◀️منش آمریکایی از تگزاس تا تهران

افکار عمومی آمریکا، سیل تگزاس و بمباران تأسیسات هسته‌ای ایران

۳ هفته از سیل تگزاس می‌گذرد، با ۱۳۵ کشته و ۱۰۰ مفقود. جست‌وجو به دلیل تداوم بارش‌ها با کندی و تعلل پیش می‌رود و مقامات محلی پیام‌های تهدیدآمیزی دریافت کرده‌اند. واشنگتن‌پست در گزارشی نوشته است بر اساس اظهارات شاهدان حادثه سیل، پیامک مدیریت بحران مبنی بر فاصله گرفتن از رودخانه‌ها، ساعت‌ها پس از وقوع آن به تلفن‌های همراه ساکنان ارسال شده. همچنین حضور نیروهای امدادی بسیار دیر و کند بوده. بر اساس اسنادی که نیویورک‌تایمز به دست آورده، آژانس امداد اضطراری فدرال آمریکا به دلیل پایان قرارداد با پیمانکاران مراکز تماس این آژانس، به تماس بازماندگان سیل پاسخ نداده است.

نکته قابل اعتنا و در خور توجه آن است که به‌رغم همه اختلافات با دولت کنونی آمریکا که اکنون برای مثال در موضوع سیل تگزاس شدت گرفته، در موضوع سیاست خارجی بویژه زمانی که مسأله، سویه‌های جنگی پیدا می‌کند، حمایت بالاتری در میان افکار عمومی آمریکا پدید می‌آید.

بر اساس یک ارزیابی اکونومیست در میان مهم‌ترین مسائل آمریکا در ۱۰ سال گذشته، رئیس‌جمهور آمریکا در موضوع «تورم» و «افزایش قیمت‌ها» رتبه پایین‌تری در دیدگاه مردم داشته اما همچنان در مسائل سیاست خارجی به دلیل آنکه رنگ و بوی میهنی غلظت بیشتری می‌یابد، مردم نگاه مثبت‌تری به عملکرد دولت دارند. در نتیجه باید گفت به‌رغم یکپارچگی ساحت و ساخت حکمرانی، تفکیک میان مسائل داخلی و خارجی در میان آمریکایی‌ها وجود دارد.

آمریکایی فرزند از دست داده به دلیل ناکارآمدی آژانس امنیت اضطراری آمریکا می‌داند باید سیاست داخلی و خارجی را از هم تفکیک کند و آنها را مقابل یکدیگر قرار ندهد. سیطره فریبنده رسانه‌های اجتماعی و پرستش کلیشه‌های علمی و اختلاط زیستی با هنجارهای مسلط بر جهان آمریکایی سبب شده در برابر متجاوزی که به تعبیر جان بولتون، مشاور سابق امنیت ملی آمریکا، «تصمیمات آنی می‌گیرد»، استاد دانشگاه ایرانی همچنان سوی تقصیر و شماتت را متوجه «مقاومت بومی» کند و بر چیزی تحت عنوان «نگاه‌های افراطی که محرک دشمنی‌ها و درگیری‌هاست» بتازد.

متن کامل را اینجا بخوانید
vtn.ir/001iMv

🆔@asar1398

◀️۱۲ روزِ ایران در قاب غرب

🔰نقطه عطف پوشش رسانه‌ای غرب از جنگ چه زمانی بود؟

بخش اول

«ایران جان تازه‌ای گرفته»، این تیتر یکی از آخرین مقالات وب‌سایت فارن‌پالیسی از آنچه نویسنده «فوران ملی‌گرایی» توصیف می‌کند، هفدهم تیرماه ۱۴۰۴، دو هفته پس از توقف حملات ایران و اسرائیل و بیست روز پس از مقاله‌‌ای که فارن‌افرز نوشت و تیتر زد «چگونه ایران باخت». پنج روز پس از آغاز جنگ و سه روز پیش از حملات خیره‌کننده موشکی جمهوری اسلامی ایران به سرزمین‌های اشغالی که به اذعان ارتش رژیم صهیونیستی در یک روز ۳۰۵۴ بار آژیر هشدار را در اسرائیل به صدا درآورد. در این فاصله چه رخ داد که اندک اندک رسانه‌های غربی به جای آنکه با مقدمه‌نویسی از برنامه هسته‌ای ایران، تجاوز اسرائیل را «بمباران» و جنگ را «بحران» توصیف کنند؟

