چهارشنبه ای که گذشت، یک روز تاریخی برایم بود. سرانجام دیدار با استاد #حسن_توفیق ، از بزرگان #کارتون و #کاریکاتور ایران و آخرین مدیر #مجله_توفیق به لطف جناب #غلامرضا_کیانی عزیز و بزرگوار انجام شد.
#توفیق در دوره سوم انتشار به مدیریت حسن توفیق، از اسفند سال سی و شش تا سال هزار و سیصد و پنجاه، انتقادات موثری را از حکومت در قابل طنزها و کاریکاتورهای پرشمار منتشر کرد و سرانجام در سال پنجاه توقیف و لغو امتیاز شد.
هرچند با حمایت مستقیم دولت وقت ، برای به حاشیه راندن توفیق، #مجله_کاریکاتور به مدیریت #محسن_دولو منتشر شد اما هرگز نتوانست به تاثیر و نفوذ #مجله_توفیق برسد.
توفیق، هفته نامه خاطره ساز چندین نسل است. از ابتدای انتشار به سال هزار و سیصد و یک شمسی تا هزار و سیصد و پنجاه؛ یعنی قریب به نیم قرن.
چهارشنبه گذشته، ششم تیر نود و هفت، به دیدار هنرمندی رفتیم که شماری از مهم ترین کاریکاتورهای روی جلد توفیق، به قلم او ثبت شده است؛ از جمله جلد معروف این هفته نامه که پس از درگذشت #غلامرضاتختی منتشر شد و تاثیر بسیاری بر مخاطبان آن روزگار گذاشت.
دیدارمان بسیار خاطره انگیز و شیرین بود و پر از نکته ها و سخنانی بود که کم تر گفته و شنیده شده اند.
این وعده را می دهم که مشروح سخنانی که در آن دیدار گذشت را در آینده نزدیک در #مجله_آنگاه منتشر خواهیم کرد؛ اما بگذارید زمان انتشارش را بعدا بگویم.
حسن خان توفیق که حالا نود و دو سالگی را می گذراند، با نظم ذهنی، ریزبینی و نفوذ کلام بالا، نکات نغز و خاطرات فراوانی را بیان کرد که شنیدنی و دلچسب اند.
این عصرانه خاطره انگیز در کنار عزیزان، اساتید و دوستان: #احمدعربانی ، #غلامرضاکیانی (اجل معلق، کنیز حاجی باقر)، علی یوسفی، #حسن_خواجه_نوری (چراغ موشی گنابادی) و #آرش_تنهایی شکل گرفت.  |  #هادی_حیدری  |  #تهران  |  جمعه هشتم تیر نود و هفت

عکس ها را #فرزاد_باوفا ثبت کرده است.
@hadi_heidari

◾️با تاسف، #ایرج_زارع ، از استخوان خردکرده‌های کاریکاتور مطبوعاتی و از قدیمی‌های این هنر، ساعاتی پیش درگذشت. او از هنرمندانی بود که شیوه و قلمش، تاثیر فراوانی بر نسل بعدی گذاشت؛ نسلی که خود به استادانی موثر در عالم کارتون و کاریکاتور تبدیل شدند. از جمله #جواد_علیزاده (کارتونیست نامدار ایرانی) درباره او گفته است: «من در نوجوانی و اوائل دهه پنجاه، خیلی تحت تاثیر کارتون‌های ژورنالیستی وکاراکترهای فوق‌العاده کمیک و بامزه ایرج زارع در #مجله_کاریکاتور قرار گرفته بودم. شخصیت‌ها و قیافه کاراکترهای زارع با آن فرم بینی و چشم‌های چپ و آناتومی‌ها و فیگورهای خوش فرم ، همین‌جوریش هم و بدون توجه به سوژه کاریکاتور، کلی آدم را به خنده وامی‌داشت چه برسد به این‌که سوژه و دیالوگ هم به آنها افزوده می شد! البته استاد زارع چون از قدیم‌الایام در کنار کار اصلیش که بیزنس و بوتیک‌داری و تجارت فرش بود ، به صورت تفننی کاریکاتور می‌کشید کمتر فرصت حضور در دفتر مجله کاریکاتور را پیدا می‌کرد و چون دفتر مجله در طبقه چهارم یک ساختمان در خیابان فردوسی بود، راست یا دروغ آن‌موقع در باره زارع می گفتند که او چون سرش شلوغ است و از طرفی چون دستش خیلی قوی و سریع بوده در فاصله کوتاه بین طبقه اول تا چهارم آسانسور، داخل آسانسور کاریکاتور می‌کشید و برای چاپ به مجله کاریکاتور می‌داد!»

ایرج زارع تا اواخر دهه هفتاد نیز در مطبوعات (به ویژه روزنامه ایران) فعال بود و قلم زد اما پس از آن به یک انزوای خودخواسته فرو رفت. شاید به همین دلیل است که نسل جدید چندان با نام او آشنا نیست. در سال‌های پایانی به فراموشی دچار شده بود. در زمستان سال نود و هشت به اتفاق آقایان #احمد_عربانی ، #جوادعلیزاده و #علی_میرایی به عیادت او در منزلش رفتیم و همکار دوست عزیز، #شادی_خوشکار روزنامه‌نگار آن روزهای #روزنامه_شهروند ، گزارشی از آن دیدار نوشت که در دی ماه آن سال منتشر شد. عکس‌ها را نیز #سعید_غلامحسینی عزیز برداشت.
خبر درگذشت استاد ایرج زارع، بسیار تلخ بود. او عصر امروز در سن هشتاد سالگی، جهان را وداع گفت. یادش گرامی که با اثارش در تاریخ هنر این کشور، جاودان خواهد ماند. | #هادی_حیدری | سه‌شنبه بیستم مهرماه هزار و چهارصد

@hadi_heidari