میرسیدعلی همدانی، عارف و دانشمند قرن هشتم هجری ایرانی، سه بیت دارد که از لحاظ محتوایی و پیام انسانی فوق‌العاده است:

هر که ما را یاد کرد ایزد مَر او را یار باد
هر که ما را خوار کرد از عُمر بَرخوردار باد

هر که اندر راهِ ما خاری فِکَند از دشمنی
هر گُلی کز باغِ وصلش بِشکُفد بی‌خار باد

در دو عالم نیست مارا با کسی گرد و غبار
هر که ما را رنجه دارد ، راحتش بسیار باد

دولتمند خالف، هنرمند نامیِ تاجیکستان نیز به زیبایی، این سه بیت را به آواز خوانده است.

بنیاد توسعه صلح و مهربانی، به پاس پروژه آموزش صلح و صلح سازی در مراسم جایزه دوسالانه دکتر معین، شایسته تقدیر معرفی شد.


این بنیاد، به مدت یک دهه و بیشتر به آموزش صلح و مهربانی در مدارس الگویی اقدام کرده که قبل تر نیز از سوی مراجع شاخصی چون بنیاد جهانی انرژی گلوپ، برنامه رهبران غیرمعمول خانه امکان، برنامه فرمول یک شبکه یک سیما و ... مورد تجلیل قرار گرفته و همچنین برخی پروژه ها در کتاب فرهنگ صلح در ایران و جهان از انتشارات منشور فرهنگ صلح مکتوب و نتایج برخی پروژه ها نیز از جمله آموزش صلح در قالب مقاله علمی و پژوهشی در کنفرانس بین المللی صلح پژوهی به صورت سخنرانی حضوری ارایه شده اند..

🌹❤️🌹

@sopskf

📷 نشست علمی جنگ و صلح در ادبیات کودکان

🔹موضوع گفتگو: تجربه زیسته

🗓 دوشنبه 30 بهمن 1402

💢انجمن مطالعات صلح ایران💢


@sociologyofislamiccountries20

قبل تر خبر داده بودیم که بناست شبی از شب های بخارا را به لطف استاد علی دهباشی-آن یک تنه، یک وزارت-، به #بلوط، اختصاص دهیم و کمی از بلوط و مهربانی هایش، نامهربانی ها و بحران دامنگیرش و نیز راهبردها و راهکارها برای فردای سلامتی اش، سخن گوییم...

اینک، در پیشا این رویداد مهم و معتبر، سعی داریم از زبان شما مخاطب عزیز، بلوط را توصیف کنیم...


اگر بلوط دوست هستید و چون ما عاشق بلوط و استواری اش، ذیل همین پست👇 کامنت بزنید و بلوط را در یک کلمه، جمله یا پاراگراف، توصیف کنید.

سعی شود کاربست واژگان با واقعیت بلوط و اثر و عظمتش سازگار باشد و نه کم بگذاریم و نه بیش که حقیقت، آسیب نبیند...

🌳❤🚴
#بلوطبانان_پا_به_رکاب
#شب_بلوط
#بلوط_نمایی
@oaktree_loverbikers

🔲⭕️پروژه جاودانگی شما چیست؟
مجتبی لشکربلوکی

انسان تا سال ۲۰۴۵ به مرز جاودانگی و نامیرایی می رسد. این ادعا یا دست کم امیدی است که دیمیتری ایتسکوف دارد. هر چقدر موضوع جاودانگی و نامیرایی انسان دور از ذهن به نظر می رسد. اما از نظر تئوری، جاودانگی حداقل برای دیمیتری ایتسکوف غیرممکن نیست. دیمیتری ایتسکوف کیست؟ یک بیزنس من جوان، نیکوکار و میلیاردر روسی است. او ایده جاودانگی را دنبال می کند. چگونه؟ ایجاد سیستم‌های روباتیک پیشرفته، رابط‌های مغز و کامپیوتر و بدن‌های مصنوعی با هدف انتقال آگاهی و اطلاعات مغز یک انسان به مغز و بدنی مصنوعی است.
اگر نخواهیم خیلی پیچیده صحبت کنیم؛ او می خواهد یک بدن ماشینی رباتیک درست کند. همچنین می خواهد آگاهی، حافظه و هوشمندی را از مغز انسان به ربات منتقل کند. او امیدوار است تا با انتقال یک کپی روباتیک از بدن انسان و انتقال هوشیاری و آگاهی مغز انسان به آن جسم روباتیک بتواند زندگی پس از مرگ را برای انسان فراهم نموده و او را جاودانه نماید.

