🔹مردم در فرنگ، مثل ما عطش نوسازی یا شاید نیازی به هر روز عوض کردن ساختمان‌ها و معابر را ندارند.
🔹این عکس‌ها علی‌الحساب نشان می‌دهند که دست‌کم در این مکان‌ها، با گذشت هشتاد سال و البته پس از جنگی ویرانگر، ساختمان‌ها و کوچه‌ها بلکه درخت‌ها و باغچه‌ها و گل‌ها و حتی برخی از کوچک‌ترین عناصر صحنه، سر جایشان ثابت و دست‌نخورده مانده‌اند.
🔹ساکنان این مکان‌ها با این ثبات در ساختار شهری، دچار تشویش و فقدان حافظه دیداری در خاطره هویتی‌شان از مکان و طبعا از این لحاظ، درگیر عاطفه‌پریشی هم نمی‌شوند و نسل امروزشان همان منظره‌هایی را از محل تولد و رشد و زیستش می‌بیند که پدران و مادرانشان و چند نسل قبلشان دیده‌اند.
🔹اما در ایران، معماری و شهرسازی آن‌چنان پریشان و دائما در حال دگرگونی است که گاه حتی یک نسل هم از بافتار معماری دوران کودکی‌اش خاطره مشخصی ندارد چه برسد که با نسل‌های قبل از خودش، خاطره مشترکی از مفهوم زیست مکان داشته باشد.
🔹نسلی که با نسل‌های پیشینش، بسترهای حافظه‌ای مشترک ندارد، در پیوستار هویتی‌اش دچار فقدان و نقصی تعیین‌کننده است.
🔹این تغییرات پی‌در‌پی، عامل گسست حافظه زیست‌مکانی ما با نسل جدید است که به‌نوبه خود عامل گسست عاطفی و هویتی ما با نسل جدید هم هست.
#دنیای_اقتصاد #حافظه_تاریخی #حافظه_مشترک #معماری #گذشته #فرهنگ
@den_ir
Please open Telegram to view this post
VIEW IN TELEGRAM