بهار ادب
فصل #بهار که هنگام رویش و طراوت است با فرهنگ، ادبیات و زبان فارسی نیز مناسبتهای فرخنده و تقارنی فرحبخش دارد. اول اردیبهشت ماه (روز آغاز نگارش کتاب گلستان) در ایران به عنوان #روز_سعدی نامگذاری شده‌است و دوم اردیبهشت یادروز محمدتقی بهار ملقب به #ملک‌الشعرا ست.
بدین سبب در روز «سعدی و بهار» و در بهاری ترین ایام ایران اسلامی، یادی از این دو شاعر نامی که در دو عصر از #تاریخ این سرزمین ادیب پرور زیستند، به میان می آوریم.
#سعدی_شیرازی (۶۰۶ - ۶۹۰ هجری قمری) شاعر و نویسنده ایرانی است. نامِ کاملِ او ابومحمّد مُشرف‌الدین مُصلح بن عبدالله و تخلص او سعدی است. اوضاع نابسامان ایران در پایان دوره خوارزمشاهیان و حمله مغول، سعدی را بر آن داشت که در روزگار جوانی #شیراز را ترک کند و به بغداد برود.
وی پس از تحصیل در نظامیه، شغل واعظی پیشه می‌کند که مستلزم سفر به مناطق مختلف و ارائه خطابه و ارشاد #مردم است. او مدتی را در شهرهای مختلف منطقه شام مانند دمشق و بعلبک به سر برده و به کار تدریس و موعظه مشغول شد. سپس به حجاز، شام و روم سفر کرده‌است. نشانه‌هایی از سفر او به هندوستان، ترکستان، آسیای صغیر، غزنین، آذربایجان، فلسطین، چین، یمن و آفریقای شمالی هم در سروده‌هایش پیداست.
این جهانگردی به روایتی سی سال به طول انجامید و در نقل سفرهایش این‌طور می‌گوید:
در اقصای گیتی بگشتم بسی
بسر بردم ایام با هر کسی
تمتع به هر گوشه‌ای یافتم
ز هر خرمنی خوشه‌ای یافتم
سعدی در بازگشت از سفر تصمیم گرفت که سخن‌های شیرین‌تر از قند به سوغات آوَرَد و بدین جهت کتاب بوستان را در سال ۶۵۵ قمری نوشت و کمتر از یک سال بعد از آن نگارش #گلستان را، در اول اردیبهشت سال ۶۵۶ هجری شروع کرد و هنوز از گلِ بوستان بَقیّتی موجود بود که نگارش آن (در پنج یا شش ماه) را به پایان رساند.
وی در ذیحجه سال ۶۹۰ هجری درگذشته و در همان خانقاهی که اقامت گزیده بود، به خاک سپرده شده‌است. آثار سعدی در قالب بوستان، گلستان، غزلیات و کلیات (شامل شعر و نثر، قصاید، مراثی، ملمعات و مثلثات، ترجیعات، صاحبیه، رباعیات و مفردات) گرد آمده اند.
بسیاری از ضرب‌المثل‌های رایج در زبان #فارسی از آثار وی اقتباس شده‌است. از این جمله اند:
• مشک آن است که خود ببوید…
• ... ادب از که آموختی ؟ از بی‌ادبان
• از کوزه همان برون تراود که در اوست
• آن را که حساب پاک است، از محاسبه چه باک است؟
سعدی اولین شاعر ایرانی است که آثار او به زبان‌های اروپایی ترجمه شده است و شعر بنی‌آدم، به دلیل مضمون انسان دوستانه‌ای که دارد مورد توجه زیاد ملل مختلف واقع شده است.
بنی آدم اعضای یک پیکرند
که در آفرینش ز یک گوهرند
چو عضوی بدرد آورد روزگار
دگر عضوها را نماند قرار
ملک الشعرا بهار درباره ی سعدی سروده است که: سعدیا! چون تو کجا نادره گفتاری هست؟
یا چو شیرین سخنت نخل شکرباری هست؟
یا چو بستان و گلستان تو گلزاری هست؟
هیچم ار نیست، تمنای توام باری هست
محمدتقی بهار (۱۶ آبان ۱۲۶۵–۲ اردیبهشت ۱۳۳۰ ) ملقب به ملک‌الشعرا و متخلص به «بهار»، شاعر، ادیب، نویسنده، روزنامه‌نگار، تاریخ‌نویس و سیاست‌مدار معاصر ایرانی بود.
او از معدود چهره های ادبی است که علاوه بر شعر و شاعری به حوزه #سیاست ورودی جدی و اثر گذار داشت.
او هم در ابعاد گوناگون #ادب_فارسی (تصحیح متون) و پژوهش و تحلیل (سبک شناسی) و روزنامه نگاری و هم عرصه ی شعر و شاعری (در سبک ها و شیوه های مختلف) چهره ای برجسته بود و همزمان در میدان مبارزات ملی و آزادیخواهانه از پیشگامان بود. حتی چندین بار به زندان رفت و به تبعید فرستاده شد.
بهار در سال ۱۳۳۲ (هجری قمری) به نمایندگی #مجلس سوم شورای ملی از حوزه انتخابیه درگز انتخاب شد و سال ۱۳۲۴ در کابینه قوام وزیر فرهنگ شد، اما پس از چند ماه استعفاء کرد.
بهار سرانجام در روز دوم اردیبهشت ۱۳۳۰، در خانه مسکونی خود در #تهران زندگی را بدرود گفت و در شمیران در آرامگاه ظهیرالدوله به خاک سپرده شد.
