📚 حلقه مطالعاتی کلیدر
📖 گفت‌و‌گو درباره کتاب «چرم ساغری»
✍️ نوشته اُنوره دو بالزاک

📅 پنج‌شنبه ۲۶ تیر ۱۴۰۴
🕓 ساعت ۱۶
📍 خیابان انقلاب، خیابان وصال شیرازی، کوچه نائبی، پلاک ۲۳

@bashgahandishe

پوشهٔ شنیداری نشستِ

🎙️ روایت حسینیِ خویشتن
🗣️ با ارائهٔ محمدحسین قدوسی

گفت‌و‌گوی سوگواران، سال هفدهم؛ نشست سوم

📅 دوشنبه ۲۳ تیر ۱۴۰۴
🕔 ساعت ۱۷

حلقهٔ گفت‌وگو:
منصور براهیمی، رضا رحیمی‌فرد، جواد قدوسی، حانیه مسلمی، علی قدوسی، عرفان قاسمی، داود رضایی، محمدرضا لبیب

@bashgahandishe

مدرسه مطالعات اجرای باشگاه اندیشه برگزار می‌کند:

نشست سوم تجربه‌نگاری تئاتر کاربردی

معرفی و گفتگو درباره کتابِ
تئاتر شورایی در زندان
نگرش جامعه شناختی به جرم از منظر تئاتر شورایی


با حضورِ

فوآد ابراهیمیان؛ نویسنده کتاب

و اعضای حلقه گفتگو

منصور براهیمی
سارا برین
سارا امیری
رضا رحیمی‌فرد

دربارهٔ نشست

شنبه ۲۸ تیر ۱۴۰۴
ساعت ۱۷

@ejraaschool
@bashgahandishe

.
درباره نشستِ
معرفی و گفتگو درباره کتاب
تئاتر شورایی در زندان
نگرش جامعه شناختی به جرم از منظر تئاتر شورایی

کتاب «تئاتر شورایی در زندان» حاصل سال‌ها تلاش، مطالعه، مشاهده و تجربه‌های عملی‌ نگارنده‌اش، در مواجهه با جوامع هدفش است، که شامل مددجویان، بزهکاران و زندانیان با جرم‌های گوناگون می‌شود.
کسانی که با تئاتر کاربردی و ویژگی‌های آن کم و بیش آشنایی دارند، می‌دانند که این عرصه همزمان نیازمند شناخت هنر تئاتر و جامعه است، و آشنایان به حوزه جامعه‌شناسی نیز نیک مطلعند که مطالعات درست در این شاخه فرد را نیازمند به ورود به روانشناسی اجتماعی و دیگر گرایش‌های علوم انسانی، و البته تجربه‌های عملی و کنش‌گری در میدان می‌کند.
خوشبختانه نویسنده توانسته است تلاش‌های مؤثری در مواجهه با جوامع هدف از نوجوانان بزهکار تا مجرمان بزرگسال، از طریق گونه‌های متفاوت تئاتر کاربردی داشته باشد، و از آن مهم‌تر، حاصل تجربه‌های خود را مکتوب و منتشر سازد. اثر حاضر با به اشتراک‌گذاری این تجربیات، به شیوه‌ای موجز و مفید، امکان خوبی را برای مطالعه و گفتگوی تسهیل‌گران تئاتر شورایی و کاربردی، در اختیار می‌گذارد.

در بخش اول این کتاب، با تعریف ویژگی‌های تئاتر کاربردی و مفاهیم جامعه شناسی در حوزه جرایم، خواننده زمینه لازم را برای ارتباط با تجربیات نویسنده پیدا می‌کند. این کتاب می‌تواند هم برای علاقمندان تئاتر کاربردی به طور عام و همچنین کسانی که می‌خواهند به طور ویژه با کاربرد تئاتر در اجتماعات خاص مثل زندان آشنا شوند، بسیار مفید باشد.

