حامیان جامعه مدنی (حجم)
839 subscribers
647 photos
138 videos
30 files
1.35K links
ماموریت حجم (حامیان جامعه مدنی): دیده بانی حقوق جامعه مدنی و پشتیبانی، فرهنگ سازی و توانمندسازی سازمان های جامعه مدنی ایران

آدرس سایت: irancso.com
ارتباط با ادمین: @Iraancso
Download Telegram
تحریم، جنگی خاموش است
✍🏻 آیدین پورخامنه
@Haajm
یکی از ادعاهای سیاسیون آمریکایی برای تعدیل خشونت نهفته بر تحریم‌ها علیه ایران، بیرون بودن موضوع غذا و دارو از این محدودیت بود تا به جان انسان احترام گذاشته شود. در این خصوص با احمد قویدل، مدیرعامل کانون هموفیلی ایران گفت‌وگویی انجام شد و با او درباره وضعیت دسترسی بیماران هموفیلی به داروهایشان با توجه به تغییرات قیمت ارز و شروع تحریم‌های جدید، به خبرنگار «آرمان» مسائلی را مطرح کرد.

👈🏻 برای خواندن متن کامل بر روی "INSTANT" بزنید:
bit.ly/2ODdRd5
گزارش میدانی از وضعیت مردم زلزله‌زده غرب کشور یکسال پس از وقوع آن؛ فراموش‌شدگان سرپل
@Haajm
براساس گزارش میدانی در حال حاضر (تا تنظیم لحظه این گزارش؛ روز گذشته) باران باریدن گرفته و برخی کانکس‌ها (آنهایی که کیفیت پایینی دارند) از سقف و کف آب می‌دهند. باد شدیدی وزیدن گرفته و کانکس هایی را که کیفیت پایین تری دارند از زمین کنده و به این سو و آن سو پرت می کند. در مجموع شرایط جوی در وضعیت هشدار است. این وضعیت بد وقتی بدتر می شود که بفهمیم ساکنان این کانکس ها حتی از عهده ایزوگام سقف های کانس شان بر نمی‌آیند چرا که هزینه ایزوگام در چند ماه گذشته چند برابر شده است.

👈🏻 برای خواندن متن کامل بر روی "INSTANT" بزنید:
bit.ly/2FqYchk
چرا باید ایران را دوست داشت؟
✍️ علی‌اشرف درویشیان

ایران را دوست دارم چون‌که مزرعه‌های سرسبز و معطّر برنج شمال را دوست دارم. چون جنگل‌های انبوه مازندران و رشت را دوست دارم. ایران را دوست دارم چون فردوسی و شاهنامه‌اش را دوست دارم. چون رستم و سهراب و گردآفرید و تهمینه را دوست دارم. چون شیراز را دوست دارم. حافظ و سعدی را دوست دارم. چون کرمانشاه را دوست دارم و ابوالقاسم لاهوتی شاعر نامدار کرمانشاهی را دوست دارم. باغ‌های کرمانشاه و درخت‌های آلوچه و انگور و سیب و گلابی‌اش را دوست دارم. چون بیستون و شیرین و فرهاد را دوست دارم. چون لاله‌های واژگون لرستان را دوست دارم.

ایران را دوست دارم زیرا دکتر محمد مصدق، خسرو روزبه، خسرو گلسرخی و قهرمانانی چون بیژن جزنی و سعید سلطانپور و محمد مختاری و جعفر پوینده و همه‌ی جانباختگان راه آزادی را دوست دارم.

ایران را دوست دارم چون سرزمین پدری و اجدادی من است و مزار عزیزانم در آن است. پدر، مادر، مادربزرگ و همه‌ی کسانم در آن خوابیده‌اند.

ایران را دوست دارم چون مقام‌های سه‌گاه و چهارگاه و شور و دشتی و همایون و افشاری و در نهایت شجریان و آوازش را دوست دارم. و سه‌تار و کمانچه و دف و تنبور را دوست دارم. ایران را و باباکرم را دوست دارم. این‌ها تکه‌هایی از پازل شخصیت و هویت مرا تشکیل می‌دهند. بدون این‌ها که گفتم من بی‌هویت خواهم بود.

ایران را دوست دارم و آبگوشت و کوفته‌ی ایرانی را و آش‌های مختلف و ترید و شله‌زرد و شله‌قلمکار و انواع شربت‌ها را دوست دارم. و بوی عطر گلاب قمصر کاشان را دوست دارم. بوی چادر مادربزرگم را و جهان پهلوان تختی و پهلوان حسین گلزار کرمانشاهی را و نامجو را و همه‌ی کسانی که برای اعتلای نام ایران کوشیده‌اند.

ایران را دوست دارم و صادق هدایت و بوف کورش را و داش آکل را و شنگول و منگول را و بزرگ علوی را و استاد محمد باقر مؤمنی و جلال آل احمد و استادم دکتر سیمین دانشور را و دکتر امیرحسین آریانپور را.
این‌ها همه بخشی از هویت من هستند و اگر این‌ها نبودند من پادرهوا و ول بودم. اما این‌ها همه، آن گل، آن آش، آن شعر و آن تصنیف‌ها همه شخصیت مرا ساخته‌اند و من شدم آنچه که امروز هستم.

ایران را و فرش کاشان و شله‌زرد روز اربعین و همه‌ی این‌ها را دوست دارم و روی همه‌ی اینها ایران را دوست دارم و سرزمین دلیرپرور کُردستان را و کردها و شاعران و نویسندگان و مبارزان کرد را دوست دارم. کوچه‌های بچگی‌ام را که در ایران است دوست دارم. معلم‌های گذشته ام را، استادانم را، همه و همه را دوست دارم و ایران را که جایگاه ستار خان و باقر خان و یارمحمد خان کرمانشاهی و صفر خان و صمد بهرنگی است دوست دارم. ایران را دوست دارم زیرا شعرهای شاملو و فروغ فرخزاد و سیمین بهبهانی را دوست دارم.

