✅انجمن ترویج فرهنگ مسئولیت اجتماعی برگزار می کند:

🔹 سلسله نشست های آنلاین تحت عنوان
تجربه های مسئولیت اجتماعی دانشگاهیان

به اهتمام  گروه مجازی انجمن در حوزه ی
                                                 "مسئولیت اجتماعی دانشگاهیان"

هفتمین نشست
با حضور

#رئوف_آذری،
کُنشگر صلح و محیط زیست

⏰ زمان: دوشنبه ۲۲ آبان ماه ۱۴۰۲ ساعت ۲۱

🗝 از طریق لینک زیر در این نشست شرکت نمایید:

https://meet.google.com/qfp-sbvp-anf

❇️ روابط عمومی انجمن ترویج فرهنگ مسئولیت اجتماعی

🆔 https://t.iss.one/+W25v3ctNfyk1NWFk

#CASRAA

♦️صلح کردند که جنگ بماند.

✍اسماعیل شمس

🩸۱۰۵ سال پیش در چنین روزی ۱۱ نوامبر ۱۹۱٨ با امضای توافقنامه آتش‌بس میان متفقین(انگلیس و فرانسه و ...) با آلمان جنگ جهانی اول به طور رسمی پایان یافت. این روز در اروپا و به ویژه در انگلستان با نام(Death/Duty Day) روز مرگ/وظیفه شناخته شده است و از آنجا که در ساعت یازده روز یازده ماه یازدهم جنگ خاتمه یافت به شکل نمادین دهها فیلم و سریال و کتاب با عنوان یازده برای آن درست کرده اند. اروپایی‌ها هر سال در این روز به یاد سربازانی که برای حفظ کشورشان در جنگ کشته شدند، مراسم ویژه‌ای‌برگزار می‌کنند و خاطره آنان را گرامی می‌دارند. 

🩸یکی از مهم‌ترین ویژگی‌های نمادین مراسم امسال در لندن همزمانی راهپیمایی ۱۱ نوامبر با تظاهرات حامیان پایان جنگ در غزه بود. گروهی برقراری صلح در کشورشان در ۱۰۵ سال پیش را جشن می‌گرفتند و گروهی دیگر به آخرین جنگ وحشتناک ۱۰۵ سال اخیر خاورمیانه که شعله‌های آن تا روز ۱۱ ماه ۱۱، یازده هزار نفر از مردم بیگناه را به کام مرگ کشانده است، اعتراض می‌کردند و نکته مهم این پارادوکس در آن بود که از قضا آن صلح ۱۰۵ سال پیش ریشه و علت اصلی جنگ کنونی است. 

🩸عنوان این یادداشت برگرفته از کتاب “A peace to end all peace” نوشتۀ دیوید فرامکین است که به نام «صلح کردند که جنگ بماند» به قلم داود حیدری و مفید علی‌زاده منتشر شده است. یک ترجمۀ دیگر از این کتاب هم با عنوان«صلحی که همه صلح‌ها را به باد داد» توسط حسن افشار در بازار موجود است و البته کتاب فرامکین هم بیشتر با این نام شناخته می‌شود.