@ejraaschool
@bashgahandishe

مدرسهٔ مطالعات هویت باشگاه اندیشه برگزار می‌کند:

جنگ و هویت

با ارائهٔ
دکتر سیدجواد میری

پنجشنبه۲مرداد ۱۴۰۴
ساعت ۱۸

آیا جنگ به مثابه یک مقوله "جامعه‌شناختی" محسوب می‌گردد؟
آیا می‌توان گفت که"جنگ"بخشی از هستی تاریخی جوامع بشری است؟
پاسخ به این سنخ از پرسش‌ها به نوعی اندیشیدن و باز-اندیشیدن در باب"نظم اجتماعی" است که فیلسوفان و نظریه‌پردازان و جامعه‌شناسان از دیرباز به آن پرداخته‌اند. جنگ در اذهان ممکن است"گسیختگی" و "فروپاشیدگی"را متبادر کند ولی یکی از کارکردهای جنگ در کنار دیگر فجایع امکان انسجام‌بخشی به جامعه انسانی است و از این منظر مسئله جنگ و هویت(هویت به معنای یکپارچگی شخصیت فردی و تشخص جمعی) می‌تواند مورد ارزیابی قرار گیرد.به عبارت دیگر، جنگ بسته‌ترین جوامع را وادار می‌سازد تا دیر یا زود دروازه‌های خود را بگشایند. جنگ نیرومندترین و مؤثرترین شکل تماس تمدن‌هاست. جنگ نوعی تحول شتابان است که مبانی هویت‌های جمعی را به صورت شتابان متحول می‌کند. به دیگر سخن، جنگ و هویت در نسبت با نظم اجتماعی و انتظام‌بخشی به پارامترهای کنترل یکی از مباحث کلیدی در جامعه‌شناسی جنگ می‌تواند باشد.

@howiatschool
@bashgahandishe

دکتر خوشدل عزیز،

با قلب‌هایی اندوهگین، خبر درگذشت مادر گران‌قدرتان را دریافت کردیم. در این ساعت‌های سخت، غم بزرگ شما را درک می‌کنیم و همراهتان هستیم. یاد و خاطره‌ی ایشان همواره زنده و پربرکت خواهد ماند.

برای شما و خانواده‌ی محترم، صبری آرام‌بخش و برای روح آن بانوی فقید، آرامشی ابدی از پروردگار مهربان خواهانیم.

با همدردی،
باشگاه اندیشه

فیلسوفی که گوش می‌دهد

یادداشتی در معرفیِ دکتر علی‌اصغر مصلح به بهانهٔ برگزاری نشستِ «گفت‌وگو با خود و نسبت آن با گفت‌وگوی با دیگری»


دکتر علی‌اصغر مصلح را می‌توان از چهره‌های متمایز و تأثیرگذار فلسفه معاصر ایران دانست؛ نه‌فقط به‌واسطه‌ی جایگاه علمی‌اش در گروه فلسفه دانشگاه علامه طباطبایی و فعالیت‌های آکادمیکش، بلکه به دلیل دغدغه‌ای که سراسر آثار و سلوک فکری‌اش را شکل داده: «فهم دیگری»، «آیین گفت‌وگو» و «نسبت فلسفه با فرهنگ». او نه صرفاً پژوهشگری در حیطه‌ی تاریخ فلسفه است و نه مفسری منفعل از سنت‌های شرقی، غربی یا اسلامی؛ بلکه کاوش‌گری زنده است در مرزهای فلسفه، فرهنگ و دیالوگ. سال‌هاست که مصلح تلاش کرده فلسفه را از انحصار گفتارهای انتزاعی برهاند و آن را به میدانی برای تعامل زنده و خلاق میان افق‌های فرهنگی بدل کند؛ چه در کلاس‌های درس، چه در آثار مکتوب و چه در گفت‌وگوهای عمومی‌اش.