و در پایان کلمه‌ی «پایان» را دوست دارم زیرا وقتی در دوران بچگی‌ام در مدرسه مشق‌هایم تمام می‌شد و به پایان می‌رسیدم شاد می‌شدم چون می‌دانستم که دوران زحمت‌ها و خستگی‌هایم به پایان رسیده است.
tlgur.com/d/GOVNDMK8
@ShamlouHouse
@Haajm
۱۲نوامبر،روزجهانی #کودکان_یتیم است.میلیون‌ها کودک درسراسر جهان به دلایل بسیاری مثل جنگ،قحطی،بیماری،جابه‌جایی یافقر پدر،مادر وخانواده خود را از دست می‌دهند.دومین دوشنبه نوامبر روزی برای این کودکان است.
@Haajm
لگوها و عروسک‌های شکسته
✍️جواد کاشی؛ استاد جامعه شناسی سیاسی دانشگاه علامه

چیزی در نسل جدید وجود دارد که برای هم نسلان من قابل فهم نیست: آنها می‌خواهند زندگی کنند. این درست همان نکته ساده و بدیهی است که برای نسل من، و برای دنیایی که ما در آن بالیدیم قابل فهم نیست.

دنیایی که ما در آن بالیدیم یک دست نبود. رنگ‌ها و تنوعات و تعارض‌های فراوانی در آن موج می‌زد. اما چیزی بود که همه آنها را به هم پیوند می‌داد. همه ما حس سنگینی از زندگی در این دنیا داشتیم. چیزی بود که بر روان همه ما سنگینی می‌کرد و سبب می‌شد تبعیض، ستم، نابرابری و استبداد را تحمل نکنیم. ما برای تحقق الگویی آرمانی از زندگی، می‌خواسیتم همه چیز را به یک نقطه آغاز پاک و بی آلایش بازگردانیم. پر از عشق نسبت به آن نقطه آغاز بودیم و پر از اشتیاق به آن الگوی آرمانی زندگی. در پرتو آن عشق و اشتیاق، پر بودیم از میل به ویرانی هر آنچه در روزگارمان جاری بود. ما پر از حس نفرت و کینه بودیم نسبت به هر آنچه بود. اساساً آشتی و سازش با بودهای این عالم را خیانت به آرمان‌ها می‌دانستیم.

نسل‌هایی که پس از ما آمدند، درست در نقطه مقابل ما قرار دارند. آنها می‌خواهند زندگی کنند. میل به زندگی، آنان را با هر آنچه هست در نسبت قرار می‌دهد. از زندگی موجود ناراضی‌اند، بسیار بسیار بیش از ما. اما تامین رضایت خود را در از میان بردن هر آنچه هست نمی‌جویند. نه نقطه آغاز بی آلایشی برای آنها وجود دارد نه الگویی آرمانی از زندگی. آنها آرایش تازه هر آنچه هست را جستجو می‌کنند. آرزو دارند هر آنچه هست را به هم بریزند و از قطعات آن شکلی تازه خلق کنند.

بیشتر به خلاقیت در فرم می‌اندیشند تا به خلاقیت در محتوا. به جای روایتی حقیقت طلبانه از زندگی و سیاست، روایتی زیبایی شناختی دارند.
ما به کودکانی شبیه بودیم، که عروسک اسباب بازی‌مان را می‌شکستیم، اما اینها به کودکانی شبیه‌اند که اسباب بازی‌شان لگوست.. هر چه را پیش رویشان هست جدی می‌گیرند، اما لزوماً دوستش ندارند. ممکن است شکل موجودش را در ذهن و روانشان تخریب‌ کنند، اما در جستجوی آنند تا قطعات آن را در یک صورت بندی تازه سرهم کنند. آنها به هزار شکل ممکن زندگی با همین قطعات می‌اندیشند، و ما به یک فراروی می‌اندیشیدیم که نسبتی با زمان حال نداشت.

نسل من رو به انقراض است، اما برای نسل جدید بن بست ساخته است. نسل من، اگر در مناصب سیاسی و حاکمیتی نشسته، از مواهب مالی و رانتی فراوان بهره مند است، اما مرتب دار و ندار جهان را تحقیر می‌کند و میل جوانان به زندگی را تقبیح می‌کند. به آنان راه نمی‌دهد، موقعیت‌های خود را به آنان واگذار نمی‌کند. از جهان پر از زهد خود دیواری ساخته برای نسل جدید. خود زاهدانه از مواهب دنیا بهره‌مند است و جوانان طالب زندگی و دنیا را بی کار و محروم از زندگی رها کرده است. نسل من اگر در موقعیت اپوزیسیون است، نسل جدید را تحقیر می‌کند که چرا به اندازه کافی فداکار نیست. چرا به هیزم تنور آتشین او تبدیل نمی‌شود.

نسل جدید اگر احساس ناامیدی و یاس کند، ناشی از سکونت ناگزیر در بن بستی است که ما برای او ساخته‌ایم. تاب نمی‌آورند، با ما می‌ستیزند، اگر مایوس و ناامید باشند، ناشی از بی نتیجه ماندن تلاش هایشان است و طولانی شدن عمر این بن بست. چه فاجعه‌ای است اگر فرزندان برای گشایش زندگی شان منتظر مرگ پدر بمانند.

به خلاف آنچه ما فکر می‌کنیم، میل نسل جدید به زندگی، خودخواهانه نیست. آنها نماینده دورانی هستند که نه مرگ بلکه زندگی را نه روانی معطوف به رهایی است. تداوم ما، مشروط به آن است که میل زندگی و میل مرگ، اروس و تاناتوس، به توازن برسند. آنها با جانبداری سویه زندگی، رو به روی سویه مرگ زندگی ایستاده‌اند.
اگر نمی‌خواهیم فرزندان منتظر مرگ پدران بمانند، باید کارکرد خود را دگرگون کنیم.

