حمید مرادی»وکیل دادگستری، فعال مدنی و مسئول انجمن زیست محیطی شنەی نوژین کردستان در جریان اطفای حریق کوه آبیدر سنندج، جان خود را از دست داد.
وی اولین شهید محیط زیست کردستان نیست و آخرین هم نخواهد بود.
پیوند کردها و کردستان چیزی در مایەهای وحدت وجودی انسان و طبیعت است.
شیرکو بێکس شاعر نامور کُرد در شعر پرآوازەی "شهید" این پیوند را در فلسفی ترین وجه آن به تصویر می کشد.
شهید زنده است
مثل کوه و صخره
مثل برف، مثل درخت
مثل بهار و گل باغ
شهید آب است
زمین تشنه را سیرآب می‌کند
پنجه و دست است
درد خاک را تیمار می کند
مردمک چشم است
دورترین افق را می‌بیند
شهید بزرگ است
به بزرگی کردستان
قلب آزادی است
و پرچم
شرافت انسان
مرگ غم انگیز حمید و مجروح شدن چند تن از همکارانش، موجی از غم و اندوه در کردستان به وجود آورده است.
تقریبا هر سال در فصل گرما، جنگل های زاگرس آتش می گیرند و فعالان زیست محیطی کرد بر سر خاموش کردن آن جان می سپارند.

@enveducation

اطلاعیه شماره 5
یکشنبه پنجم مرداد 1404 ساعت 11
سنه بیمارستان کوثر

آخرین وضعیت سلامت حافظان و دوستداران محیط زیست
در بیمارستان کوثر
آقایان خبات امینی ، چیاکو‌ یوسفی نژاد ، سید مصطفی هژبری ،محسن حسین پناهی همچنان دربخشBICU بستری میباشند و شرایط بە نسبت دیشب تغییر محسوسی نداشتەاست
با آرزوی شفای عاجل برای این دوستان
درود و سپاس و قدردانی از حضورامید بخش  مردم  قدرشناس و ارجمند در بیمارستان

روابط عمومی دبیرخانه هماهنگی فعالین محیط زیستی و جامعه مدنی سنندج
‎اتش سوزی آبیدر- سنه
#سنه -آبیدر -خاکسپاری حمید
#بیمارستان کوثر
#مصدومان اتش سوزی آبیدر

@enveducation

🌿 به یاد شهدای آتش‌سوزی آبیدر، سنگربانان طبیعت
در جریان اطفای حریق کوه آبیدر سنندج،
زاگرس دوباره سوخت...و در این آتش، جان‌های بزرگی همچون کاک حمید مرادی و........!بی‌ادعا، با دست خالی،اما با دلی لبریز از عشق به سرزمین،به آسمان رفتند.آن‌ها نخستین شهیدان محیط زیست نبودند، و تا طبیعت در آتش بی‌توجهی بسوزد، آخرین هم نخواهند بود... پیوند کردها با کردستان،چیزی‌ست در مایه‌های وحدت وجود انسان و طبیعت؛
چنان‌که شیرکو بێکس در شعر جاودانه‌اش "شهید" می‌سراید:
#شهید زنده است
#مثل کوه و صخره
#مثل برف، مثل درخت
#مثل بهار و گل باغ...
#شهید، قلب آزادی‌ست
و #پرچم شرافت انسان.
🚴‍♂️ وعده ما: سه‌شنبه جاری،ساعت ۶ صبح با رکاب‌هایی که خاموش نمی‌شوند
#مسیر همدردی و یادمان:
میدان کوزه‌به‌شان – حسن‌آباد –که رجوـ مه ربزان ـ گرماش – نوره
#(روستای گردشگری و زادگاه آیت‌الله مردوخ، آن ابرمرد تاریخ فقه اسلام و ادب واخلاق )
و #بازگشت به شهر سنندج.
برای احترام، برای امید، برای آینده‌ای که در آن، طبیعت بی‌پناه، تنها نماند...
@yadeyaran13

● فوری | چیاکو یوسفی نژاد دومین شهید آتش سوزی حریق آبیدر شد.

