#به مناسبت هفته پژوهش
✍️#خودآگاهی_در_نویسندگی
🔸بقلم دکترسیدعلی طاهرالدینی
پژوهشگر و روانشناس واستاد دانشگاه
نویسندگی پیش از آنکه یک روش ارتباطی فرد با جامعه باشد یک راه خودشناسی است. انسان با نوشتن همچون بسیاری از رفتارهای دیگرش، ابتدا به شناخت و ارتباط با خود می پردازد. با خودش گفتگو می کند. تخیل می کند. شخصیت های ذهنی تخیلی ایجاد می کند. مکانیزم دفاعی نشان می دهد و از این قبیل...
اما این روش ارتباطی به مرور توسعه یافته و از یک روش درونی (فرد با خود) به روش ارتباطی بیرونی (فرد با دیگران) رشد می یابد.
بنابراین ریشه ذاتی نویسندگی در ذات و فطرت نهفته است. از این روی است که گاهی ما می نویسیم بدون اینکه بدانیم چرا می نویسیم.
نکته دوم در امیال فطری و ذاتی ما انسانها نهفته است.
میل به یادگیری و یاددادن.
میل به استادی و شاگردی
میل به هشدار و افزایش ایمنی جمعی
میل به رشد و برتری
میل به ماورا و رازآلودگی
و امیال دیگر
نکته سوم
تاکنون بخشی از دلایل نویسندگی بیان شدکه عموما به ناخودآگاه ما باز می گردید. بخشی که نویسندگی را همچون نفس کشیدن، غیر ارادی شناخته و صرفا از روی اجبار و میل درونی به آن پاسخ و واکنش نشان می دهد.
اما
نویسندگی نیز مانند بسیاری از رفتارها و کنش های ما می تواند آگاهانه و خردمندانه وارادی باشد. در اینجاست که نویسندگان به دو دسته اصلی تقسیم می شوند: نویسندگان خودآگاه و نویسندگان ناخودآگاه
الف) نویسندگان ناخوداگاه:
۱. ایشان خط و خطوط روشن و پایداری در نویسندگی ندارند. از هر دری سخنی و بسیار تنوع طلب هستند.
۲. ایشان گاه بسیار با استعداد و نخبه هستند و شاهکارهای عجیبی از خود به یادگار می گذارند. اما به نظر می رسد حتی اگر آثار چشمگیر زیادی هم داشته باشند، موضوع بند اول در آنها رعایت نشده باشد.
۳. نویسندگان ناخودآگاه کمتر اهل مطالعه و تحقیق و پژوهش هستند و بیشتر تمایل به نوشتن دارند. آنها همواره در آرزوی کنج عزلتی هستند فقط بنویسند. شاید این دسته اهل مطالعه و تعاملات اجتماعی نیز باشند اما نه برای رشد و تکامل بلکه بیشتر برای اثبات استعدادهای ذاتی خود بر دیگران.
۴. ایشان اهل مجادله اند نه گفتگو و همواره دیگران را به عدم درک نوشته هایشان متهم می کنند.
قطعا نویسندگان ناخودآگاه ویژگیهای بارز دیگری نیز دارند که به همین موارد بسنده می شود.
ب) نویسندگان خودآگاه:
۱. ایشان می دانند چه می نویسند! سوژه هایشان را انتخاب می کنند، گزینش می کنند و حتی به خلق سوژه می پردازند.
۲. ایشان بر امواج احساسات غوطه ور نمی شوند بلکه از احساسات و عواطف برای بیان منظورشان بهره می برند.
۳. ایشان خود را تنها بعنوان یک مصداق از یک موضوع، بعنوان سوژه می نویسند و در خودنویسی و خودشیفتگی فرو نمی روند.
۴. درد نویسنده خودآگاه، درد جامعه است. او در کمترین سطح از خوداگاهی، گمان می کند با نوشتن و معرفی درد و درمان می تواند به اصلاح اجتماعی کمک کند.
۵. ایشان اندیشمند و علاوه بر داشتن تز و راهکار، همواره در تحقیق و جستجوی راه های بهترند.
بنابراین در پاسخ به پرسش #چرا_می_نویسیم
باید به میزان خودآگاهی و ناخودآگاهی مان در موضوع نویسندگی تامل کنیم. پاسخ، طیفی را شامل می شود که از یک سو به نویسندگی غیرارادی و فطری میل می کند و از سوی دیگر به نویسندگی خردمندانه و عقلایی.