فرزندان ما به هر حال بر ما غلبه خواهند کرد. اما غلبه تام و تمام سویه زندگی بر سویه معطوف به مرگ، زندگی را دستخوش بحران‌هایی از سنخ دیگر می‌کند. بحران‌هایی که دوباره سویه مرگ را فراخوان خواهد کرد و دوباره نسلی مشابه نسل ما را متولد خواهد ساخت. باید به توازن اندیشید. ما می‌توانیم پیش از مرگ، به توازن جامعه کمک کنیم. نسل جدید را به رسمیت بشناسیم، راه را برای او بازکنیم، به تدریج به نفع او عقب بنشینیم، دنیای آنان را جدی بگیریم، به جد منتقد دنیای خود باشیم، تا آنها به ما اعتماد کنند. آنوقت از ما خواهند شنید که مسیر زندگی گاهی به نقطه‌های بحرانی خواهد رسید و عبور از آن نقاط، جز با فداکاری، از خود گذشتگی، و پذیرش قهرمانانه مرگ امکان پذیر نخواهد بود.
@Haajm
بازنشستگی؛ پاداش یا مجازات
✍🏻 مجید صیادی | روزنامه‌نگار

پس از تصویب و ابلاغ قانون منع به‌کار‌گیری بازنشستگان، صاحب‌نظران از زوایای مختلف حقوقی، اجرایی و سیاسی از موضع موافق، مخالف و منتقد به آن پرداختند. مدیرانی که مشمول قانون می‌شدند و حامیان سیاسی آنها نیز تلاش بسیاری کردند که راه گریزی بیابند. در این میان، اما آنچه کمتر مورد توجه قرار گرفت تغییر ماهیت و کارکرد بازنشستگی بود که رسمیت یافته بود.

سال‌ها بود که چیزهایی می‌دیدیم و حرف‌هایی می‌شنیدیم که روحمان را می‌آزرد و قلبمان را می‌فشرد. با روحی آزرده و دلی گرفته، اما به ‌خودمان امید می‌دادیم. می‌دیدیم و می‌شنیدیم از روزگار و زندگی هزاران هزار هموطن شریف که چگونه در سنینی که باید با نداشتن دغدغه معاش، کرامتشان حفظ می‌شد.

اما شاهد تخریب روحیه‌شان بودیم؛ در حساب و کتاب دخل و خرجی که هیچ‌وقت جور نمی‌شد، می‌دیدیم که چطور غرور مردانه و شکوه زنانه‌شان در تلاشی بی‌فرجام برای حفظ آبرویی که از پس 30سال کار گردآمده بود، تحلیل می‌رفت. با این همه دل خوش می‌کردیم که این وضعیت غیرمنصفانه، اتفاقی است و به دلایلی ناخواسته این شرایط پیش آمده، اصالت و حداقل رسمیت ندارد؛ درست می‌شود. احکام را می‌خواندیم و باور داشتیم که بازنشستگی پاداشی است به پاس 30 سال خدمت و سند افتخار است. سند شایستگی و کاروتلاش صاحبش. سال از پس سال می‌گذشت و منتظر بودیم مدیران و تصمیم‌گیران چنان مدیریت کنند و تصمیم بگیرند که دوباره الفاظ با واقعیت هم‌معنا شوند و بازنشستگی بشود پاداش و بازنشسته با برخورداری از آن به کارهایی بپردازد که خدمت و انجام وظیفه مانع می‌شدند. با دوستان و خانواده بیشتر سرکند. سفر برود. زیارت، سیاحت. کتاب‌های نخوانده بخواند و از دیدن فیلم و تئاتر و شنیدن موسیقی لذت ببرد. فرصت خلوت‌کردن با خود یا خدا را داشته باشد. کارهای پزشکی عقب‌افتاده را انجام دهد و باور کند که بازنشستگی تغییر فازی است از انجام وظایف شغلی و اجتماعی به رسیدگی به علائق و نیازهای فردی و این یعنی درک حق‌شناسی جامعه.

اما هرچه گذشت معنای بازنشستگی از آنچه مبدعانش در ذهن داشتند و اعلام کرده بودند و بر احکام می‌نوشتند بیشتر فاصله می‌گرفت. مدیران و تصمیم‌گیران، اقتصاد و قوانینش را برنمی‌تافتند. سیاست بر همه‌‌چیز اولویت داشت، اما پدیده‌های اقتصادی از تورم غیرقابل مهار گرفته تا گرانی روزافزون و نیازهای جدید و کاهش فرصت‌های شغلی کار خود را می‌کردند. پاداش را به جریمه و بازنشستگی را به تاریخ انقضا تبدیل کرد. ظاهرا اجرای برنامه بازنشستگی پیش‌نیازهایی داشته و جامعه ما آن شرایط را از دست داده؛ احتمالا ثبات اقتصادی. اما چندی پیش و با مصوبه مجلس شورای اسلامی به ‌نام قانون منع به‌کارگیری بازنشستگان، امیدمان رنگ باخت. اول خوشحال بودیم که بالاخره قرار است وضعیت تغییر کند. عنوان قانون چنان بود که امیدوار شدیم. می‌شد اینطور استنباط کرد که کسی اجازه ندارد مردم را از بازنشستگی محروم کند. یا در برخورداری از این پاداش تأخیر بیندازد. اما خیال باطل بود. معافیت جانبازان بالای ۵۰درصد از این قانون همه‌‌چیز را روشن کرد. نشان داد که قانونگذاران کشور واقعا از یاد برده‌اند که بازنشستگی پاداش است نه مجازات. که اگر غیر از این بود جانبازان سرافراز را لایق بخشودگی از آن نمی‌کردند.

بگذریم که دولتمردان مشمول این قانون نیز با رفتارهایی دور از ذهن برای فرار از بازنشستگی، نشان دادند که آنها هم بازنشستگی را مجازات می‌دانند.
صدالبته که سال‌هاست در عمل و عالم واقع بازنشستگی برای بسیاری مجازاتی است در بدترین زمان عمرشان.