🩸اگر نیم‌نگاهی به تاریخ خاورمیانه بیندازیم به خوبی متوجه می‌شویم که از همان روزی که اروپایی‌ها با هم صلح کردند و آتش جنگ جهانی اول را در قلمرو خود خاموش نمودند، آتش جنگهای خانمان براندازی را در خاورمیانه برافروختند که درست ۱۰۵ سال است به شکل مداوم ادامه دارد و جان میلیونها انسان را گرفته است. دو سال پیش از آنکه فرانسه و انگلیس با آلمان مصالحه کنند، معاهده صلحی را در ساعت ۱۶ روز ۱۶ ماه مه سال ۱۹۱۶ میان خود منعقد کردند که به نام سایکس پیکو شهرت یافت. ماجرا از این قرار بود که سر مایک سایکس بارونت، اشراف‌زاده ۳۶ ساله انگلیسی نقشه‌ای برای تجزیه قلمرو امپراتوری عثمانی تهیه کرد و با فرانسوا ژرژ پیکوی فرانسوی بر سر آن مذاکره نمود و سرانجام به تقسیم خاورمیانه میان انگلیس و فرانسه انجامید.استعمارگران پیروز جنگ دو ماژیک رنگی و دو خودکار و دو صفحه کاغذ را در اختیار دو جوان قرار دادند تا با استفاده از نقشه‌های کهن یونانی و رومی و بدون توجه به واقعیتهای قومی، زبانی، مذهبی و تاریخی خاورمیانه سرزمینهای عثمانی را عین گوشت قربانی میان خود تقسیم نمایند. فرانسه حاکم لبنان و سوریه شد و سایر نواحی عثمانی در اختیار انگلیس قرار گرفت و آنان دولتهای وابسته به خود را در این نواحی به وجود آوردند. اوج اهانت آنان به مردم این سرزمین آنجا بود که دو برادر از حجاز را پیدا کردند و آنان را پادشاه دو کشور دست ساخته خود یعنی عراق و اردن نمودند.مقدمات تٲسیس دولتی به نام اسرائیل را در سرزمینی که فلسطین نامیدند، فراهم کردند و بعدها با کوچ دادن یهودیان دنیا به آنجا برای آن یک ملت اختراعی ساختند. در این میان آنچه که برای آنان ارزشی نداشت اراده و تصمیم مردم خاورمیانه بود. هیچ عجیب نیست اگر بگوییم آنان با هم صلح کردند تا جرقه جنگ میان ملتهای خاورمیانه را روشن کنند و آتش آن را تا هر زمان که لازم دانستند شعله‌ور نگاه دارند. فرانسه و انگلیس بیش از یک قرن است که عین یک کتاب مقدس به سایکس پیکو نگاه می‌کنند و از نتیجه و پیامد آن هرچه که باشد، حمایت می‌نمایند. آنان تاکنون از هرآنچه که دولتهای دست‌ساخته و رژیمهای دست‌نشانده خودشان در خاورمیانه علیه ملتها و مردم خود و همسایگانشان کرده‌اند پشتیبانی نموده‌اند و تنها زمانی علیه آنان وارد عمل شده‌اند که منافع خودشان به خطر افتاده است. 

🩸اگر قرار است روزی مردم خاورمیانه همانند روز  ۱۱ ماه ۱۱ سال ۱۹۱٨ پایان جنگ یک قرنه خود را جشن بگیرند، باید بدانند آن نقشه شوم سایکس پیکو که خاورمیانه را ناعادلانه و ناجوانمردانه قطعه قطعه کرد و دولتهای مجعول و دست نشانده بیگانه و ملل اختراعی را بر مردمان بومی و اصیل آن حاکم کرد، ریشه همه مشکلات کنونی است. باید آگاه شوند و بدانند که چه کسانی و با چه نیاتی آنان را وارد این معرکه خونین کرده‌اند.استعمارگران غربی و مسببان پیدا و پنهان این وضعیت هم باید بفهمند که اگر می‌خواهند خودشان و دست‌نشاندگانشان در آرامش و عزت و با شکم سیر در خانه خویش بخوابند، نباید اجازه دهند که همسایه آنها در ناامنی و ذلت و با شکم گرسنه بیدار بماند. اگر آنان دوست دارند در سرزمین خود آزادانه و در رفاه زندگی کنند حق ندارند خاک ملت دیگری را اشغال و غریبه را بر آن مستولی نمایند.

https://t.iss.one/kurdistanname

#مناسبتها
#زلزله
امروز ۲۱ آبان ماه مصادف با ششمین سالگرد زلزله ویرانگر استان کرمانشاه است، البته زلزله ای که تنها دستاوردش تخریب نبود، با این‌ حادثه، موجی از انسان دوستی، سخاوت و همیاری از سراسر نقاط ایران و جهان برای مدتی طولانی به سمت مردم منطقه سرازیر شد، جدا از اینکه بخواهیم نحوه این کمک رسانی ها را نقد یا تحلیل کنیم از تمامی انسان‌های شریفی که در این مسیر قدمی برداشته اند سپاسگزاریم و امیدواریم تا این سرمایه عظیم انسانی و اجتماعی در این سرزمین پایدار و افزون گردد، ضمن گرامیداشت یاد و خاطره عزیزانی که در این اتفاق جان سپرده یا آسیب دیدند، برای کلیه بازماندگان، مردم منطقه و ایران زمین آرزوی سلامتی و شادی داریم.
#مقاوم_بسازیم
@mehrgaan

🌺 سخنرانی جناب مهندس محمد درویش رئیس کمیته زیست کرسی سلامت اجتماعی یونسکو در آیین گشایش بنیاد علمی دکتر بسکی در ١٩ آبان ماه ١۴٠٢ همزمان با روز جهانی علم در خدمت صلح و توسعه.
🍃🍃🍃
روابط عمومی موسسه سبزگامان بسکی
@sabzgamanebeski

https://meet.google.com/qfp-sbvp-anf
__
@sopskf

+۱۸
فیلم تکان دهنده
عمق فاجعه مناطق زلزله زده و آسیب های اجتماعی- روانی ...
دیدن فیلم برای کودکان و کسانی که مشکل قلبی دارند، توصیه نمی شود

نیاز به مداخله روانشناسان و جامعه شناسان


@victims1

روز جهانی مهربانی
و همرسانی تجربه های مسئولیت اجتماعی دانشگاهیان

https://t.iss.one/Sopskf/6253

___
World Kindness Day
سیزدهمین روز نوامبر هر سال، مصادف است با روز جهانی مهربانی که از سال
۱۹۹٨
میلادی از سوی سازمان های مردم نهاد ملل عنوان گذاری شده است.

