ورق بزنید
تصویر پرتکرار صداوسیمای جمهوری اسلامی در شش‌ماهه‌ اخیر، روبان‌های سیاهی است برای مرگ تروریست‌ها و آدم‌کش‌ها که گوشه قاب تلویزیون خودنمایی می‌کند.
کشته‌شدن ابراهیم رئیسی و امیرعبداللهیان در سانحه مشکوک سقوط هلیکوپتر،
کشته‌شدن اسماعیل هنیه در تهران
کشته‌شدن حسن نصرالله، دبیرکل حزب‌الله لبنان.
کشته‌شدن یحیی سنوار
کشته‌شدن هاشم صفی‌الدین
و این داستان ادامه دارد ...
این در حالی ست که فقط چند روز قبل‌تر از مرگ حسن نصرالله، در سانحه معدن طبس ۵۲ کارگر جان عزیزشان را از دست دادند؛ بدون روبان سیاه، بدون اعلام عزای عمومی.
مردم در شبکه‌های اجتماعی نوشتند: «روبان‌های سیاهتان مستدام».
طرح از رضا عقیلی
@rezacartoon
https://tavaana.org/islamic-republic-nasrallah-israel/
#کارتون #سیمای_میلی #معدنچیان_طبس #حسن_نصرالله_تروریست #یاری_مدنی_توانا
@Tavaana_TavaanaTech

‏⁦ @dialogue1402⁩

‏هرگز نبودن بهتر از متولد شدن است!
‏دیوید بناتار
‏ 
‏دیوید بناتار از زمره فیلسوفان مخالف زاد و ولد است که در ادبیات انگلیسی به فیلسوفان Anti-Natalist شهرت دارند. او در کتاب مشهور خود به نام «هرگز نبودن بهتر است» که توسط علی طباخیان به فارسی ترجمه شده، این عقیده را طرح می‌کند که اگر مبنا کتاب مقدس باشد، زاد و ولد انسان ضرورتا توصیه نشده است؛ بلکه برخی کاراکترهای مقدس و برخی مضامین در ادبیات دینی، موافق این عقیده است که نبودن و متولد نشدن، بهتر از بودن و زندگی کردن است.
‏ 
‏او در فصل پنجم کتاب خود با نام «سقط جنین» به این موضوع منافشه‌برانگیز می‌پردازد و با نقل از ارمیاء نبی و ایوب نبی، می‌آغازد. در بخش «دیدگاه‌های دینی» می‌نویسد:

‏«ارمیا و ایوب در کتاب مقدس به شدت از تولد خود پشیمان هستند. ایوب آرزو دارد که ای‌کاش در رَحِم مادرش می‌مرد. ارمیا فراتر می‌رود و کسی را که او را سقط نکرده است، نفرین می‌کند.»
‏ 
‏بناتار می‌نویسد:

‏«جالب توجه است که این دیدگاه‌ها تا چه اندازه با دیدگاه‌های بنیادگرای خوش‌بینانه و یک‌جانبه‌نگر درباره راه درست متفاوت است. ارمیا و ایوب آزادانه فکر می‌کنند و حرفشان را می‌زنند؛ حتی خود خدا را به چالش می‌کشند. تعداد بسیار کمی از ایمانداران مذهبی از چنین دیدگاهی پیروی می‌کنند. برای آنها دینداری مانع از چنین تفکر و گفتار انتقادی‌ست.»
‏ 
‏آنچه بناتار به نقل از باب بیستم از صحیفه ارمیاء نبی، آیات ۱۴ تا ۱۸ نقل می‌کند این است:

‏«لعنت بر روزی که به دنیا آمدم! اجازه دهید روزی که مادرم مرا در آن به دنیا آورد، مبارک باشد! بعنت بر آن مرد! چرا که نگذاشت رحم مادرم، فبر ابدی من باشد. چرا از رحم بیرون امدم تا درد و اندوه را ببینم!؟»
‏ 
‏و آنچه به نقل از صحیفه ایوب، باب سوم، آیات ۱ تا ۱۵ می‌آورد این است:

‏«سرانجام ایوب لب به سخن گشوده و روزی را که متولد شده بود نفرین کرد: لعنت بر آن روزی که به دنیا آمدن و شب که نطفه‌ام در رحم مادرم بسته شد. آن روز تاریک شود! خدا را به یاد نیاورد و نور در آن ندرخشد. آن شب، شبی خاموش باشد و صدای خوشی در آن شنیده نشود… چرا وقت تولدم نمردم و چرا زمانی که از رحم مادرم به دنیا آمدم، جان ندادم!؟ چرا مادرم مرا بر زانوان خود گذاشت و پستان به دهانم نهاد!؟»
‏ 
‏کتاب «هرگز نبودن بهتر است» به سبک فیلسوفان انگلوساکسون، یعنی سبک تحلیلی (Analytical) است و بنابراین غالبا زبان پیچیده‌ای ندارد و به استدلال‌های روشن و منطقی می‌پردازد. مقصود بناتار از یادآوری این بخش‌های عهد عتیق است که بگوید استناد به ادبیات دینی مقدس، گفتگو در این مورد را فیصله نمی‌دهد. این عقیده که خداوند خواهان زاد و ولد انسان و تکثیر او بر روی زمین است، دیدگاه‌های معارض یا رقیب در خود کتاب مقدس دارد.

