ادعای انسداد مسیر بیله‌سوار به نخجوان و توقّف اتوبوس‌های مسافربری

به ادعای رسانه‌های رژیم متجاسر باکو دو اتوبوس حامل اتباع بیگانهداین کشور که قصد داشتند از خاک ایران به نخجوان بروند در روزهای گذشته متوقف شده و مسافران آن فعلا در یک مسجد بین راهی نگهداری می‌شود. رسانه موسوم به آزادلیق نوشته است:

"دیشب سه اتوبوسی که در مسیر باکو – نخجوان حرکت می‌کردند، بلافاصله پس از عبور از گمرک ایران متوقف شدند. حدود ۵۰ مسافر این اتوبوس‌ها برای خواب شبانه به مسجدی در نزدیکی محل منتقل شدند.
به آن‌ها گفته شده که نباید بیش از یک کیلومتر از محوطه مسجد دور شوند. مسافران اتوبوس‌های توقیف‌شده در گفتگو با "گوندلیک ناخچیوان" این اطلاعات را اعلام کرده‌اند.
به آن‌ها نه اجازه بازگشت داده شده و نه اجازه استفاده از وسیله نقلیه دیگر برای رفتن به گمرک جلفا.
مقامات ایرانی به مسافران گفته‌اند که برای از سرگیری مسیر اتوبوس‌ها، طرف آذربایجانی باید به تهران نامه رسمی ارسال کرده و اجازه بگیرد.

یادآوری: جمهوری‌باکو فاقد مرز زمینی به نخجوان است و برای دسترسی به آن منطقه نیازمند ایران است، ایران هم این دسترسی را در سی سال گذشته به صورت رایگان و حتی تأمین اولیه، متقبل شده است. باکو با وجود اطلاع از این وابستگی برای کشور ما شاخ و شانه می‌کشد. اتفاقا بد نیست که اتباع بیگانه گاهی برای دسترسی به نخجوان دچار صعوبت و تأخیر شوند تا یادشان بماند با چه کشوری طرف هستند و لطف مدام تبدیل به وظیفه نشود.


@baadafrah

دو کلمه حرف حساب خطاب با بنیادگرایان پایداری

می‌خواستم در مورد ترهات و قاذورات ذهن مهدی جمشیدی در صدا وسیما که پس از جنگ ۱۲ روزه به سبک تجزیه‌طلبان و انترناسیونالیست‌ها (انترش هم جمشیدی و شهریار زرشناس و یامین‌پور هستند) چیزی بنویسم که دیدم سینا جهانی در فراز از خجالتش درآمده. خدمت زرشناس و یامین‌پور هم آخر هفته می‌رسم چون خودشان سرشوخی را باز کردند:

https://t.iss.one/farazdaily/71671

به کریدور تورانی ناتو سلام کنید/ واگذاری ۴٠ درصد زنگزور به امریکا

امروز خبری به صورت اختصاصی در سایت "Axar" باکو منتشر شد که ادعا می‌کند بر اساس یک "مذاکره محرمانه" بین ایروان و واشینگتن، کنترل دالان جعلی زنگزور به یک شرکت خصوصی نظامی آمریکایی واگذار خواهد شد.

همچنین منابع دیگر از جمله "Apa" وابسته به باکو و رسانه‌هایی نظیر Caliber، به نقل از Periodista Digital اشاره کرده‌اند که جزئیات این توافق شامل موارد زیر است:

۱- ایجاد یک کریدور حمل و نقل ۴۲ کیلومتری در استان سیونیک ارمنستان

۲- واگذاری‌ ۴۰٪ درآمد به شرکت آمریکایی و ۳۰٪ برای ارمنستان و ۳۰٪ برای باکو و ترکیه

۳- استقرار حدود ۱۰۰۰ نفر از پرسنل یک شرکت نظامی آمریکایی برای تأمین امنیت این کریدور

۴- امتیاز اجاره ۹۹ ساله این مسیر 

حالا یک عده بی‌وطن مدعی بودند که روسیه بزرگ‌ترین حامی و مجری این کریدور خواهد بود. نتیجه برکشیدن چند جوجه امام صادقی دوزاری به عنوان تحلیل‌گر از سوی دست‌های پشت پرده و با عاملیت سازمان اوج.