به معرفی و ابداع او در سپهر فلسفی ایران مفاهیمی چند مطرح شده‌اند از جمله «فلسفه میان‌فرهنگی»، «فلسفه فرهنگ» و...
در کتاب فلسفه فرهنگ (۱۳۹۶) مصلح فرهنگ را نه موضوعی فرعی بلکه بستر اصلی اندیشیدن فلسفی معرفی می‌کند. به باور او، فلسفه در دل فرهنگ‌ها شکل گرفته، از آن‌ها تغذیه کرده و اگر بخواهد در جهان امروز مؤثر بماند، باید نسبت خود را با فرهنگ‌ها بازاندیشی کند. پژوهش‌های وی در معرفی فلسفه میان‌فرهنگی، امکانی تازه برای اندیشیدن سخن می‌گوید: امکان گفت‌وگوی میان‌فرهنگی، به‌جای تقابل‌های تاریخی یا ترجمه‌های منفعلانه.
تلاش‌های وی در زمینه بینش میان فرهنگی زمینه‌ساز برگزاری مساهمت‌های فکری فراوانی در عرصه‌های بین‌المللی میان ایران و مراکز فلسفی مهم جهان شد.
در همین امتداد، کتاب با دیگری؛ پژوهشی در تفکر میان‌فرهنگی و آیین گفت‌وگو (۱۳۹۷) یکی از مهم‌ترین آثار اوست؛ اثری تأمل‌برانگیز که در آن مصلح می‌کوشد با اتکا به سنت‌های فلسفی ایرانی–اسلامی و نیز نظریه‌پردازان میان‌فرهنگی مطرح، چارچوبی برای هم‌سخنی اصیل با دیگری ارائه دهد. این «دیگری» در دستگاه فکری او صرفاً بیگانه‌ای جغرافیایی نیست، بلکه هر آن چیزی است که ما را به بازاندیشی در خود فرامی‌خواند: از سنت و مدرنیته گرفته تا شرق، غرب، دین، فرهنگ، و حتی هویت ایرانی.
یکی از آثار خاص و عمیق مصلح، ادراکات اعتباری علامه طباطبایی و فلسفه فرهنگ است. او در این اثر می‌کوشد این مفهوم ادراکات اعتباری علامه طباطبایی_که شاید یکی از معدود قله‌ها و امکانات در دستِ کاربر را از حالت صرفاً معرفتی یا فلسفی خارج کند و آن را در گفت‌وگو با مسئله‌های فرهنگی، اجتماعی و اخلاقی جهان امروز قرار دهد. مصلح در اینجا نیز وفادار به پروژه‌اش است: بازخوانی سنت، نه برای تکرار، بلکه برای گفت‌وگویی تازه با زمانه.

حضور او در مجموعه پادکست‌های «تمهیدات» نشان‌دهنده‌ی تعهد او به گشودن زبان فلسفه به روی مخاطب عمومی و درگیر کردن اندیشه‌ی فلسفی با تجربه‌های معاصر است. او از معدود استادانی‌ست که توانسته میان زبان آکادمیک و بیان عمومی پلی بزند، بی‌آنکه دقت یا عمق فلسفی‌اش را فدای ساده‌گویی کند.
اما آنچه مصلح را صرفاً به یک نظریه‌پرداز تقلیل نمی‌دهد، نوع زیستن اوست. کسانی که در کلاس‌هایش حضور داشته‌اند یا در جلسات گفت‌وگویی‌اش شرکت کرده‌اند، از آیینی یاد می‌کنند که در آن «دیگری» نه تهدید است و نه حاشیه و نه صرفا مخاطبی برای حرف‌های استادانه، بلکه امکانی‌ست برای اندیشیدن دوباره به خود. گفت‌وگو برای او فقط یک روش یا تکنیک نیست، بلکه شکلی از تربیت است؛ تربیتی برای شنیدن، برای بردباری، برای مشارکت در حقیقتی که یک‌صدا نیست. در رفتار و گفتارش، نوعی فروتنی و وقار هست که با مبانی فکری‌اش هماهنگ است؛ همان فروتنی‌ای که موجب شده او را بیشتر اهل شنیدن بشناسند تا اهل گفتن.

