من سالهاست زير آب نفس مي كشم تا روى خشكى غرق نشوم.از آنروز لعنتى كه ناگهان آبشش هايم فعال شدند.آنروز كه آرام آرام خفه مى شدم و تو آرام آرام چمدانم را مى بستى. آنروز كه من خيره به سقف روى تخت دهانم را براى بلعيدن هوايى اندك باز و بسته مى كردم و تو آرام اشك مى ريختى و موهايم را شانه مى زدى...
بعد از آن وقتي چشم گشودم فقط آب بود و آب و چمدانى كه هيچوقت درش را نخواهم گشود...
كف دستم يادداشت كرده بودى: تو ديگر غرق نخواهى شد.
همين؟!.
سالهاست تنها كف دريا قدم مى زنم و فكر مى كنم كه غرق ناشدگى يك فضيلت است؟يا يك درد؟!
و غصه مى خورم چرا براى آبزيان جايى روى خشكى وجود ندارد. و غصه مى خورم چرا ديگر خشك نخواهم شد و دلم براي همه آنهايى كه روى خشكى قدم مي زنند تنگ شده است. من سالهاست ديگر نسيم را احساس نمي كنم. نور خورشيد با زنبورهاى طلايى را نمي بينم.باران را ، باران را آن بالا جا گذاشته ام و لاى رخت هاى روى بند چرخ نمى زنم ...



#همايون_غنى_زاده

Music: Rain, In Your Black Eyes - Ezio Bosso
@Roshanfkrane