته ابعاد و اجزاء حقوقی آن را هم به حقوقدانان عزیز که کارشناس این امر هستند، می‌سپاریم.

ادامه مطلب
ادامه مطلب در ماهنامه خط صلح

↘️
@hranews_bot تماس ✉️ - @Hranews کانال هرانا 🆑

توبه در دام شیطان؛ در گفتگو با رضا کاظم‌زاده/ دینا قالیباف

📡📡📡📡📡– اگر پایِ خواندن روایت‌های زندانیان سیاسی دهه‌ی ۶۰ در زندان‌های جمهوری اسلامی بنشینیم، امکان ندارد که از سیاست #تواب‌_سازی در این دوران چیزی به گوشمان نخورد؛ فرایندی که #زندانیان_سیاسی توسط بازجویان و مقامات زندان، تواب می‌شدند و باوجود ندامت و اعلام انزجار از گذشته‌ی مبارزاتی خود، در زندان محبوس می‌ماندند و از وجودشان در جهت پیشبرد اهداف حکومت در حوزه‌های مختلف استفاده می‌شد.

برخی از زندانیان سیاسی- عقیدتی دهه‌‌ی ۶۰ برای نجات از مجازات #اعدام یا شکنجه‌های طاقت‌فرسا #توبه می‌کردند. طبق روایات برخی از زندانیان آن دوران، حتی از توابین خواسته می‌شده که اعمالی را بر علیه سایر زندانیان انجام دهند. مهدی معمارپوری که در سال ۱۳۶۰ در تهران #بازداشت شد و هشت سال از زندگی خود را در زندان‌های جمهوری اسلامی گذراند، ازجمله کسانی است که پس از توبه از او خواسته بودند که یکی از هم‌بندانش را اعدام کند.

علی‌رغم این موضوع که سیاست تواب‌سازی بیش از هر زمان دیگر با دهه‌ی ۶۰ عجین بوده، با انتشار شیوه‌نامه‌ی احراز توبه از سوی رئیس قوه‌ی ‌قضاییه، به نظر می‌رسد که سیستم قضایی ایران هم‌چنان ریشه‌های قوانین خود را بر مبنای تلقی خاصی از دین تعریف کرده است. این در حالیست که می‌توان مدعی بود این روش مثل گذشته اثرگذار نیست. اما پرسشی که در این میان به وجود می‌آید این است که منشاء شکل‌گیری چنین سیاستی از کجاست و چرا این سیاست، امروز در میان زندانیان سیاسی اثرگذار نیست؟

ادامه مطلب
لینک به مطلب در وبسایت خط صلح

↘️
@Hranews1 تماس ✉️ - @Hranews کانال هرانا 🆑

همزمان با سالگرد اعدام های ۶۷؛ ممانعت از ورود خانواده ها به گورستان خاوران

❗️❗️❗️❗️❗️– روز جمعه دوم شهریورماه، همزمان با سالگرد #اعدام دسته جمعی #زندانیان_سیاسی در تابستان ۶۷، نیروهای امنیتی از ورود خانواده های بازماندگان به #گورستان_خاوران جلوگیری کردند. ممانعت از ورود از خانواده های زندانیان اعدام شده به این گورستان مسبوق به سابقه است.

به گزارش خبرگزاری هرانا، ارگان خبری مجموعه فعالان حقوق بشر در ایران، روز جمعه دوم شهریورماه ۱۴۰۳، از ورود بازماندگان اعدام شدگان تابستان ۶۷ به گورستان #خاوران جلوگیری شد.

براساس اطلاعات دریافتی هرانا، روز جمعه هنگامی که خانواده ها قصد داشتند برای گلباران مزار عزیزانشان وارد گورستان خاوران شوند، با ممانعت نیروهای امنیتی مواجه شدند. نهایتا خانواده‌های بازماندگان ناچار به گذاشتن گل‌ ها و عکس‌ های عزیزان خود پشت درهای بسته گورستان شدند.

ادامه مطلب

↘️
@hranews_bot تماس ✉️ - @Hranews کانال هرانا 🆑

وضعیت نامناسب زندانیان سیاسی و بیمار در زندان‌های ایران: بی‌توجهی به حقوق بشر و مخاطرات جانی

❗️❗️❗️❗️❗️– #زندانیان_سیاسی در ایران با شرایطی نگران‌کننده و مخاطره‌آمیز روبرو هستند، زیرا از دسترسی به مراقبت‌های پزشکی مناسب محروم شده‌اند. این بی‌توجهی سیستماتیک به حقوق اولیه زندانیان، به‌ویژه زندانیان بیمار، نقض آشکار حقوق بشر و قوانین داخلی ایران است. وضعیت بحرانی این زندانیان، بار دیگر نگرانی‌های بین‌المللی را نسبت به #نقض_حقوق_بشر در #زندان‌های_ایران برانگیخته است.

به گزارش خبرگزاری هرانا، ارگان خبری مجموعه فعالان حقوق بشر در ایران، زندان‌های ایران همواره به عنوان مراکزی برای نقض گسترده حقوق بشر به‌ویژه حقوق زندانیان سیاسی شناخته شده‌اند. در این زندان‌ها که محل نگهداری مخالفان سیاسی و عقیدتی هستند، اغلب زندانیان از حقوق اولیه خود، از جمله دسترسی به مراقبت‌های پزشکی، محروم می‌مانند. این گزارش به بررسی وضعیت نامناسب زندانیان سیاسی در ایران، به ویژه زندانیان بیمار، و تحلیل حقوقی مربوط به حقوق زندانیان در چارچوب قوانین ایران و تعهدات بین‌المللی جمهوری اسلامی می‌پردازد.

لازم به اشاره است، از روز نخست انقلاب ۱۳۵۷، جمهوری اسلامی ایران از زندان‌ها به عنوان ابزاری برای سرکوب مخالفان استفاده کرده است. یکی از وقایع برجسته در تاریخ معاصر ایران، اعدام‌های دسته‌جمعی تابستان ۱۳۶۷ است که از آن به عنوان جنایت علیه بشریت نام برده می‌شود. این اعدام‌ها به کشته شدن هزاران زندانی سیاسی منجر شد که بسیاری از آنان بدون محاکمه عادلانه به قتل رسیدند. بخش های مختلفی از جامعه بین الملل از جمله پارلمان کانادا در سال ۲۰۱۳، این اعدام‌ها را محکوم کرد و روز اول سپتامبر را به عنوان روز همبستگی با زندانیان سیاسی ایران نام‌گذاری کرد. این اقدام نمادی از همبستگی بین‌المللی با کسانی است که به دلیل عقاید و فعالیت‌های سیاسی خود در زندان‌های ایران گرفتار شده‌اند.

ادامه مطلب

↘️
@hranews_bot تماس ✉️ - @Hranews کانال هرانا 🆑