ویژگی مهم دیگر او «به‌روز بودن» است. مصلح در عین وفاداری به سنت‌های فلسفی غربی، شرقی، ایرانی و اسلامی، درگیر پرسش‌های معاصر است: از بحران معنا و بی‌معنایی در جهان مدرن گرفته تا چالش‌های اخلاقی، معرفتی و هویتی در جهانی چندفرهنگ. او یکی از معدود فیلسوفانی‌ست که هم می‌توان از او درباره ابن‌سینا، علامه‌طباطبایی و دائو پرسید و هم درباره هگل،هایدگر، فوکو یا والدنفلس، و در همه مورد پاسخ‌هایی اندیشیده، متین، و معاصرانه شنید.
اگر فلسفه در ایران امروز بخواهد راهی تازه پیش گیرد ــ راهی که نه به تکرار سنت بسنده کند و نه به ترجمه‌ی صرف ــ باید به صدای کسانی چون دکتر علی‌اصغر مصلح گوش بسپارد؛ فیلسوفی که خود شنونده است، به گفت‌وگو باور دارد، آن را زندگی می‌کند، و از دل سنت، جهانی تازه برای تفکر می‌گشاید.


@dialoguecenter
@Dialogeschool
@bashgahandishe

انجمن زنان پژوهشگر تاریخ با همکاری باشگاه اندیشه برگزار می‌کند:

📌 گفت‌و‌گوی سوگواران، سال هفدهم؛ نشست چهارم

نقش زنان در موسیقی سوگ اقوام سیستانی

با حضورِ
شکوفه‌سادات روحانی
منصور براهیمی
احمد خالصی


این نشست به بررسی نقش زنان در آیین‌های سوگواری اقوام سیستانی با تمرکز بر موسیقی، آوازها و سنت‌های بومی می‌پردازد. تصویری کلی از فرهنگ سوگ در سیستان ترسیم می‌شود؛ شامل آشنایی با جغرافیا، سبک‌های موسیقی، و گونه‌های سروده‌های سوگ.

بخشی از گفت‌وگو به نقش ویژه‌ی زنان در مناسک سوگ اختصاص دارد: از ارده‌خوانی و پرسه‌داری تا آوازهای زنانه‌ای که در بستر رنج و ماتم (مانند لالایی و رباعی) اجرا می‌شوند. همچنین، به رباعی‌خوانی زنان با تمرکز بر مضامین، تاثیر عاطفی، و شیوه‌های اجرایی آن پرداخته می‌شود. در پایان، نمادها، حرکات بدنی، و آیین‌های تدفین (از خاک‌سپاری تا سال‌گشت) و پیوندشان با باورهای محلی بررسی خواهد شد.

📅 دوشنبه ۳۰ تیر ۱۴۰۴
🕔 ساعت ۱۷

@zananepazhoheshgartarikh1396
@bashgahandishe

گفت‌وگوی سوگواران
سال هفدهم، نشست نخست

جنگ و صلح
در رویهٔ سیاسی خاندان پیامبر

با ارائهٔ
محمدحسین قدوسی

📅دوشنبه، نهم تیر ۱۴۰۴
⏰ ساعت ۱۷


@bashgahandishe

پوشۀ شنیداری
گفت‌وگوی سوگواران، سال هفدهم؛ نشست دوم

📌 توحید در کربلا

با ارائهٔ
دکتر پویان پروین
پژوهشگر فلسفه و عرفان

📅 دوشنبه ۱۶ تیرماه ۱۴۰۴

@bashgahandishe

.
فایل شنیداری نشستِ

زنان و تاب‌آوری در طول تاریخ

با حضورِ
اطهره نژادی

دوشنبه ۳۱ اردیبهشت ۱۴۰۳
ساعت ۱۷

به میزبانی انجمن زنان پژوهشگر تاریخ با همکاری باشگاه اندیشه

#زنان #تاب_آوری #زنان_پژوهشگر_تاریخ #باشگاه_اندیشه

@zananepazhoheshgartarikh1396
@bashgahandishe

🔵 کانون جهان ایرانی دانشگاه تهران برگزار می‌کند:

