دغدغه‌های محیط زیستی و دانشگاهی - حسین آخانی
4.74K subscribers
251 photos
213 videos
27 files
904 links
هدف این کانال انتشار نگرانی‌های محیط زیستی و دانشگاهی کشورمان ایران و جهان است.
Download Telegram
This media is not supported in your browser
VIEW IN TELEGRAM
📺 مدیریت سبز دانشگاه تهران جان می گیرد

🔹پیش از این با راه اندازی قنات مسدود، بیم ها به امید تبدیل شده بود!

@ut_internet_tv| شبکه دانشگاه تهران
🔹در ستایش مرزبندی برای دفاع از انسجام‌ اجتماعی، انسانیت و شرافت
✍🏽گیتی خزاعی

چه بزنگاه مهمی شد دوباره برای مرزبندی با بیشرف‌ها و وطن‌فروش‌ها..

در این سال‌ها به لطف دوگانگی‌هایی که جمهوری اسلامی به ما تحمیل کرده، بارها مرزهایی ما را از اطرافیان‌مان جدا کرده و‌ هربار دوستانی، نزدیکانی و رفقایی را از دست داده‌ایم.. برخی‌شان عزیزترین‌های‌مان بوده‌اند..
در این سال‌ها، بارها خواسته و‌ ناخواسته مرزی نامرئی و گاهی هم خشن، بیرحمانه و مرئی میان ما و آنها کشیده شده است.

سال ۸۸
سال ۹۶
سال ۹۸
و
۱۴۰۱
لابلایش مرزبندی‌های کوچک و‌ گذرای دیگری هم بوده..
برای رای دادن و ندادن، برای به لیست وفادار بودن یا نبودن، برای کورکورانه پی میرحسین رفتن یا نرفتن، برای به ری‌شهری رای دادن یا ندادن، برای همدلی با قربانیان غزه یا نادیده‌گرفتن‌شان و …

اما اولین مرزبندی صریح‌ و سخت‌مان مال سال ۸۸ بود..
آن موقع مجبور شدیم با آدمکش‌های داخلی و حامیان‌شان مرزبندی کنیم؛ خیلی سخت نبود..
جنایت آن وسط به صراحت داشت رخ می‌داد و‌ مثل آب خوردن می‌شد مرزی کشید میان‌ خود با کسانی که مثل اسرائیلی‌های آدمکش بر سرمان ریختند و لت و پارمان کردند؛ کسانی که وسط خیابان، در نماز جمعه، توی خانه‌هایمان، توی دانشگاه، و‌ حتی توی اتومبیل‌هایمان، با باتوم‌هایشان به جانمان افتادند و‌ سیاه و کبودمان کردند و کسانی که از این جنایتکارها دفاع می‌کردند، یا در مقابل این جنایت سکوت می‌کردند.
باید خیلی صریح و قاطع با کسانی که با این لشکر سیاه‌دل همراه و همسو بود مرزبندی می‌کردیم و‌ به «ما» و «آنها» تبدیل می‌شدیم..
و کار سختی نبود.
و بعدتر و بعدتر و‌ بعدتر، که زیر آتش جنگنده‌های اسرائیل آدمکش حوصلهٔ پرداختن بهش نیست…

مرز بندی‌ در ۱۴۰۱ سخت‌تر بود.. آنجا پای خشونت‌ورزی معترضان به میان آمده بود و تصمیم‌گیری سخت شده بود. باید هم از معترضان حمایت می‌کردی و هم‌ خشونت را نمی‌ستودی.
این بار سوال این بود که آیا باید با خشونت ناگزیر این جوانک‌های از همه جا مانده و رانده و رمانده، نه دفاع، که همدلی کنیم یا نه؟
تصمیم و انتخاب سختی بود، اما چاره‌ای هم‌ نبود.
تبدیل شدیم‌ به گروهی که ‌بی‌هیچ اما و اگری خشونت ِناگزیر بچه‌های معصوم خیابان را بی‌هیچ همدلی‌ای محکوم می‌کرد و گروهی دیگر که تلاش می‌کرد تا همدلانه تمرکز را بکشاند به خشونت‌ورزی مهاجمان و‌ نه معترضان..
این بار هم دوستانی را از دست دادیم و‌ مرزهایی ساخته شد..