@Dr_alidarabi
فصل #بهار که هنگام رویش و طراوت است با فرهنگ، ادبیات و زبان فارسی نیز مناسبتهای فرخنده و تقارنی فرحبخش دارد. اول اردیبهشت ماه (روز آغاز نگارش کتاب گلستان) در ایران به عنوان #روز_سعدی نامگذاری شده‌است و دوم اردیبهشت یادروز محمدتقی بهار ملقب به #ملک‌الشعرا ست.
بدین سبب در روز «سعدی و بهار» و در بهاری ترین ایام ایران اسلامی، یادی از این دو شاعر نامی که در دو عصر از #تاریخ این سرزمین ادیب پرور زیستند، به میان می آوریم.
#سعدی_شیرازی (۶۰۶ - ۶۹۰ هجری قمری) شاعر و نویسنده ایرانی است. نامِ کاملِ او ابومحمّد مُشرف‌الدین مُصلح بن عبدالله و تخلص او سعدی است. اوضاع نابسامان ایران در پایان دوره خوارزمشاهیان و حمله مغول، سعدی را بر آن داشت که در روزگار جوانی #شیراز را ترک کند و به بغداد برود.
وی پس از تحصیل در نظامیه، شغل واعظی پیشه می‌کند که مستلزم سفر به مناطق مختلف و ارائه خطابه و ارشاد #مردم است. او مدتی را در شهرهای مختلف منطقه شام مانند دمشق و بعلبک به سر برده و به کار تدریس و موعظه مشغول شد. سپس به حجاز، شام و روم سفر کرده‌است. نشانه‌هایی از سفر او به هندوستان، ترکستان، آسیای صغیر، غزنین، آذربایجان، فلسطین، چین، یمن و آفریقای شمالی هم در سروده‌هایش پیداست.
این جهانگردی به روایتی سی سال به طول انجامید و در نقل سفرهایش این‌طور می‌گوید:
در اقصای گیتی بگشتم بسی
بسر بردم ایام با هر کسی
تمتع به هر گوشه‌ای یافتم
ز هر خرمنی خوشه‌ای یافتم
سعدی در بازگشت از سفر تصمیم گرفت که سخن‌های شیرین‌تر از قند به سوغات آوَرَد و بدین جهت کتاب بوستان را در سال ۶۵۵ قمری نوشت و کمتر از یک سال بعد از آن نگارش #گلستان را، در اول اردیبهشت سال ۶۵۶ هجری شروع کرد و هنوز از گلِ بوستان بَقیّتی موجود بود که نگارش آن (در پنج یا شش ماه) را به پایان رساند.
وی در ذیحجه سال ۶۹۰ هجری درگذشته و در همان خانقاهی که اقامت گزیده بود، به خاک سپرده شده‌است. آثار سعدی در قالب بوستان، گلستان، غزلیات و کلیات (شامل شعر و نثر، قصاید، مراثی، ملمعات و مثلثات، ترجیعات، صاحبیه، رباعیات و مفردات) گرد آمده اند.
بسیاری از ضرب‌المثل‌های رایج در زبان #فارسی از آثار وی اقتباس شده‌است. از این جمله اند:
• مشک آن است که خود ببوید…
• ... ادب از که آموختی ؟ از بی‌ادبان
• از کوزه همان برون تراود که در اوست
• آن را که حساب پاک است، از محاسبه چه باک است؟
سعدی اولین شاعر ایرانی است که آثار او به زبان‌های اروپایی ترجمه شده است و شعر بنی‌آدم، به دلیل مضمون انسان دوستانه‌ای که دارد مورد توجه زیاد ملل مختلف واقع شده است.
بنی آدم اعضای یک پیکرند
که در آفرینش ز یک گوهرند
چو عضوی بدرد آورد روزگار
دگر عضوها را نماند قرار
ملک الشعرا بهار درباره ی سعدی سروده است که: سعدیا! چون تو کجا نادره گفتاری هست؟
یا چو شیرین سخنت نخل شکرباری هست؟
یا چو بستان و گلستان تو گلزاری هست؟
هیچم ار نیست، تمنای توام باری هست
محمدتقی بهار (۱۶ آبان ۱۲۶۵–۲ اردیبهشت ۱۳۳۰ ) ملقب به ملک‌الشعرا و متخلص به «بهار»، شاعر، ادیب، نویسنده، روزنامه‌نگار، تاریخ‌نویس و سیاست‌مدار معاصر ایرانی بود.
او از معدود چهره های ادبی است که علاوه بر شعر و شاعری به حوزه #سیاست ورودی جدی و اثر گذار داشت.
او هم در ابعاد گوناگون #ادب_فارسی (تصحیح متون) و پژوهش و تحلیل (سبک شناسی) و روزنامه نگاری و هم عرصه ی شعر و شاعری (در سبک ها و شیوه های مختلف) چهره ای برجسته بود و همزمان در میدان مبارزات ملی و آزادیخواهانه از پیشگامان بود. حتی چندین بار به زندان رفت و به تبعید فرستاده شد.
بهار در سال ۱۳۳۲ (هجری قمری) به نمایندگی #مجلس سوم شورای ملی از حوزه انتخابیه درگز انتخاب شد و سال ۱۳۲۴ در کابینه قوام وزیر فرهنگ شد، اما پس از چند ماه استعفاء کرد.
بهار سرانجام در روز دوم اردیبهشت ۱۳۳۰، در خانه مسکونی خود در #تهران زندگی را بدرود گفت و در شمیران در آرامگاه ظهیرالدوله به خاک سپرده شد.
@Dr_alidarabi