@baadafrah

یک دویست دلاری جدید پیدا شده، کارشناس جدید مسائل بین الملل اینبار از خبرگزاری سازمان تبلیغات اسلامی...
فراموش نکنید که این خبرنگارها مستقیم به سفارت باکو، رفت و آمد می‌کنند.

@baadafrah

عثمان پاموک اوغلو، سرلشکر بازنشسته ترکیه:
«اسرائیل دو پایگاه نظامی در جنوب جمهوری آذربایجان دارد.»


@baadafrah

⛔توییت:
کابینه ‎پزشکیان در یکسال گذشته دو لایحه قانونی به مجلس فرستاد که هر دوی آنها در حقیقت، طرح ‎جبهه پایداری و به کام ارتجاع بود ولی با تأئید پزشکیان به‌نام طرحِ دولت تمام شد. یکی سازمان ضدملّی مهاجرت و دیگری ‎طرح صیانت که اساساً قانون‌ِ سانسور است.
لایحه سازمان مهاجرت نوشته ابوترابی (نماینده نجف‌آباد) از ترس مردم و با هماهنگی دولت قرار است در کمیسیون تصویب شود(مثل طرح عفاف و حجاب که مصوب کل مجلس نیست).
لایحه فضای مجازی هم مانند طرح صیانت، از سوی جبهه پایداری آمده.خب با این رویه مردم اگر به جلیلی رأی می‌دادند بهتر نبود؟

@baadafrah

یادی از علیقلی بیانی معاون وزارت آب و برق در دهه ۱۳۴٠

پاسخ علیقلی بیانی،معاون وزیر نیرو ۱۳۴۵ به درخواست حفرچاه آب در جیرفت:
"

منابع آب و خاک به یک نسل تعلق ندارد و دولت نمیتواند شاهد و ناظر از بین رفتن این منابع باشد

".

مرحوم بیانی از سران حزب ایران بود که مخالف سنتی (انتهای طیف چپ رادیکال جبهه‌ملی) نظام پادشاهی بودند ولی در نظام پادشاهی معاون وزیر شد.
پاسخ او به درخواست مصرانه چند نماینده و لابی‌گر در جیرفت این روزها دست به دست می‌شود و نامش زنده شده است.
قابل توجه مسئولین رانت‌خوار فعلی، کاری کنید که تاریخ از شما به نیکی یاد کند. البته برای بیانی‌بودن «رسم‌خایه مالی» به کار نمی‌آید. اولا سیستمی می‌خواهد که قدری کسی چون بیانی را علیرغم مخالفت بداند و دوما منش سیاسی ملّی لازم است که اگرچه می‌داند سیستم قدرش را نخواهد دانست اما به خاطر «عشق به میهن» فقط به دنبال منفعت عمومی باشد.

@baadafrah

یک بحث خوب درباره مفهوم «امّت‌گرایی» در سپهر سیاسی ایران. اگرچه مخالف بندهای جزیی از این یادداشت هستم در کل مطلب مهمی است.

از متن:

روی کاغذ شاید اُمت‌گرایی بزرگ‌ترین بازنده جنگ ایران و اسرائیل بود؛ این نبرد آشکار ساخت که کشورهای اسلامی حاضر نیستند به قیمت فدا کردن منافع ملی خود وارد معادلات قدرت در برابر اسرائیل و آمریکا شوند. برخی از این کشورها حتی در جبهه اسرائیل ایستادند، از جمله آذربایجان، اردن، قطر، سوریه و دیگران.


