بهارک محمودی

🎬 درباره Perfect days

" فرودستیِ اختیاری "

🔸️بهارک محمودی

🔷️ "روزهای عالی" با تصویر مرد میانسال تنهایی آغاز می‌شود که با طلوع آفتاب خانه خلوتش را مرتب می‌کند، چند خط کتاب می‌خواند، سر و صورتی صفا داده، لباس فرم نظافتچیان توالت‌های عمومی را می‌پوشد، قهوه‌ای آماده بر بدن می‌زند، سوار اتومبیل شده، کاستی در ضبط ماشین پلی می‌کند و روزش را آغاز می‌کند...
🔷️ همه چیز عادی‌ به نظر می‌رسد، حتی وقتی کتاب‌خواندن صبحگاهی و موسیقی متفاوت گوش کردن با پوشیدن لباس مخصوص نظافتچیان توالت‌های عمومی، چنان جور نباشد . چیزی که خرق عادت است؛ آن لبخند رضایت و دقتی است که این نظافتچی در تمامی مراحل انجام وظیفه خود به لب دارد. گویی که نه در حال برق انداختن نشیمن‌گاهِ توالت فرنگی که مشغول کشیدن آرشه بر ویالون خوش‌نوایی است که صدایش فقط به گوش او می‌رسد.
🔷️ برای منِ مخاطب فیلم‌های ایرانی که تصویر فرودستی برایش نه فقط با محرومیت از همه چیز که با مجموعه‌ای از بداخلاقی‌‌ها و جار و جنجال و عربده‌کشی همراه بوده‌است، تماشای همین لبخند رضایت، نه حیرت‌انگیز که حتی مشکوک به نظر می‌رسد؛ تا اینکه پیداییِ سر و کله خانواده مرفه قهرمان، گره از اعجاب این رضایت می‌گشاید.
این اشاره نشان می‌دهد "هیرایاما" نه از سرِ اجبار طبقاتی و غمِ ناگزیر نان که به وجهی اختیاری، فرودستی را برگزیده است و همین اختیار است که لبخند به لب او آورده‌ است نه صرفاً انجام درست وظیفه...
🔷️ ناگفته نماند که اشاره به جایگاه مرفه طبقاتی، همچون آبی بر آتش روشنفکری و تمایز این مردِ به ظاهر فرودست عمل می‌کند. گذشته و در واقع طبقه‌ای که به انتخابهای امروز او در کتابخوانی و عکاسی، اصالتی خانوادگی بخشیده و در چارچوب عادت‌واره (habitus) بوردیویی محدود می‌کند.

🔹️ پ.ن: یادم میاید یکی از مهمترین مسائلی که بسیاری از ما با قهرمانان لفظ قلم گویِ فیلم‌های سعید روستایی داشتیم همین بی‌پشتوانه‌گیِ بلبل زبانی و شیوه سخن گفتن آنها بود. البته که "هیرایاما" در طول فیلم چهار کلمه هم صحبت نمی‌کند اما همین اشارت کوتاه به پشتوانه اقتصادی خانوادگی‌اش (فارغ از نگاه ارزشی) درسی برای لزوم خودبسندگی در روایت برای سینمای ایران است.

#یاد_داشت
#نگاه_کوتاه
#نقد_فیلم

https://t.iss.one/baharak_mahmoodi

839 viewsedited 13:19