این بار «شرف» به مرز جداکننده تبدیل شده است.
اما مرز جداکنندهٔ ۰۴، مثل ۱۴۰۱ دیگر تیغ دولبه نیست..
مرزبندی با بیشرف‌ها مثل ۸۸ خیلی ساده است..
خیلی ساده می‌شود مرزی ساخت میان خود با آنهایی که از انداختن بمب بر سر مردم ‌ ایران خوشحالند، با آنهایی که از به آتش کشیده شدن پالایشگاه‌های ایران لذت می‌برند، آنهایی که خون بچه‌ها را که می‌بینند مست می‌شوند، آنهایی که از تماشای مردم مستاصل و نگران فردای مبهم توی صف بنزین، از دودی که از ساختمان‌های مسکونی بر می‌خیزد، از آتشی که به جان ‌بیمارستان‌ها افتاده لذت می‌برند و غرق سرمستی می‌شوند..

‌ یادمان باشد بدون این مرزبندی، نه تنها هیچ انسجام اجتماعی‌ای شکل نمی‌گیرد، بلکه در تعامل با بی‌وطن‌ها، وطن‌فروش‌ها و بیشرف‌ها فقط فرسوده می‌شویم..

در مواجهه با ادم‌هایی که رسما، صراحتا، گستاخانه و بیشرفانه از حمله اسرائیل به زن و مرد و بچه‌های ایرانی، از اشغال نظامی، از کشته شدن ادم‌ها، حمایت و‌ دفاع می‌کنند،
باید بی‌تعارف آن‌ها را کنار گذاشت.
با ادم بیشرفی که صراحتا می‌گوید بیشتر بزن اسرائیل، پالایشگاه را بزن که تهران زانو بزند، یا آن نادانی که وسط جنگ، وسط حمله نظامی‌ای که بی‌هوا و یک روز قبل از مذاکره انجام شده، می‌گوید مقام‌های جمهوری اسلامی کناره‌گیری کنند - که پهلوی و‌ نوچه‌های فاشیستش بیایند جای آنها بنشینند - چه ائتلافی می‌شود داشت؟

‌وطن‌فروشی رنگ خاکستری ندارد.
یا طرف وطنی یا نیستی..

مختصات این وطن‌فروش‌ها خشنودی‌شان از نابودی و ویرانی ایران، شادمانی و‌ چشم‌انتظاری‌شان برای لگدمال شدن خاک مقدس ایران با پوتین سربازان امریکایی، بی‌تفاوتی‌شان در مقابل کشته شدن مردم با بمب‌ها و پهپادهای اسرائیلی است

این جنگ هم مثل همه جنگ‌های دیگر تمام خواهد شد… یا با پوتین‌های کثیف سربازان امریکایی یا بدون آن.
اما نام و تصویر بیشرف‌ها برای ابد در تاریخ خواهد ماند.. کسانی که در شرایط سخت ملت ایران و ایران، در سمت وطن‌فروشی و بی‌شرفی ایستادند.

🔺وقتی دارید مرز می‌کشید بین خودتان و رفقایتان یادتان باشد:
تا دیروز نزدیک به ۹۰ درصد از مجروحین و کشته‌شده‌ها توسط اسرائیل غیرنظامی‌ بوده‌اند…🔺

