#جنگ_جهانی دوم تاثیرات مخربی بر تمام #جهان ما داشت اما به تاثیر آن بر #محیط_زیست #ایران هیچگاه آنچنان که باید پرداخته نشد … #شوروی و #انگلیس چه بر سر گونه های #جانوری ایران آوردند ؟ اگر جواب این سوال برای شما مهم است، دیدن این بخش از برنام را به شما پیشنهاد می‌کنیم.

👓 نگاهی بر فاجعه اتمی ناکازاکی و بمباران شیمیایی سردشت
✍️ صلاح قاسمیانی از سردشت

پس از گذشت ۴۲ سال از فاجعه ناکازاکی در ژاپن, واقعه هفتم تیرماه سردشت در ایران به وقوع پیوست. بازخوانی این دو فاجعه می تواند عبرت آموز باشد.هدف این یادداشت کوتاه,نیم نگاهی به آن فجایع در بستر اجتماعی ژاپن و ایران است.
در ۱۸ مرداد ماه سال ۱۳۲۴ هجری شمسی برابر با نهم اوت سال ۱۹۴۵ میلادی,داغ بمباران اتمی ناکازاکی با هزاران کشته و مصدوم سه روز پس از فاجعه هیروشیما تازه شد اما ده سال طول نکشید که نه تنها ناکازاکی بلکه همه کشور ژاپن در مسیر توسعه بیش از پیش سر زنده تر و شاداب تر از گذشته,حیات تازه ای یافت. داستان توسعه در ژاپن به قرن هفدهم و به ویژه سده نوزدهم میلادی برمی گردد.هنوز پانزده سال از مرگ امیرکبیر در ایران نگذشته بود که امپراتور میجی در مراسم تاج گذاری خود از سوگند نامه ای در پنج ماده رونمایی می‌کند که در آن ضمن برپایی مجالس شورایی و مجامع عمومی مشورتی بر همکاری و دخالت همه طبقات در اداره امور مملکت و الغای قوانین تشریفاتی وتجملاتی در عین حذف محدودیت‌هایی طبقاتی در استخدام ها و جایگزینی قوانین عادلانه طبیعی به جای رسوم وسنت های نادرست و نهایتاً پویش همگانی برای دانش اندوزی جهانی به منظور تقویت بنیاد حکمرانی امپراتوری تاکید داشت. توسعه نیاز به انعطاف دارد که ناکازاکی ها و همه ژاپنی ها به خوبی این انعطاف را در پذیرش شکست در جنگ دوم جهانی نشان دادند.توسعه نیاز به سخت کوشی دارد که این سخت کوشی به عنوان خصیصه ژاپنی ها زبانزد جهانیان است. توسعه نیاز به تعامل حسنه با دیگران و رعایت حقوق همدیگر دارد که در فرهنگ ترافیکی ژاپن و در رعایت حقوق فروشگاه ها در ایام سوانح, این احترام به حقوق همدیگر عینیت تام دارد.توسعه نیاز به فراموشی دارد حتی در مواجهه با دشمن که ژاپن در این وادی یک شاهکار جهانی است به گونه ای که در قبرستان های این کشور خودی های مقتول در کنار دشمنان قاتل بیگانه آرمیده اند.توسعه نیاز به همراهی و همدلی اکثریت با اقلیت دارد شاید این همکاری حزب اکثریت با رقیب اقلیت در این کشور بی نظیر است که به اقلیت مجال قدرت نمایی داده می شود که بتواند در مناسبات قدرت در عرصه جهانی نقش دیپلماتیک خود را ایفا کند. فاصله ما با ژاپن در داستان توسعه, فاصله ای بیش از یکصد ساله را نشان می دهد.
وقتی که موتور توسعه به حرکت در می آید دیگر نه بمب اتمی و نه شکست در جنگ جهانی ونه هیچ مانع و رادعی راه را بر افق گشایی نمی بندد و بلکه شکست ها و سختی ها بر ظرفیت ها و قوت ها می افزایند اما وقتی که در مسیر توسعه نبود,بمب ها و شکست ها بر شدت قهقرا می افزایند. داستان توسعه در ایران و به تبع آن در سردشت ما داستان غم انگیزی دارد برخلاف اصلاحات میجی و درواقع انقلاب میجی که تقریبا همزمان با انقلاب مشروطه در ایران است, شاهان قاجار و پهلوی تیشه به ریشه انقلاب زدنند و توسعه ابتر ماند و هنوز هم که هنوز است با عبور از رژیم پهلوی و پیروزی انقلاب اسلامی اندر خم یک کوچه ایم.
شوک بمباران شیمیایی هفتم تیرماه سال ۶۶ سردشتی را که نیمه جانی بیشتر نداشت یکسره به اغما برد و حالا هم پس از سی و پنج سال از آن فاجعه, شاخص های توسعه در سردشت, نشانه های بدی از یک مریضی مزمن را نشان می دهند: درآمد پایین سرانه, بیشترین میزان طبقه بندی بیکاری, کاهش جمعیت, درد مهاجرت و رنج آوارگی و مرگ‌های ناشی از قاچاق انسانی در آن سوی آب ها و کانال های دریایی اروپا و ترکیه , جاده های مرگ, نبود زیر ساخت های مناسب عمرانی و فقدان حتی یک کشتارگاه صنعتی از آن جمله‌ هستند.
مقایسه سردشت نه با ناکازاکی بلکه با شهری همچون محلات در استان مرکزی به عنوان قطب تولید گل و گیاهان زینتی می‌تواند میزان عقب افتادگی این دیار را عیان سازد; در شرایطی که دولت با هزاران میلیارد کسری بودجه از تامین هزینه های جاری خود عاجز است باید چشم به سوی نهادهای مدنی و اشخاص حقیقی دوخت تا که در غیاب دولت بتوانند گره ای از کار مردم بگشایند.آیا سردشت نمی تواند با آن همه منابع بکر و خدادادی اش ، با آن همه آب و طبیعت و بوم و گردشگری و بازار مرزی وبا همه استعدادهای انسانی و سرمایه اجتماعی اش به مثابه محلات عمل کند! آیا در پیوند نخبگان دانشگاهی با صاحبان سرمایه مادی و متولیان امورنمی توان سردشت را از تله فقر و تله مهاجرت و ده ها تله دیگری که بر دست و پای مردم زده شده است, رهایی بخشید و زنجیرهایش را از هم گسست و در این دهکده جهانی راه خلاقیت و شکوفایی را برگرفت?
https://t.iss.one/dariche2024

مصاحبه ی روز پنج شنبه مورخ ۱۳•۱۲•۹۴ با برنامه "سرزمین ما" شبکه یک سیما