واقعیت این است که ایران هیچ‌گاه بخشی از امت به معنای رایج آن نبود. هرچند همواره کشوری مسلمان بوده، اما ایرانیان با انتخاب تشیع – که مورد تایید دستگاه خلافت نبود – کوشیدند تمایز خود را با دیگر جوامع اسلامی حفظ کنند تا، برخلاف مصر، در فرهنگ عربی مستحیل نشوند. مفهوم امت عمدتا به جهان اهل سنت و اتباع خلیفه اشاره دارد. ایرانیان، با تکیه بر زبان ملی، حماسه ملی و فرهنگ ملی خود، هرگز به طور کامل در میدان نظری امت-خلافت وارد نشدند. از این رو، دستگاه خلافت اموی، عباسی، عثمانی و حتی داعشی همواره با ایرانیان در ستیز بوده‌اند. روشن است که در چارچوب مفهوم امت نمی‌توان ملتی مستقل بود و برای ملت‌شدن باید از جاذبه خلافت و الزامات نظری آن، از جمله نظریه امت، خارج شد.

آیا ما میهن‌پرستان با اتحاد جهان اسلام مخالفیم؟
اگر منظور از اتحاد جهان اسلام، پان‌اسلامیسم و حذف مرزهای ملی باشد، بدیهی است که ما مخالفیم. چنین جنبشی در جهان اسلام اصولا وجود ندارد، جز در برهه‌ای که سلطان عبدالحمید عثمانی به آن متوسل شد و ترور ناصرالدین‌شاه نیز بی‌ارتباط با این ماجرا نبود. اما آن طرح نیز شکست خورد و به جایی نرسید.

آیا ما میهن‌پرستان با اتحاد جهان اسلام به عنوان یک نیروی بین‌المللی مخالفیم؟ هرگز. ما با چنین حرکتی مخالف نیستیم، اما آن را رسالت تاریخی خود نمی‌دانیم و علاقه‌ای به پیشبرد آن نداریم. با این حال، اگر کشورهای منطقه جهان اسلام به چنین اتحادی دست یابند، مخالفتی نخواهیم کرد، مگر اینکه منفعتی از ملت ایران پایمال شود.

آیا میهن‌پرستان حق دارند به سیاست امت‌گرایی برخی مشکوک باشند؟
بله، ایران شیعه آخرین جایی است که امت‌گرایی در آن معنا دارد، مگر اینکه بخواهد تغییر مذهب دهد. اسلام‌گرایان سیاسی در ایران معنای امت‌گرایی را به درستی درک نکرده‌اند. در ترکیه، نیروی اسلام سیاسی به همان اندازه که امت‌گراست، به ملی‌گرایی نیز پایبند است. آنها امت‌گرایی را برای احیای شکوه عثمانی در ترکیه امروز به کار می‌برند و آن را استراتژی پیروزی می‌دانند.

اما امت‌گرایی در ایران استراتژی شکست است،[میتوانست لزوما اینگونه نباشد بنابراین کارکرد ایدیولوژیک در اینجا پیدا میکند تا سازوکار اصلی دیده نشود-توضیح از من] زیرا هرگاه ایران در سیاستی شکست خورده، ردپایی از مفهوم امت در آن دیده می‌شود.
کارایی ندارد.