● داستان قهرمانی او آوازه تاریخ خواهد شد. چیاکو یکبار از ناحیه دست و پا دچار سوختگی می‌شود اما دوباره برای کمک به دوستانش حمید و خبات به دل آتش می‌زند که دچار ۹۵ درصد سوختگی می‌شود و امشب جان به جان آفرین تسلیم می‌کند

@enveducation

🤲🤲😔😔🖤🖤

قهرمان کوردستان چیاکو یوسفی نژاد
دومین شهید حریق آبیدر سنندج


#چیاکو_یوسف_نژاد روز پنج‌شنبه گذشته حین کنترل و مهار آتش‌سوزی ارتفاعات آبیدر سنندج دچار سوختگی شدید شده بود، دقایقی پیش متاسفانە در اثر شدت جراحات وارده در بیمارستان کوثر بە شهادت رسید.

روحش  شاد و یادش گرامی 

تا ئاوێەر مابێ
یادی ئیوە لە دلێ هیچ کەس فەراموش نابێ ❤️😔
@enveducation

اطلاعیه شماره 8
دوشنبە 6 مرداد 1404 ساعت 8:45
سنه بیمارستان کوثر

آخرین وضعیت سلامت حافظان و دوستداران محیط زیست
در بیمارستان کوثر
با نهایت تاسف آقای خبات امینی  به شهادت رسیدند.

با آرزوی شفای عاجل برای سایر دوستان
درود و سپاس و قدردانی از مردم

زمان و مکان خاکسپاری شهید ژینگه خبات امینی بە زودی اطلاعرسانی خواهد شد.🌹🌹🌹


روابط عمومی دبیرخانه هماهنگی فعالین محیط زیستی و جامعه مدنی سنندج
‎اتش سوزی آبیدر- سنه
#سنه -آبیدر -خاکسپاری خبات امینی
#بیمارستان کوثر
#مصدومان اتش سوزی آبیدر

@enveducation

شەهید گوڵی چیای بەرزە

@enveducation

هاتنی به‌ر فراوانی خه‌لکی سنه بو مالئاوایی  له گه‌ل شه‌هید خه‌بات / حضور اکثریت مردم در وداع با شهید خه‌بات

جلوی قربانی شدن فرزندان زاگرس را بگیرید
حسین آخانی
خبر به حدی دردناک است که حتی نگاه به چهره های جانباختگان خاموش کردن آتش سوزی پوششهای گیاهی زاگرس کار دشواری است. شوخی نیست که در یک واقعه ۳ جوان رشید، ورزشکار و عاشق سرزمین پرپر شوند.
راستش من به ندرت اخبار آتش سوزی جنگل را منتشر می کنم. دلیلش خیلی ساده است، تحریک جوانان به رفتن در عرصه های آتش سوزی کاری نادرست بوده و خطر جانی برای افرادی دارد که نه وظیفه خاموش کردن آتش را دارند و نه به تجهیزات ایمن مجهزند. بر اساس اطلاعاتی که دوستان (آقای رئوف آذری) در اختیار من قرار دادند، از سال ۱۳۹۹ تا امسال ۲۱ نفر از بهترین های زاگرس در فرایند خاموش کردن آتش جان باختند. من ضمن احترام به این همه عشق و جانفشانی آنها، اینگونه جانباختن و قربانی شدن را فضیلت نمی دانم. این داستان باید تمام شود. جان هیچ فعال و علاقه مند به محیط زیست نباید به خاطر تلاش برای خاموش کردن آتش گرفته شود. هر گونه تلاش بدون داشتن وظیفه قانونی و تجهیزات ایمنی در مناطق طبیعی آتش سوزی باید ممنوع و حتی جرم تلقی شود. من خودم تجربه بودن در آتش جنگل را داشته ام. می دانم وقتی جنگل آتش می گیرد افراد بدون تجهیزات هیچ کاری نمی توانند انجام دهند. من همیشه مخالف خرید دمنده بودم. دمنده مناسب خاموش کردن آتش نیست. نامش همراه خودش است، بیشتر در آتش می دمد. البته مسیر آتش را تغییر می دهد ولی خطرات استفاده از آن بسیار شدید است.
گروهها و سازمانهای مردم نهاد بایستی قبل از آنکه آتش رخ دهد کارهای آموزشی انجام دهند‌. تلاش همه ما باید اصلاح قوانین، ممنوعیت آتش سوزی در فصول حساس، جریمه افرادی که آتش برپا می کنند و کارهای دقیق اطلاعاتی در مورد آتش سوزی های تعمدی و مجازات افراد خاطی باشد.
ما سرزمینمان را عاشقانه دوست داریم و بسیاری از ما برای حفاظت از آن ممکن است جانمان را بدهیم. اما این روند بیشتر خودکشی است و باید جلوی آن گرفته شود.
ضمن تسلیت به خانواده های این عزیزان، بخصوص هموطنان کوردمان، از امروز از کلیه فعالان درخواست می کنم روشهای نرم افزاری، حقوقی و علمی کنترل آتش را پیگیری کنند و هرگز در میدان آتش - بدون داشتن تجهیزات و امکان نجات صددرصدی - حاضر نشوند. برگزاری یک همایش علمی در این خصوص ضرورت دارد. باید از تجربیات جهانی استفاده کرد. حتی از متخصصان خارجی از فرانسه، اسپانیا، یونان، ترکیه و ایتالیا و پرتغال برای مشورت و ارائه سخنرانی دعوت کنید.
https://www.ddinstagram.com/reel/DMqM6B0o9tq/?igsh=MXVkNW9hajJ2ZDl1dQ==