این روزها و در هیاهوی چانه‌زنی‌های رقبای سیاسی بر سر تاریخ تولد مدیران تحت حمایتشان، آنچه کلا فراموش شده از یک طرف بی‌کفایتی کسانی است که طی سال‌ها با سرانگشت بی‌تدبیری‌شان، پاداشی را به مجازات تبدیل کردند.

لابد بازنشستگی هم طرحی است استعماری و مردم خبر ندارند و از طرف دیگر خیل کارمندان، که بر سر دوراهی انتخاب بستن بار خودشان به هر طریق ممکن، یا سختی و تاریکی آینده خود و خانواده‌شان، قرار دارند./ همشهری
@Haajm
‏۱۳ نوامبر، روز جهانی ‎#مهربانی است. گروهی از نهادهای بشردوستانه در سال ۱۹۹۷ بایکدیگر متحد شدند تا مردم را تشویق کنند که در این روز به یکدیگر هدیه بدهند. هدیه‌هایی مثل کتاب، لباس، غذا، شاخه‌ی گل و حتی یک لبخند
@Haajm
دبیرکارگروه تشکل های مردم نهاد ستاد بازآفرینی شهری پایدار:
ضرورت ایفای نقش تسهیل‌گری در امور بازآفرینی از سوی تشکل‌های مردم نهاد/ دولت در کار سمن ها مداخله نکند

فیروزه صابر، دبیرکارگروه تشکل های مردم نهاد ستاد بازآفرینی شهری پایدار با اشاره به اینکه سازمان های مردم نهاد با اتکا بر اصول مختلفی می توانند مشارکت مردم را در برنامه بازآفرینی محلات جلب کنند، اظهارکرد: یکی از این اصول اعتماد اجتماعی است که به نوع تعامل و گفت و گوی بین مردم و سازمان های مردم نهاد باز می گردد.

وی با تاکید بر لزوم ایجاد شفافیت سمن ها، برای جلب مشارکت موثر مردم در بازآفرینی محلات، گفت: این سازمان ها باید در عملیات و نوع نگاه، از شفافیت با جامعه محلی برخوردار باشند.

دبیرکارگروه تشکل های مردم نهاد ستاد بازآفرینی شهری پایدار با اشاره به اینکه سازمان های مردم نهاد باید نقش تسهیلگری را برای بازآفرینی محلات، در جامعه محلی ایفا کنند، افزود: این جامعه محلی است که باید نسبت به حل مسائل اجتماعی حساس و دراین زمینه تصمیم گیرنده باشد.

وی ادامه داد: به دلیل اینکه تشکل ها بر حسب تخصص و ماموریت خود بر حوزه و رشته خاصی متمرکز هستند باید در پیوند با هم قرار گیرند و به صورت شبکه ای فعالیت و هم گرایی بین خود ایجاد کنند. همچنین تشکل ها باید از توان، تجربه، منابع و امکانات یکدیگر به خوبی استفاد کنند تا ضریب تاثیرگذاری و کارکرد بهتری در جامعه محلی داشته باشند.

صابر با اشاره به اینکه توسعه جامعه محلی دارای بخش های مختلف کالبدی، فرهنگی، اجتماعی و بهداشتی است، تصریح کرد: یک تشکل به تنهایی نمی تواند پاسخگوی همه نیازها باشند و باید برای توسعه جامعه محلی با دیگر تشکل ها همراه شود.

وی تاکید کرد: تشکل های مردم نهاد، باید اصل مشارکت مردم را جدی بگیرند و اجازه ندهند این احساس در جامعه محلی ایجاد شود که این نهاد برای آنها تصمیم می گیرد.

دبیرکارگروه تشکل های مردم نهاد ستاد بازآفرینی شهری پایدار افزود: شرط اصلی موفقیت یک تشکل مردم نهاد این است که به عنوان یک تسهیلگر بتواند مشارکت جامعه محلی را در پروسه تصمیم گیری برای حل مسائل جامعه جلب کند.

وی با بیان اینکه دولت باید تشکل های مردم نهاد را باور کند، گفت: وضعیت تشکل های مردم نهاد درسال های اخیر نوساناتی داشته و در دوره هایی مورد قبول دولت نبوده، اما در حال حاضر تا حدودی در بخش هایی از دولت نقش این تشکل ها پذیرفته شده است.

صابر بیان کرد: دولت به دلیل قدرت برتری که برای خود در جامعه قائل است، تصور می کند می تواند برای تشکل ها تعیین تکلیف کند در حالیکه اینطور نیست و دولت باید باور کند تشکل ها ضلعی از اضلاع توسعه اجتماعی و اقتصادی کشور هستند و نیازی به مداخله دولت ندارند.

دبیرکارگروه تشکل های مردم نهاد ستاد بازآفرینی شهری پایدار با اشاره به اینکه دولت باید برای فعالیت NGOها بستر امنی را فراهم کند، ادامه داد: هنوز بسیاری از این سازمانها برای شکل گیری، مجوز گرفتن، تمدید و فعالیت با مشکلات عدیده ای مواجه هستند.

وی با بیان اینکه در زمینه فعالیت NGO ها و نحوه حمایت دولت از آنها قانون مدونی وجود ندارد، گفت: این قانون باید از طریق دولت به مجلس برود و تصویب شود اما تاکنون این کار انجام نشده است.

صابر با بیان اینکه دولت باید به شکل گیری شبکه های تخصصی و ملی کمک کند، گفت: اخیرا برخی از بخش های دولتی به جای اینکه این پیوند را برای تشکل ها ایجاد کنند، خود نسبت به تشکیل انجمن خیریه و NGO اقدام می کنند و از رانت اطلاعاتی و منابع دولتی در این زمینه استفاده می کنند که این کار به هیچ وجه اخلاقی و حرفه ای نیست.