این روز، فرصت گرانسنگی است تا هر شهروند، تشکل یا سازمان و ساختار حکمرانی، پرده از مهربانی های دیروز خود بردارد تا این فرضیه که ذات انسان بر شر، بنیان گذاشته شده است، کمی رنگ ببازد!

نکته بسیار مهم در دامنه دار شدن مهربانی در یک جغرافیا، آموزش آن و ایجاد بسترهایی برای یادگیری این هنر ارتباطی است.

به زعم نگارنده که حداقل دو دهه است روی این فضیلت انسانی و اجتماعی کار کرده است، مدارس و دانشگاه ها و در ایران ما بیش از همه ساختار حکمرانی و ویژه نیز حوزه ها و تشکل ها، بیش از همه می توانند در ترویج این فضیلت مدفون در مناسبات سیاسی، نقش داشته باشند.

مدارس و دانشگاه ها و حوزه با آموزش از پایه و از مدرسه و مسجد و نیز ساختار حکمرانی و تشکل های مستقل نیز با تکریم و معرفی پیشگامان و نیز تسهیلگری بستر مهرورزی شهروندان و نیروهای شاغل در اجتماع ملت و بدنه دولت

انجمن ترویج فرهنگ اجتماعی، این روزها به همت گروه مسئولیت اجتماعی دانشگاهیان، پروژه همرسانی تجربه های مسئولیت اجتماعی دانشگاهیان را در دستور کار دارد که خود الگویی است برای معرفی و البته آموزش غیر مستقیم فرهنگ مسئولیت اجتماعی و مهربانی در ساحت های گونه گون..

دیشب همزمان با روز جهانی مهربانی، فرصتی حاصل آمد تا هفتمین روایت این تجربه ها را به عنوان کنشگر صلح و مهربانی و محیط زیست داشته باشم که روایتگر، بیش از حضار و مشارکت کنندگان، از نغز گویی ها و تکریم مستمعان شایسته وطن یاد گرفت و بر انیان تجارب مهرورزانه فزود..

به تعبیر جان ایزو، به پا خاستن برای انسانیت یا ادای مسئولیت اجتماعی، فرصتی است برای تغییر و هر نقش تغییر مثبت و سازنده شهروندان، نشانگانی بارز برای زنده بودن روح مهربانی مردمان این سرزمین که امیداست به تعداد ساکنان این جغرافیای پرگُهر و نیز این گوی خاکی، مهربانی تکثیر و پایدار گردد.

دو ساعت گفت و گوی گرم این نشست، مجالی داد نگارنده، بر برخی کُنش های مسئولانه در ارایه خدمات داوطلبانه به جامعه دانش آموزی، دانشجویی و دانشگاهی در ربع قرن فعالیت خود مروری داشته باشد و از برخی از پروژه های مهرگسترش، ازجمله؛
کمپین مهربانی های کوچک، خدمات امدادی سوانح غیرمترقبه،
ایده های آموزشگاه مهربانی، مدرسه سبز الگویی، زنگ مهربانی، زنگ آشتی و زنگ گفت و گو، چالش بلوط، چالش فرصت سازی از بحران، چالش جان برای نان و نیز عاملیت هم بنیانگذاری دانشگاه ها، مراکز مشاوره، انجمن ها و گروه های خدمات داوطلبانه و پروژه های فرهیختگان دانشگاهی، شبکه فعالان مدنی، فعالان فرهنگ صلح، کاروان صلح و... پرده بردارد و به نوعی مهربانی کوچک و بزرگ خود و مجموعه همراهانش را ادای دینی به جغرافیای زیست مشترک و به پاخاستن برای مسئولیت اجتماعی، تعبیر کند.
🌹❤️🌹

#بنیاد_توسعه_صلح_و_مهربانی
#مهربانی_های_کوچک
#روز_جهانی_مهربانی
#مسئولیت_اجتماعی
#انجمن_ترویج_فرهنگ_مسئولیت_اجتماعی
#مسئولیت_اجتماعی_دانشگاهیان
#رئوف_آذری
@sopskf

تجربه زیسته حق بر مطالبه صلح...