گزارش اکو ایران از سه فعال جان باخته زیست محیطی سنندج:
🔴 برای نجات جنگل؛ جان دادند

🔸گزارش: سه شهروند در استان کردستان برای خاموش کردن حریق در جنگل‌های آبیدر رفته بودند که آتش جانشان را گرفت. یکی از آن‌ها وکیل بود، یکی فعال محیط زیست و دیگری ورزشکار. این اولین بار نیست که حریق جنگل‌ها در این فصل رخ می‌دهد. نام‌های بسیاری سرنوشتشان به سوختن در جنگل گره خورد.
در این گزارش با مرور نام افرادی که جانشان را فدای اطفای حریق در جنگل کردند به دلایل سوختن درختان با استناد به گزارش مرکز پژوهش‌های مجلس پرداختیم و یک فعال محیط زیست هم توضیح داده که چرا همه ساله این سوختن‌ها قربانی می‌گیرد.


@enveducation

🌲 جنگل‌ها، ریه‌های خاموش ایران‌اند... اما نفس‌شان به شماره افتاده است

۸مرداد، روز ملی جنگل‌ها، فقط یک مناسبت تقویمی نیست؛ زنگ بیدارباشی است برای ما که بدانیم جنگل‌ها در ایران، بیش از هر زمان دیگری در خطرند.

📉 در ۵۰ سال گذشته، مساحت جنگل‌های ایران از حدود ۱۸ میلیون هکتار به کمتر از ۱۳ میلیون هکتار کاهش یافته.
هر سال هزاران هکتار از جنگل‌های زاگرس، هیرکانی و ارسباران قربانی:

🔥 آتش‌سوزی (۹۰٪ منشأ انسانی)

🪓 قاچاق چوب

🛤 جاده‌سازی و توسعه بی‌ضابطه

🐑 چرای مفرط دام

و بی‌توجهی به طرح‌های حفاظت منابع طبیعی می‌شن.


💔 وقتی جنگل می‌سوزد یا قطع می‌شود، فقط درخت از بین نمی‌رود؛
زندگی هزاران گونه جانوری و گیاهی، چرخه بارندگی، حاصلخیزی خاک و هوای قابل تنفس ما هم به خطر می‌افتد.


✅ ما چه می‌توانیم بکنیم؟
🌱 در طبیعت، مسئولانه رفتار کنیم
🔥 از روشن‌کردن آتش یا رهاسازی زباله خودداری کنیم
📣 مطالبه‌گر حفاظت جدی‌تر از جنگل‌ها باشیم
🌳 در برنامه‌های درختکاری، احیای بذر و نظارت مردمی مشارکت کنیم.

🌱🌱🌱🌱🌱🌱🌱🌱🌱🌱🌱🌱

@enveducation

💢یاد #سه_قهرمان محیط زیست کردستان

✍زهرا نجاتی


شجاعتتان را همه میدانستند، چیاکو  کولە ش را نامزدش آماده می کند از کانی ژینگه به بعد چیاکوی محجوب آهنگ رزازی میخواند
خه بات را میدیدی در فرود از صعود کوله ا ش سنگین تر بود، او زباله ی کوه را جمع میکرد،
حمید ان وکیل خوشنام به هر بهانه یی کلاس آموزش حفاظت از طبیعت میگذاشت.
کوه فرزندان کوه را به شهر پس نداد..