دبیرکارگروه تشکل های مردم نهاد ستاد بازآفرینی شهری پایدار اظهار کرد: دولت ها برای همکاری مشترک با تشکل ها نباید آنها را به صورت پیمانکار ببینند و باید به عنوان یک نهاد اجتماعی داوطلب به این تشکل ها نگاه کنند.

وی افزود: دولت به دلیل برخورداری از زیرساخت ها، امکانات و منابع موجود باید از طریق آموزش به توانمند سازی NGOها و تشکل های مردمی کمک کند و امکاناتی که در شکل گیری و بقا آنها موثر باشد را در اختیارشان قرار دهد./پایگاه خبری وزارت راه و شهرسازی
tlgur.com/d/8DYkz6WG
@Haajm
خیر و وقف برای دانشگاه
✍🏻محمد فاضلی

جان هاروارد کشیشی بود که در فاصله سال‌های 1607 تا 1638 میلادی زندگی کوتاهی داشت اما عاشق یاد گرفتن و آموزش بود. او مبلغ 1285 دلار (نیمی از کل دارایی مالی‌اش) و کل کتابخانه‌اش را به دانشگاهی که در 1636 تأسیس شده بود هدیه کرد و نام این دانشگاه به افتخار او به «دانشگاه هاروارد» تغییر یافت.

دانشگاه‌های آمریکایی از آن زمان به بعد همواره مبالغ زیادی را در قالب وقف، هبه، بخشش، نذر و امور مشابه دریافت کرده‌اند. فهرست ثروتمندترین دانشگاه‌های آمریکایی نشان می‌دهد که سه دانشگاه هاروارد، ییل و تگزاس به ترتیب 35، 27.1 و 26.5 میلیارد دلار دارایی از محل وقف و بخشش خیرین دارند. دهمین دانشگاه 10.4 میلیارد دلار، و حتی یکصدمین دانشگاه در این فهرست بیش از یک میلیارد دلار دارایی ناشی از وقف و بخشش‌های خیرین دارند.

برخی دانشگاه‌ها در ایران نیز تلاش کرده‌اند باشگاه خیرین راه‌اندازی کنند و به طرق مختلف منابعی را از این محل جذب کنند. این کار بالاخص در زمانه‌ای که دولت به دلایل مختلف تحت فشار مالی است و توان زیادی برای حمایت از توسعه کمی و کیفی دانشگاه‌ها ندارد، بسیار مهم است.

دانشگاه‌های اصلی– فهرستی از یازده دانشگاه اصلی و ممتاز کشور - می‌توانند جذب‌کننده کمک‌های مالی، وقف، حمایت‌های خیرین و سرمایه‌گذاری ثروتمندان در توسعه فضاهای دانشگاهی، آزمایشگاه‌ها، نوسازی بناهای فرسوده دانشگاه‌ها، کمک به دانشجویان دکتری مستعد برای ادامه تحصیل و متمرکز شدن روی انجام رساله‌ها، کمک به کتابخانه‌ها، تجهیز کلاس‌ها و خیلی موارد دیگر باشند.

اگرچه بسیاری از نهادهای کشور قربانی بی‌اعتمادی شده‌اند اما کماکان دانشگاه‌ها در زمره قابل‌اعتمادترین نهادها به‌شمار می‌آیند. دانشگاه‌ها به‌واسطه داشتن هیئت امنا، امکان ثبت اماکن و تأسیسات ساخته‌شده با کمک‌های خیرین، و مشاهده‌پذیر بودن نتیجه سرمایه‌گذاری خیرین، ظرفیت مناسبی برای جذب این کمک‌ها دارند. خود علم و توسعه دانش نیز کماکان احترام و جایگاهی نزد مردم و بالاخص اقشار فرهیخته ثروتمند دارد و همین امر می‌تواند تعامل دانشگاه با خیرین را تقویت کند.

سنت وقف، بخشش و کمک خیرین به دانشگاه‌ها در ایران نیز وجود داشته است. موقوفات زیاد دانشگاه تهران و برخی دانشگاه‌های دیگر شناخته‌شده هستند. ما برای تقویت دانشگاه‌ها در این شرایط دشوار، برای تقویت نهاد علم به عنوان یکی از بزرگ‌ترین سرمایه‌های توسعه در ایران، به توسعه مشارکت خیرین و وقف‌کنندگان برای دانشگاه‌ها نیازمندیم.

اگر شما هم آن‌قدر ثروتمند هستید که بخواهید اموالی را وقف کرده یا بخشش کنید، دانشگاه‌های اصلی کشور را در خاطر داشته باشید. آینده عقلانیت، توسعه و سرنوشت زندگی ما ایرانیان با کیفیت این دانشگاه‌ها به هم گره خورده است. اگر می‌توانید، به وقف و کار خیر برای دانشگاه‌ها بیندیشید. کسی چه می‌داند، شاید دانشگاهی که شما به آن کمک می‌کنید، روزی نقش دانشگاه هاروارد را در ایران ایفا کرد.
@Haajm
بیش از هزار نفر از متخصصان محیط زیست و هنرمندان خطاب به رئیس قوه قضائیه:
بازداشتی های محیط زیست جوانی را فدای حفظ تنوع زیستی کردند

بیش از هزار نفر از متخصصان محیط زیست، هنرمندان و فعالان مدنی حامی محیط زیست کشور در نامه ای به رییس قوه قضاییه با بیان اینکه بازداشت شدگان محیط زیستی از کارشناسان خوش نام حیات وحش و فعالان محیط زیست کشور هستند خواستار دادرسی منصفانه این افراد شدند.

امضا کنندگان که در بین آنها نام چهره های سرشناس و پیشکسوت محیط زیست، متخصصان دانشگاهی، مدیران، کارشناسان و محیط بانان سازمان حفاظت محیط زیست، جامعه هنری و فعالان مدنی حامی محیط زیست نیز دیده می شود، با تاکید بر ضرورت حفظ امنیت کشور و برخورد با کسانی که بخواهند مخل این امنیت شوند، خطاب به آیت الله آملی لاریجانی نوشتند که بازداشت شدگان مورد نظر از خوش سابقه ترین فعالان و کارشناسان محیط زیست بوده که همواره در چارچوب قانون، بی مزد و منت جوانی خود را نثار حفاظت از تنوع زیستی ایران کرده اند.