این اولین تلاش بشریت است؟ قطعا نه! تلاش انسان برای جاودانه شدن و نامیرایی از آغاز بشریت با ما بوده است.
پروفسور ارنست بکر، انسان شناس فرهنگی آمریکایی، استاد دانشگاه های برکلی، سایمون فریزر و چند دانشگاه دیگر کتابی دارد به نام انکار مرگ که در سال 1973 با رویکرد روانشناسی و فلسفی به چگونگی واکنش مردم به مرگ می پردازد. او می گوید بیشتر کارهای ما آدم ها برای نادیده گرفتن یا اجتناب از مرگ است!
او معتقد است تقریباً هر کاری که ما انسان‌ها انجام می‌دهیم ناشی از ترس ما از مردن است. او ادعا می‌کند که این وحشت باعث می‌شود ما در «پروژه‌های جاودانگی» شرکت کنیم، فعالیت‌هایی که با هدف تأمین «بودن همیشگی» ما در جهان است.
پروژه جاودانگی چیست؟ بکر آن را اینگونه توصیف می کند: کاری که در آن ما چیزی را ایجاد می‌کنیم یا بخشی از آن می‌شویم که احساس می‌کنیم بیشتر از خود ما روی زمین باقی خواهد ماند. با انجام این کار، احساس می کنیم که در مقایسه با بدن فیزیکی که در نهایت می میرد، بخشی از چیزی ابدی می شویم که هرگز نمی میرد.
پروژه جاودانگی می تواند ریشه فرزندآوری، خلق اثر هنری، ثروت اندوزی، ساختن امپراطوری و تقرییا هر کار دیگر مهم ما باشد!
خب تا اینجا فهمیدیم که همه ما دانسته و نادانسته، خواسته و ناخواسته درگیر پروژه جاودانگی هستیم. این را اینجا نگاه دارید. دوباره برمی گردیم!

عموم ادیان آسمانی جهان، یک تصویر آرمانی از سرنوشت بشریت ارایه کرده اند. جایی که منجی موعودی می آید که هر کدام از ادیان نام آن را به زبان خود چیزی گذاشته اند اما انگار فصل مشترک آنان این است که فردی آسمانی که جان جهان است می آید و انسان دوباره از نو تعریف می شوند و زمین به آسمان وصل می شود. خدا آنچنان نزدیک می شود که گویی در ما نفس می کشد. آیا ما آن روز خواهیم بود؟ جسماً شاید باشیم شاید هم نه! اما اگر از منظر پروژه جاودانگی نگاه کنیم می توانیم آن روز آن جا باشیم.

بگذارید یک مثال ساده و پیش پا افتاده را با هم مرور کنیم: من امروز ۱۰۰ کتاب خوب برای کودکان یک منطقه محروم می فرستم، یک کودک یک کتاب را می خواند و زندگی اش متحول می شود (یک سال بعد). او بعدها می شود یک تاجر موفق (سی سال بعد)، سپس او خیریه ای تاسیس می کند (چهل سال بعد)، خیریه او باعث می شود که ده ها دختر از تن فروشی، ده ها پسر از شرافت فروشی نجات پیدا کنند (پنجاه سال بعد). یکی از ان دختران می شود معلم مدرسه ای و برای بچه های مدرسه الهام بخش است (شصت سال بعد) و ... من آن روز مرده ام. تمام سلول های بدنم تجزیه شده اند و به خاک تبدیل شده اند اما من همان خانم معلمی هستم که عاشقانه درس می دهد. همان کودکی دبستانی هستم که بعدها تبدیل می شوم به یک پزشک شرافتمند که نیمی از زمانش را صرف درمان رایگان می کند. همان نوجوان دبیرستانی هستم که فرصت می کند شعر بگوید و دنیا را رنگی تر کند. دقت کنید که صحبت از تناسخ و بازگشت به دنیا در قالب دیگری نمی کنم بلکه صحبت از جاودانه شدن و نامیرایی است به واسطه نیکویی و دانایی و زیبایی.

☑️⭕️تجویز راهبردی
اگر اینگونه بنگریم لازم نیست که در دوران ظهور آن ابرانسان حضور فیزیکی داشته باشیم. فقط کافیست که «پروژه های درست، مهم و متعالی» انتخاب کنیم و بگذاریم هستی این چرخه نیکوکاری را ادامه بدهد و ما را به انتهای جهان پیوند دهد!
حالا که از پروفسور بکر صحبت کردیم بعد نیست که به پایان زندگی او اشاره کنیم: زندگی بکر مارس ۱۹۷۴ در سن ۴۹ سالگی به پایان رسید، جالب است که فقط دو ماه پس از مرگش، جایزه بسیار معتبر پولیتزر را برای ادبیات غیرداستانی عمومی دریافت کرد. برای دیمیتری ایتسکوف آرزوی موفقیت می کنیم اما یادمان باشد چه چیزی را می خواهیم جاودانه کنیم!

https://t.iss.one/Dr_Lashkarbolouki

‍ ‍ ‍ ووتەکانی د. محمدخانی
بابەت:
زمانی دایکی، زبان مادری

شوێن: ریکخراوی ئازادبوون  شاری سلێمانی


بەروار : 28-11-402

۴۲دقیقه

زبان :کوردی

@mohammadkhnimohyedin