@EnvironmentalSociology
Media is too big
VIEW IN TELEGRAM
سلام از دانشگاه تهران
۳۱ خرداد ۱۴۰۴
حسین آخانی
مهمترین اولویت حفظ ایران و حفظ جان و زندگی مردم است و حفاظت آن یک ضرورت و انجام آن نیازمند شجاعت اخلاقی است. سهند ایرانمهر.
Media is too big
VIEW IN TELEGRAM
گفتگو با علی دهباشی در مورد جنگ اسرائیل با ایران
از او در مورد جنگ، آینده و دلایلش نپرسیدم، چون خودم و شاید بخش عمده مردم دلیلش را می دانند. از او پرسیدم که چه کنیم و بخصوص حرف او برای جوانان چیست. این گفتگو چند ساعت قبل از حمله آمریکا به تاسیسات هسته ای ایران انجام شده بود.
حسین آخانی
https://t.iss.one/environ_concerns
Media is too big
VIEW IN TELEGRAM
جنگ کلاغها و روباه
امروز جمعه ۶ تیر ۱۴۰۴ برای آبیاری باغچه به دانشگاه آمدم. یک دفعه غوغایی برپا شد. کلاغها به شمار زیاد به غار غار مشغول شدند. خشم آنها زیاد بود و من هم حدس زدم حتما خبری است. بله خبری بود، نگاه کنید.
https://t.iss.one/environ_concerns
Media is too big
VIEW IN TELEGRAM
معجزه!
جمعه، ۱۳ تیر ۱۴۰۴، با یکی از دوستان گشتی و‌گذاری در تهران داشتیم.
ابتدا شدیم مانند کاروان راهیان نور! به چند نقطه تهران که حملات اسراییل انجام شده بود رفتیم‌. بخصوص اوین که قبلا من ساکن آنجا بودم‌. حملات اوین واقعا تکان دهنده بود.
راهی بازار شدیم. در کمال شگفتی اتفاقی افتاد که برایش پاسخی نداشتیم. وقتی ماشین را در نزدیکی میدان توپخانه پارک کرده بودیم به سمت بازار رفتیم. همراه من متوجه شد که تلفن همراهش (ایفون) باهاش نیست. چند باری زنگ زدیم و زنگ خورد. حدس قوی داشتیم که داخل ماشین است. حدود ۳ ساعتی طول کشید که مجددا برگشتیم. تلفن افتاده بود کنار پیاده رو، کنار ماشین. اینکه هنوز آنجا بود، آنهم در توپخانه شاید یک معجزه بود.
آخه چرا اینقدر خوبی را نا ممکن می دانیم؟ یک لحظه برگردیم و فکر کنیم که داریم خود واقعی مون را پس می گیریم.
اینقدر بد ایران را نگوییم، اگر بدش را می گوئیم، خوبش را هم بگوئیم. ما ایرانی هستیم، با کلی غرور!
حسین آخانی، ۱۴ تیر ۱۴۰۴
جنگ و درختان خشک شده چیتگر
حسین آخانی
در این چند روز بارها و بارها مطلب نوشتم، یا نصف کاره رها کردم و یا گذاشتم در دفتر خاطراتم. نوشتن در این شرایط خیلی دشوار است. هر چه بگویی بخش از جامعه بهت حمله می‌کنند. یکی شما را متهم به وابستگی به حکومت و دیگری شما را متهم به همراهی با دشمن می‌کند.