نمی‌توان هم ملی‌گرا بود هم امت‌گرا

اگر امت‌گرایان ایرانی – که اکنون تحت عنوان تمدن‌سازی (وام‌گرفته از سید قطب) فعالیت می‌کنند – تا این حد در تقابل با ایران و منافع ملی نبودند، شاید این‌گونه شکست نمی‌خوردند. آن دسته که امروز مدعی‌اند می‌توان هم ملی بود و هم امتی، اساسا نمی‌دانند این دو مفهوم چیست و از کجا آمده‌اند. اما در تحلیل نهایی، این گروه هنگام تعارض، نمی‌توانند کنار منافع ملی بایستند. مهم‌ترین دلیل برای پوچ بودن امت‌گرایی این است که هیچ کتاب یا فرهنگ سیاسی مفهومی به نام «منافع امتی» را تعریف نکرده است. آنچه قابل اندازه‌گیری و تقویم به منفعت نباشد، پوچ است. هرچند مردم ایران مسلمان و عمدتا شیعه‌اند [با فرض قانون اساسی مشروطه:مذهب حقه جعفری- توضیح از من]، اما همان‌گونه که مسلمان شدن به معنای عرب شدن نیست، باور به اسلام نیز به معنای حل شدن در امت نیست. این حقایق نافی احساس همبستگی عاطفی و فرهنگی با سایر کشورهای اسلامی نیست، اما این همبستگی ارتباطی با عالم سیاست ندارد.

https://www.faraz.ir/000PSm

‏آبراهامیان و تاریخ‌نگاری مارکسیستی - شورویستی

‏«... این آبراهامیان، هم‌وطن سابق ارمنی‌تبار، توده‌ای آمریکایی و استاد ممتاز کالجی در نیویورک آیتی در سفاهت بازمانده چپ وطنی است و با اینکه بیش از شصت سال را در انگلستان و آمریکا گذرانده، حتی یک‌ذره هم از این سفاهت کاسته نشده و به نوعی مصداق آن آسیب‌شناسی عامیانه از خلق توده‌ای است که آنان «بر این زاده‌اند، بر این هم بگذرند»! تاریخ‌نویسی ایدئولوژیکی یکی از رایج‌ترین شیوه‌های تاریخ‌نویسی معاصر ایران است که با تولیدات نویسندگان شوروی و حزب توده آغاز شده و مرده ریگ آن نیز از طریق نویسندگانی مانند «احسان طبری» به فعالان سازمان‌های تروریستی مانند «بیژن جزنی» رسیده و با مهاجرت فعالان سیاسی به اروپا و آمریکا نیز تولّد دوباره‌ای در غرب پیدا کرده است. آن چه میان همه این جریان‌ها مشترک است، همانا بی‌خبری آنان از ایران و تقدّم [بخشیدن] ایدئولوژی بر امر واقع تاریخی است که به صورت‌های گوناگون در همه این نوشته‌ها آمده است. نیازی به گفتن نیست که نه از شوروی اثری باقی مانده، نه از حزب توده اما عقب‌ماندگی، آن هم در کشورهای عقب‌مانده، چنان فاجعه ای است که مشکل بتوان به اعماق آن رسید. شیوه تاریخ‌نویسی ایدئولوژیکی نوعی از تاریخ سیاسی است که بیشتر فعالان سیاسی برای پیشبرد اهداف ایدئولوژیکی خود نوشته‌اند. بدیهی است که این نوشته‌ها را نمی‌توان تاریخ در معنای دقیق آن دانست. این شیوه تاریخ‌نویسی، در دهه‌های اخیر که گروه‌های بیشتری از ایرانیان فعال سیاسی جایی در دانشگاه‌های آمریکایی پیدا کرده‌اند، بیش از پیش رواج پیدا کرده و اگرچه ظاهری علمی دارد اما روایتی خاص- بهتر بگویم: یک روایت یگانه- را در تحلیل تاریخی دنبال می‌کند. از نمونه‌های جالب توجه این نوع تاریخ‌نویسی نوشته‌های همین یرواند آبراهامیان است که با ته‌مانده‌هایی از تاریخ‌نویسی شورویستی-توده ای، در ادامه تاریخ‌نویسان چپ اروپایی، کوشش کرده است روایت سیاسی چپی از تاریخ معاصر ایران عرضه کند. البته، ادعای نویسنده مبنی بر این که روش تحلیل جامعه‌شناسان چپ جدید را دنبال کرده، گزافی بیش نیست، زیرا او نتوانسته است با میراث توده‌ای خود تصفیه حساب کند. این اثر، مانند بسیاری از تاریخ‌های سیاسی با گرایش جامعه‌شناسی سیاسی، از زمانی آغاز می‌شود که روایت تاریخی قصد توضیح تاریخ با تکیه بر آن را دارد. از این‌رو، تاریخ دو انقلاب ایران ناچار باید با ظهور طبقه کارگر و آرایش جدید در مناسبات طبقاتی آغاز شود.
‏... این شیوه تاریخ‌نویسی، در کشوری مانند ایران که تاریخی طولانی دارد، روشی یک سره اَبتَر است. در پیش گفتار نویسنده بر کتاب به تصریح آمده است:«نگارش این اثر... به منظور بررسی پایگاه حزب توده، مهم‌ترین سازمان کمونیستی در ایران، آغاز شد.» آن گاه، نویسنده، با اشاره‌ای به شکست حزب توده و این که انقلاب [سال] ۵۷، انقلابی اسلامی بود و حزب توده توان آن را نداشت که قدرت را به دست گیرد، می‌افزاید:«کتاب حاضر، در واقع، بنیادهای اجتماعی سیاست در ایران را تحلیل و این موضوع را بررسی می کند که چگونه توسعه اقتصادی-سیاسی، به تدریج، ویژگی‌های زندگی سیاسی در ایران را از انقلاب مشروطه تا پیروزی انقلاب اسلامی شکل داده است.» در واقع، این تاریخ، در اصل، ایرانِ تاریخِ حزبِ توده بوده اما با شکست آن حزب به «تاریخ ایران میان دو انقلاب» تبدیل شده است.»