همچنان که روز ششم جنگ از نظر میدانی ورق جنگ بازگشت و ایرانِ بیرون آمده از بهت و شوک اولیه اهدافی مهم و اساسی در قلب اسرائیل را منهدم کرد، برای پوشش رسانه‌ای غرب از زد و خورد ایران و اسرائیل هم می‌توان نقطه عطفی پیدا کرد؟ از روز هشتم جنگ اندک اندک زمزمه ورود آمریکا به جنگ آغاز شد و اتفاقاً این ساعت همان ساعت صفر رسانه غربی شد. تا پیش از ورود آمریکا، اولاً هیچ گزارش و خبری از «مردم» ایران در رسانه‌های غربی نیست. انگار نه انگار که تیغ سرد و تیز تجاوز از همان ساعات اول جان‌های گرامی بسیاری از غیرنظامیان را هم گرفته. در لید گزارشات خبری رسانه‌های غربی تنها فرماندهان نظامی و دانشمندان هسته‌ای قربانی شده بودند، آن هم نه قربانی وحشی‌گری رژیمی که بقایش را در شعله‌افروزی می‌بیند؛ بلکه قربانی آنچه رسانه‌ها به «جاه‌طلبی هسته‌ای ایران» نسبت می‌دادند. ثانیاً گزارش‌ها و یادداشت‌ها عمدتاً خبری و البته پیش‌نویسی آنچه بود که ترامپ «تسلیم بی‌قید و شرط» خوانده بود و مقامات صهیونی «تغییر نظام سیاسی». اما ورود آمریکا جنگ را به ذهن و زبان غربی‌ها کشاند.

آنچه صدراعظم آلمان گفته بود، اندک اندک دامان غرب را می‌گرفت. «کار کثیف» اسرائیل به تدریج یقه سرمایه‌گذاران و پشتیبانان و حامیان اسرائیل را آلوده می‌کرد. اکونومیست گزارشی منتشر کرد از اینکه قدرت تخریب بمب‌افکن‌های آمریکایی نمی‌تواند تا تأسیساتی که در قعر زمین فردو نصب شده برسد و دیلی‌تلگراف از امکان‌های جمهوری اسلامی ایران در مین‌ریزی در تنگه هرمز نوشت. ترامپ باید کار را تمام می‌کرد اما پیروزی هزینه دارد و رنج و غرب فقط می‌خواست محکوم کند و نه بیشتر. سی‌ان‌ان و اسکای‌نیوز به ایران گزارشگر فرستادند و از راهپیمایی و تشییع شهدای کوچک و بزرگ روی دست ایرانیان را پوشش دادند. «روایت» جای خود را به «خبر» داد و «رژیم چنج» از روی میز کنار رفت. واقعیت رخ نشان داده بود و رسانه برای آنکه جنگ را کنترل کند، مجبور شد «قدرت» و «همدلی» ایران را ترسیم و تصویر کند. بایکوت مطلق ضربات سهمگین موشکی ایران به مراکز و نهادهای امنیتی رژیم صهیونیستی کم‌رنگ شد و سناریوهای تغییر حکومت به احتمالات تغییر رفتار تبدیل شد.

پاسخ ایران به حمله آمریکا به تأسیسات هسته‌ای فردو و نطنز، صرف نظر از نتایج، اراده ایران برای ابراز وجود به رغم ترور اعضای اتاق جنگش ترسیم شد و موجی از اعتماد را حتی در میان کشورهای حاشیه خلیج فارس برانگیخت. این کشورها همگی حمله را محکوم کردند اما ارزیابی‌های پژوهشی موسسات افکارسنجی نشان داد اعراب به ایران بیش از تل‌آویو اعتماد دارند. ترامپ کوشید خود را طراح آتش‌بس نشان دهد اما فیصله یافتن جنگ ساعاتی پس از حمله ایران، کارشناسان و تحلیلگران غربی را واداشت تا سهمی برای «اراده» ایران برای تلافی قائل شوند.
...

🆔@asar1398

◀️۱۲ روزِ ایران در قاب غرب

🔰نقطه عطف پوشش رسانه‌ای غرب از جنگ چه زمانی بود؟

بخش دوم

با همه این اوصاف، تصویر ۱۲ روز ایران در سخت‌ترین و مهیب‌ترین بحران امنیتی‌اش پس از انقلاب نشان داد ایران در شدیدترین تحریم رسانه‌ای ممکن قرار داد. صدا و روایت ایران به جهان، آن گونه که باید و شاید، نمی‌رسد و پنداشت جهانیان از ایران به شکل جدی با آنچه آمریکایی‌ها تصویر می‌کنند، گره خورده است. ایران در خاورمیانه است و با کلیشه و برچسب و رنگ و شمایلی که غرب می‌خواهد و می‌پسندد. استعمار همچنان ایران را با وجود همه پیشرفت‌ها و دستاوردها و آبادانی و زیست و طراوتش، «بدوی»، «لجباز» و «یاغی» تصویر می‌کند.

برای به هم زدن این تصویر، اولاً تا جای ممکن باید سراغ تریبون‌های جهانی رفت، با همه استانداردهایی که اتفاقاً تأییدکننده همان برچسب‌هاست. گفتگوهای چالشی و جذاب و در عین حال سخت چهره‌هایی همچون دکتر مرندی با رسانه‌های غربی باید در نظم و آرایشی مستمر ادامه یابد و تکثیر شود. نباید اجازه داد خبر از ایران محدود به موضوعاتی مانند مذاکرات هسته‌ای و حتی توانمندی نظامی شود. از این منظر، چه بسا گفتگوی پراشکال رئیس‌جمهور با تاکر کارلسون، نمره‌ای فوق‌العاده بگیرد.