مسائل فلسفی دانشگاه
به شکل برخط (آنلاین)

سخنران:
دکتر حسین مصباحیان
عضو سابق هیئت علمی گروه فلسفه دانشگاه تهران

دبیر نشست:
آرش باقری
دانشجوی دکتری فلسفه دانشگاه تهران

زمان: روز شنبه ۲۸ تیر ماه ۱۴۰۴ ساعت ۲۰ به وقت تهران
Saturday, 19 July 2025, 12:30 p.m. Toronto time

🔹️ برای ورود به نشست اینجا کلیک کنید.

🆔️@jahaneirani_ut

▫️
🔍 کاربرد جهود در زبان فارسی
. . . . . . .‏
✍🏻 هادی راشد

ــــــــــــــــــــــــــــــــ
... فقط در بافت گزاره است که یک نام، نشانگری [دلالت] دارد.
‎(ویتگنشتاین، رساله ...، ادیب سلطانی، گزاره ۳ـ۳)

اما معنای واژه ... چیست؟ هیچ، ... فقط این مطرح است که واژه ... چگونه به کار می‎رود.
‎(ویتگنشتاین، پژوهشهای ...، فریدون فاطمی، ص ۲۹)
ــــــــــــــــــــــــــــــــ

به تازگی از زبان یکی از دانش‎وران ارج‌مندِ گستره‌ی پژوهش در ادبیات، تاریخ و فرهنگ ایرانی، سخنی درباره‎ی کاربرد واژه‎ی جهود در زبان فارسی و برگردان‎های قرآن، بازنویسی و بسیارخوانی شده است. این سخن دو ویژگی دارد: از یک‎سو، داوری درباره‌ی معنای واژه‌ی جهود در فارسی کهن است و از سوی دیگر، درون‌مایه‎ی کاربردیِ تازه‌ای را نشانه‌گذاری می‎کند. در این یادداشت می‌خواهم نشان بدهم که سوگیری معنای جهود در زبان فارسی کهن چگونه است؟ و همیشه و همه‌جا، نمی‌توان معنای کاربردی کهنِ یک واژه را به معنای امروزی آن گسترش داد.

لغت‎نامه‌ی دهخدا، جهود را «یهودی، کلیمی و اسرائیلی» معنا کرده‌ است. اما این معناگذاری نارسا است. دستِ کم، در هم‌آن لغت‌نامه، آن‎جا که یکی از چند نمونه‌ی کاربردی را می‌خوانیم، به نارسایی پی می‌بریم:
خیالت را پرستش‎ها نمودم
وگر جرمی جز این دارم، جَهودم (نظامی)
چنان که درمی‎یابیم، در کاربرد نظامی گنجوی، جهود کسی است که «جرم» ناسپاسی برازنده‌ی او است. در این‌جا از درون‌مایه‌ی ساده‌ی نام‌گذاری (برای پی‎روان یک دین) به سوگیری ارزش‌گذارانه می‌رسیم. اما نویسندگان لغت‌نامه از این بخش معنایی چشم‌پوشی کرده‌اند. این نارسایی در فرهنگ بزرگ سخن پررنگ‎تر است. جایی که از نوشته‌ی اسلامی ندوشن، گزاره‌ی «هنگامی که جهود پارچه‌فروش دوره‌گرد وارد ده می‌شد ...» را برای درون‌مایه‌ی «یهود، یهودی»، نمونه آورده‌اند، این گزاره را در دنباله‌ی نوشته‌ی اسلامی ندوشن نخواندند که «آن زمان هنوز رسم بود که نسبت به یهودیها لحن تحقیرآمیز به خود بگیرند.» (روزها، ص۱۷۹). نویسنده برای بازنمایی هم‎این لحن در آغاز بند «جهودِ پارچه‌فروش» را به کار برد، نه یهودی ... را. رگه‌های سرزنش‌آمیز در نوشته‌های هدایت و دیگران نیز دیده می‌شود.