‏⁧ #رواداری⁩ ⁧ #مدارا⁩ ⁧ #بناتار⁩ ⁧ #ادبیات_مقدس⁩ ⁧ #ادبیات_دینی⁩
‏⁦ @dialogue1402⁩

شعله پاکروان، مادر زنده‌یاد ریحانه جباری، در دهمین سالگرد اعدام دخترش، مطلبی به شرح زیر منتشر کرد:

«ده سال تمام گذشت از خون به دل شدنم۔پس چرا قلبم آرام نمی‌گیرد؟ ده سال است که خاک سرد، بدن ریحان را پوشانده۔ پس چرا داغش سرد نمی‌شود؟ هزار تجربه و تغییر در زندگیم پیدا شد، اما سیاه‌تر از ان روز تلخ ندیده‌ام۔ وقتی برای اولین بار مادری دادخواه را دیدم که بعد از چندین دهه که از اعدام فرزندانش گذشته بود، همچنان از خاکستر وجودش دود برمی‌خاست، به خودم گفتم شاید این درد هرگز تمام نشود۔ آری درست فهمیده بودم۔ دردی که روح و جسم را مبتلامی‌کند۔ مثل باد در بدنت می‌چرخد. یکروز دستت درد میگیرد یکروز پایت. یکروز قلبت تیر می‌کشد یک روز چشمت۔ یک روز خسته‌ای بدون اینکه کاری کرده باشی، یک روز از دنیا بدت می‌آید۔ یکروز نفست تنگ می‌شود۔ دکتر می‌گوید همه این دردها از مغزت می‌آید و تو می‌دانی که خاطره‌ها و تصاویر یکی پس از دیگری می‌آیند و می‌روند۔ یکبار تولدش را بیاد می‌آوری، یکبار راه رفتنش را۔ یکبار از شیر گرفتنش جلوی چشمت میاید و یکبار حرف زدنش۔ اه از رشد و بلند قامت شدن و درس و مدرسه‌اش۔ از مونس جان شدنش۔ همین خاطره‌ها تو را دیوانه می‌کند۔ شیدا و مجنون می‌کند۔ به دنبال لیلای خفته در گور میگردی بی انکه لحظه‌ای از یاد ببری چه کس یا کسانی او را کشتند۔ همه تنت گر می‌گیرد از خشم و نفرت۔ دلت می‌خواهد زمین و زمان را از هم بدری۔ اما،۔۔ اما چه کنم که او چندین بار گفته و در وصیتنامه‌اش نوشته "تلاش کن تا فراموش کنی روزهای تلخ را"۔ چه کنم که حتی بعد از ده سال، هنوز تلخی و رنج و اندوه هست۔ هنوز وقتی کلمه نحس اعدام را می‌خوانم یا می‌شنوم رعشه می‌گیرم۔ چه کنم که علیرغم تلاش‌هایم برای برآوردن خواسته ریحانه‌ام مبنی بر بخشش شکنجه‌گر و ناقاضی و قاتلش، هنوز از آن‌ها نفرت دارم و نبخشیده‌ام۔ چه کنم که هنوز هر ازگاهی نفرین‌هایی بر زبانم جاری می‌شود که گوش‌های خودم از شنیدنشان داغ می‌شود۔ و خواب دست‌ها و انگشت‌های قطع شده خون‌آلود می‌بینم و وحشت می‌کنم۔ من از کودکی کینه‌توز نبودم و خیلی زود آدم‌ها را می‌بخشیدم۔اما چرا ده سال است می‌گویم نه می‌بخشم، نه فراموش می‌کنم؟ چرا هر کس اعدام می‌شود بخشی از جان من دوباره آتش می‌گیرد؟ در این ده سال انقدر مادرقاب بدست دیده‌ام که دیگر روا نمی‌دانم، فقط از ریحانه‌ام بگویم۔انگار همه اعدامی‌ها بچه منند وبند ناف همه‌شان به قلب من منتهی می‌شوند۔ فرق ندارد اسمش رضا باشد یا محسن، صالح باشد یا سعید، زینب باشد یا ندا۔ همه‌شان مادری دارند که مثل خودم یک شب دراز و تاریک را پشت دیوارهای زندان صبح کرده‌اند و رد کبودی بر گردن محبوب خود دیده‌اند۔ ده سال از پروانگی ریحان گذشت و من هنوز عاشقش هستم۔ بند بند وجودم اکنده از عطر اوست۔ اشک امانم نمی‌دهد۔ ده سال گذشت.»

#دادخواهی #ریحانه_جباری #نه_به_اعدام #یاری_مدنی_توانا

@Tavaana_TavaanaTech