راستی تا کی باید از این دو گروه ترسید و ساکت بود؟ این جنگ نشان داد که همه، بخصوص مردم تهران در خط مقدم جبهه هستند. در تمام ۸ سال جنگ ایران و عراق آسیبی به خانه ما وارد نیامد. ولی در این ۱۲ روز، شیرینی فروشی محله ما ویران شد و در اثر موج انفجار کلی سنگ در حیاط خانه ما ریخت. پس من دانشگاهی، صرفنظر از اینکه تخصصم چیست، حق دارم در مورد موضوع مهمی که جان من، خانواده‌ام و کشورم را تهدید می‌کند، نظر بدهم.
بیایید از خشک شدن درختان چیتگر شروع کنیم. چرا درختان چیتگر خشک شدند؟ پاسخ: ۱) چون این درختان مناسب زیست بوم منطقه نبودند؛ ۲) چون اقلیم تغییر کرده است و ۳)، چون آنها تحت تنش شدید - بخصوص تنش آبی - بودند. وقتی موجودی در تنش باشد برای حمله آفات آماده می‌شود. فروریختگی و خشک شدن یک جنگل در اثر آفت، نتیجه سال‌ها تنش و ضعف تک تک درختان آن جامعه جنگلی است.
یک خانواده، یک شرکت، یک مدرسه، یک محله، یک شهر و‌ یک کشور از جمع انسان‌ها تشکیل شده است. عملکرد درست هر کدام از این جمع‌ها به حال خوب افرادشان، محیط پیرامونشان، روابط سالمشان و تامین نیازهایشان بستگی دارد. اگر تجاوز و جاسوسی را برابر آفت خارجی فرض کنیم، این آفت زمانی حمله می‌کند که عوامل حفظ عملکردی جمع مختل شود.
در همین دو-سه سال اخیر خیلی از متخصصان گوشزد کرده بودند که ما بزودی مورد حمله قرار می‌گیریم، چه حمله از طرف دشمن - یا همان آفت خارجی - و‌چه فروپاشی درونی به دلیل شرایط بسیار بد اقتصادی و اجتماعی. آفت خارجی همیشه هست و منتظر فرصت است. هنر سیاستمدار بالا بردن توان بازدارندگی و یا مقاومت سامانه‌های پایداری یک سرزمین در جهان پر تنش است.
برخی متخصصان گیاهپزشکی راه مقاومت در مقابل آفت را فقط سم پاشی می‌دانند. سم پاشی زمانی موثر است که عوامل تنشی دیگر حذف شوند، در غیر اینصورت سم پاشی به درختان تشنه باعث مقاوم‌تر شدن آفت شده و در نتیجه باعث آلوده کردن هوا، خاک و مردمان آن منطقه می‌شود. سیاستگذار در ایران عادت کرده که همیشه برای حل مشکلات از سم پاشی استفاده کند. سم پاشی افراطی باعث حذف حشرات، قارچ‌ها و میکروارکانیسم‌های مفید هم می‌شود و ضمن مسموعیت، راه را برای هجوم بیشتر آفات هموار می‌کند. دلیل نفوذ بیش از حد دشمن در ساختارها، نتیجه حذف سیستماتیک انسان‌های مفید و متخصص با ابزار گزینش، رد صلاحیت و غیر خودی‌ دانستن – همان سمپاشی افراطی - بوده و هست.
راه حل چیست؟
تا اینجا جنگ 12 روزه خسارات سنگین جانی و مالی به ما زد. من کاری به موازنه جنگی ندارم و توان تحلیل پیچیده منافع و ضررهای تاریخی آن را ندارم‌. ولی تا اینجای کار دردم می گیرد که متجاوزی سنگدل جان نزدیک ۱۰۰۰ نفر از هموطنا‌نمان را گرفت و برای مدتی بخش مهمی از اقتصاد کشور را معلق کرد؛ میلیاردها دلار به ما خسارت زد که به راحتی جبران نخواهد شد.