ثانیاً نباید گفتگو با جهانیان در شبکه‌های اجتماعی را کم‌ارزش دانست. این گفتگو از ناحیه کسانی که به واسطه جایگاهی که دارند، دیده می‌شوند؛ مانند سخنگوی وزارت خارجه یا توانسته‌اند صدایی متفاوت با رسانه‌های رسمی جمهوری اسلامی ایران ارائه کنند؛ مانند بلاگرهای سفر یا موسیقی اعتبار افزون‌تری می‌یابد. ثالثاً نباید فراموش کرد که برای معرفی ایران فقط نباید رسانه را رسانه دانست. موسیقی، فیلم، بازی رایانه‌ای و به ویژه ورزش و علم ایران، صداهای بلندتری از روایت سیاست ایران هستند که می‌توانند همدلی برانگیزانند و سکوت و بی‌اعتنایی رسانه‌هایی جهان را بشکنند. رسانه فقط توییت و استوری نیست، فیلم سینمایی و مسابقه ورزشی و رتبه علمی هم ایران را از آن چارچوب‌بندی مورد نظری که استعمار می‌خواهد، بیرون آورد.

🆔@asar1398

⚘️خودم تحت نظر کمیته امدادم و قطره قطره جمع میکنم...

واریزی های شما_ اول مرداد ١٤٠٤


🔸اطعام (غذای گرم)، توزیع آب سالم، بسته سبزیجات و نان توسط بنیاد خیریه ام‌الیتامی خدیجة الکبری علیها‌السلام در غزه در حال انجام است.

💠لینک پرداخت آسان:
https://khadijakubra.com/pay

💳🇵🇸 شماره کارت‌های خیریه (کمک به مردم غزه):
بانک پاسارگاد: 5022291329674046
بانک ملت: 6104338926896834
بانک ملی: 6037997599838944
بانک سپه: 5892107046133073
بانک سامان: 6219867010015846


🔻بنیاد خیریه ام‌الیتامی خدیجة الکبری (س)
واسطه کمک‌های شما به مظلومان غزه
🆔 @bonyadkhadijah
جهت مشاهده گزارش‌ها روی لینک‌های زیر ضربه بزنید
سایت | اینستاگرام | بله | ایتا | روبیکا | توئیتر | تلگرام

پسرم هر بار که چیزی از ما می‌خواهد و نه می‌شنود، مادربزرگش را صدا می‌کند. با تمام وجود گریه می‌کند و می‌گوید «ماحنا»
مثلا چند روز پیش از من درخواستی کرد، نه گفتم و پدرش هم مخالفت کرد، یکهو گریه سر داد و بلند بلند مادربزرگش را صدا می‌کرد که بیاید و او را به مراد دلش برساند.
یک جور دلگرمی دارد که اگر همه نه بگویند، یک نفر هست که به باب دلش راه بیاید.
دعای بیست صحیفه سجادیه را می‌خواندیم، رسیدیم به یک عبارتی که می‌گفت:
اللَّهُمَّ أَنْتَ عُدَّتِي إِنْ حَزِنْتُ.
در توضیح کلمه عُدة استاد برایمان گفت که یعنی ذخیره روزهای مبادا،
آن پس‌اندازی که کنار گذاشتی و خیالت راحت است یک روز اگر گیر کردی،
می‌توانی سراغش بروی.
امام سجاد به خدا گفته من اگر غمگین شدم، تو ذخیره روزهای مبادای منی.
شبیه ماحنا گفتن‌های پسر من، هر جا که ناکام شود و ناراحت شود.
یعنی غم آمد سراغت، یک خدایی هست که دلت را گرم کند و بدانی کارت گیر نمی‌کند.

وَ أَنْتَ مُنْتَجَعِي إِنْ حُرِمْتُ
اگر همه محرومم کنند، اگر بروم در لیست سیاه همه، باز تو هستی که پیشت بیایم.
باز تو هستی که پناه من باشی.
در ادامه فراز باز هم از این چیزها می‌گوید.
اگر همه با من قهر کردند، اگر همه از من رو برگرداند، اگر همه چیزم بر باد رفت،
اگر بیچاره هم شدم، تو هستی. تو برایم جبران می‌کنی، تو برایم چاره می‌سازی.
برای پسرک من فرقی نمی‌کرد مادربزرگش هزار کیلومتر با او فاصله دارد و نمی‌تواند ما را راضی کند از دم حرم امام رضا برایش بستنی بخریم اما با صدای بلند او را می‌خواست، جایی ته وجودش باور داشت اگر ناراحت و محزون و ناامید شود، ماحنایش هست.

خدایا! من هم باور دارم تو از ماحنای پسر من مهربان‌تر و دلسوزتر و همراه‌تری، تو زورت به همه در همه جای دنیا می‌رسد. خودت سختی‌ها و حال بدی‌های این روزها را برای ما جبران کن. خودت هر جا کم آوردیم، برایمان بساز. خودت هر جا شکستیم، محکم‌مان کن. هر جا خراب شد، خودت درستش کن.