نه خالقی بود و نه مخلوقی که عشق بداند

هر دو قهرمان بودند، یکی دنیا را نجات داد و دیگری دنیایَش را

خاطرات مغزمو متلاشی میکنن.

من به بند بند تو اسیرم
تو ز من بی خبری

بلاخره یه روز میفهمی بین این پلشتا من چقدر نگاهم بهت فرق داشت

من تا 65 سالگی هرشب یادتم

عشق یه دروغه هیچ‌جوره باورش نکن

تو جنگِ شرف، بی طرف بی شرفه.

هر دو طرف قضیه را می‌دانند، تنها قاضیست که محاکمه می‌شود

منو از چی میترسونی، من شبی یبار رگمو زدم

چه کنم که تو در من بدنبال خود میگردی و من در خود بدنبال او

من تا 65 سالگی هرشب یادتم

سوختم نساختی، ساختم نخواستی

خستم از تکرارِ این تکرارِ تکراری

شهر بوی خاطره میده وجب به وجب