فلسفه چیزی را به کودکان می‌آموزد که گوگل نمی‌تواند !
ما به مردمی نیاز داریم که می‌توانند سوالاتی را که قابل گوگل کردن نیستند، بپرسند و جواب دهند. مثلا: پیامدهای اخلاقی اتوماسیون ماشینی چیست؟ پیامدهای سیاسی بیکاری عمده مردم چیست؟ چگونه باید ثروت را در یک جامعه دیجیتالی شده تقسیم کنیم؟ در مقام یک جامعه، باید بیشتر به فلسفه بپردازیم.
در میان بی‌ثباتی‌های سیاسی سال ۲۰۱۶، رئیس جمهور ایرلند مایکل دی هیگینز در این زمینه پیشگام بود. او در ماه نوامبر گفت: «آموزش فلسفه یکی از قدرتمندترین ابزارهای در اختیار ماست تا به وسیله آن کودکان را توانمند کنیم تا در دنیایی که پیچیده، به هم مرتبط و بی‌ثبات‌تر از قبل است، کنشگرهایی آزاد و متعهد باشند». او تاکید کرد: «فلسفه در کلاس درس راهی به سوی فرهنگی دموکراتیک، انسان‌دوستانه و پویاست».
هیگینز و همسرش سابینا، که فارغ التحصیل فلسفه است، به صراحت خواستار اضافه‌شدن فلسفه در برنامه‌ی درسی‌اند.
بر عکس تصور ارسطو، تفکر و اشتیاق به درک کردن به‌صورت طبیعی به وجود نمی‌آید. فلسفه برخلاف موضوعات جنسی و شایعات، مورد توجه مردم دنیا نیست. برتراند راسل پیش‌تر رفت و گفت: «بیشتر مردم ترجیح می‌دهند بمیرند تا فکر کنند». گرچه همه ما احتمالا استعداد فلسفه داریم، با این‌حال این استعدادی است که نیازمند آموزش و انگیزه‌های فرهنگی است. اگر طلب علم نیازمند چارچوبی معرفتی باشد، چنانکه فیلسوف آمریکایی رابرت مک‌کولی استدلال می‌کند، بنابراین در مورد فلسفه نیز همین صدق می‌کند.
فلسفه دشوار است. فلسفه نیازمند کوشش فراوان تحت نظارت یک سرپرست سخت‌گیر است. ما را ملزم می‌کند تا بر تعصبات شخصی و دام‌های پیشِ رو در استدلال کردن مسلط شویم.
این امر نیازمند گفتگوی مدارامنشانه و در نظر گرفتن دیدگاه‌های مختلف همراه با سنجیدن آنهاست. فلسفه به کودکان – و بزرگسالان – کمک می‌کند تا پرسش‌ها را به روشنی بیان کنند و پاسخ‌هایی را بیابند که به آسانی با پرسیدن از خود یا از طریق توئیتر و امثالهم به‌دست نمی‌آید.
#شارلوت_بلیز
برگردان #مریم_نخعی
# فلسفه
@Roshanfkrane
ما به مردمی نیاز داریم که می‌توانند سوالاتی را که قابل گوگل کردن نیستند، بپرسند و جواب دهند. مثلا: پیامدهای اخلاقی اتوماسیون ماشینی چیست؟ پیامدهای سیاسی بیکاری عمده مردم چیست؟ چگونه باید ثروت را در یک جامعه دیجیتالی شده تقسیم کنیم؟ در مقام یک جامعه، باید بیشتر به فلسفه بپردازیم.
در میان بی‌ثباتی‌های سیاسی سال ۲۰۱۶، رئیس جمهور ایرلند مایکل دی هیگینز در این زمینه پیشگام بود. او در ماه نوامبر گفت: «آموزش فلسفه یکی از قدرتمندترین ابزارهای در اختیار ماست تا به وسیله آن کودکان را توانمند کنیم تا در دنیایی که پیچیده، به هم مرتبط و بی‌ثبات‌تر از قبل است، کنشگرهایی آزاد و متعهد باشند». او تاکید کرد: «فلسفه در کلاس درس راهی به سوی فرهنگی دموکراتیک، انسان‌دوستانه و پویاست».
هیگینز و همسرش سابینا، که فارغ التحصیل فلسفه است، به صراحت خواستار اضافه‌شدن فلسفه در برنامه‌ی درسی‌اند.
بر عکس تصور ارسطو، تفکر و اشتیاق به درک کردن به‌صورت طبیعی به وجود نمی‌آید. فلسفه برخلاف موضوعات جنسی و شایعات، مورد توجه مردم دنیا نیست. برتراند راسل پیش‌تر رفت و گفت: «بیشتر مردم ترجیح می‌دهند بمیرند تا فکر کنند». گرچه همه ما احتمالا استعداد فلسفه داریم، با این‌حال این استعدادی است که نیازمند آموزش و انگیزه‌های فرهنگی است. اگر طلب علم نیازمند چارچوبی معرفتی باشد، چنانکه فیلسوف آمریکایی رابرت مک‌کولی استدلال می‌کند، بنابراین در مورد فلسفه نیز همین صدق می‌کند.
فلسفه دشوار است. فلسفه نیازمند کوشش فراوان تحت نظارت یک سرپرست سخت‌گیر است. ما را ملزم می‌کند تا بر تعصبات شخصی و دام‌های پیشِ رو در استدلال کردن مسلط شویم.
این امر نیازمند گفتگوی مدارامنشانه و در نظر گرفتن دیدگاه‌های مختلف همراه با سنجیدن آنهاست. فلسفه به کودکان – و بزرگسالان – کمک می‌کند تا پرسش‌ها را به روشنی بیان کنند و پاسخ‌هایی را بیابند که به آسانی با پرسیدن از خود یا از طریق توئیتر و امثالهم به‌دست نمی‌آید.
#شارلوت_بلیز
برگردان #مریم_نخعی
# فلسفه
@Roshanfkrane