امضا کنندگان که شمار آنها به بیش از هزار و صد نفر می رسد، با ابراز نگرانی از گذشت بیش از 9 ماه از بازداشت موقت این افراد نوشتند: ما شهادت می دهیم طی سالها فعالیت حرفه ای بازداشت شدگان جز تلاش برای خدمت به میهن و حفاظت از طبیعت این مرز و بوم شاهد هیچ گونه فعالیت شبهه انگیزی از سوی آنها نبوده ایم از این رو استدعا داریم رویه دادرسی نامبردگان با حفظ کرامت انسانی آنها و با شفافیت کامل تا رفع تمامی ابهامات موجود و با مراعات حق دفاع و دادرسی منصفانه و اقناع وجدانی محقق شود.

هشت تن از کارشناسان حیات وحش و فعالان محیط زیست کشور که در بین آنها افرادی همچون هومن جوکار، مدیر ملی پروژه حفاظت از یوزپلنگ آسیایی و طاهر قدیریان، از برگزیدگان یونسکو در سال 2009، در بهمن ماه سال گذشته به اتهام جاسوسی بازداشت شدند.

وزارت اطلاعات (به عنوان مرجع تشخیص جاسوسی) و رییس سازمان حفاظت محیط زیست بارها اعلام کرده اند که این افراد جاسوس نیستند.
برای 4 نفر از این فعالان محیط زیست به اتهام فساد فی الارض کیفرخواست صادر شده است.
@Haajm
8⃣ هشتمین #گفتگوی_راهبردی_حجم
#جامعه_مدنی و گذر از چالش‌های اقتصادی ایران
🎙 سخنران: #عباس_احمد_آخوندی
۲۹ آبان ۱۳۹۷ ساعت ۱۷
⭕️ ورود برای عموم آزاد و رایگان است ⭕️
@Haajm
به مناسبت هفته‌ی کتاب، روایت توران میرهادی را از کتاب‌های تاثیرگذار زندگی‌اش بخوانید.

یازده‌ساله بودم که خواندن دو داستان، تأثیر عمیقی بر دل و جان من گذاشت. یکی از آن‌ها کتاب «فریدل استار ماتس» بود که داستان پسرکی پنج‌ ساله است که در گیرودار تخلیه‌ی شهر در جنگ جهانی اول، پدر و مادرش را گم می‌کند و پس از سرگردانی بسیار، به جنگلی می‌رسد. جنگل‌بان و خانواده‌اش او را به فرزندی می‌پذیرند و بزرگ می‌کنند. تنها یادگار او از پدر و مادرش شلواری است که حاضر نیست آن را به کسی ببخشد. فرزندان جنگل‌بان که خواهان این شلوار هستند، او را سرزنش می‌کنند و از حق‌ناشناسی او دلخور می‌شوند. ولی همین شلوار سبب می‌شود تا او پدر و مادر واقعی‌اش را بیابد. درد این کودک سرگردان، ‌چنان در من اثر کرد که نفرت از جنگ و مصائبی که به بار می‌آورد، جزئی از من شد.
کتاب دیگر، «مایا، دختر گریزان از کندو» از نویسنده‌ای آلمانی بود. مایا زنبور عسل باهوشی است که روزی از کندو دور می‌شود. زنبورهای درشت خرمایی او را اسیر می‌کنند و او می‌شنود که آن‌ها قصد دارند به کندوی زنبور عسل حمله کنند. مایا از دست آن‌ها می‌گریزد و با زحمت بسیار، خود را به کندو می‌رساند و به زنبورهای عسل هشدار می‌دهد. به‌این‌ترتیب، کندو از حمله نجات می‌یابد. هنوز پس از گذشت نیم‌قرن، همه‌ی لحظه‌های این کتاب را به خاطر می‌آورم. این کتاب، انگیزه‌ی خدمت، فراتر رفتن از خود و کاری ارزشمند کردن را در وجود من کاشت و سبب شد به کشورم، به مردم و فرهنگ آن عشق بورزم و هنوز که هنوز است، رگه‌های این تأثیر را در زندگی روزمره‌ی خود کشف می‌کنم و می‌بینم.

🔹گفت‌وگو با زمان، مجموعه گفت‌وگوهای توران میرهادی، تدوین: مسعود میرعلایی، انتشارات موسسه پژوهشی تاریخ ادبیات کودکان

@atrafpublication
@Haajm
https://ytre.ir/atraf123
این ماه نیمه تمام
✍🏻 جواد کاشی

هیچ کس سلطان سکه را دوست نداشت. اما خبر اعدامش کام مردم را شیرین نکرد. یک شهروند خوب نبود، اما انگار کسی انتظار مرگ او را هم نداشت. می‌شنویم و می‌گذریم. سعی می‌کنیم فراموش کنیم. هیچ کس نیازی ندید وجدان اجتماعی را آماده پذیرش مجازات مرگ او کند. چاره‌ای نیست، عبور می‌کنیم در حالیکه خاکستر سردی گویا بر روانمان پاشیدند.

پیشترها اینچنین نبودیم. روزی روزگاری بود که همه دارندگان ثروت و مکنت را خائن و جانی قلمداد می‌کردیم. در خیالاتمان می‌پروراندیم که همه شان را مجازات کنیم. در تخیلات فردی و جمعی‌مان، روز موعودی را به تصور می‌آوردیم که به ثروت‌هاشان هجوم ببریم، غارتشان کنیم و آنها را به مجازات ثروت اندوزی شان برسانیم. جامعه اما از آن روزها عبور کرده است. دست کم اقشاری از جامعه.

