واگذاری جزایر چاگوس به موریس؛ پایان یک داستان استعماری
🔹پنج‌شنبه گذشته جهان شاهد یک لحظه تاریخی بود: دولت بریتانیا اعلام کرد که کنترل مجمع‌الجزایر چاگوس را به موریس واگذار خواهد کرد و این یعنی نقطه پایان بر یکی از طولانی‌ترین مناقشات دیپلماتیک میان دو کشور.
🔹مجمع‌الجزایر چاگوس که شامل جزیره مهم و استراتژیک دیگو گارسیا است، سال‌ها تحت حاکمیت بریتانیا قرار داشت، اما اکنون موریس حاکمیت خود را بر این جزایر بازمی‌یابد.
🔹هرچند پایگاه نظامی آمریکا و بریتانیا در دیگو گارسیا همچنان به قوت خود باقی می‌ماند، اما این توافق نشانه‌ای روشن از تغییر در رویکرد قدرت‌های جهانی به مسائل حقوقی و استعماری است.
🔹این تصمیم، پس از دهه‌ها چالش حقوقی و دیپلماتیک به ثمر نشست و به‌ویژه پس از رای مشورتی دیوان بین‌المللی دادگستری در سال۲۰۱۹ که اعلام کرد بریتانیا باید کنترل این جزایر را به موریس بازگرداند، فشارها بر بریتانیا افزایش یافت.
🔹پیش از آنکه این منطقه به یک نقطه استراتژیک نظامی تبدیل شود، خانه بومیانی بود که نسل‌های متوالی در آن زندگی کرده بودند. در دهه۱۹۶۰، بریتانیا تصمیم گرفت این جزایر را از موریس جدا کند و به آمریکا اجازه دهد در آن پایگاه نظامی بسازد.
🔹این تصمیم به اخراج اجباری بیش از هزارنفر از ساکنان بومی چاگوس منجر شد. این اقدام نه تنها اعتراضات حقوق بشری را برانگیخت، بلکه موضوعی شد برای چالش‌های حقوقی گسترده در سطح بین‌المللی.
🔹واگذاری جزایر چاگوس به موریس نهتنها یک پیروزی حقوقی و دیپلماتیک برای این کشور به شمار می‌آید، بلکه نمادی از پایان یکی از آخرین میراث‌های استعمار در آفریقاست.
🔹این توافق نشان می‌دهد حقوق بین‌الملل می‌تواند، حتی در برابر میراث‌های پیچیده و طولانی استعمار، قدرتی موثر باشد. این لحظه تاریخی نشان‌دهنده تغییرات عمده در جهان و قدرت نهادهای بین‌المللی برای احیای عدالت است. پایان استعمار ممکن است آغاز یک عصر جدید باشد.
🔗متن کامل
#دنیای_اقتصاد #موریس #استعمار #بریتانیا #جزایر_چاگوس
✅ کانال رسمی روزنامه دنیای اقتصاد👇
@donyayeeghtesad_com
🔹پنج‌شنبه گذشته جهان شاهد یک لحظه تاریخی بود: دولت بریتانیا اعلام کرد که کنترل مجمع‌الجزایر چاگوس را به موریس واگذار خواهد کرد و این یعنی نقطه پایان بر یکی از طولانی‌ترین مناقشات دیپلماتیک میان دو کشور.
🔹مجمع‌الجزایر چاگوس که شامل جزیره مهم و استراتژیک دیگو گارسیا است، سال‌ها تحت حاکمیت بریتانیا قرار داشت، اما اکنون موریس حاکمیت خود را بر این جزایر بازمی‌یابد.
🔹هرچند پایگاه نظامی آمریکا و بریتانیا در دیگو گارسیا همچنان به قوت خود باقی می‌ماند، اما این توافق نشانه‌ای روشن از تغییر در رویکرد قدرت‌های جهانی به مسائل حقوقی و استعماری است.
🔹این تصمیم، پس از دهه‌ها چالش حقوقی و دیپلماتیک به ثمر نشست و به‌ویژه پس از رای مشورتی دیوان بین‌المللی دادگستری در سال۲۰۱۹ که اعلام کرد بریتانیا باید کنترل این جزایر را به موریس بازگرداند، فشارها بر بریتانیا افزایش یافت.