@sopskf

نشاء بذر بَنه جای ادواتِ جنگی در دل خاک وطن...

ما جای گلوله، خمپاره و لاشه ادوات باقی از دوران جنگ در خاک وطن، بذر درخت می کاریم تا تاریخ در فردای زندگی مان، شهادت دهد چقدر
ازجنگ و تخریب و ویرانی، بیزار بوده ایم
و چه سان،
عاشق طبیعت وطن و ژینایی جغرافیای زیست مشترک مان بوده ایم...

🌳❤️🚴

#بلوطبانان_پا_به_رکاب
#نامهربانیهای_بزرگ
#آثار_جنگ
#مهربانی_های_کوچک
#بذرکاری
#بذردرخت_جای_ادوات_جنگ
#سردشت

@oaktree_loverbikers

بُرشی از میزگرد سردشت، توسعه و رسانه
دومین میزگرد از سلسله میزگردهای چالش ها و فرصت های توسعه سردشت با تٲکید بر بمباران شیمیایی

ارایه دهنده این بُرش صوتی:
دکتر #علی_شاکر
پژوهشگر صلح و رسانه با موضوع
"چرایی ناتوانی رسانه درتبیین زخم سردشت"

پوستر👇
https://t.iss.one/Sopskf/6102
---
@sopskf

بُرشی از میزگرد سردشت، توسعه و رسانه
دومین میزگرد از سلسله میزگردهای چالش ها و فرصت های توسعه سردشت با تٲکید بر بمباران شیمیایی

ارایه دهنده این بُرش صوتی:
دکتر #منصور_ساعی

استادیار ارتباطات پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی
با موضوع

"روزنامه نگاری تروما در رسانه های ایرانی"

پوستر👇
https://t.iss.one/Sopskf/6102
---
@sopskf

بُرشی از:
میزگرد سردشت، توسعه و رسانه

دومین میزگرد از سلسله میزگردهای چالش ها و فرصت های توسعه سردشت با تٲکید بر بمباران شیمیایی

ارایه دهنده این بُرش صوتی:
دکتر #رشید_احمدی_فر

جامعه شناس و پژوهشگر مسایل توسعه و دانشیار دانشگاه فرهنگیان

با موضوع
"بمباران شیمیایی سردشت، از‌ فاجعه تا فاجعه"

پوستر👇
https://t.iss.one/Sopskf/6102
---
@sopskf

بُرشی از:
میزگرد سردشت، توسعه و رسانه

دومین میزگرد از سلسله میزگردهای چالش ها و فرصت های توسعه سردشت با تٲکید بر بمباران شیمیایی

ارایه دهنده این بُرش صوتی:
دکتر #امید_جهانشاهی
پژوهشگر رسانه

با  موضوع
"روزنامه برای زندگی"

پوستر👇
https://t.iss.one/Sopskf/6102
---
@sopskf

🔲⭕️آن مرد یک رسانه بود!
محمدرضا اسلامی؛ استاد دانشگاه پلی‌تکنیک کالیفرنیا

می‌توان نشست و ناامید بود. می توان به آسانی گفت «کار از کار گذشته و هیچ تلاشی فایده ندارد». می‌توان با این قبیل جملات خیال خود را راحت کرد. اما افرادی هم هستند که همت و وقت خود را مصروف تولید محتوی/آگاهی در جامعه می کنند و از پای نمی نشینند.
محمد فاضلی بعد از آنکه از دانشگاه بیرون آمد، از پا ننشست و وقت را مصروف تولید محتوی کرد، صد قسمت پادکست محصول آن تلاش است(اینجا). صد قسمت از پادکستهای دغدغه ایران منتشر شد. صد قسمت محتوا، گفتگو، صحبت و هم اندیشی پیرامون مطالب مختلف که ستون فقرات آنها یک چیز است: «دغدغه ایران».
در گروه همکاران سابق برج میلاد شاهد بودم که پادکستها یک به یک به اشتراک گذاشته می شد و برداشتم این بود که هنوز ضربان نبض جامعه (یا حداقل بخشی از جامعه اهل مطالعه) این است که «آگاهی» را «می نوشد» آگاهی را «نشر» می دهند. آگاهی را دست به دست به دیگران می رساند. در گروه تلگرامی دیگر اوضاع همین بود.