ای طبیعت! ای مأوای آرامش و زیبایی، چه غم‌انگیز است که امروز در سوگ حافظان تو نشسته‌ایم. کاش می‌توانستیم از این همه رنج و اندوه تو بکاهیم. کاش می‌توانستیم دستانی که تو را آزرده‌اند، از تو دور کنیم. ما به تو قول می‌دهیم که در راه حفظ و حراست از تو، از پای نخواهیم نشست.

در کوهستان، عطرداغِ آتش 
سه مرد، همصدا با درخت و باد 
دل به تپش های سبز طبیعت دادند 
تا گلوی سوزان آبیدر را تر کنند

آن سوتر، شعله ها هیاهو کردند 
اما صدای سبزشان خاموش نشد 
درختان، با اشک باران غسلشان دادند 
و کوهستان تکرار کرد: 
یادتان سبز، خاطرتان جاودانه

کردستان، همیشه از شجاعت خواهد سرود 
در هر نسیم، نامتان زمزمه خواهد شد

در سوگِ خبات امینی، حمید مرادی و چیاکو یوسفی نژاد 
سه نگهبان سبزی که دل به آتش زدند تا گلوی سوخته آبیدر را نجات دهند 
بیصدا جان دادند و چراغ شجاعت را برای همیشه در قلب کردستان روشن گذاشتند

شعله ها نتوانست صدای سبزشان را خاموش کند 
درختان، کوه و رود برای همیشه داغدارشان اند

سوگ از دست دادن عزیزان محیط زیست، داغی است که بر دل طبیعت و هر انسان دلسوزی سنگینی می‌کند. این غم، غم از دست دادن زیبایی‌ها، آرامش و فرصت‌های حیاتی است که طبیعت به ما ارزانی می‌داشت.
یادشان سبز، خاطره شان تا همیشه جاودان 🍃