🔹پیش از آنکه این منطقه به یک نقطه استراتژیک نظامی تبدیل شود، خانه بومیانی بود که نسل‌های متوالی در آن زندگی کرده بودند. در دهه۱۹۶۰، بریتانیا تصمیم گرفت این جزایر را از موریس جدا کند و به آمریکا اجازه دهد در آن پایگاه نظامی بسازد.
🔹این تصمیم به اخراج اجباری بیش از هزارنفر از ساکنان بومی چاگوس منجر شد. این اقدام نه تنها اعتراضات حقوق بشری را برانگیخت، بلکه موضوعی شد برای چالش‌های حقوقی گسترده در سطح بین‌المللی.
🔹واگذاری جزایر چاگوس به موریس نهتنها یک پیروزی حقوقی و دیپلماتیک برای این کشور به شمار می‌آید، بلکه نمادی از پایان یکی از آخرین میراث‌های استعمار در آفریقاست.
🔹این توافق نشان می‌دهد حقوق بین‌الملل می‌تواند، حتی در برابر میراث‌های پیچیده و طولانی استعمار، قدرتی موثر باشد. این لحظه تاریخی نشان‌دهنده تغییرات عمده در جهان و قدرت نهادهای بین‌المللی برای احیای عدالت است. پایان استعمار ممکن است آغاز یک عصر جدید باشد.
🔗متن کامل
#دنیای_اقتصاد #موریس #استعمار #بریتانیا #جزایر_چاگوس
✅ کانال رسمی روزنامه دنیای اقتصاد👇
@donyayeeghtesad_com
.
🔴 چرا «مستعمره شدن» به نفع برخی کشورها و به ضرر برخی دیگر تمام می شود؟
🔹مدت‌‌‌ها یک پرسش مهم برای ما مطرح بود؛ اینکه نهادهای خوب محصول رشد اقتصادی بالاست یا برعکس؛ رشد اقتصادی بالا در بلندمدت محصول نهادهای خوب است.
🔹دارون عجم‌‌‌اوغلو و همکارانش (برندگان امسال نوبل اقتصاد) با یک تردستی علمی به این پرسش پاسخ دادند.
🔹آنها به جای بررسی مستقیم رابطه دو متغیر مذکور، از یک متغیر دیگر استفاده کردند تا هم مشکل درون‌‌‌زایی را حل کند و هم امانت‌‌‌دار خوبی برای نهادها باشد. آنها این متغیر را «نرخ مرگ‌‌‌ومیر استعمارگران» در نظر گرفتند.
🔹عجم‌‌‌اوغلو و همکارانش با این خلاقیت توانستند نشان دهند هر جا که استعمارگران توانستند با جمعیت بیشتری ساکن شوند، در راستای منافع خود، نهادهای فراگیر را بنیان‌گذاری کردند؛ نهادهایی که بعدها با سرریز مثبت خود، بستر رشد اقتصادی در بلندمدت را فراهم ساختند.
🔹در مقابل، هر جا که استعمارگران با جمعیت کمتری ساکن شدند، نهادهای استثماری را بنیان‌گذاری کردند؛ نهادهایی که آن مستعمره‌‌‌ها را وارد دالان فقر کرده است.
🔹درست براساس همین توجیه است که استعمار در استرالیا نهتنها به زیان رشد اقتصادی در بلندمدت نشد، بلکه به نفع آن نیز شده است؛ اما در کشورهای نزدیک خط استوا، مانند کشورهای آفریقایی، استعمار با آنکه تمام شده است، همچنان قربانی می‌گیرد.
🔹زمانی که جایزه نوبل را به کسانی می‌‌‌دهیم که ادعا کرده‌‌‌اند برای رشد اقتصادی در بلندمدت نیاز به نهادهای فراگیر است، در واقع زلزله‌‌‌ای در دل ادبیات علم اقتصاد به راه انداختیم.