کاربرد جهود در زبان‌نوشته‌های فارسی کهن نیز، درون‌مایه‌ای سرزنش‌آمیز و نابرازنده را بازنمایی می‌کند. این بازنمایی بیش از هر جای دیگری، در داستانِ مهبود و زروان از شاهنامه‌ی فردوسی آمده است. در این داستان، جهود نمادِ نی‌رنگ، تنبلی، جادو، دسیسه‌گری، کژکرداری و بدخویی است:
چنان بد که یک روز مردی جهود
ز زروان درم خواست از بهر سود
ز افسون سخن رفت روزی نهان
ز درگاه وز شهریار جهان
ز نیرنگ وز تنبل و جادویی
ز کردار کژی و از بدخویی
چو زروان به گفتار مرد جهود
نگه کرد و زان سان سخنها شنود
برو راز بگشاد و گفت این سخن ...

هم‌چنین، جهود در برگردان‎ قرآن به فارسی، همه‌جا برای بازنمایی درون‌مایه‎ی «یهود» نیامده است. این درون‎مایه را به‌ویژه در بازنمایی کاربرد قرآنی «هادوا» می‌توان دید. در آیه‌ی ۴۶ سوره‎ی نساء می‌خوانیم: مِنَ الَّذِينَ هَادُوا يُحَرِّفُونَ الْكَلِمَ عَنْ مَوَاضِعِهِ وَيَقُولُونَ سَمِعْنَا وَعَصَيْنَا ... درون‌مایه‌ی آیه، نشان‌گر کار آن دسته از یهودیانی است که سخن آسمانی را از دریافت درست به بی‌راهه می‌برند. به زبان می‌گویند: شنیدیم، اما در نهان می‌گویند: نافرمانی کردیم ... بسیاری از گزارندگان قرآن به پارسی، هادوا را در این کاربرد (و کاربردهای دیگر)، «جهودی کردند، جهودند، برگشتند، برگشتند جهودان» خواندند (یاحقی، فرهنگ‌نامه قرآنی، ص۱۵۶۶). شنقشی در برگردان آیه‌ی ۱۳۷ سوره‌ی نساء، إِنَّ الَّذِينَ آمَنُوا ثُمَّ كَفَرُوا ثُمَّ آمَنُوا ثُمَّ كَفَرُوا ثُمَّ ازْدَادُوا كُفْرًا ... کُفراً را جهودان خوانده است: «دوستی کردن وا جهودان» (یاحقی، ص۱۲۲۲).

از این یادآوری‌ها درمی‌یابیم:
۱. جهود در زبان فارسی کهن، درون‌مایه‌ی ارزش‌گذاری شده‌ای را بازمی‌تاباند و این ارزش در مایه‌های سرزنش و نابرازندگی است؛
۲. در برگردان‌های قرآن به فارسی نیز جهود در معنای سرزنش‌آمیز به کار رفته است؛
۳. درون‌مایه‌ی امروزی جهود، تنها از کاربردهای امروزی واژه برمی‌آید و درون‌مایه‌ی کهن واژه‌، گواه روامندی آن در سخن امروز نیست؛
۴. از کاربردهای امروزی واژه‌ی جهود نیز رگه‌های سرزنش‌آمیز دریافت می‌شود.