سیاستگذار مسئول باید کاری کند تا این تجاوز تحت هیچ شرایطی تکرار نشود و از فرصت آتش بس برای جلوگیری از تجاوز مجدد استفاده کرده و سیستم ایمنی کشور را در مقابل تجاوز بالا ببرد. افزایش سیستم ایمنی کشور، یعنی همراه کردن همه مردم و تقویت روحیه آنها. اتحاد و همدلی که در جنگ ۱۲ روزه اتفاق افتاد فقط در صورتی تقویت و حفظ می‌شود که نظر اکثریت مردم در مورد موضوعات مهمی چون حقوق هسته‌ای لحاظ شود. سیاستگذار باید بپذیرد که ملت ایران فقط آن حدود ۲۰ درصدی که به جلیلی رای دادند نیستند و حفظ حقوق آنها فقط در غنی سازی خلاصه نمی‌شود. آن حدود ۳۰ درصدی که به پزشکیان رای دادند و آن بیش از ۵۰ درصدی که در انتخابات شرکت نکردند هم حق انتخاب و مشارکت در حل مسائل را دارند.
وقتی بمب‌ها و‌موشک‌های متجاوز آمد، حتی جان کسانی که در زندان هم بودند را گرفت، خانه و کاشانه بی‌حجاب و منتقد را هم ویران کرد. پس نمی‌توان راه و روش و ‌خواست ۲۰ درصد را به بقیه جامعه تحمیل کرد و بقیه مردم را هم خط متجاوز و دشمن بدانید.
نتیجه آنکه اگر همین امروز با عفو عمومی، آزاد سازی اینترنت، آزاد کردن محدویت‌های اجتماعی و همچنین استفاده از دیگر متخصصان – که سالهاست با نگاه حذفی از اداره امور کنار گذاشته شده‌اند – اقدام کنید و نظر آنها را در مورد مسائل مهم جویا شوید، شما به تقویت سیستم ایمنی کشور کمک می‌کنید و آفت بد فطرت براحتی نمی‌تواند فکر تجاوز به ایران عزیز ما را به خود راه دهد. اما اگر باز هم خواستید با سم پاشی و یا فقیرتر کردن کشور و تحت تنش قرار دادن مردمانش جلوی متجاوز و یا فروپاشی را بگیرید، علم می‌گوید راهتان خطاست.
https://t.iss.one/environ_concerns
This media is not supported in your browser
VIEW IN TELEGRAM
آنچه ما از امام حسین و پیام شهادتش شنیدیم هیچ نسبتی با عزاداری که بعد از آن کوهی از پلاستیک، لیوان و ظروف یکبار مصرف باقی می ماند نداشته و‌ندارد. کاش عاقلین و اندیشمندان هیئت ها و مراسم مذهبی بیاندیشند که به جا ماندن اینهمه پسماند بعد از مراسم فاجعه ای اخلاقی، بهداشتی، محیط زیستی، انسانی و اقتصادی است. اگر توانستید جلوی نفوذ این حجم از آلودگی و پسماند که به دلیل نفوذ مافیای تولیدات پتروشیمی بر کشور تحمیل شده است را به محیط زیست سرزمین خود بگیرید، می توان امیدوار بود که قادر به حفظ کشور از نفوذ دشمن خارجی هم هستید.
حسین آخانی
این پادکست برای امروز ایران هست، گوش کنید و برای دوستان خود فوروارد کنید.
Audio
قسمت صد‌وچهل‌ودو پادکست دغدغه ایران
 
