بنیاد توسعه صلح و مهربانی های کوچک

‍ ⚫️ من عروسک هایم را کفن می کردم

یادت هست چقدر می گفتم: «نه، نه، نه
نه به جنگ»

و تو به من می گفتی: «تو‌ می ترسی از جنگ چون همه کودکی ات را دنبال تابوت شهدا دویده ای. می ترسی از جنگ چون عمویت رفت روی مین. می ترسی چون در پناهگاه بزرگ شده ای و توی گوشت هنوز صدای ممتد آژیر قرمز است.»

تو‌ به من می گفتی : « تو از جنگ می ترسی چون می رفتی پشت غسالخانه آهار و به عارف می گفتی از دیوار برو بالا و از آن دریچه کوچک نگاه کن و بگو شهید چه شکلی است.
و عارف می گفت: شهید سر ندارد، شهید دست ندارد، شهید پا ندارد.»

تو‌ می گفتی که من می ترسم از جنگ چون عروسک هایم را کفن می کردم و در باغچه خاک می کردم و شب جمعه ها فاتحه می خواندم برایشان.

تو می گفتی که من از جنگ می ترسم چون کودکی ام در جنگ کشته شد، نوجوانی ام هم.

نه عزیزم، نه...

من از جنگ می ترسم چون جنگ سواد ندارد؛ چون شناسنامه آدم ها را نمی خواند، دفتر مشق بچه ها را نمی خواند. قباله ازدواج نو عروسان را نمی خواند. مدرک دانشگاهی تحصیل‌کردگان را نمی خواند.

من از جنگ می ترسم چون جنگ کور است؛ جوانی پسران را نمی بیند، زیبایی دخترکان را نمی بیند، فردای کودکان را نمی بیند، آرزوهای انسان را نمی بیند، رویاها و دلتنگی ها و حسرت ها را نمی بیند.

من از جنگ می ترسم چون جنگ ادب ندارد، پایش را می گذارد روی خانه ها، روی شهرها، روی آدم ها، روی قلب ها و عشق ها و تمناها...

من از جنگ می ترسم چون وقتی می خواهد قربانی بگیرد از قربانیانش اسمشان را نمی پرسد، رسمشان را نمی پرسد، حال و احوالشان را نمی پرسد، درد دل هایشان را نمی پرسد.

من از جنگ می ترسم چون آشنا و غریب سرش نمی شود، خوب و بد سرش نمی شود.دیندار و بی دین نمی شناسد، پیر و جوان نمی شناسد، باسواد و بی سواد نمی شناسد، فقیر و غنی نمی شناسد، تر و خشک را نمی شناسد؛ پایش به هر جا که برسد همه را می سوزاند.

من از جنگ می ترسم چون هر لباسی که بپوشد، هر نقابی که بزند، هر شعاری که بدهد، باز هم جنگ است و جنگ را از هر طرف که بنویسی گنج نخواهد شد، رنج خواهد شد.
من از جنگ می ترسم چون جنگ از همه انتقام می گیرد، از همه.

من از جنگ می ترسم، چون جنگ مگر چیست جز همین که ما در آنیم...

✍️#عرفان_نظرآهاری
◾️@erfannazarahari

6 views13:23