‏به تلخیص از: سید جواد طباطبایی (۱۴۰۰)، «ملیت‌سازی جعلی، سرمقاله شماره شانزدهم سیاست‌نامه»، فصلنامۀ سیاست‌نامه، شمارۀ شانزدهم ویژۀ نوروز ۱۴۰۰، صص ۴-۸.

@baadafrah

دکتر شیوا علیزاده، استاد دانشگاه تهران: ایده‌ فدرالی اداره کردن ایران احمقانه است/ دولت پزشکیان ساده لوح است و با ابتدائیات اداره کشور آشنا نیست.

@baadafrah

تعجب نکنید، ما عادت داریم...

کسی که خودش را سفیر ایران (!) در باکو می‌داند با سه نفر از متجاسرین رژیم علیف ملاقات کرده. این آقا بدون استثنا، خودش حمله اسراییل به ایران را طبق گزارش کانال سفارت محکوم کرده، اما هیچ یک از متجاسرین اعم از شاهین مصطفی‌اف، آیخان شاهین اغلو و آراز عظیم اف حاضر نشدند که این حمله را محکوم کنند و در گزارش رسانه سفارت نیز چیزی نیامده، که اگر آمده بود الان در بوق و کرنا کرده بودند.
ابراز تمایل آقای دمیرچی‌لو به همکاری رسانه ای مشترک با باکو هم پس از این همه ناسزا گویی و فحاشی مطبوعات آنجا به ما خیلی جالب است. حدس بزنید دبیر مطبوعاتی سفارت ایران در باکو چه کسی است؟ بله، بهنام ملک‌زاده که این روزها رزومه اش به عنوان مظنون به قوم‌گرایی در کانالها دست به دست میشود.
کسی نیست به آقای سفیر دمیرچی‌لو بگوید که محکوم کردن حمله اسراییل به ایران از طرف شما هنر نیست، شاید هنر این بود که این محکومیت را از زبان طرف مقابل بیرون بکشید... اما چون خودش بخشی از این حملات بود، حاضر به محکومیت بدون لکنت زبان و اما و اگر نیست.

آرشیو این دیدارهای درخشان و اظهارات دو طرف را در کانال رسمی سفارت ببینید👇👇

https://t.iss.one/IRANAZER/2946?single

این رسوایی را باید چه کرد؟؟


https://www.faraz.ir/000PdX