اخبار و کتاب های ریاضی

روز معلم و استاد مبارک و گرامی باد اگر خاطره های جالبی از معلم ها یا اساتید ریاضی خود دارید برای ما بفرستید. 👇👇👇👇👇👇 @meisami_mah . @harmoniclib

خاطره ارسالی

روزم مبارک:
سال ۶۶ من یک دانش آموزِ معمولی کلاس اول بودم در یک مدرسه دو شیفت معمولی. شیفت صبح دخترانه و شیفت عصر پسرانه. معلمم اما اصلا معمولی نبود. خانمی جوان با قدِ بلند و لباس های بیشتر روشن و یک رنوی مشکی. آن هایی که آن سال ها را به یاد دارند خوب می دانند پوشیدن لباس های سر تا پا کِرِم برای یک معلمِ مدرسه چقدر می توانست جسورانه باشد. معلمِ من اما به خاطر دانش آموزانش می پوشید. در کلاس چهل و چند نفری ما دختری بود که قدش به زحمت به آرنجِ آن موقعِ من می رسید. اسمش سمیه بود، ولی به سبب جثه ریزش همه بادمجان صدایش می کردند، همه به جز معلمم. هر وقت قرار بود سمیه چیزی بخواند یا حرفی بزند معلم متفاوتم بغلش می کرد و روی میز سه نفره ردیف اولشان می گذاشتش و بعد با حالتی خاص مثل قصه گویان شاهنامه می گفت: حالا بخوان سمیه، بخوان، بلند بخوان، حالا تو از همه بلندتری و سمیه می خواند، اوایل آهسته، بعد کم کم صدایش بلندتر شد و عید نشده طوری می خواند که انگار نویسنده متن خودش بوده. من به سبب بلندی نسبی قدم معمولا مهمان ردیف سوم به بعد بودم. از همان جا همه این ها را می دیدم و فکر می کردم. شاید آن زمان فقط فکر کردم، ولی بعدتر فهمیدم که معلمم برای ما چه درسی را منظور داشت. بعدتر فهمیدم که چرا مادر و پدر برایش متن های طولانی می نوشتند و انقدر برایشان عزیز بود. بعدتر فهمیدم که شاید سمیهء کوتاه قد درونِ خیلی از ما روی آن میز ردیف اول ایستاد و قد کشید. درس دادنش، حرف زدنش، دیکته گفتنش، هیچ کدام معمولی نبودند. دیکته هایمان معمولا از کتاب های آن زمان، که روی جلدشان یک مداد برعکس داشتند، نبود که اگر بود بیستمان حتمی. دیکته ها قصه هایی با متن های ادبی سنگین بود که معلم خودش می نوشت. اسم هایشان مثلا "من که هستم"، که هفت قسمت داشت، "فردوسی"، "راه انسانیت"، "مرا چگونه یافتی" و بیشتر از این ها. نمی شد بیست شد و حالا می فهمم چرا نمراتِ زیر بیستم هیچ کس را ناراحت نمی کرد. نه مادرم را، نه پدرم را و نه حتی معلمم را. سال ۶۶ من یک دانش آموز معمولی بودم در یک مدرسه معمولی، اما چقدر خوب شد که معلم کلاس اولم در آن مدرسه معمولی، اصلا معمولی نبود. شاید هم یک معلمِ معمولی باید همین شکلی باشد. امروز سال ها از آن روزها گذشته و حالا من یک معلمم. اما من چقدر معمولی هستم؟ چقدر جسور، شجاع، دلسوز، پرتلاش، خستگی ناپذیر و امیدوارم؟ چقدر دانشجویانم را دوست دارم؟ چند سمیه را بالای میز برده ام؟ وَرای ریاضی، چقدر آدم بودن را یادِ بچه هایم داده ام؟ اگر فردا یکیشان معلم شد، آیا از من یاد خواهد کرد؟
الهام تفضلی

دکتر الهام تفضلی
دکترای تخصصی آنالیز تابعی از دانشگاه صنعتی امیرکبیر و فردوسی مشهد
@harmoniclib

2.1K views08:53