با این‌همه، جایی که گویش‌ور یا نویسنده‌ای از کاربرد سرزنش‌آمیز دوری می‌جوید؛ می‌توان آن را گرایش به آغاز چرخش کاربردی در زبان دانست. در این‌جا، چرخش با گسست از کاربردهای تاکنونی، برجسته می‌شود و دیگر نمی‌توان برای روایی آن، به نمونه‌های گذشته بازگشت.

● در پویه‌ی زبان فارسی⁦ ‏
گزیده‌ی یادداشت‌ها در فرهنگ، زبان و ادبیات
https://t.iss.one/OnPersianLanguage/

به فکر دیگران باش (فكّر بغيرك)
شعر و صدای محمود درویش
‌
هنگامی که صبحانه‌ت را حاضر می‌کنی،
به دیگران فکر کن:
غذای کبوتران را از یاد مبر.

هنگامی که به جنگ می‌روی،
به دیگران فکر کن:
از یاد مبر آنان را که در جست‌وجوی صلح‌ اند.

هنگامی که قبض آب را می‌پردازی،
به دیگران فکر کن:
آنانی که برای نوشیدن تنها ابرها را دارند.

هنگامی که به خانه، خانۀ خویش، بازمی‌گردی،
به دیگران فکر کن:
از یاد مبر مردمانی را که خانه در خیمه‌ها دارند.

هنگام خوابیدن و شمردن ستاره‌ها،
به دیگران فکر کن:
مردمانی که جایی برای خواب ندارند.

هنگامی که خود را با استعاره‌ها رهایی می‌بخشی،
به دیگران فکر کن:
کسانی که حق سخن گفتن از آنان سلب شده.

هنگامی که به دیگرانِ دور فکر می‌کنی،
به خویشتن فکر کن
و بگو: «ای کاش شمعی باشم در تاریکی».
‌

منبع: https://t.iss.one/qadahha

@Dialogeschool
@bashgahandishe

روز صفر آب
وضعیت آخرالزمانی تنش آبی

تغییر اقلیم، بارش‌های کم، سیاست آبی غلط و بسیاری عوامل دیگر باعث شده‌اند وضعیت تأمین آب شرب و بهداشت شهرها به حالت تنش برسد و اگر سطح مصرف کاهش نیابد، رسیدن به وضعیت آخرالزمانی #روز_صفر آب دور نیست.

دیدن گفت‌وگو
https://youtu.be/kcZ1AoHKhcI

دکتر #بنفشه_زهرایی استاد مدیریت منابع آب دانشگاه تهران، وضعیت بارش‌ها در کشور، کمیت و کیفیت منابع آب، و شرایط حاکم بر منابع آب سطحی و زیرزمینی تهران را در این گفت‌وگو تشریح می‌کند.

برای اولین بار است که از شما خواهش می‌کنیم به هر ترتیب که می‌توانید به دیده شدن این ویدیو کمک کنید.

https://youtu.be/kcZ1AoHKhcI

#آب_تهران #منابع_آب #بحران_آب #آبخوان_تهران
#قطعی_آب
@dirancast_official

انجمن زنان پژوهشگر تاریخ با همکاری باشگاه اندیشه برگزار می‌کند:

📌 گفت‌و‌گوی سوگواران، سال هفدهم؛ نشست چهارم

نقش زنان در موسیقی سوگ اقوام سیستانی

با حضورِ
شکوفه‌سادات روحانی
منصور براهیمی
احمد خالصی


این نشست به بررسی نقش زنان در آیین‌های سوگواری اقوام سیستانی با تمرکز بر موسیقی، آوازها و سنت‌های بومی می‌پردازد. تصویری کلی از فرهنگ سوگ در سیستان ترسیم می‌شود؛ شامل آشنایی با جغرافیا، سبک‌های موسیقی، و گونه‌های سروده‌های سوگ.