#کانال_فرهنگیان
ورامین/قرچک/پیشوا/جوادآباد
آدرس ما در تلگرام،سروش،بله،روبیکا👇
@channelfarhangiyan
آدرس ما در ایتا👇
@kanalefarhangiyan
✍️#خودآگاهی_در_نویسندگی
🔸بقلم دکترسیدعلی طاهرالدینی
پژوهشگر و روانشناس واستاد دانشگاه
نویسندگی پیش از آنکه یک روش ارتباطی فرد با جامعه باشد یک راه خودشناسی است. انسان با نوشتن همچون بسیاری از رفتارهای دیگرش، ابتدا به شناخت و ارتباط با خود می پردازد. با خودش گفتگو می کند. تخیل می کند. شخصیت های ذهنی تخیلی ایجاد می کند. مکانیزم دفاعی نشان می دهد و از این قبیل...
اما این روش ارتباطی به مرور توسعه یافته و از یک روش درونی (فرد با خود) به روش ارتباطی بیرونی (فرد با دیگران) رشد می یابد.
بنابراین ریشه ذاتی نویسندگی در ذات و فطرت نهفته است. از این روی است که گاهی ما می نویسیم بدون اینکه بدانیم چرا می نویسیم.
نکته دوم در امیال فطری و ذاتی ما انسانها نهفته است.
میل به یادگیری و یاددادن.
میل به استادی و شاگردی
میل به هشدار و افزایش ایمنی جمعی
میل به رشد و برتری
میل به ماورا و رازآلودگی
و امیال دیگر
نکته سوم
تاکنون بخشی از دلایل نویسندگی بیان شدکه عموما به ناخودآگاه ما باز می گردید. بخشی که نویسندگی را همچون نفس کشیدن، غیر ارادی شناخته و صرفا از روی اجبار و میل درونی به آن پاسخ و واکنش نشان می دهد.
اما
نویسندگی نیز مانند بسیاری از رفتارها و کنش های ما می تواند آگاهانه و خردمندانه وارادی باشد. در اینجاست که نویسندگان به دو دسته اصلی تقسیم می شوند: نویسندگان خودآگاه و نویسندگان ناخودآگاه
الف) نویسندگان ناخوداگاه:
۱. ایشان خط و خطوط روشن و پایداری در نویسندگی ندارند. از هر دری سخنی و بسیار تنوع طلب هستند.
۲. ایشان گاه بسیار با استعداد و نخبه هستند و شاهکارهای عجیبی از خود به یادگار می گذارند. اما به نظر می رسد حتی اگر آثار چشمگیر زیادی هم داشته باشند، موضوع بند اول در آنها رعایت نشده باشد.
۳. نویسندگان ناخودآگاه کمتر اهل مطالعه و تحقیق و پژوهش هستند و بیشتر تمایل به نوشتن دارند. آنها همواره در آرزوی کنج عزلتی هستند فقط بنویسند. شاید این دسته اهل مطالعه و تعاملات اجتماعی نیز باشند اما نه برای رشد و تکامل بلکه بیشتر برای اثبات استعدادهای ذاتی خود بر دیگران.
۴. ایشان اهل مجادله اند نه گفتگو و همواره دیگران را به عدم درک نوشته هایشان متهم می کنند.
قطعا نویسندگان ناخودآگاه ویژگیهای بارز دیگری نیز دارند که به همین موارد بسنده می شود.
ب) نویسندگان خودآگاه:
۱. ایشان می دانند چه می نویسند! سوژه هایشان را انتخاب می کنند، گزینش می کنند و حتی به خلق سوژه می پردازند.
۲. ایشان بر امواج احساسات غوطه ور نمی شوند بلکه از احساسات و عواطف برای بیان منظورشان بهره می برند.
۳. ایشان خود را تنها بعنوان یک مصداق از یک موضوع، بعنوان سوژه می نویسند و در خودنویسی و خودشیفتگی فرو نمی روند.
۴. درد نویسنده خودآگاه، درد جامعه است. او در کمترین سطح از خوداگاهی، گمان می کند با نوشتن و معرفی درد و درمان می تواند به اصلاح اجتماعی کمک کند.
۵. ایشان اندیشمند و علاوه بر داشتن تز و راهکار، همواره در تحقیق و جستجوی راه های بهترند.
بنابراین در پاسخ به پرسش #چرا_می_نویسیم
باید به میزان خودآگاهی و ناخودآگاهی مان در موضوع نویسندگی تامل کنیم. پاسخ، طیفی را شامل می شود که از یک سو به نویسندگی غیرارادی و فطری میل می کند و از سوی دیگر به نویسندگی خردمندانه و عقلایی.
#کانال_فرهنگیان
ورامین/قرچک/پیشوا/جوادآباد
آدرس ما در تلگرام،سروش،بله،روبیکا👇
@channelfarhangiyan
آدرس ما در ایتا👇
@kanalefarhangiyan