انکار نمی‌کنیم که در جهان کسانی استعمارگرند و کسانی استعمار شده. انکار نمی‌کنیم کسانی به ظلم و بیداد بر مردم حکومت می‌کنند. انکار نمی‌کنیم که افراد و طبقاتی مردم را استثمار می‌کنند و فرصت‌های زندگی‌شان را تباه می‌کنند. انکار هم نمی‌کنیم که باید در مقابل استعمار و ظلم و استثمار مقاومت کرد. اما گویی وجدان اجتماعی ما، به واژه عدالت حساس شده است. باید اقناعش کنی آنچه روی می‌دهد مصداق عدالت است نه مصداق سبعیت. حقوقدانان ممکن است تکلیف را روشن کنند. استناد کنند که اعدام کاملاً قانونی است. اما وجدان اجتماعی را تنها نمی‌توان با استناد به مواد قانونی راضی کرد.
وجدان در اساس یک قلمرو عقلانی و منطقی نیست. یک قلمرو حسی و عاطفی است. جریحه دار می‌شود. ممکن است با استدلالات حقوقی یا عقلانی بتوانی از جراحتش بکاهی. اما اساساً از سنخ حقوق و عقل نیست. چنانکه یک مفهوم ذاتی و همیشگی هم نیست. در شرایط مختلف احکام متفاوتی صادر می‌کند. ممکن است چند دهه پیش، وجدان اجتماعی در صورت گذشت از اعدام سلطان سکه برمی‌آشفت. آن روز هم با استدلال‌های معقول شاید از شدتش کاسته می‌شد. اما امروز داستان دیگری است. به نظرم تغییراتی در حال و هوای ما روی داده است.

گاهی حال و هوای روزگار، اصل اساسی مناسبات انسانی را بر کینه و عداوت نهاده است. آنگاه نگاه‌ها همه به مرزهای متمایز کننده توجه می‌کند. آنجا که ستمگری رویاروی ستم دیده ایستاده است، آنجا که زخم خورده‌ای زیر پای زخم زننده‌ای است. آنجا که ثروت اندوز، محرومی را تحقیر می‌کند و هزاران مرز متمایز کننده دیگر. وجدان‌های انسانی تحریک می‌شوند. باید برخیزی و کاری کنی، باید مجازاتی، مقاومتی، ضربه‌ای و مرگی از راه برسد تا التیامی باشد بر وجدان‌های برانگیخته و زخمی. وجدان‌ها به قیام فرامی‌خوانند و آنی سکوت بر ستم را روا نمی‌شمرند. آن روزها برای جلوگیری از غلیان وجدان‌های اجتماعی، گاهی دست خودت نیست، به دروغ هم که شده، کسی و کسانی را مجازات می‌کنی تا محبوبیت جلب کنی. در این دنیای مبتنی شده بر عداوت، دوستی و عشق هم هست، اما دوستان، هم پیمانان صادق رفع یک ظلم‌اند. کسانی که با هم برای یک میدان پر مخاطره هم پیمان شده‌اند. با خون عقد برادری می‌بندند و از سر جان یکدیگر را دوست دارند. در چنان حال و هوایی، اعدام سلطان سکه، یک رویداد مبارک به حساب می‌آید.

اما حال و هوای روزگار ما به تدریج تغییر می‌کند. می‌توان نشان داد گروه‌های اجتماعی تازه‌ای به میان آمده‌اند با دنیایی تازه. چشم به تنازعات و ستمگری ها نبسته‌اند اما اصل و اساس مناسبات انسانی را در دوستی و همدلی می‌یابند. رنج می‌کشند از ستمگری‌ها، زخم بر دل و دیده دارند از کسانی که به حقوقشان تعرض می‌کنند. اعتراض هم می‌کنند، فریاد هم می‌زنند. اما گویی در همه حال، به قول حافظ، در نهانشان نظری به حریف ستمگر هم دارند، ستیز می‌کنند اما رقم مهر یکدیگر را هم بر چهره دارند. حاصل آن است که اگر هم سخت ستیز می‌کنند خواهان مرگ و نیستی یکدیگر نیستند. معلوم است که مناسبات انسانی پیچیده است و گاه ناچار به کشتن دیگری هم می‌شویم، اما حتی اگر اثبات کنی که همه چیز از سر ضرورت انجام پذیرفته، و مطابق با قانون و عدالت است، چیزی مثل یک درد پنهان نگفتنی، وجدانشان را می‌آزارد. هیچ‌گاه مرگ دیگری را برنمی‌تابند. دست کم برای این گروه‌ها، خیلی بیش از این‌ها باید تلاش کنی تا وجدانشان را نسبت به اعدام سلطان سکه اقناع کنی.

روزگارمان تغییر می‌کند و من با اشتیاق منتظرم این ماه نیمه تمام، تمام شود.
@javadkashi
@Haajm
در برابر آدم‌های حیوان صفت، سکوت نکنیم
✍️مصطفی داننده

امروز خبر شوک آور تجاوز یک مجرم سابقه دار در شوشتر به چند نوجوان پسر و پخش کردن عکس و فیلم آنها و تهدید خانواده این نوجوان‌ها ، منتشر شد.

گویا این حیوان در لباس آدم، با گرفتن عکس به دنبال تهدید خانواده‌ها و ترساندن آنها از شکایت بوده است. خوشبختانه این آدم نما و کسانی که از این صحنه‌ها فیلم می‌گرفته‌اند بازداشت شده‌اند.

متاسفانه متجاوزین جنسی با پی بردن به این معنا که خانواده‌ها برای حفظ آبروی خود حاضر هستند هر کاری کنند، از قربانی خود فیلم می‌گیرند و به واسطه آن به کارهای شیطانی خود ادامه می‌دهند.