بخشی از گفت‌وگو به نقش ویژه‌ی زنان در مناسک سوگ اختصاص دارد: از ارده‌خوانی و پرسه‌داری تا آوازهای زنانه‌ای که در بستر رنج و ماتم (مانند لالایی و رباعی) اجرا می‌شوند. همچنین، به رباعی‌خوانی زنان با تمرکز بر مضامین، تاثیر عاطفی، و شیوه‌های اجرایی آن پرداخته می‌شود. در پایان، نمادها، حرکات بدنی، و آیین‌های تدفین (از خاک‌سپاری تا سال‌گشت) و پیوندشان با باورهای محلی بررسی خواهد شد.

📅 دوشنبه ۳۰ تیر ۱۴۰۴
🕔 ساعت ۱۷

@zananepazhoheshgartarikh1396
@bashgahandishe

ورود عموم افراد به این نشست، آزاد و رایگان خواهد بود.

.
مدرسهٔ مطالعات اتوپیا باشگاه اندیشه برگزار می‌کند:


📌 امکان و عدم امکان خوانش اتوپیایی از ماجرای عاشورا

🗣️ گفت‌و‌گوی سوگواران، سال هفدهم؛ نشست پنجم

🎤 با حضورِ
دکتر سیدجواد میری
محمد نصر‌اوی

دربارهٔ نشست

📅 دوشنبه ۶ مرداد ۱۴۰۴
🕢 ساعت ۱۷:۳۰
📍 خیابان انقلاب، خیابان وصال شیرازی، کوچه نائبی، پلاک ۲۳

@bashgahandishe

دربارهٔ نشستِ
امکان و عدم امکان خوانش اتوپیایی از ماجرای عاشورا

مرگی که رؤیای نظم را آشوب کرد: تقابل الهیات سلطه و الهیات رهایی‌بخش در عاشورا

عاشورا، بیش از آن‌که قیام باشد، واقعه‌ای وجودی است؛ رخدادی که در بطن آن، دو نظام معنایی و دو افق هستی‌شناختی به مصاف یکدیگر می‌روند. خواندن عاشورا صرفاً به عنوان حرکتی انقلابی یا سیاسی، تقلیل دادن آن به سطح تحلیل‌های تاریخی است. آنچه در کربلا رخ داد، نه کنشی برای پیروزی ظاهری یا تصرف قدرت، بلکه ایستادن در برابر یک ضداتوپیا بود؛ جهانی ساختگی که خود را به نام دین، حق، و نظم مشروع جلوه می‌داد.

این نشست می‌کوشد تا از منظری نو و اتوپیایی به عاشورا بنگرد؛ نه از جایگاه انقلاب، بلکه به عنوان نقطه‌ی تلاقی دو آرمان‌شهر متعارض. در یک‌سو، اتوپیای یزیدی قرار دارد: جهانی که کشتن حسین بن علی(ع) را لازمه‌ی تثبیت ساختار خود می‌دانست و این خشونت را در چهارچوب «الهیات سلطه» موجه می‌ساخت. در سوی دیگر، حسین(ع) ایستاده است، نه برای پیروزی در میدان، بلکه برای گشودن چشم‌اندازی از حقیقت؛ با کنش سکوت، با ایستادگی بی‌خشونت، و با مرگی که خود انتخاب کرد، نه تحمیل شد.

در چنین خوانشی، عاشورا تجلی الهیات رهایی‌بخش است؛ الهیاتی که نه به دنبال سرنگونی قدرت، بلکه در پی افشای باطل و آشکار ساختن بی‌معنایی جهان سلطه است. این رخداد، حقیقت را نه در پیروزی بلکه در شهادت نشان می‌دهد؛ در انکار دنیایی که به نام نظم، حقیقت را ذبح می‌کند. این تقابل، دعوتی است به بازاندیشی در مفهوم عدالت، قدرت، و معنای مقاومت؛ مقاومتی که نه برای پیروزی، بلکه برای ماندن در جایگاه حق رخ می‌دهد.

@bashgahandishe