@ebteda_ir
🔺این طبقۀ فراجناحی!
مناسب‌ترین منظری که می‌تواند بُعد اجتماعی و فرافردی #جنایت_نجفی را تبیین کند منظر «استحالۀ بخشی از طبقۀ مدیران جمهوری اسلامی» است.
زمینه‌ها، عوامل و پیامدهای استحالۀ فکری، فرهنگی و اخلاقی دسته‌ای از مدیران کشور که در چاه اشرافیت سیاسی و اقتصادی فروافتادند و دچار طغیان و سقوط شدند، در این منظر مورد توجه است.
طغیانی که با نهادینه‌شدن خصلت‌های طبقاتی در آنها شروع شد و با سقوط اخلاق فردی ادامه یافت.
🔸آیا این استحاله، طبقه‌شدگی و اشرافیت منحصر به یک قبیلۀ سیاسی‌ست؟ قطعاً نه. هر دو قبیلۀ بزرگ، همزمان و همگام و دست‌دردست هم وارد لجن‌زار اشرافیت شدند. تازه اگر بخواهیم دقیق‌تر گفته باشیم، قبیله‌ای که امروز جانماز آب می‌کشد و تظاهر به تدین می‌کند، در استحالۀ مذکور، فضل تقدم دارد!
ما نخستین تجربه‌های کج‌روی و کاخ‌نشینی و اشرافیت را در تاریخ جمهوری اسلامی، با نام جناح راست می‌شناسیم.
🔸حتی همین #حزب_کارگزاران، که امروز سالوس‌وار، پوستین اصلاح‌طلبی به تن کرده_ یکی از ارکان جناح راست بود و ادعای تلفیق انقلابیگری و مدرنیت را داشت (راست مدرن!) و همین‌ها بودند که پایه‌های #مانور_تجمل را در قلب جمهوری اسلامی گذاشتند و طبقۀ نوکیسۀ مدیران را ساختند.
یا همین محمدعلی نجفی، آن روز که وزیر آموزش و پرورش بود و به قول برخی حضرات، سنگ‌بنای انحراف در تعلیم و تربیت جمهوری اسلامی را گذاشت، یک جناح‌راستی متشرع بود که با منطق بازار به ساحت مدرسه نگاه می‌کرد.
🔸غرض اینکه، منظرِ تنگ و نابسندۀ قبیله‌گرایی، برای فهم فاجعۀ جنایت نجفی، تنها به درد آدم‌های قبیله‌گرایی می‌خورد که حاضرند به‌خاطر یک دستمال، قیصریه را به آتش بکشند!
وجدان های بیدار و ذهن‌های آگاه، سیاهی‌لشگر قبایل نمی‌شوند.
🔸درد بزرگ جمهوری اسلامی، طبقۀ مرفه جدیدی است که هر روز گردن‌کلفت‌تر و وقیح‌تر می‌شود. و این طبقۀ هارشده، اصلاً و ابداً خصلتِ جناحی ندارد؛ فراجناحی‌ترین طبقه در جمهوری اسلامی، همین طبقۀ آدم‌خوار است!
کسانی که این وحدت قبیله‌ای در طبقۀ اشراف را نبینند و از دریچۀ تنگ سیاست‌زدگی به این پدیده نگاه کنند، دارند تنگۀ اُحد جمهوری اسلامی را رها می‌کنند و به دشمن وامی‌گذارند.
🔸اصولگرا و اصلاح‌طلب، تنهایی جایی که تضاد و تمایزی باهم ندارند همین‌جاست؛ «اشرافیت»!
اشرافیتی که یک سرش در ویژه‌خواری است و سر دیگرش در آدم‌خواری؛
«گر حکم کنند که مست گیرند، در شهر هر آنکه هست گیرند»!
🔸در این جمهوری، هرکس آجری روی آجر اشرافیت گذاشته، کم یا زیاد، دچار طغیان شده و دامنش به فحشای اقتصادی و اخلاقی آلوده شده است.
امام(ره) می‌فرمود «خود کاخ‌نشینی، خوی کاخ‌نشینی را هم با خود می‌آورَد». کاخ‌نشینی در جمهوری اسلامی، عاقبت‌بخیری ندارد. چرا؟ چون بر پُشته‌های مستضعفین و بیچارگان بنا می‌شود.