«آبرو» باعث شده بحران‌های اجتماعی در ایران در گوشه پستو در صندوقی هزار قفل خورده باقی بماند. این حفظ آبرو تنها مخصوص خانواده‌های ایرانی نیست. دستگاه‌های حاکمیتی نیز سال‌هاست برای حفظ آبرو و خوب نشان دادن جامعه، چشم خود را بر روی آمارها بسته‌اند و می‌گویند همه چیز خوب است.

یکی از تهدیدهای آشنای متجاوزین به دختران جوان و حتی پسرها، بردن آبروست: «اگر به کسی بگی آبروت رو می‌بریم». حفظ آبرو باعث می‎شود سکوت کنند و به هیچ کس نگویند.

برخی از این تجاوزها سریالی است و هیچ کس از فرد متجاوز شکایت نمی‌کند چون یاد گرفته‌اند آبرو از همه چیز مهم‌تر است.

تصور کنید یکی از کسانی که مورد تجاوز قرار گرفت، از فرد متجاوز شکایت می‌کرد شاید تجاوزهای دیگر صورت نمی‌گرفت.

فرد متجاوز وقتی می‌بیند که تجاوز اول، دوم، سوم و هیچ خبری از شکایت نیست با اطمینان بیشتری دست به عمل شیطانی خود می‌زند.

باید به خانواده‌ها آموزش داد، دختر و پسری که مورد تجاوز قرار می‌گیرند تقصیری ندارند. آنها به زور مورد تجاوز قرار گرفته‌اند و اولین کسی که با بحران روبرو است خود آنها هستند. خانواده‌ها نباید فکر کنند اگر به پلیس شکایت کنند، دیگر نمی‌توانند در اجتماع سربلند کنند.

عدم شکایت آنها باعث می‌شود، متجاوزین حریص تر شوند و هر روز شاهد خبرهای زشت تجاوز باشیم. زن، کودک و پسر درگیر بحران تجاوز هستند.

پدرها باید به گونه‌ای رفتار کنند که فرزندان آنها را اولین و مهم‌ترین پناه‌گاه خود بدانند نه اینکه از مطرح کردن مشکلات خود وحشت داشته باشند.

صداوسیما و رسانه‌ها می‌توانند کمک بزرگی برای مبارزه با فرهنگ غلط «سکوت برای حفظ آبرو» باشند.

بیاییم به جنگ این شیطان صفت‌ها برویم. باور کنید سکوت ما برای حفظ آبرو بزرگ ترین کمک به این متجاوزین است.
@Haajm
از کجا بفهمیم کودکی مورد تعرض و آزار و اذیت قرار گرفته است؟/ایرنا
@Haajm
چهار سناریو درباره آینده سیاسی اجتماعی ایران از دید مقصود فراستخواه

سناریوی ایده‌آل این است که هم حاکمیت عقلانی‌تر رفتار بکند و هم جامعه مدنی عقلانی عمل بکند و این دو با هم یک هم‌افزایی خلاق داشته باشند. نامش را «سناریوی دفع ضرر بزرگ» گذاشته‌ام.

سناریوی دوم این است که جامعه فعال باشد و عقلانی عمل کند، ولی حکومت سرباز بزند و راه عقلانیت را پیش نرود. این سناریو سرکوب جامعه مدنی در برخواهد داشت و پر هزینه خواهد بود.

سناریوی سوم این است که حکومت، عقلانی عمل کند و قدم به پیش بنهد ولی جامعه نامنظم و ناشکیبا باشد تندروی در پیش بگیرد و از اصلاح درون‌زا استقبال نکند. حاکمیت هر چند با تأخیر به سوی عقلانیت و اصلاحات حرکت میکند، ولی به دلیل تندروی‌ها و غفلت جمعی در جامعه سیاسی کشور نمی‌تواند موفق شود.

سناریوی چهارم این است که نه دولت و نه جامعه مدنی هیچکدام عقلانی عمل نکند حاصل این سناریو شکاف ملت و دولت، تشنج، واگرایی ملی، فروپاشی سیاسی و اجتماعی است و خسران ملی بسیار بزرگ و تاریخی خواهد داشت./ شفقنا
@Haajm
پرونده دانشجویان ستاره دار بسته می شود

شهیندخت مولاوردی، دستیار ویژه رییس‌جمهور در حقوق شهروندی از بسته‌شدن همیشگی پرونده دانشجویان ستاره‌دار در صورت تصویب الحاق یک تبصره به قانون سنجش و پذیرش در مجلس خبر داد./ایسنا
@Haajm
پنهان‌کاری در کودک آزاری ممنوع
✍🏻 زهرا سلیمانی

اخبار کودک‌ آزاری هر از گاهی در کشور رسانه‌ای می‌شود. در ماه‌های نخستین سال‌جاری هم خبر کودک ‌آزاری در یکی از مدارس در غرب تهران رسانه‌ای شد. در این حین نیز اخباری مبنی‌بر کودک آزاری دختری به نام ملیکا و کودک دیگر هم منتشر شد. از سوی دیگر در ماه‌های اخیر لایحه حمایت از کودکان و نوجوانان در مجلس مورد بررسی قرار گرفت و فعالان حوزه کودک بر این باور بودند که تصویب این قانون می‌تواند به‌طور قابل توجهی از میزان کودک ‌آزاری و اینگونه جرائم جلوگیری کند.
@Haajm
👈🏻 برای خواندن متن کامل بر روی "INSTANT" بزنید: bit.ly/2S4QJGx
8⃣ هشتمین #گفتگوی_راهبردی_حجم
#جامعه_مدنی و گذر از چالش‌های اقتصادی ایران
🎙 سخنران: #عباس_احمد_آخوندی
۲۹ آبان ۱۳۹۷ ساعت ۱۷
⭕️ ورود برای عموم آزاد و رایگان است ⭕️
@Haajm
Audio
🎧 فایل صوتی هشتمین برنامه #گفتگوی_راهبردی_حجم
موضوع: #جامعه_مدنی و گذر از چالش‌های اقتصادی ایران
🎙 سخنران: #عباس_احمد_آخوندی
@Haajm