معماران ژاپنی و مساله زلزله

🔺ژاپن سابقه دیرینه‌ای در زمینه وضع مقررات ساخت‌و‌ساز دارد که مهم‌ترین دلیل آن ارتقای مقاومت ساختمان‌ها دربرابر زلزله است.

🔺پس از تجربه زلزله شدید سال۱۹۲۳ در نزدیکی توکیو و تخریب ساختمان‌های بسیاری که تا آن زمان در جریان نوگرایی به سبک غربی با مصالح آجر و سنگ احداث شده بودند، قوانین اصلاح شدند و استفاده از سنگ و آجر با محدودیت‌های بسیاری روبه‌رو شد.

🔺این محدودیت باعث خروج مصالح بنایی سنگین از حوزه ساخت‌وساز ژاپن شد که به‌نوبه خود در فرم و کیفیت فضاهایی که پس از آن در ژاپن ساخته شد، تاثیر شگرفی داشت.

🔺 از سوی دیکر، به‌دلیل محدودیت‌های سازه‌ای تا سال۱۹۶۴ اجازه احداث ساختمان‌هایی با ارتفاع بیش از ۳۱ متر در ژاپن وجود نداشت؛ هرچند با پیشرفت تکنولوژی ساخت، این قوانین به‌تدریج تغییر کرد و از سال۱۹۶۴ به بعد امکان ساخت ساختمان‌های بلند‌مرتبه هم فراهم شد...👇

🔗بیشتر بخوانید

#دنیای_اقتصاد #تاریخ_اقتصاد #معماری

✅کانال رسمی روزنامه دنیای اقتصاد👇
@den_ir

🔹 گذشته را نابود نکنیم!

🔹مردم در فرنگ، مثل ما عطش نوسازی یا شاید نیازی به هر روز عوض کردن ساختمان‌ها و معابر را ندارند.

🔹این عکس‌ها علی‌الحساب نشان می‌دهند که دست‌کم در این مکان‌ها، با گذشت هشتاد سال و البته پس از جنگی ویرانگر، ساختمان‌ها و کوچه‌ها بلکه درخت‌ها و باغچه‌ها و گل‌ها و حتی برخی از کوچک‌ترین عناصر صحنه، سر جایشان ثابت و دست‌نخورده مانده‌اند.

🔹ساکنان این مکان‌ها با این ثبات در ساختار شهری، دچار تشویش و فقدان حافظه دیداری در خاطره هویتی‌شان از مکان و طبعا از این لحاظ، درگیر عاطفه‌پریشی هم نمی‌شوند و نسل امروزشان همان منظره‌هایی را از محل تولد و رشد و زیستش می‌بیند که پدران و مادرانشان و چند نسل قبلشان دیده‌اند.

🔹اما در ایران، معماری و شهرسازی آن‌چنان پریشان و دائما در حال دگرگونی ا‌ست که گاه حتی یک نسل هم از بافتار معماری دوران کودکی‌اش خاطره‌ مشخصی ندارد چه برسد که با نسل‌های قبل از خودش، خاطره‌ مشترکی از مفهوم زیست مکان داشته باشد.

🔹نسلی که با نسل‌های پیشینش، بسترهای حافظه‌ای مشترک ندارد، در پیوستار هویتی‌اش دچار فقدان و نقصی تعیین‌کننده است.

🔹این تغییرات پی‌در‌پی، عامل گسست حافظه زیست‌مکانی ما با نسل جدید است که به‌نوبه خود عامل گسست عاطفی و هویتی ما با نسل جدید هم هست.

🔗متن کامل

#دنیای_اقتصاد #حافظه_تاریخی #حافظه_مشترک #معماری #گذشته #فرهنگ

✅ کانال رسمی روزنامه دنیای اقتصاد👇
@den_ir

«معماری» به‌مثابه ابزاری مفهومی برای مطالعه ساختار «روان آدمی»

🔹معماری امری فیزیکی، ملموس و مادی است. معماری بتن است، فولاد است و شیشه است؛ چوب و آجر و سنگ است؛ پهنه‌های وسیعِ فضا را بخش‌بندی می‌کند و این‌گونه از ما مراقبت می‌کند و پناهمان می‌دهد.

🔹معماری ذاتا در عالم بیرونی وجود دارد و در عالم بیرونی محقق می‌شود؛ اما درباره عوالم درونی چه کاری از آن ساخته است؟ از نظر کارل یونگ؛ همه کار.

🔹یونگ در سراسر دوران زندگی تا زمان مرگش در سال ۱۹۶۱ از معماری به‌مثابه ابزاری مفهومی برای مطالعه ساختار روان آدمی بهره برد. ایده «ناهوشیار(ناخودآگاه) جمعی» دراصل محصولِ رویای خانه دوطبقه او بود. کاوش یونگ در این خانه رویایی آن‌چنان ژرف بود که رفته‌رفته خودش را در قامت یک معمار تصور کرد.

🔹سال‌های آغازین قرن بیستم، دو خانه در امتداد سواحل دریاچه زوریخ طراحی و بنا کرد تا به کمک این دو خانه، علاوه‌بر رفع نیازهای روزانه، ابعاد ضمیر هوشیار و ناهوشیار خودش را به‌روشنی بکاود و بیان کند.

🔹این دو خانه نقش بسزایی در کار و زیست شخصی او داشتند. از دید او، کلمات، احساسات، رویاها یا نظریات ما را صرفا به فهم ناقصی از ضمیر ناهوشیار می‌رسانند؛ دستیابی به فهم کاملی از ناهوشیار مستلزم حضور در فضای فیزیکی است؛ یعنی حضور در سازه‌ای که وسعت عالم بیرونی را بخش‌بندی می‌کند.

🔹از منظر یونگ، نمی‌توان بدون معماری تصوری از عوالم درونی داشت...👇

🔗توصیه می شود متن کامل را اینجا بخوانید

#دنیای_اقتصاد #روان #انسان #معماری

✅ کانال رسمی روزنامه دنیای اقتصاد👇
@den_ir