🔺این طبقۀ فراجناحی!
مناسب‌ترین منظری که می‌تواند بُعد اجتماعی و فرافردی #جنایت_نجفی را تبیین کند منظر «استحالۀ بخشی از طبقۀ مدیران جمهوری اسلامی» است.
زمینه‌ها، عوامل و پیامدهای استحالۀ فکری، فرهنگی و اخلاقی دسته‌ای از مدیران کشور که در چاه اشرافیت سیاسی و اقتصادی فروافتادند و دچار طغیان و سقوط شدند، در این منظر مورد توجه است.
طغیانی که با نهادینه‌شدن خصلت‌های طبقاتی در آنها شروع شد و با سقوط اخلاق فردی ادامه یافت.
🔸آیا این استحاله، طبقه‌شدگی و اشرافیت منحصر به یک قبیلۀ سیاسی‌ست؟ قطعاً نه. هر دو قبیلۀ بزرگ، همزمان و همگام و دست‌دردست هم وارد لجن‌زار اشرافیت شدند. تازه اگر بخواهیم دقیق‌تر گفته باشیم، قبیله‌ای که امروز جانماز آب می‌کشد و تظاهر به تدین می‌کند، در استحالۀ مذکور، فضل تقدم دارد!
ما نخستین تجربه‌های کج‌روی و کاخ‌نشینی و اشرافیت را در تاریخ جمهوری اسلامی، با نام جناح راست می‌شناسیم.
🔸حتی همین #حزب_کارگزاران، که امروز سالوس‌وار، پوستین اصلاح‌طلبی به تن کرده_ یکی از ارکان جناح راست بود و ادعای تلفیق انقلابیگری و مدرنیت را داشت (راست مدرن!) و همین‌ها بودند که پایه‌های #مانور_تجمل را در قلب جمهوری اسلامی گذاشتند و طبقۀ نوکیسۀ مدیران را ساختند.
یا همین محمدعلی نجفی، آن روز که وزیر آموزش و پرورش بود و به قول برخی حضرات، سنگ‌بنای انحراف در تعلیم و تربیت جمهوری اسلامی را گذاشت، یک جناح‌راستی متشرع بود که با منطق بازار به ساحت مدرسه نگاه می‌کرد.
🔸غرض اینکه، منظرِ تنگ و نابسندۀ قبیله‌گرایی، برای فهم فاجعۀ جنایت نجفی، تنها به درد آدم‌های قبیله‌گرایی می‌خورد که حاضرند به‌خاطر یک دستمال، قیصریه را به آتش بکشند!
وجدان های بیدار و ذهن‌های آگاه، سیاهی‌لشگر قبایل نمی‌شوند.
🔸درد بزرگ جمهوری اسلامی، طبقۀ مرفه جدیدی است که هر روز گردن‌کلفت‌تر و وقیح‌تر می‌شود. و این طبقۀ هارشده، اصلاً و ابداً خصلتِ جناحی ندارد؛ فراجناحی‌ترین طبقه در جمهوری اسلامی، همین طبقۀ آدم‌خوار است!
کسانی که این وحدت قبیله‌ای در طبقۀ اشراف را نبینند و از دریچۀ تنگ سیاست‌زدگی به این پدیده نگاه کنند، دارند تنگۀ اُحد جمهوری اسلامی را رها می‌کنند و به دشمن وامی‌گذارند.
🔸اصولگرا و اصلاح‌طلب، تنهایی جایی که تضاد و تمایزی باهم ندارند همین‌جاست؛ «اشرافیت»!
اشرافیتی که یک سرش در ویژه‌خواری است و سر دیگرش در آدم‌خواری؛
«گر حکم کنند که مست گیرند، در شهر هر آنکه هست گیرند»!
🔸در این جمهوری، هرکس آجری روی آجر اشرافیت گذاشته، کم یا زیاد، دچار طغیان شده و دامنش به فحشای اقتصادی و اخلاقی آلوده شده است.
امام(ره) می‌فرمود «خود کاخ‌نشینی، خوی کاخ‌نشینی را هم با خود می‌آورَد». کاخ‌نشینی در جمهوری اسلامی، عاقبت‌بخیری ندارد. چرا؟ چون بر پُشته‌های مستضعفین و بیچارگان بنا می‌شود.