بحران و خروج از بحران: ایران از زاویه فنلاند
 
ایران تنها کشور جهان نیست که مجبور به زیستن در کنار ابرقدرتی با قابلیت‌های نظامی و سیاسی ویرانگر شده است. فنلاند هم دهه‌ها در کنار شوروی و روسیه چنین وضعیتی داشته است. جِرد دایموند در کتاب «آشوب: نقاط عطف برای کشورهای بحران‌زده» چارچوبی برای تحلیل عوامل مؤثر بر خروج از بحران ارائه کرده و فنلاند را در این چارچوب بررسی کرده است. این قسمت، در بر گیرنده شرح دایموند درباره فنلاند، و تحلیل شرایط ایران بعد از حمله اسرائیل و آمریکا بر اساس همان چارچوب تحلیلی است.


حمایت از پادکست دغدغه ایران
https://hamibash.com/dirancast
 
شماره تماس برای حمایت مالی
09965691194
 
شناسه پیپال
[email protected]
 
موسیقی آغازین
قطعه سلام، اثر استاد حسن کسائی
 
Email: [email protected]
 
گوینده: محمد فاضلی
امور فنی و صوت: مرتضی مشیری‌خواه
گرافیک: استودیو آنسو
                                
تاریخ انتشار
تیر هزار و چهارصدوچهار

#پادکست_دغدغه_ایران #فنلاند #روسیه #ایران_و_آمریکا

@dirancast_official
آزمایشگاه خط مشی و حکمرانی، دانشکده حکمرانی، دانشگاه تهران،
https://t.iss.one/environ_concerns
Media is too big
VIEW IN TELEGRAM
چنار کشی خیابان ولیعصر تهران
وقتی دوستان به من خبر دادند که به جان چنارهای شمالی ترین قسمت خیابان ولیعصر ، بین میدان تجریش و چهار راه پارک وی افتاده اند، باورم نمی شد که حقیقت داشته باشد. ولی وقتی چشمم به اتفاقاتی که در حال رخدادن است افتاد، شوکه شدم. گو اینکه یک عده عمله و بنا را آورده اند تا با هیلتی ها و کلنگ و تزریق بتن و سیمان و جدول به جان تنها باقیمانده های میراث طبیعی زیباترین خیابان شهر تهران بیفتند.
در حالی که کشور یکی از دهشتناکترین تجاوزات خارجی را پشت سر گذاشته، نمی دانم کی و چگونه و با کدام مجوز و نفوذ چه مقاماتی به یک عده آدمی که معلوم نیست که هستند، نامشان چیست، با کدام شایستگی علمی آمده اند تا با درختان باقیمانده چنار شهر اینگونه رفتار می کنند. ریشه ها را کنده، تنه ها را زخمی کرده، حجم بالای بتن و سیمان را وارد بستر آنها کرده و با سرعت در حال پیشروی هستند.
از همه دوستان درخواست می شود با انتشار این ویدئو، پستها و استوری های بعدی مانع ادامه این فاجعه شوید.
حسین آخانی
۲۶ تیر ۱۴۰۴
Media is too big
VIEW IN TELEGRAM
قتل های زنجیره ای چنارهای خیابان ولیعصر تهران
خودتان ببینید که در پایتخت کشور جمهوری اسلامی ایران یک شرکت خارجی می آید ساختمان می سازد، تخلف می کند، جلوتر از حد پیاده رو آسمان شهر را تصرف می کند و تاج درختان قدیمی شهر را می برد تا حالش را ببرد. نگویید چرا چنارها خشک می شوند، درختانی که بدین گونه بیرحمانه مورد تهاجم قرار می گیرند تا چه اندازه می توانند در مقابل تنش و تخریب مقاومت کنند.
حسین آخانی
Forwarded from دغدغه ایران
Media is too big
VIEW IN TELEGRAM
روز صفر آب
وضعیت آخرالزمانی تنش آبی

تغییر اقلیم، بارش‌های کم، سیاست آبی غلط و بسیاری عوامل دیگر باعث شده‌اند وضعیت تأمین آب شرب و بهداشت شهرها به حالت تنش برسد و اگر سطح مصرف کاهش نیابد، رسیدن به وضعیت آخرالزمانی #روز_صفر آب دور نیست.

دیدن گفت‌وگو
https://youtu.be/kcZ1AoHKhcI

دکتر #بنفشه_زهرایی استاد مدیریت منابع آب دانشگاه تهران، وضعیت بارش‌ها در کشور، کمیت و کیفیت منابع آب، و شرایط حاکم بر منابع آب سطحی و زیرزمینی تهران را در این گفت‌وگو تشریح می‌کند.

برای اولین بار است که از شما خواهش می‌کنیم به هر ترتیب که می‌توانید به دیده شدن این ویدیو کمک کنید.

https://youtu.be/kcZ1AoHKhcI

#آب_تهران #منابع_آب #بحران_آب #آبخوان_تهران
#قطعی_آب
@dirancast_official
Media is too big
VIEW IN TELEGRAM
چرا چنین شدیم؟
ما در دانشگاه تهران دارای بهترین استادان و برجسته ترین متخصصان از آب و انرژی گرفته تا حقوق و امور اجتماعی و سیاسی هستیم. هر روز دهها و سالانه هزاران مقاله و کتاب در سطوح ملی و بین المللی از ما منتشر می شود که حتی برای حل مشکلات کلان جهانی هم راه حل داریم. ولی در بحرانی ترین روزهای ناترازی کشور، نورافکن ها و لامپهای محوطه دانشگاه ۲۴ ساعته روشن است و بوی تحفن پسماند ما همه جا را فراگرفته است.
مشکل چیست؟ چرا ما با داشتن با سوادترین و فرهیخته ترین آدمها بلد نیستیم سازمانی با ۹۰ سال قدمت را درست اداره کنیم؟ آیا این ضعف به دلیل مشکلات ساختاری است و یا کمبود بودجه؟ آیا روشهای انتخاب، استخدام، ترقی و بقای مدیران و‌کارکنان باعث این ناتوانی شده است؟ آیا مشکل از قوانین و ضعف نهاد های نظارتی است؟ مگر بسیاری از وزرا، نمایندگان مجلس، حتی برخی از سران قوا و معاونان و مشاوران آنها از بین ما دانشگاهی ها نیستند، چرا ما نمی توانیم جلوی روند رو به زوال اداره کشور را بگیریم؟ آیا آمریکا مقصر است؟ چرا باید دست من بلرزد این کلمات را بنویسم؟
حسین آخانی
https://t.iss.one/environ_concerns/2039