‌‌@enveducation

◾️ملت سوگ، ملت سازندگی نمی‌شود

▪️در جامعه‌ای که قهرمان را فقط در مرگ می‌بیند، زندگی ارزش نمی‌گیرد

👈سنندج این روزها حال‌ و هوای دیگری دارد. در کوچه‌ها و خیابان‌ها، در نگاه خیس مادران و در دستانی که تابوتی را تا بلندای تپه‌ها بدرقه می‌کنند، می‌توان اندوهی عمیق را دید؛ اندوهی از جنس فقدان، از جنس آتش و انسانیت.
تشییع پیکر جان‌باختگان حادثه آتش‌سوزی آبیدر شهیدان مدافع طبیعت، حمید مرادی، چیاکو یوسفی‌نژاد و خبات امینی، صحنه‌ای بود که کمتر در کلمات می‌گنجد؛ هزاران نفر بدون دعوت آمده بودند. بازهم وداع باشکوه دیگری رقم خورد؛ اما یک پرسش بزرگ، در دل همین صحنه‌ها شعله‌ور شد: چرا ما، تنها در غم و مرگ، کنار هم هستیم؟ چرا وقتی حادثه‌ای اتفاق می‌افتد، یک‌صدا می‌شویم، اما در روزهای عادی، در سازندگی، در مراقبت از محیط زیست، در آموزش، یا در حفظ زیبایی و نظافت شهر و موارد حیاتی دیگر، چنین همبستگی نادری دیده نمی‌شود؟ چرا این همبستگی تنها در سوگ است؟ چرا روزهای دیگر، تبدیل به توده‌های پراکنده، خسته و بی‌تفاوت می‌شویم؟ غم، غریزی‌تر از ساختن است؛ اندوه، ما را از درون تکان می‌دهد؛ مثل زلزله‌ای که یک‌باره همه‌چیز را فرومی‌ریزد.
در غم، نیازی به قانع‌کردن مردم نیست؛ درد مشترک، به‌طور غریزی اتحاد می‌آورد. اما ساختن، نیاز به بلوغ فکری، آینده‌نگری و مشارکت فعال دارد. در بسیاری از جوامع در حال توسعه، تربیت مدنی برای شادی جمعی، هیچ‌گاه مانند آموزش سوگواری، نهادینه نشده است.
فرهنگ قهرمان‌پروری ما، ما را به سوگ عادت داده است؛ ما فقط در لحظه مرگ، قهرمانان را می‌بینیم. کسانی که در آتش آبیدر جان دادند، ناگهان از یک شهروند عادی به «قهرمان ملی» تبدیل می‌شوند. اما آیا همان قهرمان، وقتی زنده بود، حمایتی دید؟ در جامعه‌ای که قهرمان را فقط در مرگ می‌بیند، زندگی ارزش نمی‌گیرد. این‌گونه، ما ملت مرگ محور می‌شویم و نه ملت زندگی ساز.
آن دلدادگان که در آتش آبیدر سوختند، از مردم بودند؛ درد آنان فقط سوختن نیست، درد آنان، تنهایی بود در لحظه‌های قبل از حادثه، زمانی که می‌شد با برنامه‌ریزی و مشارکت مردمی، از چنین اتفاقی پیشگیری کرد. نهادهای اجتماعی ما، برنامه‌ای برای کانالیزه کردن انرژی جمعی ندارند.
در کشورهای توسعه‌یافته، وقتی مردم برای فاجعه‌ای متحد می‌شوند، دولت‌ها و نهادهای محلی بلافاصله این انرژی را تبدیل به اقدام می‌کنند:  برای ساختن آینده‌ای روشن‌تر، باید همین همبستگی را در اقدام‌های مثبت نیز تکرار کنیم. در آموزش مهارت‌های زندگی به نوجوانان، در حفاظت از محیط زیست و مشارکت داوطلبانه، در مطالبه‌گری آگاهانه و مسئولانه برای ایمنی، خدمات شهری، کتاب‌خوانی و کارآفرینی و عدالت.
با نگاهی به تجربه ملت‌های دیگر، می‌بینیم که در بسیاری از کشورهای پیشرفته، تلخی یک حادثه، آغاز تغییری بزرگ شده است:  در ژاپن، پس از زلزله و سونامی توهوکو، همان مردمی که برای سوگواری آمده بودند، در بازسازی مدارس و بیمارستان‌ها داوطلب شدند. در سوئد، آتش‌سوزی گسترده جنگل‌ها در سال ۲۰۱۸، جرقه‌ی شکل‌گیری هزاران گروه داوطلب محیط‌زیستی شد.
درد، اگر با آگاهی همراه شود، می‌تواند به نقطه ی آغاز تبدیل شود، نه پایان.
چرا ما نتوانیم، همبستگی را به رفتار روزمره تبدیل نکنیم؟ نگذاریم همبستگی ما، فقط در سوگ معنا پیدا کند؛ جامعه‌ای مترقی، فقط با سوگواریِ دسته‌جمعی ساخته نمی‌شود. در این روزها، ما داغدار کسانی هستیم که عاشقانه برای حفظ آب و خاک‌مان ایستادند، جان عزیزشان را فدا کردند؛ اما اگر می‌خواهیم راهشان را ادامه دهیم، باید از اندوه، اقدام بسازیم و از سوگ، سازندگی.
دست‌کم این روزها یک کار را می‌توانیم انجام دهیم:  این عزیزان و خانواده‌هایشان را تنها نگذاریم؛ نه فقط امروز، که در روزهای آینده، کنار پدر و مادرانی باشیم که فرزندان‌شان جوانمردانه پرکشیدند. همین حالا در بیمارستان کوثر، مادرانی شب‌زنده‌دار نشسته‌اند، پدرانی دست‌به‌دعا، چشمانی گریان و بلاتکلیف، چشم‌انتظار شفای فرزندشان هستند؛ بودن کنارشان، کمترین و شریف‌ترین کاری است که از ما برمی‌آید. سید مصطفی هژبری و محسن حسین‌پناهی، دو فعال محیط‌زیستی دیگر، خوشبختانه در شرایطی پایدار قرار دارند؛ اما همچنان خودشان و خانواده هایشان نیازمند حمایت روحی، مالی و اجتماعی هستند.
همین مردم، این جمعیت انبوه و بی مانند، که این روزها در تشییع شهدای مدافع طبیعت، شرکت کردند، می‌توانند فردا برای کاشت درخت، برای آموزش، برای پیگیری خدمات شهری، برای درمان بیماران، برای تأسیس تعاونی‌های مردمی، برای حفظ منابع طبیعی همین‌گونه متحد شوند.  در میان همین جمعیت، دکتر و مهندس، معلم، هنرمند، کارگر و پیمانکار، مغازه‌دار، دانش‌آموز و دانشجو و بازنشسته، همه بودند؛ همه آنهایی که اگر با هم بمانند، این شهر و این دیار رشد خواهد کرد. شاید وقت آن رسیده از آبیدر چراغی بسازیم.
✍بهنام امیری
@enveducation