🔹چراکه از اواخر دهه ۵۰ میلادی، درک ما از رشد اقتصادی محدود به ادبیاتی بود که رشد اقتصادی در بلندمدت را در ارتقای بهره‌‌‌وری در بلندمدت می‌‌‌دانست. در این ادبیات نقشی برای سیاست در نظر گرفته نشده بود؛ نه خبری از استعمارگر بود و نه سخنی از نهادها؛ هر حرفی که از استثمار و نهادها زده می‌‌‌شد، تنها حدس و گمان بود و پچ‌‌‌پچه.
🔹اما دارون و دوستانش ادبیات جدیدی خلق کردند و دست روی متغیرهای دیگری گذاشتند👇
🔗باشگاه اقتصاددانان را بخوانید
#دنیای_اقتصاد #استعمار #مستعمره #عجم_اوغلو #نوبل #اقتصاد
✅ کانال رسمی روزنامه دنیای اقتصاد👇
@donyayeeghtesad_com
🔴 چرا «مستعمره شدن» به نفع برخی کشورها و به ضرر برخی دیگر تمام می شود؟
🔹مدت‌‌‌ها یک پرسش مهم برای ما مطرح بود؛ اینکه نهادهای خوب محصول رشد اقتصادی بالاست یا برعکس؛ رشد اقتصادی بالا در بلندمدت محصول نهادهای خوب است.
🔹دارون عجم‌‌‌اوغلو و همکارانش (برندگان امسال نوبل اقتصاد) با یک تردستی علمی به این پرسش پاسخ دادند.
🔹آنها به جای بررسی مستقیم رابطه دو متغیر مذکور، از یک متغیر دیگر استفاده کردند تا هم مشکل درون‌‌‌زایی را حل کند و هم امانت‌‌‌دار خوبی برای نهادها باشد. آنها این متغیر را «نرخ مرگ‌‌‌ومیر استعمارگران» در نظر گرفتند.
🔹عجم‌‌‌اوغلو و همکارانش با این خلاقیت توانستند نشان دهند هر جا که استعمارگران توانستند با جمعیت بیشتری ساکن شوند، در راستای منافع خود، نهادهای فراگیر را بنیان‌گذاری کردند؛ نهادهایی که بعدها با سرریز مثبت خود، بستر رشد اقتصادی در بلندمدت را فراهم ساختند.
🔹در مقابل، هر جا که استعمارگران با جمعیت کمتری ساکن شدند، نهادهای استثماری را بنیان‌گذاری کردند؛ نهادهایی که آن مستعمره‌‌‌ها را وارد دالان فقر کرده است.
🔹درست براساس همین توجیه است که استعمار در استرالیا نهتنها به زیان رشد اقتصادی در بلندمدت نشد، بلکه به نفع آن نیز شده است؛ اما در کشورهای نزدیک خط استوا، مانند کشورهای آفریقایی، استعمار با آنکه تمام شده است، همچنان قربانی می‌گیرد.
🔹زمانی که جایزه نوبل را به کسانی می‌‌‌دهیم که ادعا کرده‌‌‌اند برای رشد اقتصادی در بلندمدت نیاز به نهادهای فراگیر است، در واقع زلزله‌‌‌ای در دل ادبیات علم اقتصاد به راه انداختیم.
🔹چراکه از اواخر دهه ۵۰ میلادی، درک ما از رشد اقتصادی محدود به ادبیاتی بود که رشد اقتصادی در بلندمدت را در ارتقای بهره‌‌‌وری در بلندمدت می‌‌‌دانست. در این ادبیات نقشی برای سیاست در نظر گرفته نشده بود؛ نه خبری از استعمارگر بود و نه سخنی از نهادها؛ هر حرفی که از استثمار و نهادها زده می‌‌‌شد، تنها حدس و گمان بود و پچ‌‌‌پچه.
🔹اما دارون و دوستانش ادبیات جدیدی خلق کردند و دست روی متغیرهای دیگری گذاشتند👇
🔗باشگاه اقتصاددانان را بخوانید
#دنیای_اقتصاد #استعمار #مستعمره #عجم_اوغلو #نوبل #اقتصاد
✅ کانال رسمی روزنامه دنیای اقتصاد👇
@donyayeeghtesad_com