☑️⭕️تحلیل فرد به مثابه رسانه:
«فرد به مثابه رسانه» از مختصات ایران ما و امکان ویژه دنیای جدید ماست. بیایید کمی در این مورد تامل کنیم:

۱- یک اتفاقی در جامعه ایرانی در حال رخ دادن است که مشابه اش را نمی توان در آمریکا یا ژاپن مشاهده کرد: در ایران بر خلاف بسیاری کشورها، افرادی هستند که از خارج از جریان اصلی رسانه ای (Mainstream)‌ دارند با مردم حرف می زنند و دست کم بخشی از مردم حرف‌های آنها را دنبال می کنند. یعنی جامعه یک بخشی از جریان اندیشه ورزی را “جدی” گرفته.
دست کم تجربه شخصی من این است که در آمریکا چنین نیست. یعنی نسل جوان آمریکایی برایش افرادی مانند دکتر سروش یا دکتر رنانی یا دکتر غنی نژاد وجود خارجی ندارد. اگر مثلا فرید زکریایی هست به واسطه شبکه سی.ان.ان است و متقابلا چهره های فاکس نیوزی در سمت دیگر. یعنی افراد مرجع به واسطه رسانه های اصلی مرجع شناخته می شوند.
در شرق آسیا هم که این وضع بدتر است. در ژاپن یا چین اساسا جریانی از روشنفکری وجود ندارد که بخواهد گفتگوهای دامنه دار، پیوسته و جدی با مردمان (یا لااقل بخشی از مردم) وجود داشته باشد. به عبارت دیگر ما در ایران افرادی داریم که محتوا تولید می کنند، مرجعیت دارند اما در رسانه های رسمی نیستند و مردم آن ها را در پستوی انبوهی از پیام های رد و بدل شده در شبکه های اجتماعی می جویند و می یابند.

۲- نگاهی به گردش کمّی محتوا از «رسانه های تک نفره» در میان ایرانیان باعث امیدواری است. عملا کمّیت گردش یادداشتها نشان از جدی گرفته شدن محتوی توسط بخشی از جامعه است. مثلا مطلب جلاسان گردگو یا افسانه پیل و پراید در زمان نشر خود تقریبا در بسیاری کانالها و گروه‌ها بازنشر شد. اغراق نیست که گفته شود آن یادداشت ها میلیونها بار دیده شد.

۳- عدم وجود چنین چیزی در فضای رسانه و شبکه های اجتماعی آمریکا و ژاپن یک واقعیت است. یعنی عملا چهره هایی نظیر سریع القلم و ... خارج از رسانه های مسلط در حال گفتگو با مردم «نیستند». نمونه هایی نظیر دکتر رنانی، دکتر فاضلی و... که مستقل از رسانه های مسلط باشند وجود ندارند و عملا در آمریکا چهره هایی که با بدنه جامعه تکلم دارند «ذیل رسانه های بزرگ» تعریف شده اند.

۴- برای مثال مقایسه رضا امیرخانی در تهران با موراکامی در توکیو محل تامل است. رمانها و داستانهای موراکامی در ژاپن به شکل وسیع خوانده می شود. ولی موراکامی در هیچ حوزه دیگری غیر از رمان با مردم ارتباط ندارد. حال آنکه «خوانده شدن» و دیده شدن امیرخانی در نسل جوان ایرانی فراتر از "رمانِ صرف" است.

۵- به رغم اینکه گفته می شود ایرانیان اهل مطالعه نیستند ولی هم در ژاپن و هم در آمریکا بسیار به ندرت با دانشجویی مواجه شدم که علاقمند به «مطالعه جنبی» مباحث توسعه ای، اجتماعی، فرهنگی باشد. هیچ نشانی از این قبیل علاقمندیها در میان حدود دو هزار دانشجوی آمریکایی که تا کنون داشته ام ندیده ام، حال آنکه چهار ترم در دانشگاه علوم و تحقیقات تدریس کردم و شاهدم که بخش زیادی از دانشجویانم دایما محتوای مرتبط با توسعه ایران را در شبکه ها دنبال می کنند.

۶- یکی از دلایل این امر احتمالا ناشی از زوال جایگاه صداوسیما و چند دهه فقدان رسانه خصوصی و مرجعیت رسانه‌ای است. خصیصه و نشانی از تحول اجتماعی در جامعه‌ای که سخنگو پیدا کرده است.
«فرد به مثابه رسانه» امکان ویژه دنیای امروز است. به تعبیر دکتر صیدی، این رسانه جدید/مدرن «فقط» دو چیز نیاز دارد: یک موبایل و قدری دغدغه!

شبکه توسعه
@I_D_Network